Foto's Fietsbennie

[Fietsbennie]

Ik fiets graag alleen. Je hebt dan nooit discussies over afstand of routes. Echter vind ik het ook voor de verandering eens leuk om een groep mee te fietsen. Het "gedoe" rond verkenning en route ligt dan bij iemand anders. Het verrassingseffect is groter. Je hoeft alleen maar aan te sluiten en mee te fietsen. Vorig jaar heb ik op deze manier ook meegedaan met mooi bennekom.

Deze keer leek me de Waterlandse liggers leuk. Een vrij jonge club met enthousiaste ligfietsers uit regio van Zaandam. Ik ken alleen wat flarden van Zaandam die langs de ruiten vlogen toen ik er eens langs reed op de snelweg, en wat zie je er dan van? Maar dan wil ik zo'n onontdekt gebied wel kunnen vastknopen aan waar ik wel bekend ben. Ik besloot in verband met de weersomstandigheden niet van hier in de holst van de nacht er naar toe te tuffen maar de eerste trein naar Amsterdam te nemen. De eerste trein om kwart over 7 vanuit Mariënberg, hier 6 km vandaan, maar dan moest ik ook daar ook eerst héén. Onderweg naar Waterland, ja ja, onderweg één dorp verderop de eerste waterlanders op mijn pet, en het was nog niet eens licht. Maar ja, mijn enthousiasme voor het fietsen won het van mijn comfortabelere omstandigheden thuis.
Drie treinen en 2 uur later stond ik voor het imposante gebouw van het station Amsterdam Centraal. Nu ik hier toch stond wilde ik nog een rekening vereffenen met brug 242 in Amsterdam, voor velen meer bekend als de magere brug. De vorige keer vond ik het goed, en liet ik het voor wat het was, onderweg naar Utrecht.
Nu was ik toch in de buurt, en toen had ik spijt dat ik er niet even over heen ben gegaan.

Eenmaal aan de Keizersgracht fietsend was het genieten van de grachtenpanden. Ik kwam een wat oudere man tegen die wat voor zich uit slofte, diep in gedachten verzonken. Lange regenjas, bril en een grijs hoedje, ergens leek hij me vaag bekend voor te komen. Ik groette wel, hij knorde wat terug, en we vervolgden onze weg.
Daarna weer richting het noordwesten, dwars door het westerpark om zo de meeste stoplichten te omzeilen. Ooit zal ik het leren grote steden door te komen.
Terwijl sta ik sta te wachten op de Hempont kom ik in gesprek met een ouder stel. Mijn accent blijkt hier op te vallen. Mevrouw vroeg zoals velen naar mijn spiegel en afkomst. Het bleek een christelijke vrouw die me een papiertje gaf met een bijbeltekst. Ook leuk om daarover te praten. Voor de veer hoefde ik niet de volle pond te betalen. Het was zelfs een gratis vaartochtje naar Zaandam, of was het Zaanstad? Het verschil voor mij is hetzelfde als voor de inwoners Achterhoek of Twente. Na wat smalle straatjes en wat parken moest ik even zoeken in de woonwijk om het goede adres te vinden voor het startpunt. Ik heb zelfs wat mensen op straat gevraagd, maar die wisten niet eens welke straten om hun heen lagen... Op een gegeven moment zag ik allemaal velomobielen staan, en had ik het gevonden. Terwijl ik niemand kende, kenden de meesten mij bij mijn bijnaam, en was het gelijk gezellig bij elkaar aan de koffie.
Na de laatste uitleg van Gert kon de tocht van 70 kilometer beginnen. De route lag in zijn handen dus heb ik alle navigatie gelaten voor wat het was. Er stond een forse koude noordenwind. Ik had het idee dat ik de groep aardig ophield omdat ik toch de hoogste was van het stel. Eenmaal fietsend langs de Zaanse schans zat ik te denken om dit ooit eens te gaan bezoeken. Brug na brug, weg naar weg, was het een vrolijke kleuren aan kolonne fietsen achter elkaar.

Overal werden we door mensen opgemerkt, en verschenen een glimlach. Namen als Heemskerk en Castricum, die ik nog ken van topografielessen vroeger, gleden onder mijn wielen voorbij. Een paar mensen kon ik vlug wat woorden wisselen toen ik er naast reed, maar het meeste fietsten we achter elkaar om auto’s ook langs te laten, of omdat het fietspad te smal was om naast elkaar te rijden.
Een stuk recht naar het noorden ging er nog een voor me rijden om wat wind van me weg te nemen. In het duingebied bij Castricum meende ik de zee iets verderop te kunnen ruiken. Voorbij het Noord Hollands Duinreservaat in Egmond binnen was het tijd voor de pauze. Een gezellig samenzijn aan de grote tafel. Iets wat ik alleen ook niet vlug doe. Een bushok of picknickbank is dan voldoende. Maar daar passen niet zoveel mensen in of aan.

Daarna terug vanaf Heiloo, (waar ik kwam te denken hoe men daar elkaar daar zou begroeten) van wind af naar het zuiden. Telkens was het een oranje velomobiel met Gert erin die me de weg wees een stuk voor me uit, de rest reed overwegend achter mij. Limmen en Uitgeest, en gehuchten wiens naam ik niet heb onthouden. Een mooie omgeving. Mooie stuk fietspad langs het Alkmaardermeer, of langs oude pakhuizen in Wormerveer.

Er kwamen steeds meer molens, en ook steeds meer toeristen in beeld. In plaats van molens begonnen ze ons op de foto te zetten. Ik vond het prachtig hoe de toeristen eenmaal aangekomen op de Zaanse Schans, allemaal aan de kanten stoven voor een stel ligfietsers. Eenmaal terug in Zaandam haakten de een na de ander af, en stond ik samen met Gert vlakbij het startpunt. Na woord van dank besloot ik het kastje maar weer aan te zetten. Een autistisch trekje in mij vond dat als ik in Amsterdam uit de trein ben gestapt, ik daar ook weer in de trein moest. Ik heb geen seconde over nagedacht of er in Zaandam ook een station zou kunnen zijn.
Ik nam nu de kortste weg langs de snelweg. Ik vond het bijzonder om 15 km af te leggen tussen steden die bijna tegen elkaar aanliggen. Toen bordje einde Zaanstad voorbij reed, fietste ik ook bordje Amsterdam voorbij.
Het was rustig in Amsterdam Noord.

Twee oude knarren in scootmobiel hadden de grootste pret achter elkaar aan te toeren. Zou ik ook zo zijn over 50 jaar? Hoe dichter bij de pont hoe meer fietsers, hoe meer er niet meer Nederlands met elkaar werd gesproken. Eenmaal aan de andere kant stapte ik na 10 minuten op perron 13b de eerste trein weer in. Na 2 uur treinen was ik precies op tijd om de jongens thuis naar bed te brengen. Prachtig om zo eens in totaal ander gebied te fietsen dan wat ik ken. Totaal heb ik zo’n 110 km gehad. Waterlandse liggers bedankt!