07-Nov-2020, 11:31 PM
Tsja, ik hobbel hier al heel wat berichtjes rond maar heb me eigenlijk voorgesteld. Zal Wim maar de schuld geven - hij heeft het mij nooit gevraagd 
Nu heb ik momenteel m'n QuattroVelo te koop staan, en om die verkoop te motiveren had ik elders m'n halve levensverhaal opgeschreven, dus kan ik me met vrij weinig moeite hier even voorstellen
WIE BEN IK?
365Cycle dus: 38 jaartjes alweer, vader, echtgenoot, ondernemer (IT- en processpecialist voor handelsbedrijven, ook internationaal, vooral sterk in logistiek en productie, daarnaast betrokken bij een paar softwarebedrijven), tweetalig (NL/EN), Rotterdammert (ja tog, eg wel), muziekliefhebber (heel veel soorten, meestal val ik niet voor het allerbekendste werk) en natuurlijk fervent fietser!
De huidige collectie: Een Gazelle herenfiets, een oude fixie die meer in de schuur hangt dan rijdt, een Challenge Focus (voor comfortabele korte ritjes, en voor tochtjes met m'n zoon op z'n eigen fietsje - makkelijk duwen vanaf een open ligger), een Thys 222 roeifiets en natuurlijk de QuattroVelo+
HOE BEN IK VELONAUT GEWORDEN?
Na jaren >50.000 km per jaar gereden te hebben, zo lang als ik me kan herinneren, was ik helemaal klaar met files, tijd doorbrengen in een auto, mijn snel verslechterende lichaamsbouw; toen ik nog een twintiger was kon ik zowel een marathon "hebben" als een wasmachine in m'n eentje, eind 2018 zou beide niet meer lukken. Onze zoon is in 2016 geboren, sindsdien heb ik eigenlijk geen tijd meer om te sporten en ik begon flink uit balans te raken.
Na veel kilometers op de racefiets stapte ik in 2008 ivm nek- en rugklachten over op ligfietsen; ik wist dus ook al jaren van het bestaan van velomobielen, maar vond ze altijd te duur. September 2019 kreeg ik echter een project op 30 km van huis, het bedrijf in kwestie heeft douches! Ik besloot er meteen vol in te duiken, kocht een tweedehands Quest (#404, ooit nog van Wim Schermer geweest), dacht "dit is veel sneller dan mijn M5", en daar ging ik. Ik moet toegeven, de eerste dagen waren moeilijk, maar voor ik het wist was ik verliefd op de frisse wind in de (steeds kouder wordende) ochtenden. Daarnaast veranderde mijn reistijd binnen enkele weken van 1u30m naar 1u10m, en voor ik het wist brak ik door die magische grens van 30 km/u gemiddeld, terwijl ik 4 dagen per week 2x30 km reed.
Een tweede project startte, 45 km van huis, en ik bood hen aan de reiskosten te laten vallen als ze een douche voor me konden regelen. Dat ging makkelijker dan ik dacht; die douche werd binnen twee weken voor me gebouwd, en dus fietste ik ook een paar ochtenden per week richting Utrecht. Daarna besloot ik om naar een zakelijk evenement in Antwerpen te fietsen voor een goed doel (>2000 paar ogen op me gericht terwijl ik het podium op fietste - vanaf dat moment ben ik "de fietsconsultant", haha).
Het ging me goed af, maar met de Quest ging het iets minder: Hij liet me meermaals en op meerdere manieren in de steek, en naast het feit dat ik een "echte fietser" werd, werd ik ook een zeer regelmatige bezoeker van Dronten. Eind 2019 had ik het helemaal gehad met mijn onbetrouwbare nieuwe liefde en keek ik voorzichtig rond voor een nieuwe fiets: de QuattroVelo was de logische optie, maar ik kon het me niet veroorloven om 12 maanden te wachten. Ik besloot Intercity Bike te bezoeken, ging toch even een testritje maken in de DF XL van Pieter, en hoewel zijn racevering de vullingen uit m'n tanden rammelde, ramde ik met >50 km/h van Swifterbant naar Dronten en was op slag verliefd! Wat een hooliganfiets, haha. Jammer dat er ook nog een wachtlijst was... en daarnaast een geannuleerde bestelling op de werkvloer. Exit Quest, enter DF XL #263
EEN NIEUWE DF IN DEC. 2019... MAAR NU EEN QUATTROVELO+?
