Toch weer meer last van de achillespees/onderkant kuitspier

[bucovaina]

Sinds een paar weken, rijd ik maandag/dinsdag/vrijdag naar het werk. Dinsdag en donderdag zijn dan om van thuis te werken en rustdag. Op zich zijn die rustdagen nog steeds welkom omdat ik - op moment van schrijven op 2 dagen na - nog maar 6 maanden velomobiel en ik merk dat mijn spieren wat achter blijven op mijn cardiovasculaire conditie. Vooral merk ik dat aan mijn bovenbenen tijdens het fietsen en helaas ook aan mijn achillespees/onderkant kuitspier na het fietsen.

Zo was het eerst weer even wat beter maar de laatste week is het terug slechter. Ik vermoed omdat ik er vanuit ging dat ik met die rustdagen elke rit wat dieper kon gaan. (anders moest ik maandag/dinsdag/woensdag naar het werk en moest ik me altijd toch wat inhouden om de dagen erna ook verder te kunnen).

Wat helpt met een soortgelijke "blessure" voor jullie? Ik kreeg al de tip dat mogelijk een brace en/of compressiesokken zouden kunnen helpen. Mogelijk ook een IR-A lamp? Ik heb er weinig tot geen ervaring mee. Bestaat er mogelijk ook een "riem" die je om je been kan doen en zo enkel je been verwarmen?

Dit weekend ga ik toch eens de plaatjes van mijn fietsschoenen een tikkeltje meer naar de hiel zetten. Misschien is dat ook al voldoende om de blessure weg te krijgen.

Ondertussen heb ik me op het werk geïnstalleerd voor een heteluchtblazertje om mijn been goed warm te houden.



Op zich is het rare wel dat ik tijdens het velomobielen, weinig tot geen last heb. Het is vooral erna als ik even gezeten heb, of in de zetel lig en dan eruit kom dat het veel pijn kan doen.

[Wim -de roetsende]

Misschien simpelweg meer tijd nemen om conditie en kracht op te bouwen.

Een half jaar is echt nog maar heel kort.

Slopen van het lichaam kan heel snel. Opbouwen duurt lang.

Heb geduld. Pas de inspanning aan. Luister naar je lichaam. Negeer pijntjes niet.

[PieterTrapt]

Sterkte gewenst. Ik heb veel ervaring met kwetsuren aan achillespezen en kuiten. Vooral veroorzaakt door hardlopen, maar stevig fietsen maakt het slechter.

Ik raad je aan om een fysiotherapeut te bezoeken, misschien zelfs meerdere, omdat ze (mijn ervaring) vaak verschillende aanpakken hebben.

Mogelijke behandelingen zijn: spieroefeningen voor de kuiten; voorzichtig oprekken van kuitspieren en achilles (statisch, dynamisch, excentrisch); ijzen (koelen van de zere plek, dan weer laten warm worden, dan weer koelen: hierdoor wordt de doorbloeding bevorderd); warm maken met infraroodlampen, kruiken of tijgerbalsem; compressiekousen; slapen met je voet in een "spalk", om tijdens de nacht de achillespees op te rekken (beviel mij zeer slecht); been horizontaal houden, op een krukje leggen; frictiemassage, triggerpoint massage, dry needling, schokgolftherapie; een injectie met corticosteroïden; rust.

Ik heb diverse keren last gehad van pezen en spieren, heb verschillende van die behandelingen gehad, bij mij helpt eigenlijk alleen relatieve rust, dus het licht blijven belasten. Herstel duurt lang: vele maanden, een half jaar, soms langer.

Het goede nieuws is dat het wél over gaat, hoe erg het ook was. Het duurt alleen erg lang. Pezen zijn slecht doorbloed en herstellen berucht langzaam. En hoe ouder je wordt, hoe meer tijd je nodig hebt. En dat de pijn ontstaat ná de inspanning is gebruikelijk bij pees-klachten, dat maakt het zo verraderlijk.

Kortom: bezoek een (sport)fysiotherapeut en bespreek het. Succes. Nogmaals, het goede nieuws is dat je waarschijnlijk volledig gaat herstellen.

