Zeker voor de wat minder gebruikelijk gevormde mensen onder ons kan goed zitten in een velomobiel nog weleens een uitdaging zijn. Daar komt bij dat de meeste bikefitters hun vingers er niet aan willen branden - vaak is een velomobiel niet compatibel met de technieken die ze gebruiken om goed inzicht te krijgen in wat een mensenlichaam precies doet op de fiets, daarnaast komen ze mogelijk ook kennis te kort over die nogal andere houding.

Toch is ook in een velomobiel de houding héél belangrijk: het zijn fietsen die bij uitstek geschikt zijn voor enorm lange reizen, zelf heb ik de 300 km op een dag al een paar keer gehaald en 400 of zelfs 500 gaan ongetwijfeld een keer volgen. De tijd die hierbij hoort sportend doorbrengen betekent uiteraard dat er blessures op de loer liggen.

Nu ik zelf een vraag heb, leek het me goed om hiervoor eens een algemeen tips & trucs topic over open te gooien. 
Bij deze!

---

Volgend op m'n openingsbericht, meteen de vraag:
van alle fietsen die ik tot nu toe gereden heb zat ik in de DF eigenlijk het best. M'n voeten raakten de bodem soms, m'n knieën héél soms het boutje van de "motorkap", maar ik reed er gemakkelijk honderden kilometers mee. De stoel van de QV vond ik minder fijn, ik was sneller moe in die fiets en dan vooral ook in m'n bovenlijf. Voor mij meer een voertuig voor kortere afstanden (tot ~50 km enkel).
De Milan benadert de DF weer behoorlijk, met de zithouding die Henning voor me afgesteld heeft. 
Ik rijd de Milan met 150mm cranks, omdat ik anders de rand nét voor de "kniebult" ga raken met m'n knieën. Daarbij staat de stoel zo diep mogelijk, behoorlijk ver naar achteren en redelijk rechtop. Om nóg dieper te zitten rijd ik ook zonder ventisit; dit doe ik eigenlijk al sinds de DF, vind het veel fijner. Zo heb ik net genoeg ruimte en kan ik m'n hoofd comfortabel tegen de muts leggen, raak ik nét de racekap niet (behalve bij hoge drempels - pok  ), en kan ik nog goed uitkijken. 
Gisteren heb ik weer een stuk gereden met één van de Rotte Rijders; hij reed in een open Quest Carbon, en dan is de Milan met racekap toch echt flink sneller (we moeten toch afstand houden, en ik vond het te koud om de racekap los te schroeven, haha). Het was voor hem een pittige training, ik trok zo nu en dan even een sprintje om dan weer even te wachten. Niet ver gegaan, wel lekker gereden - ik had het nog makkelijk 100 km vol kunnen houden.
Vandaag ging ik even in m'n eentje, en ik wilde vlot terug zijn ivm het eten. Even rustig opgewarmd en na 2 km het gas erop... 5 km verder ontstond er een brandend gevoel in m'n linker scheen. Goed, klein beetje gas terug dan... hielp niet echt, sterker nog, er kwam ook pijn in m'n enkel bij. Ik was echter al op m'n kantoor (even gauw de post ophalen - door de lockdown werkt iedereen thuis, gaat nog wel een paar weken zo blijven, en ik had op de beveiligingscamera al gezien dat er iets bij de deur lag). 10 minuten later stond ik weer buiten en was de pijn weg. Bij het wegrijden iets geleidelijker aan weer vertrokken en eens wat meer "gespeeld" met hoe ik die pijn kan oproepen: Een korte, felle sprint is geen probleem, zorgt niet voor pijn. Daarna maar even gekozen voor het fietspad langs de A12, omdat ik dan langzaam het tempo kan opvoeren; rijd ik een tijdje tegen de 50 km/h (gokje: 200W), dan wordt het langzaam weer warm aan m'n scheen. Zodra het opkomt even minderen naar 40 lost het probleem weer op, óók als ik dan weer een paar keer moet remmen en optrekken. 

Zodra ik dus serieus duurvermogen moet leveren gaat het "pijn" doen, en da's vervelend, want er zit voorbij +/- 200W nog best wel een beetje "in de tank". Ik wil dit dus écht oplossen! 
Mijn eerste vermoeden is dat het aan m'n schoenplaatjes ligt, maar hoe stel ik die (vooral ook voor een velomobiel) het beste af? Wijkt dat af van de tips & trucs voor normale fietsen? Kan het zijn dat m'n been teveel "hangt" door de diepere zit, en ik daardoor m'n hak meer "tegen moet houden"?

Ben benieuwd naar jullie ideeën hierover!

