Aanmelden

Fietsbennie · 9 uren geleden

Ik ben geen feestvarken. Totaal niet. Bij het uitdelen van feestneuzen heb ik niet bepaald vooraan gestaan. Toch zag ik onlangs in de nieuwsberichten van ligfiets.net een advertentie voorbij komen van het vieren van 40 jarig jubileum HPV, oftewel ligfietsvereniging Duitsland. En dit vieren ze een weekend binnen fietsafstand van Daarlerveen. Het zal georganiseerd worden door Dieter en Hanna. Hé, dat zijn dezelfde als die ik al eens ontmoet heb ik Oldenburg. Het zou wel leuk zijn om er heen te gaan. Maar wel op de ligger. Dus, voorbereidingen treffen! Gelukkig zijn er bedden, dus ik hoef niet àlles mee te slepen.

Rustig tuf ik weg. Het zal weer een 200+ worden sinds tijden. De laatste keer voor mij was dat Maastricht. Zal mijn knie het houden? Zal ik het überhaupt volhouden? De wil is er, het materiaal functioneert, de conditie kan beter, nou ja. We zien wel. De remmen zijn afgesteld en de ketting is gesmeerd. Niet verder twijfelen, gaan! De klok bij de kerk in Daarlerveen staat op kwart voor 1.
De laatste avondbries blaast me in de rug naar het zuiden. Hopelijk kom ik nu ook Almelo door zonder lekke banden. Bij Hertme volg ik de oude Postweg, een vertrouwde route naar het oosten. De volle maan schijnt, een magisch licht doet de sterren verbleken. Ik doe het nog maar eens een keer, een nieuwe route volgen, midden in de nacht, ditmaal door Oldenzaal. Ik zal het ook nooit leren. Het gaat gelukkig goed, omdat ik thuis goed op Streetview heb gekeken. Ik heb het idee dat deze nieuwe route wel een kwartier scheelt.
Met een bloedgang raas ik door De Lutte. De laatste blauwe borden vullen zich met Duitse plaatsnamen. Vrachtwagens janken verderop de snelweg de grens over, ik doe het geruisloos.

Tegen drieën hou ik mijn eerste pauze in een bushok in Gildehaus, tegelijk maak ik daar een boom dankbaar.
Ik vink mijn plaatsenlijstje af tot aan Salzbergen. Daar ga ik het centrum in. Ik zie de grote stoomlocomotief in het donker bij het station staan. Nu is de rest van de route onbekend en krijg ik er zomaar een functie bij en is het navigeren geblazen.
Uilen vangen muizen in het veld. Katten weten niet wat ze meemaken als ik langskom rijden. Ik steek het Dortmund Emskanaal over waar ik er in november nog onderdoor ben gefietst.
Het begint te schemeren.

Einde weg Dreierwalde links, een bord met 13 km naar de volgende plaats, dat is hier heel normaal. Ik hou pauze in Hopsten bij een Meiboom en de kerk, een mooie plek daarvoor. Ik ben ook wel toe aan koffie na zo weinig slaap. Ook biedt de gelegenheid zich aan in de vorm van een hok zonder slot, omdat ze aan het verbouwen zijn.

De eerste werklui zie ik langsrijden. Ik ben blij dat ik handschoenen draag en een vest kan aantrekken want erg warm is het niet.
De klok slaat half 6. Tijd om te gaan. Ik zet de boel op de foto, wissel van bril. De zon komt net boven. Ik geniet volop. Het gebeurt dagelijks, maar het blijft het mooist om mee te maken als je naar het oosten fietst. Na Halverde volg ik witte wegen. Lekker rustig zonder auto’s.

