27-Apr-2022, 10:54 PM
Dan maar even de tekst gekopieerd. Morgen zal ik naar de foto's kijken
Vandaag een fietsrondje gemaakt naar de Schollevaar. Dat is zo’n 20 km verwijderd van de dichtstbijzijnde Schollevaarkolonie, voor zover mij bekend. Er stonden borden van de Tureluurweg, dus de naamgeving Schollevaar was wat verrassend. Maar bij thuiskomst bleek de weg toch echt Schollevaarweg te heten.
Ik ben nogal zuinig op de caches in Flevoland. Het nadeel van het vinden van een cache is dat je de volgende keer nog verder van huis bent. Als je op cache-jacht bent, en je bent gelukkig, waarom zou je dan naar een andere cache willen? Dat is gewoon niet logisch. Vandaar dat ik ook altijd ongevraagde hulp probeer te vermijden. Hetgeen nog geen sinecure is. De hulpvaardigheid in geocache-land is enigszins beklemmend.
Vroegâh, toen de guldens nog van hout waren, kon je dagen door de Flevolandse bossen dwalen zonder een levende ziel tegen te komen. Maar door de ongebreidelde groei van Almere en door Corona is iedereen plotseling lid van een Vogelwacht, Libellenvereniging of Pissebeddenwerkgroep. Daardoor is het nu in het buitengebied een drukte van jewelste. De keuze voor een cache buiten de bebouwde kom is allang geen garantie meer voor een rustig rondje in de natuur.
Gisteren nog was ik bij een cache van dezelfde legger, op de Uitkijkheuvel Jan van den Bosch. Daar was het zo vergeven van de vogelaars en de geocachers dat ik er maar vanaf heb gezien te gaan zoeken. Als ik enthousiast aan het zoeken sla dan is dat een nogal verontrustende aanblik, waardoor iemand al gauw de neiging krijgt om 112 te bellen. Dat was in dit geval niet eens nodig, omdat de vorige geocachers mij aanboden te vertellen waar ze de geocache verstopt hadden. Gelukkig kon ik dat aanbod afwimpelen. Ik kom wel een keer terug als het 20 graden vriest en het hier bij een gierende noordooster wat rustiger is.
Omdat lichaamsbeweging een belangrijke reden is om op pad je gaan wijd ik een fietstocht dan ook volledig aan het vinden van één cache. Ook mijn log-gewoontes stellen restricties aan het aantal caches dat je op een dag kunt verwerken. Heen- en terugrit vallen wat mij betreft dus ook onder het cache-bezoek, en als ik iets beleef onderweg zal ik het optekenen.
Ik fietste over de Knardijk en kwam al snel langs rijen en rijen auto’s van natuurliefhebbers die de Oostvaardersplassen kwamen bezoeken. Dat is altijd een link stukje. De intellectuelen die hier komen uitrusten van de vermoeienissen van de werkweek, zien een IJsvogeltje van 40 gram op 300 meter afstand, maar een vent van 90 kilo op een blauwe trike zien ze niet aankomen. Aan de parkeerplaats te zien mogen de natuurliefhebbers trouwens nog wel even kijken naar hun ecologische voetafdruk.
Een eind verder op de Knardijk wordt het rustiger, hoewel ik regelmatig wordt ingehaald door kerels met indrukwekkende kuiten. Ook zie ik een vent in een bolletjestrui langskomen. Veel vlakker dan Flevoland zul je het hier niet vinden, dus die trui lijkt wat misplaatst. Hoewel toegegeven,de Knardijk is hier waarschijnlijk de steilste klim in de verre omtrek.
De zon is heerlijk, de vogels fluiten, en de bollenvelden bieden een prachtige aanblik. De geuren van de tulpen wisselen periodiek af met een meer agrarisch luchtje als ik langs wat koeien rijd.
Het fietspad naar de Schollevaar is heel slecht onderhouden – lees: wordt steeds aan gort gereden door de boeren uit de buurt – dus het is erg rustig onderweg. Bij de Schollevaar aangekomen zet ik mijn fiets in meditatiepositie en begin te observeren. Zo om het kwartier zet ik mijn fiets in een andere positie om de zaak vanuit een ander gezichtspunt te bezien. Na ongeveer anderhalf uur mediteren heb ik wel genoeg gezien. Kijk dat is toch iets heel anders dan gisteren. Hier in de middle of nowhere komt er gemiddeld ieder half uur iemand langs. De plek is zo desolaat dat niemand de neiging krijgt een snurkende ouwe kerel bij een wildrooster de helpende hand te bieden.
Ik neem uitgebreid foto’s zodat ik thuis nog eens kan bekijken wat ik nu eigenlijk gezien heb. Op de terugweg zie ik buizerds cirkelen op de thermiek, witte kwikstaarten, kieviten, kuifeenden, boeren zwaluwen, groenlingen, en ik hoor de luidruchtige neefjes van Signal. Ik kom langs de Hereford cache die ik wel fysiek gelogd heb twee weken terug maar niet digitaal, omdat ik nu eenmaal niets beleefd had.
Thuisgekomen heb ik 54 kilometer op de teller staan. Ik voel mij weer geheel verkwikt en heb een behoorlijk roodbruine kop gekregen.
