Na een heuse wereldreis langs het Walhalla van de zogenaamde “specialisten”, die hun titels vermoedelijk bij een pak cornflakes gevonden hebben, lijkt er eindelijk een sprankeltje hoop aan het einde van de tunnel, en dit keer is het géén tegemoetkomende trein.
Ooit, jaren geleden, had ik een setje steunzolen. Niet spectaculair, gewoon iets functioneels dat ik per ongeluk heb weggesmeten samen met een paar oude schoenen. Typisch. En tja, die dingen zijn dus nooit vervangen. Achteraf gezien misschien niet het beste idee ooit, maar goed.
Dat er iets niet klopte, voelde ik zelf al geruime tijd. Mijn rechterbeen leek constant overuren te draaien, en ik had zelf al het vermoeden van een beenlengteverschil. Maar blijkbaar is dat soort basisobservatie niet voldoende om het legertje experts in beweging te krijgen.
Geen verhoging bij het kortere been? Nee joh, waarom zou je het logische doen als je ook gewoon iets half kunt oplossen? Wat het extra ironisch maakt: die nieuwe steunzolen (x-aantal maanden geleden) had ik laten maken door een gespecialiseerde schoenwinkel, jawel, eentje die beweerde dé expert te zijn in op maat gemaakte oplossingen. Op maat, zei je? Het beenlengteverschil werd compleet genegeerd. Maar hé, ik kreeg wél netjes een zooltje dat er professioneel uitzag. Dus da’s ook wat waard, zeker?
Dan was er nog de voetarts die met volle overtuiging opperde dat ik misschien wel het chronisch compartimentssyndroom had. Klinkt indrukwekkend, toch? Helaas bleek ze het hoofdstuk 'hoe werkt het menselijk lichaam' overgeslagen te hebben, want de arts die de drukmeting zou uitvoeren – iemand die verrassend genoeg wel kon luisteren – meldde doodleuk dat rustpijn daar niet bij hoort. En ik, met m’n pijn in rust, paste dus totaal niet in dat plaatje. Oeps.
De kers op de taart waren natuurlijk de kinesitherapeuten, waarvan ik er intussen meer heb versleten dan sportsokken. Geen enkele die zich afvroeg of er misschien een structureel probleem was. Al die sessies, oefeningen en elastieken zijn dus grotendeels weggegooide tijd geweest, zolang de oorzaak nooit werd aangepakt.
En toen, alsof hij rechtstreeks uit een betere dimensie kwam, was daar Tom Maes. Binnen een paar minuten zag hij wat anderen jarenlang niet zagen, of niet wílden zien: een beenlengteverschil dat maakt dat mijn rechterbeen zich zowat in een yogahouding moet wringen bij elke stap. Plots vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. Geen scan nodig, geen magische test – gewoon gezond verstand en ogen die functioneren.
Dus, meteen een afspraak gemaakt bij een bevriende podoloog via hem, én uiteraard terug bij Tom zelf. De bikefitting die ik eerder had laten doen, kreeg ook een welverdiende veeg uit de pan. Dat verschil hadden ze daar simpelweg moeten opmerken. Maar ja, volgens Tom zijn er nogal wat mensen die een praktijk runnen zonder ook maar enige kennis van zaken. En na mijn medische rondtocht geloof ik hem met heel mijn kromgelopen rechterbeen.
Ooit, jaren geleden, had ik een setje steunzolen. Niet spectaculair, gewoon iets functioneels dat ik per ongeluk heb weggesmeten samen met een paar oude schoenen. Typisch. En tja, die dingen zijn dus nooit vervangen. Achteraf gezien misschien niet het beste idee ooit, maar goed.
Dat er iets niet klopte, voelde ik zelf al geruime tijd. Mijn rechterbeen leek constant overuren te draaien, en ik had zelf al het vermoeden van een beenlengteverschil. Maar blijkbaar is dat soort basisobservatie niet voldoende om het legertje experts in beweging te krijgen.
Geen verhoging bij het kortere been? Nee joh, waarom zou je het logische doen als je ook gewoon iets half kunt oplossen? Wat het extra ironisch maakt: die nieuwe steunzolen (x-aantal maanden geleden) had ik laten maken door een gespecialiseerde schoenwinkel, jawel, eentje die beweerde dé expert te zijn in op maat gemaakte oplossingen. Op maat, zei je? Het beenlengteverschil werd compleet genegeerd. Maar hé, ik kreeg wél netjes een zooltje dat er professioneel uitzag. Dus da’s ook wat waard, zeker?
Dan was er nog de voetarts die met volle overtuiging opperde dat ik misschien wel het chronisch compartimentssyndroom had. Klinkt indrukwekkend, toch? Helaas bleek ze het hoofdstuk 'hoe werkt het menselijk lichaam' overgeslagen te hebben, want de arts die de drukmeting zou uitvoeren – iemand die verrassend genoeg wel kon luisteren – meldde doodleuk dat rustpijn daar niet bij hoort. En ik, met m’n pijn in rust, paste dus totaal niet in dat plaatje. Oeps.
De kers op de taart waren natuurlijk de kinesitherapeuten, waarvan ik er intussen meer heb versleten dan sportsokken. Geen enkele die zich afvroeg of er misschien een structureel probleem was. Al die sessies, oefeningen en elastieken zijn dus grotendeels weggegooide tijd geweest, zolang de oorzaak nooit werd aangepakt.
En toen, alsof hij rechtstreeks uit een betere dimensie kwam, was daar Tom Maes. Binnen een paar minuten zag hij wat anderen jarenlang niet zagen, of niet wílden zien: een beenlengteverschil dat maakt dat mijn rechterbeen zich zowat in een yogahouding moet wringen bij elke stap. Plots vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. Geen scan nodig, geen magische test – gewoon gezond verstand en ogen die functioneren.
Dus, meteen een afspraak gemaakt bij een bevriende podoloog via hem, én uiteraard terug bij Tom zelf. De bikefitting die ik eerder had laten doen, kreeg ook een welverdiende veeg uit de pan. Dat verschil hadden ze daar simpelweg moeten opmerken. Maar ja, volgens Tom zijn er nogal wat mensen die een praktijk runnen zonder ook maar enige kennis van zaken. En na mijn medische rondtocht geloof ik hem met heel mijn kromgelopen rechterbeen.
