VM transitie

[Bart Verbeek]

Veel discussies hier volgde ik met slechts een half oog open. Als automatiseerder heb ik altijd het adagium aangehangen "gemak dient de mens". Je hoeft maar één keer grondig over iets na te denken, je schrijft er een programma voor en daarna ben je er voor de rest van je leven vanaf. Afgezien van die enkele gebruiker die het maar niet wil snappen. Bij fietsen vertaalt zich dat adagium naar elektrische ondersteuning als een volkomen vanzelfsprekendheid. Een beetje de benen rond peddelen in een comfortabel tempo om de bloedsomloop op gang te houden en verder geen gedoe. Gaan met die banaan. Geen gezeur over snelle banden die steeds lek rijden, gewoon een tandje ondersteuning erbij als het niet snel genoeg gaat. Het gemak dient de mens.

Maar langzaamaan begint deze comfortabele houding ten opzichte van het fietsen toch wat te kantelen. Waar ik in het begin voornamelijk ritten reed uitsluitend voor het genoegen, is er nu een verschuiving gaande naar ritten met een doel. Waarbij een duidelijke aankomsttijd is afgesproken. En waarbij vaak een terugweg hoort die 's avonds in het donker plaatsvindt. Maar zelfs deze nachtelijke ritten zijn eigenlijk minder stressvol dan nachtelijke autoritten. Het comfort doet er echter wel voor onder, vandaar dat de gedachte aan een velomobiel is opgekomen.

Vandaag heb ik ook eens naar wat alternatieven gekeken. Met name op het gebied van gehandicaptenvoertuigen schijnt de wetgever wat achteloos te zijn omgesprongen met de regels. Daar zit op dit moment wel wat ruimte in, als je betaalbaar en praktisch vervoer wilt hebben. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Maar recentelijk ben ik hardhandig met de neus op de feiten gedrukt. Mijn levenswijze heeft meer beweging nodig. En hoewel ik nog een beetje in de ontkenningsfase zit, weet ik diep van binnen toch wel dat ik daar niet onderuit kom. Van trainen is nog niet veel terechtgekomen. Maar het feit dat ik de gedachte toelaat is toch al hoopgevend. Je moet tenslotte ergens beginnen