(, 09:37 PM)ZoefZoef schreef: Ik ben helemaal niet plagerig. Alleen lach ik doe knakkers in dr lycra broekje stiekem wel een beetje uit als ze op dr vederlichte racefiets -zonder bel uiteraard om gewicht te besparen- voorbij komen fietsen in een groep, druk bezig om in de stream van dr voorganger te fietsen.
Laat mij dan maar lekker op mn dooie gemakje op mn ligfiets liggen en gebruik maken van mn kleinere frontale oppervlak of de stroomlijn van de quest
Veel ligfietsers lijken te denken dat elke wielrenner over de weg zoeft op een carbon superraket van 6,8 kilo met een prijskaartje dat je hypotheek beschaamd doet kijken.
Het verschil tussen een velomobiel en een ongestroomlijnde ligfiets/koersfiets: dat is geen nuanceverschil, dat is een intergalactische kloof. Zet me in een Snoek – een aerodynamisch coconnetje van pure efficiëntie – en ik trap met 130 watt en een hartslag van “net wakker” elke M5-rijder (of wielrenner) volledig naar het stenen tijdperk, zelfs als die zich aan het opblazen is met het dubbele aan vermogen (Eva van velomobielNL zei iets gelijkaardigs in haar blog jaren geleden).
M5? Ook leuk, maar dan moet je nog steeds erg veel vermogen beschikbaar hebben om vooruit te komen als je wind tegen hebt. En laat dat nu net het probleem zijn: blessures. Dan voelt 35 km/u aan als een epische expeditie naar Mordor. Mijn M5 gaat dan ook weer de verkoop in. Ik ben er klaar mee. Fietsen mag best sportief zijn, maar als je onderweg begint af te vragen of je nog leeft of per ongeluk in een time loop zit tussen punt A en B, dan weet je dat het niet meer werkt.
Met de Snoek kon ik diezelfde ritten eindeloos herhalen – comfortabel, snel en efficiënt, bijna saai van voorspelbaarheid. Zoals John van Velo-Ads het ooit kernachtig samenvatte over de Milan SL: “It brings you from point A to point B...” (lange, veelbetekenende pauze) “FAST.” En dat klopte. Elke. Keer. Gisteren werd ik trouwens nog op mijn M5 ingehaald door een pedelec – met een wielrenner in zijn wiel, alsof we ineens in een bizarre sci-fi-droom zaten waarin e-bikes en mensen in lycra vreedzaam samenwerken.
We reden kilometerslang in een strak treintje aan gemiddeld 47 km/u. Best pittig, zeker als je ondertussen met je scheenbeen communiceert in morsecode van pijn. Toen de pedelec afsloeg, nam ik de leiding over (uiteraard, eergevoel moet je hebben). Ik hield het netjes rond de 200 watt – net hard genoeg om mijn blessure niet te verergeren, maar ook om de wielrenner achter me subtiel te demotiveren.
In de verte, bij een zwaaikom, doemde een peloton op. Eerst leek ik dichterbij te komen – hoop! – maar zelfs toen ik aan 42 km/u bleef stampen, verdwenen ze langzaam als een fata morgana in de horizon. Alsof ze een wormgat in fietsend hadden gevonden waar ik simpelweg geen toegang tot had. Maar hé, ik heb tenminste de wind gezien. Van héél dichtbij.
