11-Apr-2023, 11:16 PM
Ik ben dit jaar naar het Paastreffen geweest van vrijdagavond t/m maandagmorgen. We hebben best wel geluk gehad met het weer, op vrijdag stond de voorspelling voor zaterdag en zondag op redelijk grijs weer en 20%-30% kans op wat zon. In de praktijk hebben we twee behoorlijk zonnige dagen gehad. Op vrijdagavond miezerde het, en op maandag trok er weer een buienfront over het land.
In de voorafgaande week heb ik s'nachts buiten getest of mijn lichte slaapzak zou kunnen volstaan, maar nee het moest toch wel de drieseizoenen-slaapzak worden, en dat is best een flink pak. Ik bleek ruimtegebrek te hebben bij de bepakking van mijn fiets. Dit heb ik opgelost door een gitaarhoes als zijtas te gebruiken, dat gaf net de extra ruimte die ik nodig had.
Ik had met gitaar, kampeeruitrusting, proviand en een oude zware verrekijker ongeveer 24 kilo aan bagage bij me. Met nieuwe goed opgepompte banden, een nieuwe derailleur en een recent schoongewassen en gesmeerde ketting liep het allemaal best soepel. In het begin heb ik nog een paar keer moeten stoppen om dingen te verstellen omdat het begon aan te lopen bij mijn achterwiel, dat kreeg ik uiteindelijk onder controle. Ik ben na De Klomp (bij Veenendaal) vanaf de N224 linksaf een stukje in noordelijke richting gegaan en dan over fietsknooppunten 40, 56, 80, 11, 81, 82 (Goorsteeg - Immenweg) naar Roekel door natuurgebieden Luntersche Buurtbosch en De Valouwe. Een mooie route met zandwegen met een verhard fietspad, maar dat fietspad is wel erg hobbelig. Om zes uur s'avonds vertrokken (later dan plan) en half acht aangekomen, het laatste stukje in de miezerregen.
Nadat ik mijn gitaar had binnen gezet en mijn tentje opgezet, meldde ik mij voor de soep met brood waarvoor ik me had ingeschreven. De soep bleek al op, wel was er nog genoeg brood. Er was wat fout gegaan met de telling, men dacht dat alle soepklanten al geweest waren en had de soep opgemaakt. Degene die soep had gegeten maar zich later realiseerde dat hij zich hiervoor niet had ingeschreven gaf me een zakje instantnoedels, en dat gecombineerd met veel brood gaf me toch nog een goede avondmaaltijd. Ik heb later toen ik het hele voorval al weer bijna vergeten was onder protest ook nog mijn soepgeld terug in ontvangst genomen.
Op zaterdag ben ik op tijd opgestaan omdat ik mee wilde met het rondje Vogels kiek'n georganiseerd door Marloes. Het was s'morgens nog behoorlijk klam met een vochtige lucht, als ik tegen mijn binnentent aanstootte dan vielen er druppels naar binnen. We vertrokken om half negen met zijn vieren en toen was het inmiddels al zonnig weer. Marloes leidde ons via een grotendeels verkeersluwe route naar de Arkemheense polder, het eerste deel over fietspaden aan de westrand van de Veluwe, en dan langs de zuidkant van Putten naar Strand Nulde. Vervolgens van fietsknooppunt 38 tot 51 over de oude zeedijk, en van daaruit terug via Nijkerk en Barneveld naar Otterlo. Op de zeedijk ligt een mooi breed fietspad in goede staat, en het was er redelijk druk met groepen wandelaars, wielrenners, elektrische rechtopfietsers en rolschaatsers. Marloes vertelde ons dat het nieuwe fietspad er pas een paar jaar ligt, en dat het gebied een grotere soortenrijkdom heeft gekregen sinds er met de boeren een regeling is opgezet met hogere waterstanden en geen maaien in het broedseizoen. Her en der stonden vogelaars in groepjes of als eenling in kijkers te turen. Ook wij zijn op meerdere plekken afgestapt om vogels te kijken met onze meegebrachte verrekijkers. En een gevorderde vogelaar gunde ons een blik in zijn enorme kijkkanon. We hebben tussen de vele ganzen de volgende vogels waargenomen: grutto's en kemphanen, twee zomertalingen, een kievit, een lepelaar, een graspieper, en een leeuwerik gehoord maar niet gezien. Misschien ben ik nog wel een of twee bijzondere soorten vergeten, ik ben zelf niet zo serieus dat ik aantekeningen van waarnemingen bijhoud. Een actiefoto van vogelkijkende ligfietsers ben ik vergeten te maken.