[blokdoorn]

Mijn huisarts zei (na achillespeesproblemen na een val), ook vooral na zitten/liggen: je kunt naar de fysio, maar het belangrijkste is dat je blijft bewegen, maar doe het wat minder intensief, maar juist niet meer stilzitten of liggen. Dat bleek inderdaad zo te werken, na verloop van tijd. M.a.w. neem wat meer tijd voor je ww ritten.

[Niels van der Wal]

Rust, massage, warmte etc. zijn allemaal goede adviezen.
Als je toch gaat fietsen, zorg dan dat je je achillespees gewoon beweegt, maar zo min mogelijk belast. Als je een lage trapfrequentie hebt, dan komt er veel kracht op je achillespees. Kracht op pezen geeft beschadigingen die slecht herstellen door slechte doorbloeding. Een hoge trapfrequentie geeft minder kracht op de pees, waardoor deze minder beschadigd, maar wel goed beweegt wat goed is voor de doorbloeding.

Concentreer je voorlopig op niet zo hard mogelijk fietsen, maar zo soepel mogelijk fietsen.

Niels, 110, van der Wal

[bucovaina]

Bedankt voor je signature

[Frutsel]

Met plaatjes ver naar het midden van mijn voet (met mid-sole adapters) heb ik geen last van mijn achillespezen. Met plaatjes onder je tenen heb je een grotere hefboom van je trapper naar je achillespees, waardoor je de kuitspier meer op spanning moet houden om niet te gaan 'zwabberen' wat overbelasting creëert.

Het advies om te luisteren naar je lichaam is ook een goede. Denk niet 'ik trap het er wel uit', want daarmee maak je het meestal alleen maar erger.

[365cycle]

Wat helpt met een soortgelijke "blessure" voor jullie? Ik kreeg al de tip dat mogelijk een brace en/of compressiesokken zouden kunnen helpen. Mogelijk ook een IR-A lamp? Ik heb er weinig tot geen ervaring mee. Bestaat er mogelijk ook een "riem" die je om je been kan doen en zo enkel je been verwarmen?

Ik blijf het zeggen: Ga naar een goede shoe-/bikefitter en laat de plaatjes op de juiste manier onder je schoenen zetten. Kost misschien vijf tientjes of zelfs honderd euro, maar als je daardoor comfortabeler en sneller kan fietsen is het al gauw terugverdiend. 
Markeer/noteer zowel de oude als de nieuwe positie, om later terug te kunnen en voor als je ooit nieuwe schoenen of plaatjes koopt. Bij mijn shoefit kwam er vooral uit dat ik continu de stand van m'n voet aan het "corrigeren" was, daar wordt de boel echt niet beter van. Voordat ik dat bezoekje pleegde had ik symptomen van shin splints, als je dat eenmaal hebt ben je wel een paar maanden bezig voor je weer kan fietsen.

Het advies om te luisteren naar je lichaam is ook een goede. Denk niet 'ik trap het er wel uit', want daarmee maak je het meestal alleen maar erger.

Dit. En vergeet niet: Als je spieren warm zijn voel je veel minder pijntjes. Probeer voor jezelf onderscheid te maken tussen gewoon spierpijn en overbelasting; in het laatste geval wil je er zeker niet "doorheen", want dan maak je het waarschijnlijk erger.

[Wim -de roetsende]

Ik blijf het zeggen: Ga naar een goede shoe-/bikefitter en laat de plaatjes op de juiste manier onder je schoenen zetten. 

Ik heb ooit gehoord dat de plaatjes bij een ligfietser niet hetzelfde geplaatst moeten worden als bij een racefietser.

Dit werd mij verteld door de ergotherapeut/shoe-/bikefitter van USVA. Zij maken aangepaste pedalen, cranks, fietsen, enz.

De lijn die ons lichaam, onze benen en onze heuphoek maakt t.o.v. de cranks is anders vertelde hij.

Hij was ook een voorstander van de midfoot-plaatsing.

Herken jij dit?

[365cycle]

Herken jij dit?