Mijn eerste serieuze rit in mijn DF was de OlieBollenTocht 2019, en ik ontmoette ook mijn lokale velomobielvrienden op die dag. Grappig genoeg heb ik op de OBT een Questrijder overgehaald om een DF te proberen; dit door m'n fiets vrij nonchalant met één hand op een picknicktafel te tillen ivm een platte achterband
De maanden na de OBT werd ik door de DF gerijpt als velonaut: ik was een HEEL stuk fitter geworden, er zit weer power in m'n lijf, en naast de woon-werkritten was 300+ km op een dag wegtikken ook geen probleem meer. De DF bleek zeer betrouwbaar, maar - zoals ik al zei - ook een echte hooliganfiets. Mijn lichaam veranderende dus ook: Mijn beendiameter is gegroeid, en het afgelopen jaar ben ik ~6 kg zwaarder geworden terwijl ik vet verloor. Soms verloor ik me er gewoon een beetje in; wegrijden met een sputterend en slippend achterwiel, met 90+ km/u bergaf op een smal fietspad, stoplichtsprintjes gedaan tegen alles & iedereen, op twee wielen, overstuur, onderstuur, een flink aantal keer forse stappen opzij gemaakt tijdens zware wind (6-7 bft) en ik had gewoon nooit echt zin om vaart te minderen.
Net toen ik begon te twijfelen of het wel verstandig was om als een gek te blijven rijden, kwam er een kansje voorbij: Schemerwoude (bij velen wel bekend) had een nieuwe QuattroVelo besteld, maar er was een QuattroVelo+ geleverd; die stond dus werkeloos te shinen in de werkplaats in Dronten. De QuattroVelo zou me in staat stellen de auto nog meer uit mijn leven te bannen; mijn vrouw was ook geïnteresseerd geraakt in velomobielen (ook vanwege COVID en het isolement dat daarmee gepaard gaat - ze is een "stadsmeisje", heeft geen rijbewijs). Ze probeerde m'n DF een keer, vond 'm erg lekker optrekken maar mijn XL was te groot, dus we spraken af om een normale tweedehands DF voor haar te zoeken.
In principe ging ik voor een testrit, maar het voelde niet veel trager aan dan de DF (behalve bij >45 km/u), ik had rap een koper voor de DF XL. Nou ja, toen kocht ik dus een gloednieuwe QV, reed ermee naar huis, ging ritjes maken met m'n zoon, en ook al zaten we in een intelligente lockdown, het leven was mooi...
EEN QV+ VAN APRIL 2020? WAAROM STAAT DIE NU AL TE KOOP?!
Toen sloeg het noodlot toe. Kort nadat ik de QV had gekocht, crashte een vriend zijn Milan GT (nou ja, eigenlijk heeft iemand een auto tegen hem gecrasht en probeerde hem er vervolgens voor te laten opdraaien - stomme automobilisten). Hij moest herstellen van een zware hersenschudding, de zin om velomobiel te rijden is er bij mijn vrouw daardoor wel uit. Ik ben vooralsnog al blij dat onze zoon nog af en toe mee mag, maar de vader & zoon fietsvakantie zat er niet meer in
. De droom om met z'n drieën lange tochten te maken is niet stuk, maar vertoont wel wat barstjes.
De lockdown hielp wel m.b.t. de vader & zoon fietsmogelijkheden; vaak nam ik hem mee om haar thuis te laten genieten van wat personal space. Zo reden we tijdens één van die ritjes (met nog geen 300 km op de klok) via een korte, steile heuvel (~10%) een dijk op.
