Mijn vertrouwen in zogenaamde specialisten? Tja, laten we zeggen dat dat intussen vakkundig is geëlimineerd. Het is echt fascinerend hoe vaak mensen verkeerd worden geadviseerd en vrolijk de verkeerde kant op worden doorgestuurd. En nee, we hebben het hier niet over een marginaal foutpercentage van minder dan 10 procent — dat zou nog te mooi zijn. We zitten hier gerust aan de helft of meer. Een arts in het ziekenhuis vertelde me ooit trots dat 70% van haar patiënten verkeerd wordt doorverwezen. Zelf kon ze me ook niet helpen met mijn zenuwpijn — logisch, specialisatie houdt blijkbaar op waar het lastig wordt.
Een arts in Maaseik, met exact dezelfde opleiding, schreef me zonder probleem medicatie voor. Kijk, dat is pas wetenschap: het hangt gewoon af van wie je treft. En die arts die klaagt over verkeerde doorverwijzingen? Grote kans dat ze zelf vrolijk aan dat percentage bijdraagt. Perfecte medische cirkel, toch?
Wat vooral opvalt: blijkbaar mag je in dit land X of Y beweren zonder ook maar één gerichte diagnose te stellen — zolang je maar een praktijk hebt, maakt het blijkbaar geen bal uit of je ook werkelijk weet waar je het over hebt. En dan hebben we de praktijk die samenwerkt met een podoloog (waar ik trouwens wél goeie oefeningen van kreeg, dat moet ik ze nageven), maar waar de kennis duidelijk op vakantie was. Hun advies: "Doe eerst maar wat oefeningen, en als dat niet helpt, dan mag je een steunzool komen halen."
Maar wacht, het wordt beter. De winkel die dan uiteindelijk die steunzool maakte — gespecialiseerd in “steunzolen op maat” nog wel — merkte het beenlengteverschil niet eens op. Een klein detail, zou je denken, voor mensen die zich professioneel bezighouden met... juist ja, lichaamsasymmetrie en correctieve zooltjes.
En ach, zo kan ik nog wel even doorgaan. Het lijkt erop dat heel veel mensen over heel veel onderwerpen een héél klein beetje weten, maar zodra het gaat over iets specifieks waar het echt op aankomt, dan verdwijnt die kennis sneller dan je ‘klinisch inzicht’ kunt zeggen.
Je moet tegenwoordig echt een lot uit de medische loterij trekken om iemand te vinden die gewoon je buikgevoel bevestigt — dat het misschien, heel misschien, toch echt te maken heeft met dat beenlengteverschil. Wat een zeldzaamheid! Had ik dat maar wat eerder gehoord, dan had ik mezelf een aardige smak geld kunnen besparen. Maar goed, wat zeggen ze ook alweer? Ervaring is de duurste leerschool, vooral als je betaalt voor elke misser van een ander.
En het zegt natuurlijk ook weer genoeg over hoe goed sommige professionals zijn in luisteren — of nee, wacht — horen. Luisteren is blijkbaar een optioneel vak tijdens de opleiding. Iets zinnigs doen met wat je zegt? Dat is waarschijnlijk een masterclass die alleen op aanvraag wordt gegeven. Heel exclusief.
Een arts in Maaseik, met exact dezelfde opleiding, schreef me zonder probleem medicatie voor. Kijk, dat is pas wetenschap: het hangt gewoon af van wie je treft. En die arts die klaagt over verkeerde doorverwijzingen? Grote kans dat ze zelf vrolijk aan dat percentage bijdraagt. Perfecte medische cirkel, toch?
Wat vooral opvalt: blijkbaar mag je in dit land X of Y beweren zonder ook maar één gerichte diagnose te stellen — zolang je maar een praktijk hebt, maakt het blijkbaar geen bal uit of je ook werkelijk weet waar je het over hebt. En dan hebben we de praktijk die samenwerkt met een podoloog (waar ik trouwens wél goeie oefeningen van kreeg, dat moet ik ze nageven), maar waar de kennis duidelijk op vakantie was. Hun advies: "Doe eerst maar wat oefeningen, en als dat niet helpt, dan mag je een steunzool komen halen."
Maar wacht, het wordt beter. De winkel die dan uiteindelijk die steunzool maakte — gespecialiseerd in “steunzolen op maat” nog wel — merkte het beenlengteverschil niet eens op. Een klein detail, zou je denken, voor mensen die zich professioneel bezighouden met... juist ja, lichaamsasymmetrie en correctieve zooltjes.
En ach, zo kan ik nog wel even doorgaan. Het lijkt erop dat heel veel mensen over heel veel onderwerpen een héél klein beetje weten, maar zodra het gaat over iets specifieks waar het echt op aankomt, dan verdwijnt die kennis sneller dan je ‘klinisch inzicht’ kunt zeggen.
Je moet tegenwoordig echt een lot uit de medische loterij trekken om iemand te vinden die gewoon je buikgevoel bevestigt — dat het misschien, heel misschien, toch echt te maken heeft met dat beenlengteverschil. Wat een zeldzaamheid! Had ik dat maar wat eerder gehoord, dan had ik mezelf een aardige smak geld kunnen besparen. Maar goed, wat zeggen ze ook alweer? Ervaring is de duurste leerschool, vooral als je betaalt voor elke misser van een ander.
En het zegt natuurlijk ook weer genoeg over hoe goed sommige professionals zijn in luisteren — of nee, wacht — horen. Luisteren is blijkbaar een optioneel vak tijdens de opleiding. Iets zinnigs doen met wat je zegt? Dat is waarschijnlijk een masterclass die alleen op aanvraag wordt gegeven. Heel exclusief.
