In 2018 met twee leden, dit jaar had team "Ostfriesen" 4 leden ingebracht. Dus elk kreeg 6 uur voor de kiezen. Met 240 deelnemers (vooral racefietsen en verder trikes, tandems, ligfietsen, velomobielen en zelfs een bakfiets) was het redelijk vol op de 17km track op de openbare weg. Aangezien de route rondom een heuvel verloopt (de Brelinger Berg) en met de klok mee wordt gereden, zijn er geen wegen van rechts en dus kunnen we afgezien van soms bij enkele voorrang T-splitsingen en 1 verkeerslicht bij een zebra, steeds doorrijden. Er zijn een paar klimmetjes, niet erg steil, die uiteraard steeds zwaarder worden hoe langer men onderweg is.
Mij was het eerste tijdsvak van 3 uren lang toegewezen en dat was ook de warmste. Ik had ervoor gekozen met racekap te rijden en dat was alleen vol te houden met grotendeels open vizier voor extra frisse lucht en mijn beproefde koelingsmethode: de plantenspuit. Evengoed was ik behoorlijk gesloopt door de oververhitting, meer nog dan door de lichamelijke inspanning, en moest de rest van de dag de hoofdpijn met veel waterkoeling (pet vochtig houden) en paracetamol te lijf. Na de andere teamleden aangevuurd te hebben, was het tijd voor de tweede stint midden in de nacht van 12 tot 3uur. Wat een verademing! Het was heerlijk koel, er waren weinig deelnemers (velen sliepen eventjes) op pad en vrijwel geen verkeer. De deelnemers die er waren benutten net als ik de vrijheid om vol gas te geven. Sommige wielrenners gingen voluit in de afdaling en maakten er een sport van om mij achter hun te houden. Het zag er echt indrukwekkend uit, met de voorste rijder geheel gebogen over het tijdrit-stuur. Uiteraard is mijn aerodynamische voordeel zó groot dat ze evengoed geen schijn van kans hadden in de afdaling, maar ze haalden me nog wel een keer in tijdens de klim richting Brelingen, totdat ik ze in Brelingen zelf in een snelle afdaling weer in wist te halen. Het tempo van het groepje wielrenners was zo hoog dat van de 8 wielrenners er nog maar twee over waren, de rest was er af "gewapperd". Later overdag werd ik aangesproken door één wielrenner van de groep die niet kon bevatten dat ik hen nog wist in te halen waar zij immers 50km/h reden met een peletonnetje. Tja, ik ging 60 met relatief gemak.... en eigenlijk vond ik het wel bijzonder dat er kennelijk nog steeds wielrenners zijn die de principes van aerodynamica niet helemaal begrijpen en menen dat er toch vast en zeker een e-motor in zit. Ik heb dat maar niet tegen hem gezegd en gewoon verzekerd dat er echt geen motor in mijn velo zit, getuige het feit dat ik het in de klimmetjes moest afleggen.
Uiteindelijk wist ons team 935km te verzamelen. Niet slecht voor zulke oudjes.
Eén wielrenner had liefst 833km solo gedaan. Dat is een schier bovenmenselijke prestatie en hij stond dan ook op eenzame hoogte. De snelste solo velomobilist haalde 925km, bij deze hitte ook een bijzonder goed resultaat. (hij staat op het moment van dit schrijven niet in de uitslaglijst om mij onbekende redenen). Deze rijder was dan ook echt volledig plat nadien.
https://www.24h-brelinger-berg.de/ergebn...2014-2021/
Mij was het eerste tijdsvak van 3 uren lang toegewezen en dat was ook de warmste. Ik had ervoor gekozen met racekap te rijden en dat was alleen vol te houden met grotendeels open vizier voor extra frisse lucht en mijn beproefde koelingsmethode: de plantenspuit. Evengoed was ik behoorlijk gesloopt door de oververhitting, meer nog dan door de lichamelijke inspanning, en moest de rest van de dag de hoofdpijn met veel waterkoeling (pet vochtig houden) en paracetamol te lijf. Na de andere teamleden aangevuurd te hebben, was het tijd voor de tweede stint midden in de nacht van 12 tot 3uur. Wat een verademing! Het was heerlijk koel, er waren weinig deelnemers (velen sliepen eventjes) op pad en vrijwel geen verkeer. De deelnemers die er waren benutten net als ik de vrijheid om vol gas te geven. Sommige wielrenners gingen voluit in de afdaling en maakten er een sport van om mij achter hun te houden. Het zag er echt indrukwekkend uit, met de voorste rijder geheel gebogen over het tijdrit-stuur. Uiteraard is mijn aerodynamische voordeel zó groot dat ze evengoed geen schijn van kans hadden in de afdaling, maar ze haalden me nog wel een keer in tijdens de klim richting Brelingen, totdat ik ze in Brelingen zelf in een snelle afdaling weer in wist te halen. Het tempo van het groepje wielrenners was zo hoog dat van de 8 wielrenners er nog maar twee over waren, de rest was er af "gewapperd". Later overdag werd ik aangesproken door één wielrenner van de groep die niet kon bevatten dat ik hen nog wist in te halen waar zij immers 50km/h reden met een peletonnetje. Tja, ik ging 60 met relatief gemak.... en eigenlijk vond ik het wel bijzonder dat er kennelijk nog steeds wielrenners zijn die de principes van aerodynamica niet helemaal begrijpen en menen dat er toch vast en zeker een e-motor in zit. Ik heb dat maar niet tegen hem gezegd en gewoon verzekerd dat er echt geen motor in mijn velo zit, getuige het feit dat ik het in de klimmetjes moest afleggen.
Uiteindelijk wist ons team 935km te verzamelen. Niet slecht voor zulke oudjes.
Eén wielrenner had liefst 833km solo gedaan. Dat is een schier bovenmenselijke prestatie en hij stond dan ook op eenzame hoogte. De snelste solo velomobilist haalde 925km, bij deze hitte ook een bijzonder goed resultaat. (hij staat op het moment van dit schrijven niet in de uitslaglijst om mij onbekende redenen). Deze rijder was dan ook echt volledig plat nadien.
https://www.24h-brelinger-berg.de/ergebn...2014-2021/
