26-Sep-2020, 07:35 AM
(25-Sep-2020, 11:46 AM)PietV* schreef: Ik hou van humor en ga vrolijk door het leven. In mijn werkzame leven, ben bijna 15 jaar met (pre)pensioen, heb ik ook veel ellende gezien. Van verkeersdoden, blijvende invaliditeit tot en met zelfdodingen, maar ken het gevoel PTSS niet. Ook veel mensen gesproken die hun hobby fietsen moesten opgeven. Dat vind ik jammer.
Ik vermoed dat je specifiek op mij doelt aangezien hier verder niemand PTSS heeft, ik hoop dat je het nooit krijgt of zelf het gevoel van PTSS leert kennen.
Ik heb door de medicatie die ik slik een levensduur die met ongeveer 20 verkort word, ik word nooit meer "beter", het is als een soort ziekte die je niet ziet aan iemand, je verliest een hoop mensen om je heen omdat iedereen er vanuit gaat dat je na verloop van tijd weer terug de oude bent en beter word.
Je voelt je nutteloos in de maatschappij omdat je niet meer het werk kan doen wat je gedaan hebt, ( in mijn geval 20 jaar als technicus en inbedrijfsteller E/I in de voedingsindustrie en petrochemische industrie). Dit de angsten die ik heb en voel wil ik het liefst ook hele dagen alleen zijn , echter kan dat ook niet. Je moet blijven oefenen om er mee leren om te gaan.
Je elke dag vragen krijgt wat je nu een hele dag doet. Mensen begrijpen niet dat ik dat van te voren niet kan plannen omdat ik nooit weet hoe ik mij voel.
Fietsen mijn enige uitlaatklep is en het liefst op rustige tijden (s'nachts) zodat je niemand tegen komt en de door de medicatie wel moet fietsen omdat ik anders in 2 weken niet fietsen 8 kilo aankom. De lange afstanden die ik fiets van tussen de 200-470 km zijn een ontlading dat ik toch nog iets kan in dit leven.
Een blessure waardoor ik niet kan fietsen geven mij zoveel stress dat ik vaak denk dat leven geen zin meer heeft en ook niet meer wil leven.
Ook de mogelijkheid om een gezin te stichten is mij ontnomen omdat je kinderen en een vrouw te kort doet in de geestelijke toestand waar ik zit.
Heel simpel je leeft alleen op de wereld.