Ik onderschatte de snelheid van een groep racefietsers die van links op ons af kwamen, maar zat al in de draai en zag het niet echt zitten om achteruit terug te rollen. De QV stond in de juiste versnelling (toen nog 65/32 en met de MountainDrive in direct drive, 1:1), dus ik gooide even vol vermogen op de trappers; hard wegrijden ben ik goed in, zélfs met 25 kg extra ballast. *KNAL!* - daar ging de ketting. Juist... Wielrenners voorbij laten rijden, ik uit de fiets, kind uit de fiets ("ga maar even bij die schapen en koeien kijken, niet aan de draadjes zitten want dan staat je haar zometen rechtop"), fiets in het gras, ketting er weer op (hij lag er gewoon naast), kind terug in de fiets, ik terug in de fiets, voorzichtig wegrijden... pats, ketting eraf. We hebben het nog twee keer geprobeerd, maar uiteindelijk heb ik m'n zoon laten sturen terwijl ik op slippers ernaast liep en duwde. Hij heeft een leuke middag gehad, "in zijn eentje" rijden met de "gekke fiets"
Mijn volledige koppel is met alle grip van de QV ("tweewielaandrijving" + 25 kg kind recht boven de achteras) is een slechte combinatie: Nader onderzoek wees uit dat ik de spider krom getrapt had, deze "vouwde" ook direct weer als er wat kracht op kwam.
Theo en Allert hebben dit perfect opgelost, en de problemen die ik daarna had ook (o.a. achterderailleur, de Mountain Drive zelf, meerdere kettingen) - de service is en blijft daar geweldig. Het gevoel dat ik een fiets heb waar ik af en toe gewoon een keer gek mee kan doen is daardoor echter wel beschadigd. Ook al vind ik het nog steeds leuk om hard te sprinten (ik ken de grenzen van mijn knieën vrij goed), ik durf geen serieus koppel meer op de trappers te zetten en niet te hoog in de toeren te klimmen, zodat de ketting in ieder geval blijft waar ik hem wil. In 2019 was dat gevoel júist de reden dat ik een echte nieuwe velomobiel wilde hebben, en de DF deed dát juist zo goed
OKÉ... DUS DE QUATTROVELO IS VAN SLECHTE KWALITEIT?
Nee. "It's not you honey, it's me. You hang up the phone, no you ..." Nee, ik heb een mooie, praktische, fijne fiets. Ik ben gewoon een ongewone fietser: Met m'n vroegere Pinarello en Colnago fietsen had ik ook problemen, destijds ook voornamelijk ivm gewicht, dat schommelde destijds continu rond de ~115 kg. Momenteel ben ik dus iets lichter, maar gezien ik nu weer full body aan het sporten ben zal ik de 105 wel weer gaan halen.
Die combinatie maakt het in de QV lastig: De fiets is relatief zwaar, de berijder is dat ook. Wil ik "normaal" weg kunnen rijden, dan moet ik dus veel meer kracht overbrengen dan een fietser van 60 kg in een Alpha 7 (totaalgewicht 81 kg, in mijn geval zijn het er 140, en dan is zoonlief dus nog niet mee). Die kracht héb ik wel, en meer ook; m'n duurvermogen is niet fantastisch maar ik ben vooral explosief, in de bebouwde kom vind ik het heerlijk om op de weg te rijden en dan accelereer ik met gemak mee met normaal rijdende automobilisten.
In de QV loop ik daardoor nogal op m'n tenen, want ik "weet" inmiddels: met teveel koppel gaan er dingen stuk, met te hoge toerentallen vliegt de ketting eraf (ook wat dat betreft ben ik redelijk extreem; in een fikse sprint ga ik zonder moeite of vermogensverlies >150 rpm, toen de derailleur stuk was en ik alleen 70/32 had haalde ik ook gewoon 50 km/h. Ik heb laatst nog even geprobeerd om halve snelheid te trappen tijdens het schakelen - werkt wel maar fietst onwijs irritant).
Het feit dat m'n zoon er steeds moeilijker in past (terwijl dat tot 130cm lengte zou moeten kunnen) geeft voor mij eigenlijk de doorslag; De QV en ik hebben nog geen kinderen samen, dus ik zie relatietherapie niet zo zitten. We "zien elkaar nog regelmatig maar het is wel uit"
UND WAS JETZT?