![[Afbeelding: IMG-20230408-091510-a.jpg]](https://i.postimg.cc/bJ2Cdqhd/IMG-20230408-091510-a.jpg)
![[Afbeelding: IMG-20230408-095229-110909.jpg]](https://i.postimg.cc/zGj91Dzr/IMG-20230408-095229-110909.jpg)
In Barneveld haakte een oranje carbon Quest XS bij ons groepje aan. Het leek zo afgesproken, maar ze vertelde ons dat het puur toeval was dat we langs kwamen rijden terwijl ze even stilstond om haar navigatie in te stellen.
Op zaterdagmiddag ben ik nog solo een rondje over de Veluwe gaan rijden. Mijn doel was om de Loenense watervallen eens in het echt te zien. Dat is maar een kilometer of twintig richting het oosten vanuit Otterlo. De watervallen zijn aangebracht in de Vrijenberger Spreng, een door de mens gegraven beek die in noordoostelijke richting van de Veluwe afloopt, en uitmondt in het Apeldoorns Kanaal. De zandweg die langs de spreng loopt heet ook Vrijenberger Spreng. Deze reed ik af zodat ik eerst langs de Kleine Loenense Waterval en daarna langs de Grote Loenense Waterval kwam. De kleine is niet zo veel kleiner dan de grote, en vond ik eigenlijk mooier. De grote ligt dicht bij een parkeerplaats langs de N786, en daar was het nogal druk.
![[Afbeelding: IMG-20230408-144639-a.jpg]](https://i.postimg.cc/kXC1XrhX/IMG-20230408-144639-a.jpg)
![[Afbeelding: IMG-20230408-145108-a.jpg]](https://i.postimg.cc/PJWSzKNj/IMG-20230408-145108-a.jpg)
![[Afbeelding: IMG-20230408-145908-a.jpg]](https://i.postimg.cc/SRfGzstQ/IMG-20230408-145908-a.jpg)
![[Afbeelding: IMG-20230408-150832-a.jpg]](https://i.postimg.cc/9QrGcJVQ/IMG-20230408-150832-a.jpg)
Ik ben teruggereden via Radio Kootwijk. Op weg ernaartoe had ik een mooie afdaling over een strak fietspad tussen stuifzanden waar ik tegen de 50 km/uur haalde met een net ingehaalde en vervolgens aangehaakte wielrenner in mijn kielzog, die ik even later nog een keer passeerde omdat ik een afslag gemist had. Kort voordat ik Radio Kootwijk bereikte voelde ik opeens rare schokjes in mijn aandrijving en ik hoorde klikgeluiden, in alle verzetten. Bij een eerste inspectie kon ik niets vinden in de aandrijving, alles zat goed op zijn plaats, en de schokjes en klikjes waren ook niet waarneembaar als ik mijn fiets op zijn kop zette en de trappers ronddraaide. Ik ben toen maar verder gereden en heb nog even boodschappen gedaan. De schokjes waren vervelend, maar de aandrijving voelde niet wezenlijk minder efficient aan.
![[Afbeelding: IMG-20230408-155623-160834.jpg]](https://i.postimg.cc/Zq5XYkny/IMG-20230408-155623-160834.jpg)
Terug op de camping heb ik na een kop thee mijn fiets voor nadere inspectie op zijn kant gelegd op een bankje midden op het veld. Al snel had ik hulp van meerdere ligfietsers bij het zoeken naar het probleem. De eerste diagnose na controle van trapas, derailleur en derailleurwieltjes was dat mijn cassette een beetje los zat. Niemand heeft onderweg natuurlijk zo'n speciale cassette-afnemer bij zich, maar met twee dunne inbussleutels en een tang kon een ligfietsende fietsenmaker de cassette wel iets strakker vastzetten. Bij een korte testrit daarna bleek echter dat het probleem niet verholpen was. Na het avondeten ben ik verder gegaan met zoeken. De Rotte Rijder die in een blauw-witte Milan rijdt vond uiteindelijk nadat hij zelf een kort stukje op mijn fiets gereden had de oorzaak: er was een tand verdwenen uit mijn kettingrol, degene die onder de zitting zit waar het trekkende deel van de ketting langs loopt. Hier was dus niets aan te doen op korte termijn. Duimen dat de kettingrol niet verder uit elkaar valt, en doorrijden.