Niet direct, want ik heb nooit voor beide gefit zeg maar.
John van Databikefit probeerde z'n kennis toe te passen op mijn positie. Hoewel het meestal over een andere houding gaat ligt zijn werk qua belasting denk ik dichterbij hoe ik rijd dan wat USVA in de regel doet. Die laatste heb ik ook wel ervaring mee, de fietsen van mijn beide ouders kwamen daar vandaan.

[Raptobrikker]

Met plaatjes ver naar het midden van mijn voet (met mid-sole adapters) heb ik geen last van mijn achillespezen. Met plaatjes onder je tenen heb je een grotere hefboom van je trapper naar je achillespees, waardoor je de kuitspier meer op spanning moet houden om niet te gaan 'zwabberen' wat overbelasting creëert.

Het advies om te luisteren naar je lichaam is ook een goede. Denk niet 'ik trap het er wel uit', want daarmee maak je het meestal alleen maar erger.

Dit werkt ook voor mij. Voetplaatjes van mid foot cycling besteld en daarmee zitten de clips meer onder de zool. Daarmee komt er minder kracht op de achillespees te staan. Ik heb deze aangeschaft na een tip van Frutsel, waarvoor nogmaals dank.


https://mid-foot-cycling.com/

[Snoek043]

Sedert een vijftal maanden heb ik hetzelfde probleem. Pijn aan de hiel die uitstraalt naar de kuit. Ik heb dit probleem enkel rechts, linkerbeen is prima. De oorzaak is mogelijk te zoeken bij mijn Zwift kader waarvan ik het zadel niet goed heb afgesteld, dit in combinatie met slecht afgestelde schoenplaatjes.

Wat ik zoal heb ondernomen:

1. Bezoek aan kinesist die zelf wielrenner is en me heeft geholpen het zadel en de plaatjes af te stellen. Nadien heb ik zelden gefietst, omdat ik teveel pijn had. Enkel een paar keer in de Snoek en MTB.
2. Echografie van hiel/kuit waarop niks te zien was (ik heb overigens ook een beenlengteverschil).
3. Bezoek aan voetarts die me een voorschrift bezorgde om steunzolen aan te kopen in combinatie met fysio.
2. Fysiotherapeut: prima oefeningen, beste therapeut die ik ooit gehad heb, geeft je de nodige aandacht en legt alles zeer goed uit, corrigeert waar nodig. Alleen heeft dit niet het gewenste effect gehad, de stijfheid werd eigenlijk alleen maar erger.
2. Podoloog: deze praktijk hoort bij bovenstaande. De uitleg hier was dat als bovengenoemde oefeningen niet zouden aanslaan, ik bij hem terecht kon voor steunzolen. Ik heb hem wel duidelijk gemaakt dat ik in het verleden (niet zo lang geleden) steunzolen heb gedragen maar deze per ongeluk heb weggegooid, mogelijks heeft dit voor een instabiliteit gezorgd, geen idee. Hij vond het geen goed idee om dure steunzolen aan te kopen alvorens de oefeningen te proberen.
3. Gestopt bij fysio en bij een lokale praktijk gespecialiseerd in steunzolen en comfortschoenen op maat gemaakte steunzolen laten maken. De arts hier begreep niet dat de podoloog aanraadde oefeningen te doen alvorens steunzolen te kopen. Best sneu dat zogenaamde specialisten elkaar tegenspreken. Ik draag in tussentijd ook betere comfortschoenen.

To do list: online gezocht naar een bikefitting waar ik één van de weken naartoe trek. Toch wel fijn iets te kunnen uitkiezen op basis van online reviews. Zo ben ik vrijwel zeker dat ik goed terechtkom. Ik zit verder vaak op youtube te zoeken achter tips. Zo heb ik gisteren online maar wat extra magnesium gekocht in combinatie met vitamine D wat het herstel zou kunnen bevorderen. Magnesium is over het algemeen vrij belangrijk en neem ik al langer. Een coldpack gebruik ik de laatste dagen ook wat vaker.

[Snoek043]

Afgelopen weekend een bikefit laten doen. Het zadel van mijn mountainbike stond kennelijk te hoog, die van de indoorfiets te laag. De schoenplaatjes zijn meteen afgesteld voor beide fietsen.