Nou... roeien dus! Om die nek- en rugklachten voor te zijn had ik besloten een roeifiets te willen proberen, inmiddels staat er dus een Thys 222 in de schuur. Gistermiddag even m'n favoriete trappers gemonteerd (Look Keo... was iets meer werk dan ik gedacht had, want die draai je vast met een inbus 8 en daarvoor moet je aan de achterkant van de crank zijn - dat kan dus niet zomaar bij een roeifiets). Daarna voor de zekerheid maar even de straat uit gelopen, want hoewel hier plek zat is gun ik de rest van de straat geen gratis lachstuip en had ik ook geen zin in stuntelfoto's in de buurtapp. Die buurman ook altijd weer met z'n dubieuze twee/drie/vierwielers...
En ja hoor, op een altijd rustig weggetje waren nu ineens automobilisten, bouwvakkers met busjes, fietsers, paarden, honden, katten, schapen, koeien, kamelen, dromedarissen, en een enkele brachiosaurus die in de weg liepen.
Na heel veel wegrollen en weer stoppen dus weer ingeklikt, trappen, gewiebel en gewankel - ik was er klaar mee. Eén voet, één trap, tweede voet, klik erin, gaan met die banaan. Ik had verwacht direct om te pleuren, maar ik ging! Straatje uitgefietst, beetje oefenen met sturen en schakelen (even wennen), staatje terug gefietst en toen was het alweer tijd voor de volgende vergadering. Maar roeifietsen kan ik!
Vandaag dus afgesproken met één van de Rotte Rijders, eens kijken of ik een beetje mee kan komen op de roeibaan, met een roeifiets. De kat op het spek binden kunnen we wel hier Meekomen... tsja, dat ging nog niet helemaal, kruissnelheid zo rond de 30-32 maar er moet toch ook nog wel het één en ander geoptimaliseerd worden aan m'n wegskiff; zo raakte ik het stuur en de shifter met m'n knieën, erg irritant. Die staat inmiddels dus wat hoger. Morgen weer even oefenen, maar binnen een week rijd ik 35+ met dit ding en het is leuk! Wel wennen dat ik nu m'n armen ineens voel na een stukje fietsen, haha.
Verderrr... ja, de QuattroVelo staat dus te koop (zie aangeboden), en er gaat écht weer een andere velomobiel komen. Misschien wel 2
Will keep y'all posted!
Nu heb ik momenteel m'n QuattroVelo te koop staan, en om die verkoop te motiveren had ik elders m'n halve levensverhaal opgeschreven, dus kan ik me met vrij weinig moeite hier even voorstellen
WIE BEN IK?
365Cycle dus: 38 jaartjes alweer, vader, echtgenoot, ondernemer (IT- en processpecialist voor handelsbedrijven, ook internationaal, vooral sterk in logistiek en productie, daarnaast betrokken bij een paar softwarebedrijven), tweetalig (NL/EN), Rotterdammert (ja tog, eg wel), muziekliefhebber (heel veel soorten, meestal val ik niet voor het allerbekendste werk) en natuurlijk fervent fietser!
De huidige collectie: Een Gazelle herenfiets, een oude fixie die meer in de schuur hangt dan rijdt, een Challenge Focus (voor comfortabele korte ritjes, en voor tochtjes met m'n zoon op z'n eigen fietsje - makkelijk duwen vanaf een open ligger), een Thys 222 roeifiets en natuurlijk de QuattroVelo+
HOE BEN IK VELONAUT GEWORDEN?
Na jaren >50.000 km per jaar gereden te hebben, zo lang als ik me kan herinneren, was ik helemaal klaar met files, tijd doorbrengen in een auto, mijn snel verslechterende lichaamsbouw; toen ik nog een twintiger was kon ik zowel een marathon "hebben" als een wasmachine in m'n eentje, eind 2018 zou beide niet meer lukken. Onze zoon is in 2016 geboren, sindsdien heb ik eigenlijk geen tijd meer om te sporten en ik begon flink uit balans te raken.