![[Afbeelding: IMG-20230409-085341-085420.jpg]](https://i.postimg.cc/R0pyNPJp/IMG-20230409-085341-085420.jpg)
De volgende morgen was ik redelijk vroeg wakker. Het vertrek van de scheurroute was pas om tien uur, ik deed dus rustig aan, en was daardoor uiteindelijk net te laat voor het vertrek van de scheurgroep. Ze waren net vertrokken toen ik aan kwam zetten. Ik ben de oprit afgestoven en zag toen ik om de hoek kwam nog net in de verte de achterste velomobiel van de scheurgroep rijden. Met een minuut of twee sprinten kon ik aanhaken.
![[Afbeelding: IMG-20230409-100957-a.jpg]](https://i.postimg.cc/Kj2NzLfs/IMG-20230409-100957-a.jpg)
Na een vlotte rit achteraan over de Eder heide en Ginkelse heide waarbij ik geen gelegenheid kreeg om even bij te komen raakte ik de scheurgroep nogmaals kwijt doordat de ketting van mijn voorblad liep door een kuil. Ik zette nogmaals de achtervolging in en reed rechtdoor op een kruispunt net voorbij een spoorovergang waar de uitgezette route linksaf ging. Bovenaan een hellinkje zag ik niemand in de verte over een lange rechte weg en bedacht me dat ik fout moest zitten. Ik activeerde de route op mijn telefoon, ging terug en nam de juiste afslag, met de verwachting de route verder solo te rijden. Maar even later stond de hele groep me op te wachten, en ik verontschuldigde me voor mijn geklungel.
Er voegde zich nog een achteropkomer bij de groep, en we reden met een stuk of zeven velomobielen (3 Quests, 1 DF, 1 QV, 2 Milans, misschien ben ik er nog eentje vergeten) en vier open liggers (2 M5 high racers, 1 Chamsin, 1 Hurricane) verder. Het ging lekker vlot door tot de Italiaanse weg, een klinkerpaadje met twee haarspeldbochten tegen de Boersberg bij Doorwerth op. Bovenaan stonden we met zijn allen een tijdje te wachten op de blauwwitte Rotte Rijder, die onderaan de berg een schakelprobleem had dat hij even handmatig moest oplossen. Maar hij was al lang boven en iedereen voorbij gereden, ik heb daar zelfs een foto van. Ik ben nog een keer beneden gaan kijken en zag hem daar niet meer. Toen reden we door en stond hij ons even verderop op te wachten. Het was scheuren en stilstaan met deze groep.
![[Afbeelding: IMG-20230409-111407-a.jpg]](https://i.postimg.cc/3r1ppPxw/IMG-20230409-111407-a.jpg)
![[Afbeelding: IMG-20230409-120815-120853.jpg]](https://i.postimg.cc/SK9CMRn0/IMG-20230409-120815-120853.jpg)
We kwamen later dan de kletsgroep en de gezinsgroep aan bij De Wageningsche Berg en Arboretum Belmonte. Ik wierp een blik over de uiterwaarden van de Nederrijn, liep een rondje door het Arboretum, en keuvelde wat met verschillende ligfietsers die daar rondliepen. Ik kwam uiteindelijk samen met Maurice uit Amsterdam terug bij de parkeerplaats om te constateren dat de rest van de scheurgroep al vertrokken was. We zijn als duo verder gereden over de scheurroute die ons tot aan de voet van de Grebbeberg leidde, dan een stuk in noordelijke richting in het gebied rond het Valleikanaal, en dan in oostelijke richting door Bennekom naar het in de bossen gelegen grote pannekoekenhuis De Panoramahoeve. Het was prettig samen rijden met twee open liggers met redelijk vergelijkbaar rijgedrag.