Bij mijn MTB heb ik de oude TT aerobars vervangen door een nieuw hoger exemplaar. Qua comfort voelt dit honderd keer beter, op vlakke rechte stukken asfalt biedt zo'n smal stuur een enorm voordeel. Niet alleen meer comfort, maar een heel stuk sneller, zelfs op een MTB. Met zo'n stuur kan je in racehouding makkelijk aanpikken achter een groep wielrenners, dat moet je zonder niet proberen.

[Snoek043]

Na een heuse wereldreis langs het Walhalla van de zogenaamde “specialisten”, die hun titels vermoedelijk bij een pak cornflakes gevonden hebben, lijkt er eindelijk een sprankeltje hoop aan het einde van de tunnel, en dit keer is het géén tegemoetkomende trein.

Ooit, jaren geleden, had ik een setje steunzolen. Niet spectaculair, gewoon iets functioneels dat ik per ongeluk heb weggesmeten samen met een paar oude schoenen. Typisch. En tja, die dingen zijn dus nooit vervangen. Achteraf gezien misschien niet het beste idee ooit, maar goed.

Dat er iets niet klopte, voelde ik zelf al geruime tijd. Mijn rechterbeen leek constant overuren te draaien, en ik had zelf al het vermoeden van een beenlengteverschil. Maar blijkbaar is dat soort basisobservatie niet voldoende om het legertje experts in beweging te krijgen.

Geen verhoging bij het kortere been? Nee joh, waarom zou je het logische doen als je ook gewoon iets half kunt oplossen? Wat het extra ironisch maakt: die nieuwe steunzolen (x-aantal maanden geleden) had ik laten maken door een gespecialiseerde schoenwinkel, jawel, eentje die beweerde dé expert te zijn in op maat gemaakte oplossingen. Op maat, zei je? Het beenlengteverschil werd compleet genegeerd. Maar hé, ik kreeg wél netjes een zooltje dat er professioneel uitzag. Dus da’s ook wat waard, zeker?

Dan was er nog de voetarts die met volle overtuiging opperde dat ik misschien wel het chronisch compartimentssyndroom had. Klinkt indrukwekkend, toch? Helaas bleek ze het hoofdstuk 'hoe werkt het menselijk lichaam' overgeslagen te hebben, want de arts die de drukmeting zou uitvoeren – iemand die verrassend genoeg wel kon luisteren – meldde doodleuk dat rustpijn daar niet bij hoort. En ik, met m’n pijn in rust, paste dus totaal niet in dat plaatje. Oeps.

De kers op de taart waren natuurlijk de kinesitherapeuten, waarvan ik er intussen meer heb versleten dan sportsokken. Geen enkele die zich afvroeg of er misschien een structureel probleem was. Al die sessies, oefeningen en elastieken zijn dus grotendeels weggegooide tijd geweest, zolang de oorzaak nooit werd aangepakt.

En toen, alsof hij rechtstreeks uit een betere dimensie kwam, was daar Tom Maes. Binnen een paar minuten zag hij wat anderen jarenlang niet zagen, of niet wílden zien: een beenlengteverschil dat maakt dat mijn rechterbeen zich zowat in een yogahouding moet wringen bij elke stap. Plots vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. Geen scan nodig, geen magische test – gewoon gezond verstand en ogen die functioneren.

Dus, meteen een afspraak gemaakt bij een bevriende podoloog via hem, én uiteraard terug bij Tom zelf. De bikefitting die ik eerder had laten doen, kreeg ook een welverdiende veeg uit de pan. Dat verschil hadden ze daar simpelweg moeten opmerken. Maar ja, volgens Tom zijn er nogal wat mensen die een praktijk runnen zonder ook maar enige kennis van zaken. En na mijn medische rondtocht geloof ik hem met heel mijn kromgelopen rechterbeen.

[Snoek043]

Gisteren een dry needling-sessie achter de rug, altijd een feest om je spieren vrijwillig te laten doorprikken. Vandaag dan maar opvulplaatjes besteld voor onder m’n fietsschoenen. Aangezien ik twee paar schoenen gebruik (één voor de MTB, één voor de ligfiets) wil ik natuurlijk op beide zo comfortabel mogelijk trappen.

