Dit wordt een persoonlijk draadje en aangezien ik altijd lang van stof ben zal het niet kort zijn.

Geen behoefte aan? Gewoon niet gaan lezen! 

Het verhaal heeft trouwens wel een goede afloop (spoileralert).



Veel ligfietsers weten wel dat ik lang geleden (21 jaar) echt heel erg ziek ben geweest. Op mijn blog staat ook een heel verhaal en zelfs in Ligfiets& heeft mijn gedicht/verhaal gestaan.  
[ https://roeifietsen.blogspot.com/p/wie-ben-ik.html ]

Ook heb ik ergens een keer iets geschreven en dat heet: Fietsen met Kanker! (meestal wordt er gefietst tegen kanker, vandaar die titel).


Toch even kort. In 2003 werd er CML (Chronische Myeloïde Leukemie) vastgesteld. Ik ben 1 jaar heel erg ziek geweest en het 2e jaar krabbelde ik langzaam weer uit het dal. Mijn ziekte is chronisch en ik neem aan dat iedereen dan weet dat het niet weg gaat. Ervan genezen kan dus ook niet. Ieder half jaar ga ik naar het ziekenhuis en dan worden mijn bloedwaarden gecontroleerd. Dat wat mijn ziekte veroorzaakt is meetbaar in het bloed en dus ook nog altijd aanwezig. 
Ik slik iedere dag 1 pil die 20 jaar lang ruim €100,- per pil kostte en nu nog maar een tientje. Oh ja, ik slik ook iedere dag een plaspil, omdat mijn medicijnen als bijwerking vochtophoping in het lichaam hebben.

En daar wil ik het nou over hebben.

Voor de kerstvakantie en ook al lang daarvoor was ik flink aan het kwakkelen met mijn gezondheid. Ik bleef maar hoesten, had last van slijm in de longen en ik kreeg geen snelheid meer in de fiets. Ik ging van ruim 30km/u naar 15km/u en dan is er dus echt wel iets aan de hand.

Daarom kreeg ik van de huisarts antibiotica. Het hielp geweldig. Na 4 dagen slikken, ging mijn snelheid weer naar 30km/u.
Na een week waren de pillen op en 4 dagen later was het weer <20km/u.
Dus ik kreeg nog een kuur en dat hielp weer supergoed. Op de 4e dag was de OBT en die 150km was goed te doen.

Ondertussen was ik echter flink vocht gaan vasthouden. Mijn normale 77,5kg was ondertussen 83,5kg geworden. 
Antibiotica houdt blijkbaar de werking van je nieren enigszins tegen.

Ik ben veel gaan drinken en heb een paar dagen een extra plaspil genomen. De antibioticakuur was ondertussen natuurlijk al lang afgelopen.

Daarna begon 'het grote afvallen'. Van 83,5kg ging ik naar 75,5kg. Ik had dus blijkbaar 8 liter vocht extra in mijn lichaam. Dat is dus meer dan 10% van mijn lichaamsgewicht.

De gevolgen zijn echter nog veel groter. Ik voel mij sinds 21 jaar iets minder moe. Een bijwerking van de medicijnen is namelijk ook dat ik altijd moe ben. Ik voel mij eigenlijk altijd alsof ik nog niet geslapen heb. Nu voel ik mij dus voor het eerst iets minder moe. HEERLIJK.

Ook fiets ik nu in februari al met zomerse snelheden. Voor anderen zijn die nog steeds lachwekkend, maar ik fiets nu zo gemakkelijk naar de 36/37km/u. Gisteren zag ik dat ik als topsnelheid zelfs 40km/u op mijn woon-werk-verkeer-route heb gereden.

Ik voel mij ook echt een flink stuk sterker.

Eind februari heb ik weer een afspraak met mijn Hematoloog (hij is ook een fietser) en dan ga ik eens vragen hoe dit allemaal kan.


Wordt vervolgd (voor wie wil).

Fijn dat het allemaal weer beter gaat.

Wat een verhaal, Wim. 

Wat moet het heerlijk zijn om je na zo lange tijd constant vermoeid te hebben gevoeld, nu meer energie te hebben. 

Dat je daardoor ook harder fietst is natuurlijk mooi meegenomen (ik vind 37 kruissnelheid niet lachwekkend trouwens. 365cycle is denk ik niet de maatstaf voor snelheden maar eerder een uitzondering  )  en op dit forum relevant, maar energieker in het leven kunnen staan is de echte hoofdprijs. Zou mooi zijn als deze goednieuwsshow zich doorzet! 

Heel goed om te lezen. Ik denk dat de samenvatting is dat je je gezonder voelt, en dat is altijd winst, op alle vlakken in het leven.

Bijzonder Wim, hopelijk blijft het zo voor lange tijd!

Dank je wel voor het delen Wim.
Ik wens je toe dat je je nog heel lang heel erg goed blijft voelen.

Goed om te horen! Fijn!

Goed om te horen Wim en dat je je fiets ook gebruikt als peilstok hoe het er voor staat. Geweldig. Maar zeg niet chronisch en ik kom er niet van af, met de nieuwe crisper technologie zou daar wel eens een oplossing voor kunnen komen, het is alleen nog vroeg dag om het maar zo te zeggen. En mij hebben ze altijd verteld dat hoop doet leven, zet een marker in de toekomst wat je wil bereiken, en als je daar bent een volgende en zo verder. Laat het lichaam maar weten dat het nodig is en een functie heeft, alles wat je niet gebruikt wordt in een moord tempo afgebouwd.