Na de lunch reden we met een gehalveerde scheurgroep van een Quest, een QV en drie open liggers het laatste stuk terug door natuurgebied Planken Wambuis, over smalle onverharde fietspaden. Een mooie route maar niet zo lekker rijden voor velomobielen, en door tegenliggers en voor ons rijdende gezinnen schoot het bepaald niet op. Het laatste stukje over verharde fietspaden en wegen hebben we met de drie open liggers (Maurice, Walter en ik) nog even lekker doorgescheurd.
![[Afbeelding: IMG-20230409-150749-a.jpg]](https://i.postimg.cc/jjynj11t/IMG-20230409-150749-a.jpg)
![[Afbeelding: IMG-20230409-151402-a.jpg]](https://i.postimg.cc/XJ3GB8MF/IMG-20230409-151402-a.jpg)
Voor het avondeten hebben we met een handvol mensen buiten in de zon groenten zitten snijden en een flinke lading gekookte eieren gepeld.
Ik had nog een wens: een keer zelf zien hoe mijn flamencogitaar in een hoes in een velomobiel te passen is. Via dit forum heb ik al eens vernomen dat er wel een paar modellen velomobiel zijn waarbij dit moet kunnen. André die op de camping naast me stond met zijn Quest bood me de gelegenheid om dit te proberen en moedigde me aan ook maar gelijk even een proefritje te maken. De gitaar paste in de hoes inderdaad vrij makkelijk aan de linkerkant naast het achterwiel, en zodanig dat je er niet tegenaan zit. De korte proefrit was mijn allereerste in een velomobiel en onwennig en een beetje eng. Ik kwam op ruim 40 km/uur en realiseerde me toen dat ik mijn eigen reflexen niet vertrouwde met een type stuur en remhendels die nogal afwijken van wat ik gewend ben. Het gevoel in de eerste bocht op snelheid was ook wel een verrassing. Opperste concentratie en afremmen toen ik op een stukje tweerichting fietspad twee naast elkaar rijdende tegenliggers kreeg. Ook heb ik het achteruit steken omdat je een bocht niet haalt eens kunnen uitproberen. Ik heb André's velomobiel gelukkig zonder brokken terug naar de camping kunnen rijden.
De laatste avond heb ik net als de vorige avond nog wat gitaar zitten spelen. Door vermoeidheid, enigszins stijve handen, en een zeurende kloof in mijn linkerduim voelde mijn spel voor mezelf betrekkelijk rommelig en niet helemaal bevredigend aan. Maar ik heb er toch wel meerdere positieve reacties op gekregen.
Op maandagmorgen was iedereen aan het opbreken en inpakken. Ik was een van de laatsten die klaar was voor vertrek. Met volle bepakking en een schokkende en klikkende aandrijving ben ik terug naar huis gereden via doorgaande wegen die ik ken, en was in een uur en twintig minuten vlot weer thuis.
![[Afbeelding: IMG-20230410-111054-a.jpg]](https://i.postimg.cc/kg0tqCfT/IMG-20230410-111054-a.jpg)
Ik ben nogal belabberd met het onthouden van namen, veel mensen heb ik daarom omschreven in plaats van ze met naam te vermelden.
In de voorafgaande week heb ik s'nachts buiten getest of mijn lichte slaapzak zou kunnen volstaan, maar nee het moest toch wel de drieseizoenen-slaapzak worden, en dat is best een flink pak. Ik bleek ruimtegebrek te hebben bij de bepakking van mijn fiets. Dit heb ik opgelost door een gitaarhoes als zijtas te gebruiken, dat gaf net de extra ruimte die ik nodig had.
