M9 - 1 jaar oud - 5000km - €9000,-

[365cycle]

De tante heeft in haar 60+ jarige huwelijk eigenlijk geen Nederlands geleerd. Ze begon met 'ik baby nederlands, jij haha.' en is nooit verder gekomen dan baby nederlands en is altijd een buitenstaander gebleven.

Die vrienden en familie die de taal van hun nieuwe land geleerd hebben hebben wel veel vrienden gemaakt, deels onder de mensen waarmee ze de taal cursus gedaan hebben maar ook daarbuiten.

Welk land was dat? Nederland of een ander land? 
En wat vond je van mijn Nederlands? Zelfs ik ervaar hier - in mijn eigen land, ~160 km van mijn geboortegrond - namelijk een drempel in het aanleggen van sociale contacten, ondanks dat ik echt niet verlegen ben. Daarom pas ik ook zo goed tussen jullie rare snuiters in het ligfietswereldje: Jullie zijn over het algemeen wél heel open en toegankelijk 

Het hebben van mensen waarmee je nederlands moet spreken helpt bij het leren van de taal maar ook bij het beginnen met vrienden maken, buiten het expat wereldje.

Dat laatste is dus juist heel lastig. Een beetje met mensen praten lukt heus wel ja, maar echte vriendschappen aanleggen? Ik ben juist om die reden het expat-wereldje ingedoken.

Misschien is het in andere landen makkelijker maar we hebben het hier over mensen die ervoor gekozen hebben om in Nederland te wonen, geen nederlands verstaan en weinig nederlands spreken helpt zeker niet.

Dat die mensen daarvoor gekozen hebben vind ik inmiddels echt een dooddoener. We schuiven ze zonder enige moeite alle verantwoording in de schoenen. Zij hebben er niet alleen voor gekozen, wij hebben er ook voor gekozen ze te verwelkomen. 

Jonge mensen hier spreken meestal een aardig woordje Engels, hoewel vaak niet erg goed, ouderen vaak een stuk minder. En als 'iedereen' naar het Engels over gaat sluit je anderen buiten die het gesprek nog maar nauwelijks kunnen volgen en zeker geen bijdrage durven leveren.

Van die Nederlandstalige mensen die hier geen Engels spreken zijn er echter heel weinig die hier niet gewoon een compleet leven hebben. Daarbij, als je in een internationaal gezelschap bent en mensen schakelen over op Engels terwijl jij dat niet kan, misschien willen de mensen die overschakelen dan gewoon even met de Engelstalige persoon spreken. Vind ik evenmin een verantwoordelijkheid van degene die hierheen gekomen is.

Ik zou nooit in een buitenland willen wonen als ik de lokale taal niet machtig zou zijn, waarom zou ik anderen niet zo veel mogelijk helpen om in mijn land mijn taal te leren. En ze daartoe aan te moedigen.

Ik zou het ook heerlijk vinden om in ieder land waar ik geweest ben gewoon de taal te kunnen spreken. Daarom spreek ik er ook 4, en heb ik de ambitie om de vierde te verbeteren en er dan ooit nog 3 aan toe te voegen (Arabisch, Chinees, en Spaans). Maar iemand die niet héél dicht bij me staat aanmoedigen pushen om iets moeilijks en tijdrovends te doen als een taal leren, dat gaat mij echt wat te ver. Vooral als die persoon het in het dagelijks leven niet echt nodig heeft én voor liefde of werk al een veel grotere uitdaging aan is gegaan, namelijk huis en haard voor altijd (want terug naar waar je was kan je nooit) achterlaten en verkassen naar een ander land.