Na veel kilometers op de racefiets stapte ik in 2008 ivm nek- en rugklachten over op ligfietsen; ik wist dus ook al jaren van het bestaan van velomobielen, maar vond ze altijd te duur. September 2019 kreeg ik echter een project op 30 km van huis, het bedrijf in kwestie heeft douches! Ik besloot er meteen vol in te duiken, kocht een tweedehands Quest (#404, ooit nog van Wim Schermer geweest), dacht "dit is veel sneller dan mijn M5", en daar ging ik. Ik moet toegeven, de eerste dagen waren moeilijk, maar voor ik het wist was ik verliefd op de frisse wind in de (steeds kouder wordende) ochtenden. Daarnaast veranderde mijn reistijd binnen enkele weken van 1u30m naar 1u10m, en voor ik het wist brak ik door die magische grens van 30 km/u gemiddeld, terwijl ik 4 dagen per week 2x30 km reed.
Een tweede project startte, 45 km van huis, en ik bood hen aan de reiskosten te laten vallen als ze een douche voor me konden regelen. Dat ging makkelijker dan ik dacht; die douche werd binnen twee weken voor me gebouwd, en dus fietste ik ook een paar ochtenden per week richting Utrecht. Daarna besloot ik om naar een zakelijk evenement in Antwerpen te fietsen voor een goed doel (>2000 paar ogen op me gericht terwijl ik het podium op fietste - vanaf dat moment ben ik "de fietsconsultant", haha).
Het ging me goed af, maar met de Quest ging het iets minder: Hij liet me meermaals en op meerdere manieren in de steek, en naast het feit dat ik een "echte fietser" werd, werd ik ook een zeer regelmatige bezoeker van Dronten. Eind 2019 had ik het helemaal gehad met mijn onbetrouwbare nieuwe liefde en keek ik voorzichtig rond voor een nieuwe fiets: de QuattroVelo was de logische optie, maar ik kon het me niet veroorloven om 12 maanden te wachten. Ik besloot Intercity Bike te bezoeken, ging toch even een testritje maken in de DF XL van Pieter, en hoewel zijn racevering de vullingen uit m'n tanden rammelde, ramde ik met >50 km/h van Swifterbant naar Dronten en was op slag verliefd! Wat een hooliganfiets, haha. Jammer dat er ook nog een wachtlijst was... en daarnaast een geannuleerde bestelling op de werkvloer. Exit Quest, enter DF XL #263
EEN NIEUWE DF IN DEC. 2019... MAAR NU EEN QUATTROVELO+?
Mijn eerste serieuze rit in mijn DF was de OlieBollenTocht 2019, en ik ontmoette ook mijn lokale velomobielvrienden op die dag. Grappig genoeg heb ik op de OBT een Questrijder overgehaald om een DF te proberen; dit door m'n fiets vrij nonchalant met één hand op een picknicktafel te tillen ivm een platte achterband
De maanden na de OBT werd ik door de DF gerijpt als velonaut: ik was een HEEL stuk fitter geworden, er zit weer power in m'n lijf, en naast de woon-werkritten was 300+ km op een dag wegtikken ook geen probleem meer. De DF bleek zeer betrouwbaar, maar - zoals ik al zei - ook een echte hooliganfiets. Mijn lichaam veranderende dus ook: Mijn beendiameter is gegroeid, en het afgelopen jaar ben ik ~6 kg zwaarder geworden terwijl ik vet verloor. Soms verloor ik me er gewoon een beetje in; wegrijden met een sputterend en slippend achterwiel, met 90+ km/u bergaf op een smal fietspad, stoplichtsprintjes gedaan tegen alles & iedereen, op twee wielen, overstuur, onderstuur, een flink aantal keer forse stappen opzij gemaakt tijdens zware wind (6-7 bft) en ik had gewoon nooit echt zin om vaart te minderen.
Net toen ik begon te twijfelen of het wel verstandig was om als een gek te blijven rijden, kwam er een kansje voorbij: Schemerwoude (bij velen wel bekend) had een nieuwe QuattroVelo besteld, maar er was een QuattroVelo+ geleverd; die stond dus werkeloos te shinen in de werkplaats in Dronten. De QuattroVelo zou me in staat stellen de auto nog meer uit mijn leven te bannen; mijn vrouw was ook geïnteresseerd geraakt in velomobielen (ook vanwege COVID en het isolement dat daarmee gepaard gaat - ze is een "stadsmeisje", heeft geen rijbewijs). Ze probeerde m'n DF een keer, vond 'm erg lekker optrekken maar mijn XL was te groot, dus we spraken af om een normale tweedehands DF voor haar te zoeken.
