Retourtje Polen

[Martin van Mourik]

Dat fietspad tussen Ochtrup en Rheine via Wettringen was vroeger een Spoorbaan. Leuk stukkie, veel beter dan naast een 100 weg.

Dat spoorbaan-fietspad heb ik dus gemist, en ook niet opgemerkt toen ik het kruiste in Neuenkirchen. Brouter kiest dit fietspad met het Trekking bike profiel, maar niet met het Fastbike profiel dat ik doorgaans gebruik. De route over de Bilker Straße en de Rheiner Straße is 1,5 km korter. Dat scheelt voor een enkele keer niet veel, maar over een lange afstand kunnen dat soort afstandsreducties aardig wat schelen.
Over het algemeen vind ik dat het Fastbike profiel goede routes oplevert. Als ik een keer een omweg via een leuk fietspad of een natuurgebied ofzo in mijn route wil opnemen dan dwing ik het algoritme daartoe met wat extra tussenpunten.

---

Dag 2

Ik sta half zes op en vertrek om kwart voor zeven. Het geluid bij het meer is nu zoals het zou moeten zijn: vogelgeluiden. Het wordt een hete plakkerige dag met nogmaals oostenwind. Ik zie in de loop van de dag thermometers die in de zon hangen temperaturen boven de dertig graden weergeven.
Rond twaalf uur, kort voor een brug over een rivier of kanaal staan er omleidingsborden, en een bord met de tekst "total gesperrt". Ik negeer het en vervolg mijn route, met de fiets kun je er toch vrijwel altijd wel langs als ze ergens met wegwerkzaamheden bezig zijn, desnoods lopend en je fiets over wat obstakels tillend. Rond de brug staan wat zware machines stil, en er staat een groepje werklui te praten, die nu klaar zijn of pauze hebben. Ik kan ongehinderd overal met ruime afstand langs fietsen. Eentje merkt mij verbaasd op, en roept: "Halloooo? ... HEE, STEHEN BLEIBEN !!!". Ik fiets lekker door. Gelukkig heeft hij geen ijverige collega verderop die me lastig kan vallen.
Om half twee ben ik in Celle, ik kijk er wat rond en maak een paar foto's. Op een plein met veel vakwerkhuizen vind ik een openbaar drinkwaterpunt en ik vul mijn waterzakken. Met al het extra water raakt mijn staarttas behoorlijk vol, op een cruciaal punt begeeft een naad bij de rits het. Ik haal naald en draad tevoorschijn en sta onder een boom een kwartier lang de boel provisorisch te naaien. Na drie kwartier in Celle kan ik verder.
Om kwart voor vijf passeer ik de voormalige grens tussen Oost en West. Even na zeven bereik ik Arendsee, een plaatsje bij een meer en bossen. Het is er rustig. Aan de noordoostkant van het meer is er bos en geen bebouwing, ik besluit daar een bivakplek te zoeken. Ik haal eerst een zak chips en een blik koud bier bij de supermarkt. Terwijl ik Arendsee uitfiets kom ik langs een paar campings. Fietsend over de Seepromenade, een fietspad rond het meer, zie ik een klein paadje tussen de struiken door naar het meer toe lopen. Ik neem er een kijkje en besluit hier te blijven. Ik gooi al mijn kleren uit en spoel het zweet van me af in het meer. De zandbodem loopt heel langzaam af, ik moet meer dan tien meter het meer in voordat het kniediep is. Vanwege muggen, de drassigheid van de meeroever en kwetsbaar ogende vegetatie besluit ik tussen het fietspad en de weg in het bos te gaan staan. Ik vind een mooie vlakke kleine open plek, redelijk uit het zicht. Zittend op mijn tentonderzeiltje drink ik bier en eet chips terwijl ik zit te koken in de schemering. Na het eten in het donker zet ik mijn tent op. Ook vanavond hoor ik uit de verte muziek over het meer heen. Dit keer slechts een zangeres en een gitarist die popnummers en evergreens doen, veel minder luid, en ze houden voor twaalf uur op.


Schloß Celle


Trinkwasser in Celle


Ehemalige Grenze


Seepromenade langs centrum van Arendsee


Arendsee