Eitje

[Lig-hen]

Al dagen verheug ik me op het beloofde mooie weer, en ben ik van plan om een fijne vakantiedag te nemen. Van mijn baas  -lees innerlijke slavendrijver- mag het, dus onze neuzen staan dezelfde kant op: naar Coevorden. 

Ik heb's ochtends geen haast, laat de temperatuur eerst maar wat oplopen.
Als ik om 9 uur vertrek is het ruim 12 graden,  en windkracht 3 uit het noordoosten.
Niet verstandig om mijn tocht te beginnen met de wind in de rug, maar ik vertrouw dat de ligbatterij mij indien nodig redt van mijn overmoedigheid.

Bij Klijndijk overwin ik de N34, en voordat ik bij 't Haantje ben, zie ik een fazant zie zijn/haar jongen aan de wereld introduceert. De tocht begint al goed.
Even verderop zijn mensen in hun tuinen aan t werk. Kennelijk hebben ze elkaar daarin geïnspireerd.
Het fietspad langs de weg is van klinkers, en de bomen zorgen dat ik af en toe "oeoeh", "aaaah" of "au" uitroep. Vooral ter hoogte van het zwembad heeft het pad flinke gaten.

Om in Noord Sleen te komen kan ik het sneaky tunneltje onder de N381 nemen. Die gaat parallel aan de autoweg naar beneden, en aan beide kanten waar de tunnel daadwerkelijk onder de autoweg doorgaat, zijn onoverzichtelijke haakse bochten. Ik doe daar kalm aan, en pingel uit voorzorg met mijn bel.
Net voor de 2e bocht hoor ik stemmen, die ik hier andere keren niet hoor, ik ben op m'n hoede.
Al in de bocht zie ik de bron van de stemmen, ongeveer 3 schoolklassen met jongelui  komen me tegemoet, netjes twee aan twee fietsend, de leerkracht in de voorhoede fluitend als een dolgedraaide scheidsrechter. Het werkt, ze zien me. Ik hoor een jongedame roepen: "Zo'n ding wil ik ook!" Yeah

Met een tevreden grijns peddel ik door Noord Sleen en Sleen. Sfeervolle dorpen met oude rietgedekte boerderijen. Het is er rustig. Een oude man zit met z'n rug naar t raam z'n krantje te lezen.

Aan de Jongbloedvaart is meer beweging, mensen laten hun hond uit, en er zijn meerdere rugzakwandelaars. Het paadje is amper breder dan mijn fiets, het naastgelegen zandpad te mul om naar uit te wijken.



Ik pauzeer daar bij de ingang van bloeiend grasland, hectares rood-roze pracht ligt voor me.
Links zie ik in de verte het verkeer op de A37 glimmen, rechts schuift zwartbont vee langs de horizon. Ter plekke heerst zalige rust, en zoemen libellen als groene kamikaze helikoptertjes om me heen.
Ik kan het daar wel n dagje uithouden, maar Coevorden komt niet naar mij toe, dus hup, verder trappen maar.

Bij Holsloot zoef ik moeiteloos onder de N34 door, en even verderop ga ik puffend over de A37, en dan richting Dalerveen.
Coevorden nog maar 9km, lees ik daar op een bordje. Had ik toch langer naar die grassprieten moeten staren. Alle tijd voor een Lf14-omweggetje. Op de kaart zie ik dat die weg bos en heide schampt, het is daar vast mooi.

Ik verheug me als ik voor me het wegdek zie veranderen van hobbelende klinkers naar biljartlaken-teer. Maar de bordjes zijn onverbiddelijk: "rechtsaf, niet miepen, verlaat 'Marokko' en ga verder hobbelen over 'Schimmelarij'."



Na een tijdje kom ik, ondertussen voorzien van een verse laag croma, door Dalerveen. En tot mijn verbazing passeer ik daar een van de wandelaars die ik eerder bij Sleen al heb ingehaald. Als ik zóveel pierewaai moet ik wel echt in vakantiestemming zijn.

Afgelopen augustus fietste ik ook via deze route naar Coevorden, en de afslag die ik toen heb gemist tuf ik ook nu blindelings voorbij. Dan maar langs het Stieltjeskanaal. In een voortuin zie ik een monumentale rode beuk staan, wat een beauty.



Mijn plan is om in Coevorden op een terras aan de markt te lunchen, eenmaal ter plekke blijkt die vol te staan met kramen. Ja, waar anders. 
Hierdoor heb ik t geluk dat ik moet omrijden, en langs mooie oude panden kom, waaronder het kasteel.



Op het gewenste terras wordt ik met belangstelling begroet, en vertelt de uitbater dat er zomers altijd iemand komt "met zo'n capsule". Ik heb m'n best gedaan om de man nog ietsjes meer enthousiast te krijgen voor liggen, mét of zonder capsule.

Na n heerlijke luie salade onder de platanen bij Plein 18, heb ik brandstof genoeg om verder te gaan. Ik ben n beetje van t padje af, en fiets onbedoeld richting de Krim. No place to be, dus wegwezen.
Na de N34 sla ik dan ook als n haas rechtsaf, ga tussen graslanden en schijnbaar her en der neergestrooide huizen en boerderijen naar Steenwijksmoer.
Na knooppunt 53  kom ik over een prachtig breed en iets kronkelend fietspad in een eveneens prachtige omgeving. Gezegd moet worden dat het aanvankelijk brede pad steeds een beetje smaller wordt, maar het blijft zeker de moeite waard.

 

In Dalerpeel ga ik in noordelijke richting, met de bedoeling om via Nieuw Zwinderen en Zwinderen richting Gees te gaan.
Jammer genoeg ben ik na een verkeerde afslag veranderd in een onovertroffen dwaalligt. Ik heb geen idee meer waar ik precies ben, en besluit op safe te gaan, en de borden richting Dalen te volgen.
Ja ik weet het, hoog tijd voor Komoot en vriendjes.

 

Hoewel niet volgens plan, is het geen straf om daar te fietsen. Aan de waterkant bloeit de gele lis. Er ligt hooi te wachten om in pakken geperst te worden, en zwaluwen scheren over t land.
Na Dalen, Holsloot en de Jongbloedvaart, ga ik via Sleen naar het sfeervolle pareltje Diphoorn.  

Tijdens mijn hele rit zie ik veel eikenbomen die door rupsjes zijn kaalgevreten. Als t stil is kun je ze haast horen knabbelen. Maar 't is niet stil, er staat wind, die in de loop vd dag is toegenomen.
Met steun van de accu ga ik verder langs t Oranjekanaal en o.a.Valtherbos.

 

Gekko ruikt de stal, en gaat steeds sneller. Op naar een welverdiend extra schepje kettingsmeer.