In principe ging ik voor een testrit, maar het voelde niet veel trager aan dan de DF (behalve bij >45 km/u), ik had rap een koper voor de DF XL. Nou ja, toen kocht ik dus een gloednieuwe QV, reed ermee naar huis, ging ritjes maken met m'n zoon, en ook al zaten we in een intelligente lockdown, het leven was mooi...
EEN QV+ VAN APRIL 2020? WAAROM STAAT DIE NU AL TE KOOP?!
Toen sloeg het noodlot toe. Kort nadat ik de QV had gekocht, crashte een vriend zijn Milan GT (nou ja, eigenlijk heeft iemand een auto tegen hem gecrasht en probeerde hem er vervolgens voor te laten opdraaien - stomme automobilisten). Hij moest herstellen van een zware hersenschudding, de zin om velomobiel te rijden is er bij mijn vrouw daardoor wel uit. Ik ben vooralsnog al blij dat onze zoon nog af en toe mee mag, maar de vader & zoon fietsvakantie zat er niet meer in
. De droom om met z'n drieën lange tochten te maken is niet stuk, maar vertoont wel wat barstjes.De lockdown hielp wel m.b.t. de vader & zoon fietsmogelijkheden; vaak nam ik hem mee om haar thuis te laten genieten van wat personal space. Zo reden we tijdens één van die ritjes (met nog geen 300 km op de klok) via een korte, steile heuvel (~10%) een dijk op.
Ik onderschatte de snelheid van een groep racefietsers die van links op ons af kwamen, maar zat al in de draai en zag het niet echt zitten om achteruit terug te rollen. De QV stond in de juiste versnelling (toen nog 65/32 en met de MountainDrive in direct drive, 1:1), dus ik gooide even vol vermogen op de trappers; hard wegrijden ben ik goed in, zélfs met 25 kg extra ballast. *KNAL!* - daar ging de ketting. Juist... Wielrenners voorbij laten rijden, ik uit de fiets, kind uit de fiets ("ga maar even bij die schapen en koeien kijken, niet aan de draadjes zitten want dan staat je haar zometen rechtop"), fiets in het gras, ketting er weer op (hij lag er gewoon naast), kind terug in de fiets, ik terug in de fiets, voorzichtig wegrijden... pats, ketting eraf. We hebben het nog twee keer geprobeerd, maar uiteindelijk heb ik m'n zoon laten sturen terwijl ik op slippers ernaast liep en duwde. Hij heeft een leuke middag gehad, "in zijn eentje" rijden met de "gekke fiets"
Mijn volledige koppel is met alle grip van de QV ("tweewielaandrijving" + 25 kg kind recht boven de achteras) is een slechte combinatie: Nader onderzoek wees uit dat ik de spider krom getrapt had, deze "vouwde" ook direct weer als er wat kracht op kwam.
Theo en Allert hebben dit perfect opgelost, en de problemen die ik daarna had ook (o.a. achterderailleur, de Mountain Drive zelf, meerdere kettingen) - de service is en blijft daar geweldig. Het gevoel dat ik een fiets heb waar ik af en toe gewoon een keer gek mee kan doen is daardoor echter wel beschadigd. Ook al vind ik het nog steeds leuk om hard te sprinten (ik ken de grenzen van mijn knieën vrij goed), ik durf geen serieus koppel meer op de trappers te zetten en niet te hoog in de toeren te klimmen, zodat de ketting in ieder geval blijft waar ik hem wil. In 2019 was dat gevoel júist de reden dat ik een echte nieuwe velomobiel wilde hebben, en de DF deed dát juist zo goed
OKÉ... DUS DE QUATTROVELO IS VAN SLECHTE KWALITEIT?
Nee. "It's not you honey, it's me. You hang up the phone, no you ..."