Uit reacties van lezers begreep ik al dat vermogensverschillen tussen linker- en rechterbeen vaker voorkomen, en vaak worden teruggevoerd op – hoe verrassend – een beenlengteverschil. In mijn geval zag ik in de Snoek en Milan SL ook regelmatig een verschil in vermogen, precies zoals anderen dat ook omschreven. Fijn om te weten dat ik niet de enige ben die asymmetrisch door het leven fietst.

Er staat nog een afspraak gepland bij een podoloog voor nieuwe steunzolen, maar ik overweeg inmiddels toch een goedkopere route: de bestaande zolen laten aanpassen, op basis van de meting van de kinesist, bij de winkel die me eerder trouwens bijzonder accuraat (kuch) had geadviseerd.

Wordt vervolgd.

[Raptobrikker]

Ik wens van harte dat je pijnvrij zult gaan fietsen!

[Jeroen S]

Ik ben ook een klein beetje scheef. links is bij mij iets korter. Had als jonge vent genoeg geld gespaard voor een prachtige Brooks Colt. Gek genoeg kreeg die bij het inrijden een a symetrische deuk. Ik snapte er niks van, ook mijn vertrouwde fietsenmaker zag zo niks geks.

Tot ik kort daarna voor een baantje een medische keuring kreeg, de arts bekeek mijn heup eens goed van achteren, legde links en rechts een hand op het heupbot, ah, beenlengte verschil. Snapte ik ook hoe dat met dat zadel kwam.

Ik heb er verder geen last van, maar ik let wel op dat ik de beenlengte op links afstem, niet op rechts. Gek genoeg is mijn linker voet dan weer een half maatje groter als rechts. Ik heb geen powermeter.

[Snoek043]

Mijn vertrouwen in zogenaamde specialisten? Tja, laten we zeggen dat dat intussen vakkundig is geëlimineerd. Het is echt fascinerend hoe vaak mensen verkeerd worden geadviseerd en vrolijk de verkeerde kant op worden doorgestuurd. En nee, we hebben het hier niet over een marginaal foutpercentage van minder dan 10 procent — dat zou nog te mooi zijn. We zitten hier gerust aan de helft of meer. Een arts in het ziekenhuis vertelde me ooit trots dat 70% van haar patiënten verkeerd wordt doorverwezen. Zelf kon ze me ook niet helpen met mijn zenuwpijn — logisch, specialisatie houdt blijkbaar op waar het lastig wordt.

Een arts in Maaseik, met exact dezelfde opleiding, schreef me zonder probleem medicatie voor. Kijk, dat is pas wetenschap: het hangt gewoon af van wie je treft. En die arts die klaagt over verkeerde doorverwijzingen? Grote kans dat ze zelf vrolijk aan dat percentage bijdraagt. Perfecte medische cirkel, toch?

Wat vooral opvalt: blijkbaar mag je in dit land X of Y beweren zonder ook maar één gerichte diagnose te stellen — zolang je maar een praktijk hebt, maakt het blijkbaar geen bal uit of je ook werkelijk weet waar je het over hebt. En dan hebben we de praktijk die samenwerkt met een podoloog (waar ik trouwens wél goeie oefeningen van kreeg, dat moet ik ze nageven), maar waar de kennis duidelijk op vakantie was. Hun advies: "Doe eerst maar wat oefeningen, en als dat niet helpt, dan mag je een steunzool komen halen."

Maar wacht, het wordt beter. De winkel die dan uiteindelijk die steunzool maakte — gespecialiseerd in “steunzolen op maat” nog wel — merkte het beenlengteverschil niet eens op. Een klein detail, zou je denken, voor mensen die zich professioneel bezighouden met... juist ja, lichaamsasymmetrie en correctieve zooltjes.

En ach, zo kan ik nog wel even doorgaan. Het lijkt erop dat heel veel mensen over heel veel onderwerpen een héél klein beetje weten, maar zodra het gaat over iets specifieks waar het echt op aankomt, dan verdwijnt die kennis sneller dan je ‘klinisch inzicht’ kunt zeggen.