Volgende keer verder
Vandaag een fietsrondje gemaakt naar de Schollevaar. Dat is zo’n 20 km verwijderd van de dichtstbijzijnde Schollevaarkolonie, voor zover mij bekend. Er stonden borden van de Tureluurweg, dus de naamgeving Schollevaar was wat verrassend. Maar bij thuiskomst bleek de weg toch echt Schollevaarweg te heten.
Ik ben nogal zuinig op de caches in Flevoland. Het nadeel van het vinden van een cache is dat je de volgende keer nog verder van huis bent. Als je op cache-jacht bent, en je bent gelukkig, waarom zou je dan naar een andere cache willen? Dat is gewoon niet logisch. Vandaar dat ik ook altijd ongevraagde hulp probeer te vermijden. Hetgeen nog geen sinecure is. De hulpvaardigheid in geocache-land is enigszins beklemmend.
Vroegâh, toen de guldens nog van hout waren, kon je dagen door de Flevolandse bossen dwalen zonder een levende ziel tegen te komen. Maar door de ongebreidelde groei van Almere en door Corona is iedereen plotseling lid van een Vogelwacht, Libellenvereniging of Pissebeddenwerkgroep. Daardoor is het nu in het buitengebied een drukte van jewelste. De keuze voor een cache buiten de bebouwde kom is allang geen garantie meer voor een rustig rondje in de natuur.
Gisteren nog was ik bij een cache van dezelfde legger, op de Uitkijkheuvel Jan van den Bosch. Daar was het zo vergeven van de vogelaars en de geocachers dat ik er maar vanaf heb gezien te gaan zoeken. Als ik enthousiast aan het zoeken sla dan is dat een nogal verontrustende aanblik, waardoor iemand al gauw de neiging krijgt om 112 te bellen. Dat was in dit geval niet eens nodig, omdat de vorige geocachers mij aanboden te vertellen waar ze de geocache verstopt hadden. Gelukkig kon ik dat aanbod afwimpelen. Ik kom wel een keer terug als het 20 graden vriest en het hier bij een gierende noordooster wat rustiger is.
Omdat lichaamsbeweging een belangrijke reden is om op pad je gaan wijd ik een fietstocht dan ook volledig aan het vinden van één cache. Ook mijn log-gewoontes stellen restricties aan het aantal caches dat je op een dag kunt verwerken. Heen- en terugrit vallen wat mij betreft dus ook onder het cache-bezoek, en als ik iets beleef onderweg zal ik het optekenen.
Ik fietste over de Knardijk en kwam al snel langs rijen en rijen auto’s van natuurliefhebbers die de Oostvaardersplassen kwamen bezoeken. Dat is altijd een link stukje. De intellectuelen die hier komen uitrusten van de vermoeienissen van de werkweek, zien een IJsvogeltje van 40 gram op 300 meter afstand, maar een vent van 90 kilo op een blauwe trike zien ze niet aankomen. Aan de parkeerplaats te zien mogen de natuurliefhebbers trouwens nog wel even kijken naar hun ecologische voetafdruk.
Een eind verder op de Knardijk wordt het rustiger, hoewel ik regelmatig wordt ingehaald door kerels met indrukwekkende kuiten. Ook zie ik een vent in een bolletjestrui langskomen. Veel vlakker dan Flevoland zul je het hier niet vinden, dus die trui lijkt wat misplaatst. Hoewel toegegeven,de Knardijk is hier waarschijnlijk de steilste klim in de verre omtrek.
De zon is heerlijk, de vogels fluiten, en de bollenvelden bieden een prachtige aanblik. De geuren van de tulpen wisselen periodiek af met een meer agrarisch luchtje als ik langs wat koeien rijd.
Het fietspad naar de Schollevaar is heel slecht onderhouden – lees: wordt steeds aan gort gereden door de boeren uit de buurt – dus het is erg rustig onderweg. Bij de Schollevaar aangekomen zet ik mijn fiets in meditatiepositie en begin te observeren. Zo om het kwartier zet ik mijn fiets in een andere positie om de zaak vanuit een ander gezichtspunt te bezien. Na ongeveer anderhalf uur mediteren heb ik wel genoeg gezien. Kijk dat is toch iets heel anders dan gisteren. Hier in de middle of nowhere komt er gemiddeld ieder half uur iemand langs. De plek is zo desolaat dat niemand de neiging krijgt een snurkende ouwe kerel bij een wildrooster de helpende hand te bieden.
Ik neem uitgebreid foto’s zodat ik thuis nog eens kan bekijken wat ik nu eigenlijk gezien heb. Op de terugweg zie ik buizerds cirkelen op de thermiek, witte kwikstaarten, kieviten, kuifeenden, boeren zwaluwen, groenlingen, en ik hoor de luidruchtige neefjes van Signal. Ik kom langs de Hereford cache die ik wel fysiek gelogd heb twee weken terug maar niet digitaal, omdat ik nu eenmaal niets beleefd had.
Thuisgekomen heb ik 54 kilometer op de teller staan. Ik voel mij weer geheel verkwikt en heb een behoorlijk roodbruine kop gekregen.
Volgende keer verder
Keuzes worden eenvoudiger naarmate je minder keus hebt FlevoTrike | Jouta Tadpole Blue Line | Quest 377 | Trident Titan