PS: Ik heb - op aanraden van een andere sporter - ook al zitten lezen over shin splints. Ziet er eng uit, ik vermoed op dit moment echter dat dat niet is waar ik last van heb. Dit omdat zodra ik stop met rijden de pijn ook weg gaat, of in ieder geval gereduceerd wordt tot een licht spierpijngevoel. Daarnaast heb ik zojuist ook nog even een rondje op m'n Challenge gereden op standje "ride it like you stole it", daarop kan ik vol vermogen leveren zonder dat het pijnlijk wordt. Het heeft dus écht iets te maken met hoe ik in de Milan rijd.

Ik denk aan een van de vormen van shin splints. Scheenbeenvlies irritatie of peesschedeontsteking van de voorste scheenbeenspier. Ik herken het van vroeger tijdens het hardlopen. Mijn looptechniek aangepast en nooit meer last gehad. Van hiellander naar voorvoet- /middenvoetlander.
Zal waarschijnlijk komen door een verkeerde traptechniek i.c.m. overbelasting. Veel fietsers die ingeklikt fietsen hebben de neiging om aan de pedalen te trekken, met gevolg overbelasting de scheenbeenspieren. Bijkomende oorzaak kan zijn overgewicht en daarmee samenhangende verhoogde laagdrempelige ontstekingsgraad.

Het belang van plantaardige voeding als belangrijk aspect in een gezonde leefwijze.
https://www.foodlog.nl/artikel/groot-ond...cterien-v/

(18-Jan-2021, 12:13 AM)PietV* schreef: Ik denk aan een van de vormen van shin splints. Scheenbeenvlies irritatie of peesschedeontsteking van de voorste scheenbeenspier. Ik herken het van vroeger tijdens het hardlopen. Mijn looptechniek aangepast en nooit meer last gehad. Van hiellander naar voorvoet- /middenvoetlander.

Okay, maar zou ik er dan niet ook last van moeten hebben op de roeifiets en/of de Challenge?

(18-Jan-2021, 12:13 AM)PietV* schreef: Zal waarschijnlijk komen door een verkeerde traptechniek i.c.m. overbelasting. Veel fietsers die ingeklikt fietsen hebben de neiging om aan de pedalen te trekken, met gevolg overbelasting de scheenbeenspieren.

Ben me bewust van de gevaren daarvan. Aan de pedalen trekken doe ik alleen als ik een sprint met vol vermogen wil doen; da's echt zelden het geval. Gisteren toevallig weer eens één keer gedaan, voor de lol, normaal ben ik op halve kracht al meer dan snel genoeg. Op duurvermogen rijden is voor mijn benen altijd relatief ontspannen, omdat hart en longen al snel de bottleneck gaan vormen.

(18-Jan-2021, 12:13 AM)PietV* schreef: Bijkomende oorzaak kan zijn overgewicht en daarmee samenhangende verhoogde laagdrempelige ontstekingsgraad.

Overgewicht - ik ben de laatste maand juist afgevallen. Vind gewicht ook altijd een beetje een onzin gegeven, net als BMI; M'n snelste marathon ooit liep ik met een BMI van 31. Nu zou ik die 42 km niet eens halen, terwijl ik met een BMI van 26 een stuk dichter bij wat gezond zou moeten zijn zit. Zou ik naar 18 streven (wat nog "goed" zou moeten zijn), dan krijg ik juist last van allerlei klachten, loopt m'n explosief vermogen fors terug en zit ik qua vetpercentage ruim onder wat nog gezond is.

Teveel vet zou overigens wel kunnen; minder sporten levert bij mij altijd een snelle daling in gewicht op, terwijl ik wel wat vetter word. De afgelopen maand heb ik dus te weinig gesport en zowel teveel als te Bourgondisch gegeten; een meting doen kan momenteel niet, maar m'n bovenste buikspieren zijn niet meer zichtbaar en da's altijd een prima indicatie geweest :-) 
Is dan overigens wel iets wat zichzelf weer op gaat lossen.

(18-Jan-2021, 12:13 AM)PietV* schreef: Het belang van plantaardige voeding als belangrijk aspect in een gezonde leefwijze.

Volledig plantaardig zit er voor mij voorlopig niet in. Vanwege het milieu zou ik het graag willen, maar het lukt me nu gewoon niet, en/of ik heb er nu niet voldoende voor over. 
Als ik een partner had die er volledig achter stond én de tijd zou willen en kunnen investeren om te zorgen dat ons kind zonder vlees/vis toch alle noodzakelijke stoffen binnen krijgt, zou het vast gebeuren; mijn vrouw heeft echter ook druk en gezien de mens altijd een omnivoor is geweest willen we dan het risico ook niet nemen om zó ver "uit de band te springen". 
We eten hier dus 2x per week vlees of vis.