Ik had met gitaar, kampeeruitrusting, proviand en een oude zware verrekijker ongeveer 24 kilo aan bagage bij me. Met nieuwe goed opgepompte banden, een nieuwe derailleur en een recent schoongewassen en gesmeerde ketting liep het allemaal best soepel. In het begin heb ik nog een paar keer moeten stoppen om dingen te verstellen omdat het begon aan te lopen bij mijn achterwiel, dat kreeg ik uiteindelijk onder controle. Ik ben na De Klomp (bij Veenendaal) vanaf de N224 linksaf een stukje in noordelijke richting gegaan en dan over fietsknooppunten 40, 56, 80, 11, 81, 82 (Goorsteeg - Immenweg) naar Roekel door natuurgebieden Luntersche Buurtbosch en De Valouwe. Een mooie route met zandwegen met een verhard fietspad, maar dat fietspad is wel erg hobbelig. Om zes uur s'avonds vertrokken (later dan plan) en half acht aangekomen, het laatste stukje in de miezerregen.
Nadat ik mijn gitaar had binnen gezet en mijn tentje opgezet, meldde ik mij voor de soep met brood waarvoor ik me had ingeschreven. De soep bleek al op, wel was er nog genoeg brood. Er was wat fout gegaan met de telling, men dacht dat alle soepklanten al geweest waren en had de soep opgemaakt. Degene die soep had gegeten maar zich later realiseerde dat hij zich hiervoor niet had ingeschreven gaf me een zakje instantnoedels, en dat gecombineerd met veel brood gaf me toch nog een goede avondmaaltijd. Ik heb later toen ik het hele voorval al weer bijna vergeten was onder protest ook nog mijn soepgeld terug in ontvangst genomen.
Op zaterdag ben ik op tijd opgestaan omdat ik mee wilde met het rondje Vogels kiek'n georganiseerd door Marloes. Het was s'morgens nog behoorlijk klam met een vochtige lucht, als ik tegen mijn binnentent aanstootte dan vielen er druppels naar binnen. We vertrokken om half negen met zijn vieren en toen was het inmiddels al zonnig weer. Marloes leidde ons via een grotendeels verkeersluwe route naar de Arkemheense polder, het eerste deel over fietspaden aan de westrand van de Veluwe, en dan langs de zuidkant van Putten naar Strand Nulde. Vervolgens van fietsknooppunt 38 tot 51 over de oude zeedijk, en van daaruit terug via Nijkerk en Barneveld naar Otterlo. Op de zeedijk ligt een mooi breed fietspad in goede staat, en het was er redelijk druk met groepen wandelaars, wielrenners, elektrische rechtopfietsers en rolschaatsers. Marloes vertelde ons dat het nieuwe fietspad er pas een paar jaar ligt, en dat het gebied een grotere soortenrijkdom heeft gekregen sinds er met de boeren een regeling is opgezet met hogere waterstanden en geen maaien in het broedseizoen. Her en der stonden vogelaars in groepjes of als eenling in kijkers te turen. Ook wij zijn op meerdere plekken afgestapt om vogels te kijken met onze meegebrachte verrekijkers. En een gevorderde vogelaar gunde ons een blik in zijn enorme kijkkanon. We hebben tussen de vele ganzen de volgende vogels waargenomen: grutto's en kemphanen, twee zomertalingen, een kievit, een lepelaar, een graspieper, en een leeuwerik gehoord maar niet gezien. Misschien ben ik nog wel een of twee bijzondere soorten vergeten, ik ben zelf niet zo serieus dat ik aantekeningen van waarnemingen bijhoud. Een actiefoto van vogelkijkende ligfietsers ben ik vergeten te maken.
In Barneveld haakte een oranje carbon Quest XS bij ons groepje aan. Het leek zo afgesproken, maar ze vertelde ons dat het puur toeval was dat we langs kwamen rijden terwijl ze even stilstond om haar navigatie in te stellen.
Op zaterdagmiddag ben ik nog solo een rondje over de Veluwe gaan rijden. Mijn doel was om de Loenense watervallen eens in het echt te zien. Dat is maar een kilometer of twintig richting het oosten vanuit Otterlo. De watervallen zijn aangebracht in de Vrijenberger Spreng, een door de mens gegraven beek die in noordoostelijke richting van de Veluwe afloopt, en uitmondt in het Apeldoorns Kanaal. De zandweg die langs de spreng loopt heet ook Vrijenberger Spreng. Deze reed ik af zodat ik eerst langs de Kleine Loenense Waterval en daarna langs de Grote Loenense Waterval kwam. De kleine is niet zo veel kleiner dan de grote, en vond ik eigenlijk mooier. De grote ligt dicht bij een parkeerplaats langs de N786, en daar was het nogal druk.