Ik rij de eerste grote stad binnen. Bramsche. Ik had ingeschat om hier 8 uur ongeveer ongeveer te zijn, maar stond al een uur eerder voor het spoor te wachten. Naast me staan een paar jongens enthousiast praten over hun weekendplannen.
Ik groet de Hase die ik hier passeer. Een rivier waar ik goede herinneringen aan heb. Over de route heb ik goed nagedacht. De Teutoburger Wald, hoe mooi ook, laat ik rechts liggen en kies voor een 15 kilometer langere route die vlakker is.
Ik rij een kilometer heen en terug op een zijweg om Wasserburg Alt Barenaue te bekijken. Dat ik geen ruzie met mezelf kan krijgen dat ik het niet heb gedaan. Gelijk maak ik van de gelegenheid gebruik om lange kleren te wisselen voor kort. En niet vergeten in te smeren. De hele dag in de zon op een ligfiets heb ik dat ook geleerd niet te vergeten. Het begint te waaien. Volgens de berichten kwam de wind uit het noordwesten, beter kan het niet, vol in de rug vandaag.

Mijn routeplanner gaf een omweg aan. Er bleek een viaduct over het spoor bij Drohne eruit te liggen? Want hoe ik de bolletjes verschoof, ik kreeg het lijntje er niet overheen. Van de week heb ik daarom een firma gebeld die handelde in landbouwvoertuigen. Die antwoordde me dat er een nieuw viaduct lag en ik rustig langs kon. Met zulke afstanden heb ik graag zekerheid.

Ik moet tanken. Het water is hard gegaan met dat warme weer. Ik had ergens in Bramsche moeten aanleggen, stom. De prairie hier is dunbevolkt en er is buiten geen sterveling te bekennen. Tankstations of begraafplaatsen vind ik niet.
Dan maar bedrijf of zoiets, maar ik moet zeker zijn van mensen anders is moeite van stoppen en afstappen voor niks. Bij een gehucht Haldem fiets ik langs een school en gaat bij mij een bel rinkelen. Kinderen spelen en moeten ook drinken.
Ik fiets het schoolplein op.
Ik groet kinderen als ik binnen een waterkraan vind. Een oase voor een ligfietser met dorst. Voordat er nieuwsgierige vragen komen ben ik ook al verdwenen, mèt een volle tank!

Daarna klunen langs 100 km wegen. Het is een saai stuk, maar het schiet mooi op. Ik vis een stroopwafel uit de fietstas terwijl de plaatselijke bevolking met 100 langs me heen zoeft.
Ik zit te puzzelen en rekenen met de tijd. Hoe laat zal ik ongeveer waar wezen? Je moet toch wat doen op de ligfiets?

Ik geniet van de mooie vakwerkhuizen overal. Een oude kerk in vakwerkstijl zet ik op foto bij Frotheim. Een plek voor een bak koffie in de schaduw vind ik er niet, hup doorfietsen, op naar de volgende.

In Hille vind ik een picknickplaats bij een bejaardentehuis. Ik moet na een schoolbezoek toch op een of andere manier het geboortecijfergemiddelde wel compenseren natuurlijk.
Ik zoek ik het Mittellandkanal op. Ook nu wil ik een stukje langs het water fietsen. Dit was gezien de kaart het beste stuk om te doen. Andere stukken was ik bang voor mul zand, en trekkerbanden heb ik er niet op zitten. Aan de hand van de borden tel ik dat ik er 6 km langs kanaal ga. Ik duik Minden in, de grootste stad van vandaag. Dan ook maar even naar het centrum. Even wat mensen om me heen, en wellicht is er wat moois te zien.

Wandelgebieden zijn soms beschermd met borden dat je er niet mag fietsen. Ook dit keer had ik daar maling aan en fietste de paaltjes en borden voorbij.
Ik word aangehouden door een jongedame in het blauw met een pet. Potdulle, meende ik een boete te krijgen. Het bleek gelukkig anders. Ze probeerde mijn tekst op shirt hardop te lezen en vroeg naar afkomst en reden van mijn bezoek aan Minden. Ze bood na antwoord me nog energiedrank aan. Maar ik bedank. Joost mag het weten wat het is.
Na haar interesse begon ze haar standaard verhaal veel te snel te ratelen waar ik de helft niet van begreep. Iets met bomen zagen ergens in Verweggistan en waar ze mee moesten kappen. Kennelijk ben ik in een verkooptruc getrapt, en heeft Miep kennelijk goed op gelet bij cursus, hoe-kom-ik-aardig-over-en-klop-ik-iemands-portemonnee-leeg… Ik had er vlug tabak van, heb ingebroken in het verhaal, gevraagd of het geld kost, en vriendelijk bedankt. Miep mag het bij een ander proberen. Deze jongen heeft wat anders te doen.