Tijdens duurvermogen kan ademhaling en de enigszins daarbij behorende hartslag nooit het probleem zijn. Voor een gezonde fietser is zijn of haar slagaderlijk bloed bijna altijd volledig verzadigd met zuurstof. Zuurstof verdringt de CO2 in de longen en verzadigt het slagaderlijk bloed. Het Haldane effect.
Zuurstof verdringt op spiercel niveau de CO2. Daar waar de meeste arbeid wordt verricht en het meeste CO2 vrij komt, wordt het beste de zuurstof afgegeven aan de spieren. Het Bohr effect.

Belangrijk blijft om rustig te ademen en nooit te hijgen. Onze ademhaling is CO2 gerelateerd en het CO2 niveau is een belangrijke stof voor de pH waarde van circa 7.4 in het bloed. Dan blijven bloedvaten, luchtwegen en de spijsvertering optimaal functioneren. Bij hijgen of hyperventileren verlaag je de CO2 waarde en verhoog je de pH waarde. De enige reactie van je lijf is de pH waarde op peil brengen door CO2 vast te houden. Door de gladde spieren in bloed- , luchtvaten en darmen te verkrampen. Het hart moet dat compenseren harder te werken en onder hogere bloeddruk door de verkrampte vaten te persen. Ook je luchtwegen vernauwing door verkramping om CO2 vaste te houden. Men spreekt dan van inspanningsastma.

De clou van het verhaal. Adem rustig via het middenrif of buikademhaling. Leer rustig ademhalen, vooral uit. Als het kan pauzeer na het uitadem een seconde. Krijg flow in je ademhaling en bloedvaten voor een optimaal slagvolume van het hart en het leven wordt een stuk rustiger bij gelijkblijvend (trap)vermogen.
Ik adem circa 10 keer per minuut met een trapfrequentie tussen de 80 en 90. Ik ken geen fietsklachten.

Misschien verwoord ik mezelf verkeerd, maar deze feiten blijven overeind:
- mijn piekvermogen is een ruime veelvoud van wat ik een uur kan volhouden. Met de juiste fiets is dat piekvermogen (over een aantal seconden, geen toevallige uitschieter) 6 a 7 keer zo hoog;
- wanneer ik tot zo'n 85% van dat piekvermogen een aantal keer achter elkaar aanspreek heb ik vooral het gevoel dat ik geen lucht meer krijg, m'n benen voelen niet heel snel verzuurd. Ik herstel dan dus snel;
- ook bij langdurig op (te) hoog vermogen rijden krijg ik het vooral benauwd, m'n benen trekken het prima. een paar minuten op 350W hangen bij 115 rpm is geen probleem, mits ik dan nog lucht heb kan ik ook nog gewoon pieken, en na even op adem komen is dat ook geen probleem;
- ik weet niet of dat direct is waar je op doelt, maar ik heb in het verleden een innige band met m'n puffer gehad. Vanaf dat ik (voor een andere sport) beter leerde ademhalen en stopte met saxofoon spelen ging dat beter, sinds m'n 17e gebruikte ik 'm eigenlijk niet meer;

10 keer per minuut ademen? Haha. Ik heb het net geteld; zit nu achter m'n computer op een stoel, beweeg een klein beetje mee met m'n muziek, en ik adem 9 keer per minuut :-) Tijdens het fietsen gebruik ik m'n trapritme meestal als adem-metronoom, afhankelijk van wat ik probeer te doen adem ik dan op 1/2, 1/3 of 1/4, laten we zeggen ergens tussen de 20 en 45 keer per minuut.
Als jouw theorie klopt, dan zou mijn duurvermogen dus nog flink omhoog kunnen met betere ademhaling. Klinkt interessant, want dan zou ik dus m'n bereik dus ook vergroten (omdat ik gemiddeld harder kan rijden). Ik denk dat als ik met m'n huidige manier van sporten nu heel gericht ga trainen, dat ik krap over de 300W FTP nog wel ga halen. Als daar nog flink wat bij komt door beter ademhalen... ik ben benieuwd :-)

Maar... eigenlijk is bovenstaande offtopic. Als ik namelijk niet meer dan laten we zeggen 150W kan leveren omdat m'n scheen dan moeilijk gaat doen, dan heb ik aan een hoger duurvermogen ook weinig. Ik kan me daarnaast niet aan de indruk onttrekken dat het écht met houding/afstelling te maken heeft, en daar wil ik dus wel eerst even in verder zoeken. In de Milan heb ik dit nl. voor het eerst, terwijl ik geen onervaren velonaut ben. Daarnaast is mijn fysieke conditie nu minder dan afgelopen najaar, maar begin 2019 was het vele malen slechter.