Ik ben teruggereden via Radio Kootwijk. Op weg ernaartoe had ik een mooie afdaling over een strak fietspad tussen stuifzanden waar ik tegen de 50 km/uur haalde met een net ingehaalde en vervolgens aangehaakte wielrenner in mijn kielzog, die ik even later nog een keer passeerde omdat ik een afslag gemist had. Kort voordat ik Radio Kootwijk bereikte voelde ik opeens rare schokjes in mijn aandrijving en ik hoorde klikgeluiden, in alle verzetten. Bij een eerste inspectie kon ik niets vinden in de aandrijving, alles zat goed op zijn plaats, en de schokjes en klikjes waren ook niet waarneembaar als ik mijn fiets op zijn kop zette en de trappers ronddraaide. Ik ben toen maar verder gereden en heb nog even boodschappen gedaan. De schokjes waren vervelend, maar de aandrijving voelde niet wezenlijk minder efficient aan.
Terug op de camping heb ik na een kop thee mijn fiets voor nadere inspectie op zijn kant gelegd op een bankje midden op het veld. Al snel had ik hulp van meerdere ligfietsers bij het zoeken naar het probleem. De eerste diagnose na controle van trapas, derailleur en derailleurwieltjes was dat mijn cassette een beetje los zat. Niemand heeft onderweg natuurlijk zo'n speciale cassette-afnemer bij zich, maar met twee dunne inbussleutels en een tang kon een ligfietsende fietsenmaker de cassette wel iets strakker vastzetten. Bij een korte testrit daarna bleek echter dat het probleem niet verholpen was. Na het avondeten ben ik verder gegaan met zoeken. De Rotte Rijder die in een blauw-witte Milan rijdt vond uiteindelijk nadat hij zelf een kort stukje op mijn fiets gereden had de oorzaak: er was een tand verdwenen uit mijn kettingrol, degene die onder de zitting zit waar het trekkende deel van de ketting langs loopt. Hier was dus niets aan te doen op korte termijn. Duimen dat de kettingrol niet verder uit elkaar valt, en doorrijden.
De volgende morgen was ik redelijk vroeg wakker. Het vertrek van de scheurroute was pas om tien uur, ik deed dus rustig aan, en was daardoor uiteindelijk net te laat voor het vertrek van de scheurgroep. Ze waren net vertrokken toen ik aan kwam zetten. Ik ben de oprit afgestoven en zag toen ik om de hoek kwam nog net in de verte de achterste velomobiel van de scheurgroep rijden. Met een minuut of twee sprinten kon ik aanhaken.
Na een vlotte rit achteraan over de Eder heide en Ginkelse heide waarbij ik geen gelegenheid kreeg om even bij te komen raakte ik de scheurgroep nogmaals kwijt doordat de ketting van mijn voorblad liep door een kuil. Ik zette nogmaals de achtervolging in en reed rechtdoor op een kruispunt net voorbij een spoorovergang waar de uitgezette route linksaf ging. Bovenaan een hellinkje zag ik niemand in de verte over een lange rechte weg en bedacht me dat ik fout moest zitten. Ik activeerde de route op mijn telefoon, ging terug en nam de juiste afslag, met de verwachting de route verder solo te rijden. Maar even later stond de hele groep me op te wachten, en ik verontschuldigde me voor mijn geklungel.
Er voegde zich nog een achteropkomer bij de groep, en we reden met een stuk of zeven velomobielen (3 Quests, 1 DF, 1 QV, 2 Milans, misschien ben ik er nog eentje vergeten) en vier open liggers (2 M5 high racers, 1 Chamsin, 1 Hurricane) verder. Het ging lekker vlot door tot de Italiaanse weg, een klinkerpaadje met twee haarspeldbochten tegen de Boersberg bij Doorwerth op. Bovenaan stonden we met zijn allen een tijdje te wachten op de blauwwitte Rotte Rijder, die onderaan de berg een schakelprobleem had dat hij even handmatig moest oplossen. Maar hij was al lang boven en iedereen voorbij gereden, ik heb daar zelfs een foto van. Ik ben nog een keer beneden gaan kijken en zag hem daar niet meer. Toen reden we door en stond hij ons even verderop op te wachten. Het was scheuren en stilstaan met deze groep.