Nee, ik heb een mooie, praktische, fijne fiets. Ik ben gewoon een ongewone fietser: Met m'n vroegere Pinarello en Colnago fietsen had ik ook problemen, destijds ook voornamelijk ivm gewicht, dat schommelde destijds continu rond de ~115 kg. Momenteel ben ik dus iets lichter, maar gezien ik nu weer full body aan het sporten ben zal ik de 105 wel weer gaan halen. Die combinatie maakt het in de QV lastig: De fiets is relatief zwaar, de berijder is dat ook. Wil ik "normaal" weg kunnen rijden, dan moet ik dus veel meer kracht overbrengen dan een fietser van 60 kg in een Alpha 7 (totaalgewicht 81 kg, in mijn geval zijn het er 140, en dan is zoonlief dus nog niet mee). Die kracht héb ik wel, en meer ook; m'n duurvermogen is niet fantastisch maar ik ben vooral explosief, in de bebouwde kom vind ik het heerlijk om op de weg te rijden en dan accelereer ik met gemak mee met normaal rijdende automobilisten.
In de QV loop ik daardoor nogal op m'n tenen, want ik "weet" inmiddels: met teveel koppel gaan er dingen stuk, met te hoge toerentallen vliegt de ketting eraf (ook wat dat betreft ben ik redelijk extreem; in een fikse sprint ga ik zonder moeite of vermogensverlies >150 rpm, toen de derailleur stuk was en ik alleen 70/32 had haalde ik ook gewoon 50 km/h. Ik heb laatst nog even geprobeerd om halve snelheid te trappen tijdens het schakelen - werkt wel maar fietst onwijs irritant).
Het feit dat m'n zoon er steeds moeilijker in past (terwijl dat tot 130cm lengte zou moeten kunnen) geeft voor mij eigenlijk de doorslag; De QV en ik hebben nog geen kinderen samen, dus ik zie relatietherapie niet zo zitten. We "zien elkaar nog regelmatig maar het is wel uit"
UND WAS JETZT?
Nou... roeien dus! Om die nek- en rugklachten voor te zijn had ik besloten een roeifiets te willen proberen, inmiddels staat er dus een Thys 222 in de schuur. Gistermiddag even m'n favoriete trappers gemonteerd (Look Keo... was iets meer werk dan ik gedacht had, want die draai je vast met een inbus 8 en daarvoor moet je aan de achterkant van de crank zijn - dat kan dus niet zomaar bij een roeifiets). Daarna voor de zekerheid maar even de straat uit gelopen, want hoewel hier plek zat is gun ik de rest van de straat geen gratis lachstuip en had ik ook geen zin in stuntelfoto's in de buurtapp. Die buurman ook altijd weer met z'n dubieuze twee/drie/vierwielers...
En ja hoor, op een altijd rustig weggetje waren nu ineens automobilisten, bouwvakkers met busjes, fietsers, paarden, honden, katten, schapen, koeien, kamelen, dromedarissen, en een enkele brachiosaurus die in de weg liepen.
Na heel veel wegrollen en weer stoppen dus weer ingeklikt, trappen, gewiebel en gewankel - ik was er klaar mee. Eén voet, één trap, tweede voet, klik erin, gaan met die banaan. Ik had verwacht direct om te pleuren, maar ik ging! Straatje uitgefietst, beetje oefenen met sturen en schakelen (even wennen), staatje terug gefietst en toen was het alweer tijd voor de volgende vergadering. Maar roeifietsen kan ik!
Vandaag dus afgesproken met één van de Rotte Rijders, eens kijken of ik een beetje mee kan komen op de roeibaan, met een roeifiets. De kat op het spek binden kunnen we wel hier
Meekomen... tsja, dat ging nog niet helemaal, kruissnelheid zo rond de 30-32 maar er moet toch ook nog wel het één en ander geoptimaliseerd worden aan m'n wegskiff; zo raakte ik het stuur en de shifter met m'n knieën, erg irritant. Die staat inmiddels dus wat hoger. Morgen weer even oefenen, maar binnen een week rijd ik 35+ met dit ding en het is leuk! Wel wennen dat ik nu m'n armen ineens voel na een stukje fietsen, haha.Verderrr... ja, de QuattroVelo staat dus te koop (zie aangeboden), en er gaat écht weer een andere velomobiel komen. Misschien wel 2
Will keep y'all posted!