Biker fitting is belangrijker dan bike fitting. Voor een recreatief ligfietser is topvermogen onbelangrijk. Een mens is niet gemaakt voor topvermogen, behalve om te vluchten voor behoud van leven.
Heel internet is vervuild met wielrennerslatijn. Vergelijkbaar met visserslatijn. Over VO2max, verzuring etc. Op z'n Holland geschreven allemaal "Stierenstront".
Je verzuurt pas is je zuur-baseverhouding is verstoord door verkeerd voedsel i.p.v. juiste voeding. Krijg je jicht en andere gewrichtsklachten van.

Ik heb me nooit aan de indruk kunnen onttrekken dat vele ligfietsers dwangmatig zijn, die altijd sneller willen, carbonfielen, grammenjagers. In te krappe velomobielen rijden, hoe smaller hoe beter, met kappen en mutsen, hartslag- en trapfrequentiemeter. Ligfietsspieren kweken en Strava gebruiken om die spiergroei te meten. Leuk voor de een, stierenstront voor de ander.

Dat is wat vele normale mensen weerhoudt om te gaan ligfietsen. Je wilt er niet bij horen. Ik ben gelukkig niet normaal en rij op "flow". Jezelf als biker afstellen en ook de bike.

Rij het liefst in een ruime VM of trike van > 75 cm breed, waar ik me volkomen vrij in voel en volledig ontspannen kan fietsen. Vrij om te kiezen tussen het verplichte fietspad en de rijbaan. Krijg je geen stress, blessures en kom je nagenoeg droog uit je VM. Overmatig zweten is voor angsthazen.


Die ontspanning geldt ook voor mijn tweewielers. Ook bij het winterzwemmen blijft mijn ademfrequentie oppervlakkig en laag. 6 of 7 teugen per minuut bij 2,5 graad watertemperatuur. Voel je de kou beter, die levensenergie opwekt en je comfortzone verbreed. Je "Zen" voelen. Corona heeft me nog meer tijd en rust gegeven. In rust 4 of 5 teugen per minuut.

Lees het boek Zuurstofwinst van Patrick McKeown en Marion Meesters of het boek Ik, de wielrenner, van Koen de Jong en Aart Vierhouten.

Het klinkt voor mij inderdaad vooral als een probleem met je voeten geforceerd in een hoek met je benen houden. Daarbij trek je je voeten (onbewust) op (of je drukt je hielen te ver uit, dat is bij paardrijden het geval als je schenen gaan branden).

Je plaatjes verder naar het midden van je zool plaatsen zou wat kunnen helpen, en/of minder bang zijn om met je knieen of tenen de kap te raken? (Niet het raken zelfs, maar de poging het raken te voorkomen).

Als je met een ontspannen houding toch steeds de kap raakt, dan ben je gewoon te groot voor de Milan ben ik bang. (customisen?)

Wellicht bieden pedalen met meer zijdelingse vrijheid (Speedplay) een oplossing. Heb er geen ervaring mee. Op MP staat een paar gebruikte, oud model, verkoper Geert van Texel. Heb ik mijn Strada van.

(18-Jan-2021, 12:40 PM)PietV* schreef: Ik heb me nooit aan de indruk kunnen onttrekken dat vele ligfietsers dwangmatig zijn, die altijd sneller willen, carbonfielen, grammenjagers. 

Een grammenjager ben ik zeker niet, ik weeg 100 kg en als ik volop aan de krachttraining zou gaan zou ik rond 120 uit komen. Dan maakt een fiets van 25 of 30 kg weinig verschil.

(18-Jan-2021, 12:40 PM)PietV* schreef: In te krappe velomobielen rijden, hoe smaller hoe beter, met kappen en mutsen,

Te krap - no thanks. Daarvoor zijn de afstanden te lang. De Milan is 80cm en die ruimte bevalt me goed :-)
De "race"-kap is zowel een comfort als een veiligheids-dingetje, slecht weer zit buiten en ik zit binnen. Zo'n racekap houdt zeker niet alles tegen, maar het eerste waar ik m'n hoofd kan stoten wordt er wel door aan de kant geduwd (of ik, maar liever op m'n kant dan een ingedrukt voorhoofd).
In de zomer rijd ik liever open, ik ben nog wat aan het schetsen op een soort "HALO" voor de zomer om ook dan de kans dat m'n hoofd een tik krijgt tot een minimum te beperken.
Een integraalhelm zou het deels beter doen, maar deels ook niet; dan krijgen we de situatie dat m'n lijf "vast" zit in de VM en m'n hoofd wél opzij gaat.