Je moet tegenwoordig echt een lot uit de medische loterij trekken om iemand te vinden die gewoon je buikgevoel bevestigt — dat het misschien, heel misschien, toch echt te maken heeft met dat beenlengteverschil. Wat een zeldzaamheid! Had ik dat maar wat eerder gehoord, dan had ik mezelf een aardige smak geld kunnen besparen. Maar goed, wat zeggen ze ook alweer? Ervaring is de duurste leerschool, vooral als je betaalt voor elke misser van een ander.

En het zegt natuurlijk ook weer genoeg over hoe goed sommige professionals zijn in luisteren — of nee, wacht — horen. Luisteren is blijkbaar een optioneel vak tijdens de opleiding. Iets zinnigs doen met wat je zegt? Dat is waarschijnlijk een masterclass die alleen op aanvraag wordt gegeven. Heel exclusief.

[datakneder]

Ik kan je vertrouwensprobleem in specialisten goed voorstellen. Maar misschien kun je er ook op een andere manier naar kijken.

Een fietsenmaker heeft te maken met een product dat is opgebouwd uit componenten die binnen heel specifieke marges zijn gemaakt. Het is relatief eenvoudig om hethele zaakje te demonteren tot je iets tegenkomt wat in zijn ogen problemen kan geven en dat is dan ook weer eenvoudig te vervangen. En daarmee is het beroep van fietsenmaker behoorlijk gestandaardiseerd...

t.o.v. een medisch specialist. Die heeft te maken met een product dat heel veel ruimte geeft bij de productie en doorgaans moeilijk te demonteren is. Dus moet er vaker gegokt worden wat de oorzaak is en daarmee het bijbehorende remedie. Deze analogie doet mij trouwens denken aan een probleem dat ik met mijn auto had en voorlegde bij de garage. De reactie was nou dat kunnen we wel onderzoek, maar dat kost heel veel manuren om op die plek te komen en er is tegenwoordig zoveel electronica dat we niet vooraf gaan zeggen dat we het kunnen oplossen. Het product van de automonteur is nu ook moeilijk te demonteren en de kennis is niet meer mechanisch met nauwe marges, maar elektronisch met totaal onbekende marges.

Dit zal nog niet veel helpen, maar misschien het volgende wel. Je bent zelf degene met de meeste kennis over het produkt. Het produkt is dus ook niet een mens maar ben je zelf. Een medisch specialist is niet meer dan een tool die jij tot je beschikking hebt om in te zetten. En de specialisten zijn wel ontstaan in een produktieproces met 'nauwe' marges, zijnde de examens, maar die marges beslaan maar een heel klein deel van wat we van ze verwachten. Dus is er een enorm verschil in kwaliteit tussen specialisten. En het is aan jou om te bepalen of jij denkt dat deze ene specialist nuttig voor je kan zijn.

En ja, dat is k*t dat de mens zo slordig in elkaar zit. Daar kun je je over opwinden, maar dat zal niet veel helpen. Zeker niet voor je algehele gesteldheid.

En bedenk ook dat de specialisten waar je goede ervaringen mee hebt, zeer waarschijnlijk ook een gok genomen hebben en die bleek goed uit te pakken.

Tot slot is dit niet bedoeld om het gedrag van de beunhazen goed te praten. Mensen die een beenlengteverschil niet opmerken terwijl dat juist hun specialisme is is natuurlijk gewoonweg niet goed te praten. Maar bij de top-specialisten is er ook nog een hoop gokwerk om te zien wat bij jou wel en niet werkt.

Ik wens je heel veel succes met het vinden van die persoon die het juiste advies geeft.

[blokdoorn]

Vergelijkbare ervaring in de jeugdpsychiatrie. Het bijzondere is dat dit soort vakgebieden in feite nog altijd in de kinderschoenen staan en niet zo heel veel verder zijn dan de tijd van aderlaten. En bovendien door oa het financieringssysteem ook nog eens weinig tijd hebben om een grondige diagnose te stellen. Het ernstige is dat velen in deze vakgebieden zich dit niet bewust zijn en zich gedragen alsof ze met recht de wijsheid in pacht hebben.