Na een stadsbezoek een foto bij het theater. De kerk was te groot om goed op foto te krijgen zonder alle mensen. Ik steek de Wezer over. Ik weet dat het klimmen zo gaat beginnen, dus scoor ik twee grote bananen bij een supermarkt. Ook haal ik nog wegwerpborden omdat het bord dat ik mee moest nemen nog thuis in Daarlerveen op het aanrecht lag. En nog even ophalen is ook al zoiets.

Voorbij Luhden draai ik rechtsaf de Bundesstrasse B83 op. Een alternatief heb ik niet kunnen vinden. Wel even de koppie erbij met deze vierbaansweg. Gelukkig is het niet lang en rij ik langs dalbrug van de A2. Hoe oostelijker hoe slechter de fietspaden. Bordje Ende en er onzichtbaar VE erbij: Viel Erfolg.

Het klimmen begint serieus te worden. Ik moet aan de bak. Geen stoere borden met hellingsgraden, maar wel terug naar de laagste versnelling. Ik blijf aan het schakelen. En ik vind het ook nog leuk worden ook. Het wordt makkelijker als je je je mentaal op instelt.
Afdalen vergt nogal wat concentratie.
Geparkeerde auto's, putten in straat, overig verkeer op een fiets wat hard gaat.
Maar eigenlijk is mijn fiets daar niet voor geschikt met die velgremmen.

In Rehren is het alweer drie uur geleden dat ik in Hille weer op de fiets stapte. Tijd om de broodbak leeg te maken. Tijd voor de finale. Geen meter is meer vlak. Met een prachtige omgeving met heuvels en vergezichten krijg ik een vakantiegevoel. Ik ben ver van huis maar ik geniet met volle teugen.
Na een afdaling, waarbij ik mijn pet maar even vast hou, sla ik in Pohle rechtsaf.
Het doel staat inmiddels op de borden. Letterlijk hobbel ik verder. Zo’n 10 kilometer voor de finish zie ik een Velomobiel staan, met berijder ernaast op een bankje. Ik ga erbij staan en we schudden de hand. Jens blijkt ook onderweg naar Bad Münder. Samen rijden en klimmen is ook niet alles volgens hem en hij heeft gelijk.

Ik haal de laatste boodschappen bij een kleine supermarkt met aparte vleesafdeling zoals je vaker in Duitsland ziet. Ik neem het ervan. Terwijl ik sta te wachten, vermaak ik de plaatselijke jeugd. Ik beheers de kunst Donald Duck na te kunnen doen, en het meisje van een jaar of 6 kon er zo mooi om schaterlachen.
Ik wijs een paar mooie stukken vlees aan, en neem ook twee toetjes mee. De broodbak fungeert nu ook prima als vleesbak. Ik neem paar kilometer verderop het grindpaadje en daal af richting bestemming.

Daar kom ik zowaar Jens, de velomobiel van zonet tegen. Hij kon het niet vinden. Uiteindelijk komen we toch samen op het adres. Vriendelijk wordt ik ontvangen en voel ik me welkom. Ik zet mijn fiets onder een afdak, pak mijn spullen en reserveer het bed het verste weg in de jeugdherberg. Voor het geval ze ‘s nachts nog de polonaise willen op het liedje over hoe blauw de
Enzian bloeit. Bad Münder am Deister, Ziel erreicht!

(Wordt vervolgd)

[Afbeelding: 20250516-052116.jpg]