(18-Jan-2021, 12:40 PM)PietV* schreef: hartslag- en trapfrequentiemeter. 

Ja! Dat rijdt heerlijk. Soms om zo hard mogelijk te rijden, andere keren om goed te kunnen doseren.

(18-Jan-2021, 12:40 PM)PietV* schreef: Ligfietsspieren kweken en Strava gebruiken om die spiergroei te meten. Leuk voor de een, stierenstront voor de ander.

Voor mij dus geen stierenstront 

(18-Jan-2021, 12:40 PM)PietV* schreef: Dat is wat vele normale mensen weerhoudt om te gaan ligfietsen. 

Dát is nou stierenstront   Mensen hebben vooral iets tegen de lighouding, vinden het gevaarlijk want "je wordt niet gezien" en je kent de dooddoeners zelf ook wel.
Volgens die theorie worden normale fietsen dan ook niet gebruikt - mountainbikers gebruiken veel meer Strava, wielrenners idem en ze scheren ook nog eens hun benen (ook de mannen).

(18-Jan-2021, 12:40 PM)PietV* schreef: Je wilt er niet bij horen. Ik ben gelukkig niet normaal en rij op "flow". Jezelf als biker afstellen en ook de bike.

Rij het liefst in een ruime VM of trike van > 75 cm breed, waar ik me volkomen vrij in voel en volledig ontspannen kan fietsen. Vrij om te kiezen tussen het verplichte fietspad en de rijbaan. Krijg je geen stress, blessures en kom je nagenoeg droog uit je VM. Overmatig zweten is voor angsthazen.

M.b.t. dat comfort: Zeker. Maar ik rijd graag hard, want het is leuk en het scheelt tijd. Laat ik dat laatste (als vader en ondernemer die zelf ook nog een leventje probeert te leiden) nu juist weinig hebben. 
En ja, dan zweet ik overmatig. We zijn niet allemaal Piet, mijn lijf is zo gebouwd dat er bij het minste of het geringste al vocht uit loopt. Bij fietsen in de Ardennen en andere fysieke arbeid bij hoge temperaturen levert die eigenschap me een voordeel op; ik oververhit niet. Nog nooit meegemaakt.

(18-Jan-2021, 12:40 PM)PietV* schreef: Die ontspanning geldt ook voor mijn tweewielers. Ook bij het winterzwemmen blijft mijn ademfrequentie oppervlakkig en laag. 6 of 7 teugen per minuut bij 2,5 graad watertemperatuur. Voel je de kou beter, die levensenergie opwekt en je comfortzone verbreed. Je "Zen" voelen. Corona heeft me nog meer tijd en rust gegeven. In rust 4 of 5 teugen per minuut.

Lees het boek Zuurstofwinst van Patrick McKeown en Marion Meesters of het boek Ik, de wielrenner, van Koen de Jong en Aart Vierhouten.

Corona... tsja, als ik je wat dat betreft een klein inkijkje in het leven van een "jonge" vader mag geven, dan begin ik met dat het me geen tijd of rust oplevert.
M'n vrouw en ik werken beide, en voor de lockdown was dat met wat flexibiliteit van mijn kant prima te regelen. Momenteel verzet ik het meeste werk tussen 22:00 en 4:00 's nachts - dan is het huis stil, kan ik de focus houden waar die moet zijn én houden we tijd over om zo nu en dan samen wat te doen (met z'n drietjes, of één van ons met onze zoon). 
Ik slaap momenteel dus regelmatig te weinig, het is helaas even niet anders. Hoop vooral dat die avondklok er niet komt, want even een wandelingetje of een halfuurtje rijden midden in de nacht was een fijne manier om de gedachten weer even op nul te zetten.

---

(18-Jan-2021, 01:25 PM)Frutsel schreef: Het klinkt voor mij inderdaad vooral als een probleem met je voeten geforceerd in een hoek met je benen houden. Daarbij trek je je voeten (onbewust) op (of je drukt je hielen te ver uit, dat is bij paardrijden het geval als je schenen gaan branden).

Grappig, dat ik aan dat laatste zelf niet gedacht heb... thanks! Ik ga me maar weer eens even verdiepen in die schoenplaatjes.

(18-Jan-2021, 01:25 PM)Frutsel schreef: Je plaatjes verder naar het midden van je zool plaatsen zou wat kunnen helpen, en/of minder bang zijn om met je knieen of tenen de kap te raken? (Niet het raken zelfs, maar de poging het raken te voorkomen).

Ik had die plaatjes opnieuw gemonteerd (heb ook nieuwe schoenen) en dacht dat ik ze exact gelijk had, maar heb ze volgens mij juist verder naar het midden geplaatst. Zal ze eens opnieuw monteren volgens de "regeltjes".

(18-Jan-2021, 01:25 PM)Frutsel schreef: Als je met een ontspannen houding toch steeds de kap raakt, dan ben je gewoon te groot voor de Milan ben ik bang. (customisen?)

Dat gebeurt alleen met ventisit. Zonder krijg ik het alleen voor elkaar in een vol vermogen sprint, vermoedelijk omdat ik dan óók de pedalen naar me toe trek. 
Mocht er toch nog een ruimtegebrek blijken, dan ga ik gewoon naar 140mm cranks. Half fietsend Nederland is er allergisch voor, ik vind die korte cranks echter wel fijn (had 152mm in m'n Quest, daarna 155 in de DF en de QV en nu 150 in de Milan).

---

(18-Jan-2021, 02:22 PM)GertBr schreef: Wellicht bieden pedalen met meer zijdelingse vrijheid (Speedplay) een oplossing. Heb er geen ervaring mee. Op MP staat een paar gebruikte, oud model, verkoper Geert van Texel. Heb ik mijn Strada van.

Hm, ik vond die zijdelingse vrijheid altijd erg vervelend op de wielrenfiets. Liever goed afstellen en dan een "strak" pedaal. 
De Speedplays zien er overigens wel goed uit - alles instelbaar, zo te zien! En racepedalen - ik heb een paar setjes  raceschoenen en met mijn schoenmaat is "effe" andere schoenen kopen er niet bij.

Thanks voor de tip 

Toen ik begon met randoneuren reed ik met SPD pedalen, had ik vaak last van brandende voeten en pijn bij lange afstanden. Nadat ik ben overgegaan op Speedplay Zero trappers en plaatjes geen pijntje meer. plaatjes zover mogelijk naar de hak monteren en het grote oppervlak van de plaatjes onder je schoen zorgen voor een veel lagere druk per vierkante mm. en als ik iets voel aan belasting, trappen en trekken, hierdoor ontlast je je voeten en wordt de arbeid verdeelt over meerdere spieren. ook 1 maat grotere schoenen helpen bij problemen, kunnen je voeten uitzetten bij langdurige belasting.

(18-Jan-2021, 06:26 PM)Peter de Rond schreef: Toen ik begon met randoneuren reed ik met SPD pedalen, had ik vaak last van brandende voeten en pijn bij lange afstanden. Nadat ik ben overgegaan op Speedplay Zero trappers en plaatjes geen pijntje meer. plaatjes zover mogelijk naar de hak monteren en het grote oppervlak van de plaatjes onder je schoen zorgen voor een veel lagere druk per vierkante mm. en als ik iets voel aan belasting, trappen en trekken, hierdoor ontlast je je voeten en wordt de arbeid verdeelt over meerdere spieren. ook 1 maat grotere schoenen helpen bij problemen, kunnen je voeten uitzetten bij langdurige belasting.

Maar hebben die Speedplay Zero trappers echt nog zoveel voordeel t.o.v. een Look Keo? De meeste velonauten rijden met SPD of iets wat daar op lijkt, en dan is het oppervlak idd heel klein. Ik reed om die reden bewust al met racepedalen. Het voelt met SPD echt alsof m'n voet zich om de plaat onderin de schoen vouwt, dus ik was al snel overgestapt op SPD-SL. Recent gewisseld naar Look Keo, in eerste instantie voor m'n powermeters maar ik vind ze nu ook gewoon prettiger trappen.

Als je goede en stijve carbon schoenen hebt, dan zou je op een spijker moeten kunnen fietsen.
De druk wordt gewoon verdeeld. 

Ik reed eerst met spd, daarna met LOOK keo en nu weer met spd. Met de juiste en vooral stijve schoenen maakt het eigenlijk niet veel uit. Racefietsschoenen zijn aërodynamischer. Wil je veel op je schoenen lopen koop dan vooral mtb-schoenen met spd-pedalen. 

Brandende voeten ontstaan juist vaak door te grote schoenen.
Ga vooral naar een goede shoefitter. Vooral als je probleemvoeten hebt, zoals ik.

Als je de juiste schoenen hebt, dan kunnen je voeten gewoon voldoende uitzetten. Een maat te groot kopen is geen goed schoenadvies.

Je moet de plaatjes ook goed richten 'in de lijn van de schoen'. Beetje moeilijk om uit te leggen, maar de plaatjes moeten recht onder je voet zitten en niet recht in het vakje (bij spd) van de schoen. Begrijp je wat ik bedoel?

(18-Jan-2021, 10:16 PM)Wim -de roetsende schreef: Als je goede en stijve carbon schoenen hebt, dan zou je op een spijker moeten kunnen fietsen.
De druk wordt gewoon verdeeld. 

Waarschijnlijk had ik dan slechte MTB-schoenen. Zou goed kunnen, heb het maar kort geprobeerd. Schoenen is bij mij sowieso lastig, ik heb brede voeten en met fietsschoenen zit ik altijd tussen maat 50 en 52.  
"Even" wisselen van systeem is daardoor dus ook al snel een forse investering.

(18-Jan-2021, 10:16 PM)Wim -de roetsende schreef: Ik reed eerst met spd, daarna met LOOK keo en nu weer met spd. Met de juiste en vooral stijve schoenen maakt het eigenlijk niet veel uit. Racefietsschoenen zijn aërodynamischer. Wil je veel op je schoenen lopen koop dan vooral mtb-schoenen met spd-pedalen. 

Om te lopen heb ik slippers ;-)

(18-Jan-2021, 10:16 PM)Wim -de roetsende schreef: Brandende voeten ontstaan juist vaak door te grote schoenen.
Ga vooral naar een goede shoefitter. Vooral als je probleemvoeten hebt, zoals ik.

Als je de juiste schoenen hebt, dan kunnen je voeten gewoon voldoende uitzetten. Een maat te groot kopen is geen goed schoenadvies.

Mja, ik zit inmiddels toch te denken om nog maar weer eens een poging te doen om een goede bikefitter te vinden die geen angst heeft van een velomobiel en gewoon wil proberen een meting te doen. Bij m'n wielrenfiets leverde het destijds zowel comfort als extra prestaties op.

De jarenlange praktijk tijdens randoneuren heeft mij geleerd dat ook carbon zolen niet zo stijf zijn als ze zeggen dat ze zijn, vandaar dat een constructie met een groot oppervlak waarbij je voet graden kan draaien om zijn eigen positie te vinden die natuurlijk is, het beste werkt.
Een grotere schoenmaat werkt wel degelijk en wordt ook geadviseerd door schoenenwinkels die schoenen verkopen voor wandelaars die 4 daagse lopen.
Bij 4 daagse lopen en randoneuren praat je over inspanningen die uuuuuuren inspanning vergen, je voeten worden dan groter.
Ik heb fietsschoenen waarmee ik fiets, ik heb loopschoenen waarmee ik loop. combinaties hiervan werken niet, bij duursporten.

Ik heb schoenen waarin mijn voeten zich kunnen uitzetten.
Ik heb links maat 43 en rechts maat 44. Kostte maar €50,- extra.

De lengte van een schoen moet goed passen. Als de breedte vervolgens niet goed is, dan heb je de verkeerde schoenen aan.

Fietsen is iets heel anders dan wandelen. Als je fietsschoen te groot is, dan gaat je voet schuiven in je schoen. Daardoor krijg je brandende voorvoeten.

Dit verhaal heb ik niet zelf verzonnen. In Zutphen zit in de Bikestore een echt goede shoefitter. Hij verkoopt vooral Lake schoenen en die zijn ook in verschillende breedtes te koop.

Als een maat groter voor jou goed werkt op basis van je ervaring. Dan is dat voor jou dus prima. Maar of dit advies voor iedereen zinvol is, daar heb ik mijn vraagtekens bij. Je benoemt nadrukkelijk dat het om inspanningen gaat die uuuuuuuren duren. Voor de meeste fietsers geldt dit niet. Die rijden misschien maximaal 5 of 6 uren achter elkaar.

Mijn advies: Heb je last van je voeten, ga dan naar een goede shoefitter die verstand van zaken heeft.


Aanvulling: Bij veel fietsschoenen moet je trouwens wel een maat of soms zelfs 2 maten groter kopen, omdat de maatvoering van dat merk niet echt synchroon loopt met die van gewone schoenen. Ik hoorde ooit van iemand dat hij Sidi's had in maat 48, terwijl hij normaal gesproken in een heel beschaafd maatje 45 past.

Update: Ik ga vrijdag even langs de specialist. In eerste instantie alleen met schoenen en plaatjes, om knieën etc. goed te meten.
Het is eigenlijk een wielrenspecialist maar ik heb er wel een goed gevoel bij. Als dat waargemaakt wordt plaats ik uiteraard meer info ;-)

Je bent ook redelijk recent overgestapt naar een ander fiets, met mogelijk een iets andere houding, een andere positie en daarmee samenhangende bewegingsafloop binnen de fiets. Ik ken de Milan niet goed van binnen.

Wat ik in ieder geval even zou checken is of de stoel voor en achter in het midden van de fiets zit, of deze voor aan beide zijden even ver van de bodem zit. Een kleine scheefstand werkt door in je gewrichten.

