21-Aug-2024, 08:57 AM
Deze ochtend werd ik bergop voorbij gestoken door een dame - ik schat tussen de 40 en de 50 - op een Stromer. Ze ging helemaal niet snel of gevaarlijk langs me heen. Gezien het nog even bergop ging, verdween ze snel uit het zicht. Ook verderop - het gaat er weer bergaf - zag ik ze tot mijn verbazing terug. Ze reed dus veel trager dan ik verwacht zou hebben voor een Stromer. Helemaal in het dal ligt er vaak een hele modderpoel over gans het fietspad. Ook zo deze ochtend want het had weer stevig geregend gisterenavond/-nacht.
Zo'n honderd meter voor me rijdt de dame - voor zover ik kon inschatten vanop die afstand - met gepaste snelheid door het modderstuk en zie haar fiets plots "LINKS-RECHTS-BAM!" doen
. Ik was er uiteraard onmiddellijk bij, ben uitgestapt. Door de val lag ze op het fietspad op haar zijde en gevraagd of ik kon helpen en of ze ergens pijn had. Eerst bewoog/reageerde ze niet echt maar daarna toch wel. Ik vond het moeilijk te beoordelen of ze al dan niet even K.O. was gegaan en dus nog even getwijfeld of ik een ziekenwagen moest bellen of niet. Heb haar gezegd dat ze haar tijd moest nemen om terug recht te kruipen. Ik heb haar fiets recht gezet en gevraagd of ik haar verder kon helpen. Met mijn grootste zorg dat ze niet te snel wil rechtstaan en terug flauw valt. Ik heb het haar nog een paar keer gevraagd of het ging en of ik nog iets voor haar kon doen, maar het moest niet. Ze had haar GSM, mocht het nodig zijn belde ze wel iemand. Ik kreeg vooral de indruk dat ze erg gegeneerd was en me vooral niet lastig wilde vallen. Ze zei dat ze verbaasd was dat iemand stopte om haar te helpen. (Daar was ik zelf door verbaasd! Hoe doe je dat dan? Gewoon doorrijden alsof er niets gebeurd is als je net iemand een klappert ziet maken? Het lijkt me toch een basis-menselijke reflex om hulp te bieden. 
)
Ik ben dan terug ingestapt en nog heel even achter haar gebleven tot ik na het modderstuk voorbij haar kon. 100m verder toch nog eens in de spiegels gekeken en ze wandelde effectief verder.
Ik blijf wel wat met een schuldgevoel achter dat ik ben verder gereden omdat ik niet 100% zeker was of ze wel écht ok was. Na een klappert kan ik me inbeelden dat je niet echt iets voelt en/of denkt dat je OK bent ondanks een pijntje hier of daar, maar dat dat toch niet zo is. De enige reden waarom ik toch ben doorgereden is dat ik haar niet "de creeps" wilde geven. Ik kan me inbeelden dat je als vrouw helemaal alleen, net gevallen en geschavakt, op betonnen landweg/fietspad zonder huizen of rijbaan of andere sociale controle tussen de velden niet zit te wachten op een vreemde man die ondanks meermaals "het is OK" toch niet verder wil rijden.
Het voorval zit me toch niet helemaal lekker en ik vraag me nu af of ik anders/beter had kunnen handelen. Ik hoop vooral dat ze deftig tot haar werkplek - het ziekenhuis is geraakt en dat ze een check-up laat doen.
Zo'n honderd meter voor me rijdt de dame - voor zover ik kon inschatten vanop die afstand - met gepaste snelheid door het modderstuk en zie haar fiets plots "LINKS-RECHTS-BAM!" doen
. Ik was er uiteraard onmiddellijk bij, ben uitgestapt. Door de val lag ze op het fietspad op haar zijde en gevraagd of ik kon helpen en of ze ergens pijn had. Eerst bewoog/reageerde ze niet echt maar daarna toch wel. Ik vond het moeilijk te beoordelen of ze al dan niet even K.O. was gegaan en dus nog even getwijfeld of ik een ziekenwagen moest bellen of niet. Heb haar gezegd dat ze haar tijd moest nemen om terug recht te kruipen. Ik heb haar fiets recht gezet en gevraagd of ik haar verder kon helpen. Met mijn grootste zorg dat ze niet te snel wil rechtstaan en terug flauw valt. Ik heb het haar nog een paar keer gevraagd of het ging en of ik nog iets voor haar kon doen, maar het moest niet. Ze had haar GSM, mocht het nodig zijn belde ze wel iemand. Ik kreeg vooral de indruk dat ze erg gegeneerd was en me vooral niet lastig wilde vallen. Ze zei dat ze verbaasd was dat iemand stopte om haar te helpen. (Daar was ik zelf door verbaasd! Hoe doe je dat dan? Gewoon doorrijden alsof er niets gebeurd is als je net iemand een klappert ziet maken? Het lijkt me toch een basis-menselijke reflex om hulp te bieden. )Ik ben dan terug ingestapt en nog heel even achter haar gebleven tot ik na het modderstuk voorbij haar kon. 100m verder toch nog eens in de spiegels gekeken en ze wandelde effectief verder.
Ik blijf wel wat met een schuldgevoel achter dat ik ben verder gereden omdat ik niet 100% zeker was of ze wel écht ok was. Na een klappert kan ik me inbeelden dat je niet echt iets voelt en/of denkt dat je OK bent ondanks een pijntje hier of daar, maar dat dat toch niet zo is. De enige reden waarom ik toch ben doorgereden is dat ik haar niet "de creeps" wilde geven. Ik kan me inbeelden dat je als vrouw helemaal alleen, net gevallen en geschavakt, op betonnen landweg/fietspad zonder huizen of rijbaan of andere sociale controle tussen de velden niet zit te wachten op een vreemde man die ondanks meermaals "het is OK" toch niet verder wil rijden.
Het voorval zit me toch niet helemaal lekker en ik vraag me nu af of ik anders/beter had kunnen handelen. Ik hoop vooral dat ze deftig tot haar werkplek - het ziekenhuis is geraakt en dat ze een check-up laat doen.