Mooi om te lezen Wim, misschien heb je een positieve bijwerking van die plaspil gevonden ofzo? Misschien dat hierdoor ook wat negatieve elementen beter uit je lijf worden afgevoerd. Je nieren worden mogelijk beter door gespoeld. Het klinkt ook alsof het niet alleen gaat om iets meer PK per kilo mobiel gewicht, maar een algehele verbetering van de gezondheid. Je hebt het gevoel sterker te worden, niet alleen omdat je wat nodeloze kilo's kwijt bent. Dat is helemaal goed nieuws.

Kijk dat zijn berichten. Ik vind het echt opbeurend hoe jij in het in echt danwel op het forum positief blijft ondanks pijn of vermoeidheid. Wim bedankt voor je bijdragen steeds.

(05-Feb-2024, 09:48 PM)Jeroen S schreef: Mooi om te lezen Wim, misschien heb je een positieve bijwerking van die plaspil gevonden ofzo? Misschien dat hierdoor ook wat negatieve elementen beter uit je lijf worden afgevoerd. Je nieren worden mogelijk beter door gespoeld. Het klinkt ook alsof het niet alleen gaat om iets meer PK per kilo mobiel gewicht, maar een algehele verbetering van de gezondheid. Je hebt het gevoel sterker te worden, niet alleen omdat je wat nodeloze kilo's kwijt bent. Dat is helemaal goed nieuws.

Ik denk niet dat er geen negatieve elementen worden afgevoerd. Ik sta namelijk zeer positief én realistisch in het leven.

Mijn algehele gezondheid is zeker niet verbeterd. Helaas gaat dat niet gebeuren als je mijn chronische ziekte hebt.

Het vocht in je buikholte zorgt er simpelweg dat je minder gemakkelijk diep kunt inademen. En 6/7/8 kilogram is echt heel veel vocht.


Als het gaat om kanker, dan hoor/lees ik vaak dat er wordt gesproken/geschreven over 'de strijd tegen kanker'.
Ik geloof niet dat er sprake is van een strijd. Dat zou namelijk betekenen dat iedereen die is overleden aan kanker die strijd heeft verloren. Dan ben je dus en dood en je bent een verliezer.

Ik geloof meer in geluk en pech hebben.

Het feit dat ik nog leef komt door de datum dat ik ziek werd. Was ik een jaar eerder ziek geworden, dan had ik niet meer geleefd. Precies toen ik ziek werd, kon ik meedoen aan een onderzoek en mocht ik een medicijn gaan gebruiken dat nog niet 100% was goedgekeurd in Nederland.

Daarom leef ik nog. Er was geen sprake van positiviteit. Er was geen sprake van strijd. Er was slechts sprake van geluk.

Carpe diem / Pluk de dag is dan zeker je motto?

Maar is dat medicijn nu wel goed gekeurd en mag je het nog altijd gebruiken?

(06-Feb-2024, 09:00 PM)Hardloper schreef: Carpe diem / Pluk de dag is dan zeker je motto?

Maar is dat medicijn nu wel goed gekeurd en mag je het nog altijd gebruiken?

Mijn motto is dat het doel van het leven 'Het Zijn' is. Simpelweg leven dus in het hier en nu. 

Het verleden is voorbij, de toekomst moet nog komen. Er is alleen maar hier en nu.



Dat medicijn is daarna goedgekeurd en ik slik nu ondertussen de opvolger (en verbeterde versie) ervan.

Je verliest het gevecht niet, het wordt op z'n slechtst gelijkspel.

Het is meer een wedstrijd zonder strijd. Iedereen ondergaat het verloop van de wedstrijd wel of niet gelaten en probeert het zo lang mogelijk uit te houden zonder gele kaarten op te lopen in de vorm van een ernstige aandoening, laat staan een directe rode. Verder valt er niet zoveel te strijden, want je hebt niet echt een tegenstander. Desondanks, heb je geluk dan haal je de blessuretijd.

(07-Feb-2024, 12:33 AM)Lopopodium schreef: Het is meer een wedstrijd zonder strijd. Iedereen ondergaat het verloop van de wedstrijd wel of niet gelaten en probeert het zo lang mogelijk uit te houden zonder gele kaarten op te lopen in de vorm van een ernstige aandoening, laat staan een directe rode. Verder valt er niet zoveel te strijden, want je hebt niet echt een tegenstander. Desondanks, heb je geluk dan haal je de blessuretijd.

Juist, dit is ook hoe ik er tegenaan kijk. Uiteraard respecteer ik ieders eigen gedachtegang of mening. In de berichten hierboven staat slechts die van mij.

Toen ik na een jaar weer iets beter werd en mij iets minder ziek voelde en toen na het tweede jaar mijn bloedwaardes eindelijk enigszins normaliseerden, had ik echt het gevoel dat toen mijn reservetijd (bonustijd/blessuretijd/enz.) begon. Eigenlijk voelt dat na 21 jaar nog steeds zo.