We kwamen later dan de kletsgroep en de gezinsgroep aan bij De Wageningsche Berg en Arboretum Belmonte. Ik wierp een blik over de uiterwaarden van de Nederrijn, liep een rondje door het Arboretum, en keuvelde wat met verschillende ligfietsers die daar rondliepen. Ik kwam uiteindelijk samen met Maurice uit Amsterdam terug bij de parkeerplaats om te constateren dat de rest van de scheurgroep al vertrokken was. We zijn als duo verder gereden over de scheurroute die ons tot aan de voet van de Grebbeberg leidde, dan een stuk in noordelijke richting in het gebied rond het Valleikanaal, en dan in oostelijke richting door Bennekom naar het in de bossen gelegen grote pannekoekenhuis De Panoramahoeve. Het was prettig samen rijden met twee open liggers met redelijk vergelijkbaar rijgedrag.
Na de lunch reden we met een gehalveerde scheurgroep van een Quest, een QV en drie open liggers het laatste stuk terug door natuurgebied Planken Wambuis, over smalle onverharde fietspaden. Een mooie route maar niet zo lekker rijden voor velomobielen, en door tegenliggers en voor ons rijdende gezinnen schoot het bepaald niet op. Het laatste stukje over verharde fietspaden en wegen hebben we met de drie open liggers (Maurice, Walter en ik) nog even lekker doorgescheurd.
Voor het avondeten hebben we met een handvol mensen buiten in de zon groenten zitten snijden en een flinke lading gekookte eieren gepeld.
Ik had nog een wens: een keer zelf zien hoe mijn flamencogitaar in een hoes in een velomobiel te passen is. Via dit forum heb ik al eens vernomen dat er wel een paar modellen velomobiel zijn waarbij dit moet kunnen. André die op de camping naast me stond met zijn Quest bood me de gelegenheid om dit te proberen en moedigde me aan ook maar gelijk even een proefritje te maken. De gitaar paste in de hoes inderdaad vrij makkelijk aan de linkerkant naast het achterwiel, en zodanig dat je er niet tegenaan zit. De korte proefrit was mijn allereerste in een velomobiel en onwennig en een beetje eng. Ik kwam op ruim 40 km/uur en realiseerde me toen dat ik mijn eigen reflexen niet vertrouwde met een type stuur en remhendels die nogal afwijken van wat ik gewend ben. Het gevoel in de eerste bocht op snelheid was ook wel een verrassing. Opperste concentratie en afremmen toen ik op een stukje tweerichting fietspad twee naast elkaar rijdende tegenliggers kreeg. Ook heb ik het achteruit steken omdat je een bocht niet haalt eens kunnen uitproberen. Ik heb André's velomobiel gelukkig zonder brokken terug naar de camping kunnen rijden.
De laatste avond heb ik net als de vorige avond nog wat gitaar zitten spelen. Door vermoeidheid, enigszins stijve handen, en een zeurende kloof in mijn linkerduim voelde mijn spel voor mezelf betrekkelijk rommelig en niet helemaal bevredigend aan. Maar ik heb er toch wel meerdere positieve reacties op gekregen.
Op maandagmorgen was iedereen aan het opbreken en inpakken. Ik was een van de laatsten die klaar was voor vertrek. Met volle bepakking en een schokkende en klikkende aandrijving ben ik terug naar huis gereden via doorgaande wegen die ik ken, en was in een uur en twintig minuten vlot weer thuis.
Ik ben nogal belabberd met het onthouden van namen, veel mensen heb ik daarom omschreven in plaats van ze met naam te vermelden.
Die rijder in de groene Milan die meereed kan er ook wat van, dat is HT Life Style op Youtube. Hij heeft een film van het Paastreffen op z'n kanaal gezet:
