Foto's Fietsbennie

[Fietsbennie]

Ik hoor de vaatwasser vreugdevol piepen als ik de keuken binnenloop. Ik trek hem los, de damp komt ervan af. Vanwege de macht der gewoonte neem ik het van het apparaat over door de inhoud op te ruimen. Daar zouden ze ook wat voor uit moeten vinden, een automatische bonjour-de-prut-op-de-juiste-plek-machine.



Ik smeer het brood terwijl de koffie loopt. Even ontbijten aan tafel. Zonder de jongens is het best saai in huis. De doos op tafel herinnert me aan het slagveld gisteravond van het schaakspel met de jongens voordat ze naar bed moesten. Ik pak de laatste spullen en vertrek om kwart voor drie uit Daarlerveen. Het is donker. Na de eerste stukken waar mistflarden de boel besluieren klaart het op. Ik fiets richting Markelo. De bijna volle maan schijnt fel hoog vanuit de hemel. Een enkele ster of planeet is te zien in het luchtruim, verder niet. Het heeft iets magisch vannacht. Je kunt de omgeving goed zien, alleen de kleuren ontbreken. Het is alsof ik door zwartwitfoto’s fiets. Een sinister gevoel overvalt me als alle levendigheid op straat ontbreekt. Bij Lochem gele borden en afzettingen waar ik me niets van aantrek. Ik kom gelukkig probleemloos in Zwiep.

 

De route ken ik. Het is een afvinken van de herkenningspunten en plaatsen onderweg. Af en toe zie ik poezen lopen.
In Ruurlo slaat de kerkklok 5 keer als ik boom blij maak. Ik drink koffie en eet wat. Ik ga expres bij de fontein zitten zodat ik me erger aan het geluid en daarom de pauze niet te lang maak. Voorbij het kasteel sla ik linksaf. Het gaat voortreffelijk. Wel opletten op de oude Zelhemseweg dat ik in het donker het smalle fietspad van de rest kan onderscheiden door de bladeren.



Na Zelhem moet ik kijken op de navigatie om Doetinchem door te komen. Dit stuk vind ik vreselijk vanwege de bedrijventerreinen die hier het straatbeeld vullen. De eerste schemering doet de oostelijke lucht kleuren. In Zeddam sla ik rechtsaf. Ik loop ruim voor op schema als ik na 75 kilometer nieuwe wegen op zoek. Ik moet in de laagste versnelling. Montferland doemt op voor mijn koplamp, en dit gebied laat ik onder me doorgaan. Ik ben blij met mijn handschoenen, want het is best koud. Het wordt licht. Het feest begint van allerlei kleuren die de herfst rijk is. Geen foto kan dit mooie stuk in beeld krijgen. Geregeld dat ik een blad voorzichtig naar beneden zie dwarrelen van de bomen. Aan het einde van de weg rechts steek ik de grens alsook de autobaan 3 over. De laatste hebben ze gelukkig een viaduct voor neergezet. Stukje Duitsland. Elten begint net wakker te worden. De eerste mensen zie ik op straat. Menig Duitser die hier uit wil slapen wordt gewekt als ik met mijn piepende remmen ergens in de ankers moet. Erg veel tijd krijg ik niet om te wennen dat ik in het buitenland ben, want ik zoek de grens met Nederland weer op. 



Voorbij de brug ga ik gelijk linksaf om met het fietspad langs de plassen Lobith binnen te fietsen. Na de goede weg te hebben gevonden fiets ik even later langs de Rijn. Deze rivier hult zichzelf in een dikke mist waar niets valt te ontwaren. Bij Tolkamer gun ik mezelf pauze nummer twee. Ik staar naar de Rijn. Een rivier waar ik veel respect voor heb gekregen. Het water kabbelt voorzichtig tegen de kanten. Grote boten die langs me varen. De Rijn, die hier nog zo mag heten, en hier nog zichzelf mag zijn. Die nog geen naam heeft die niemand iets zegt. Hetzelfde water waar ik naar stond te turen fietsend tussen Keulen en Bonn.



Ik ga verder langs steenfabrieken en dijklandschappen. Ik sla linksaf richting het pontje naar Millingen, en vind het verdacht rustig. Hij vaart toch wel? In mijn herinnering was het een autoveer die gewoon vaart. Ik moet ongelijk toegeven en volgens google ben ik anderhalf uur te vroeg voor de eerste beweging van de pont. Domme oen die ik ben, vergeten thuis te kijken. Potdulle, en nu? Alternatief zoeken geblazen, want zwemmen wordt hem niet. Terug via de brug bij Emmerich? Na wat loeren op de kaart wordt het omrijden via de pont bij Pannerden-Doornenburg die wel vaart nu. Als de veerman betaald is wil ik een foto maken. Maar ik krijg geen enkel beeld meer op mijn telefoon. Even overweeg ik om het ding in Pannerdens-Kanaal te plumpen maar ik beheers me. Blijkt het adres van mijn bestemming daar ook in te staan, evenals de rest van mijn navigatie. Plan B: teasy one ligt thuis en heb ik blijkbaar nog op de keukentafel naast het schaakspel liggen. Gelukkig kun je hier geen scheet laten of je ziet wel een knooppuntbord langs de straat. Ik plan maar daarop maar de route, en draag mezelf elke keer op 4 knooppuntnummers te onthouden. De mist klaart op. Ik fiets langs de Waal bij Gendt. Het is hier ook een mooi en weids landschap. Ik sla het maar op in mijn herinnering. Ook de paarden die hier lopen. 

Bij Lent draai ik de Waalbrug op en fiets naar Nijmegen. De stad is schitterend zo langs het water, maar de telefoon doet het nog steeds niet, en ik baal als een stekker. Dan maar zonder navigatie, ik kijk thuis wel naar dat ding, en stop hem in de fietstas. Knooppunt 1…45…21, ik schud keizer Karel, die hier bij de grote rotonde staat, de hand. Graafseweg. Mijn bestemming komt op de borden: Wijchen. Maar ik heb geen flauw idee waar ik precies moet zijn. Hoe meer ik Wijchen nader, hoe onzekerder ik word. 

Ik vind een plattegrond aan het begin van het dorp. Gelukkig herken ik de ligging en de naam van de straat waar ik precies moet wezen omdat ik van de week daar wel naar heb gekeken. Ik kom aan op het bedrijventerrein en fiets het terrein van Elan op. Bestemming bereikt. Ik ben nog niet van mijn fiets af of ik word enthousiast begroet met mijn alias.



Ik heb me opgegeven om de vrijwilligersdag van de ligfietsvereniging bij te wonen. Eenmaal binnen met koffie ben ik net op tijd. Ik ontmoet veel andere leden en forumleden. Ook bekenden van toertochten schud ik de hand. Er is een gezellig samenzijn met lekker eten en over fietsen praten. Ook kan ik me vergapen aan nieuw ligfietsmateriaal in de showroom. Ik luister naar anderen met verhalen van wedstrijdrijders, sommigen die bijna 1000 kilometer afleggen in 24 uur op een baan. Ook ga ik met een delegatie lopend een kasteel en krijg daar een mooi verhaal en rondleiding van een gids. Ik mag ook met mijn verhalen helpen het ligfietsblad te vullen. Ik kijk nog maar eens naar de telefoon, het mag een wonder heten maar ding doet het weer. Navigeren terug gaat wat makkelijker af nu. 

Ik fiets weer terug naar Nijmegen. Deze keer steek ik het waalwater over met de snelbinder. Ik zoek nog een fietsfanaat op. Ik bel aan bij de schrijver van een leuk boek. Inmiddels heb ik het boek ,,Bram fietst”, over de filosofie van het fietsen en plaatsnaamborden fotograferen wel een paar keer gelezen. Herkenbaar wat Bram meemaakt en knap hoe hij dit op geestige manier kan omschrijven. Het leek me leuk dat hij mijn gekochte boek wilde signeren omdat ik toch in de buurt was. Nu staat het nog mooier in de kast. Bedankt Bram voor die korte paar minuten. Ik fiets voor de derde keer naar Nijmegen. Ik koop terwijl ik de brug over fiets een treinkaartje naar huis. Het is bijna donker en ik heb de knollen op vandaag. Bedankt allemaal dat jullie me hielpen de gedachten eens op wat 
anders te zetten.


Elten 


Boe


De Rijn die hier zichzelf nog mag zijn


Lekker eten


Nieuw materiaal van Elan. 


Gebruikt materiaal buiten.


Kasteel Wijchen 


Herfstkleuren 


De Snelbinder 


Mooi geweest