Ook ben ik wel benieuwd of je nog gewijzigd bent met de Q (hoever de pedalen uit elkaar zitten) Bij mij wil een smal chrankstel nog wel eens tot problemen leiden.

Ik kan niet zo goed inschatten of er een groot verschil zit tussen hoe hoog het trapstel zit tov de stoel hoogte in je oude en nieuwe fiets. Dat soort subtiele wijzigingen kan tot problemen leiden.

Als je ze nog hebt liggen zou ik ook de oude schoenen nog effe proberen, dat kan helpen om te bepalen of het probleem in de schoenen zit of niet.

Groeten, Jeroen

Ik ben vanochtend dus bij www.databikefit.nl geweest, met de Milan. Eerst natuurlijk even naar de fiets gekeken, want normaal gesproken komen daar natuurlijk vooral wielrenners :-) John pakte het zorgvuldig aan, probeerde zich ook eerst te beredeneren wat voor effect de totaal andere houding heeft op mijn lijf.

Toen eerst even koffie en daarna zijn we begonnen met de meting. Conclusie in het kort: Ik ben toch iets minder symmetrisch dan ik zelf dacht, haha :-) M'n schoenplaatjes had ik uiteraard wel symmetrisch geplaatst, en dat resulteerde erin dat ik als het goed begrepen heb 1 knie naar binnen aan het duwen was en de andere juist naar buiten. Ze zijn nu goed ingesteld op m'n oude schoenen; ik had twee paar nieuwe schoenen waarbij één paar al direct een scheur in de harde zool van één van de schoenen had - die had ik dus niet meegenomen. Achteraf was dat jammer, want er staat nu nog één actiepunt open:
Zowel mijn oude als mijn nieuwe schoenen zijn eigenlijk te smal! M'n voet is 12cm breed, de binnenzool van m'n schoen is slechts 10,2. Dus best een fors verschil, ondanks dat ze niet te krap aanvoelen. Ik ga dus wel even proberen wat er gebeurt als ik een ander merk schoenen koop die wat breder zijn.
John adviseerde me daarnaast om - als de klachten met goed afgestelde schoenen tóch aanhouden - snel contact te zoeken met een fysiotherapeut; hij kon mijn klachten namelijk niet zomaar toeschrijven aan de positie in de fiets en die van de cleats. Om blessures te voorkomen dus wel even vinger aan de pols houden.

Ik was bewust met de fiets gegaan omdat het verschil dan direct voelbaar wordt, en inderdaad; op de terugweg ging ik veel makkelijker de heuvel op. Het voelt niet per se alsof ik minder kracht aan het zetten ben, maar ik hoef m'n benen minder te "sturen" ofzo. Het verschil is moeilijk uit te leggen.
Helaas had ik onvoldoende ruimte om een langer stuk écht flink los te gaan, op veel stukken waren 938493 medeweggebruikers met dumpers, graafmachines, auto's, racefietsen, gewone fietsen, te voet, honden, paarden, kamelen, krokodillen, velociraptors en ik ben vast nog wel een obstakel vergeten. Op één sectie van zo'n 2 kilometer kon ik wel even ~50 vast houden en dat was al wel de afstand waarop ik eerder al last van m'n scheen had gekregen. Er is dus al wel een positief verschil!

Morgenvroeg kijk ik even of ik tijd heb om een wat langer stuk te rijden. Hopen dat het opgelost is!

Hoe heb je je voet gemeten?

Normaal gesproken meten mensen hun voeten op het breedste gedeelte.

Waar jouw voeten de binnenzool van je schoen raken, zijn ze echter toch wel een stukje smaller.
Je voeten zijn namelijk een beetje rond/gebogen aan de zijkant. Daarom lijken de binnenzooltjes vaak te smal, maar passen de schoenen toch.

Mijn linker binnenzooltje is 9,5cm en mijn voet is 11,3cm. Toch passen deze schoenen perfect. Is net als bij jouw binnenzool 1,8cm verschil.

Volgens de bikefitter moest de binnenzool bij mijn voet zo'n 11cm zijn. Niet 12, maar zeker ook niet 10.
Zou me op zich niet verbazen - ook in gewone schoenen kom ik vaak bij te smalle modellen uit.
Ga het gewoon proberen, als het te los zit heb ik een retourtje af te handelen.

(22-Jan-2021, 04:52 PM)365cycle schreef: Helaas had ik onvoldoende ruimte om een langer stuk écht flink los te gaan, op veel stukken waren 938493 medeweggebruikers met dumpers, graafmachines, auto's, racefietsen, gewone fietsen, te voet, honden, paarden, kamelen, krokodillen, velociraptors en ik ben vast nog wel een obstakel vergeten. 

gevaarlijk straatje