Utrechtse Heuvelrug - Zuid Limburg

[Martin van Mourik]

Afgelopen dinsdag ben ik van Geleen naar Doorn gereden via de voor mij meest westelijke route tot nu toe, over een route van ongeveer 200 km via natuurgebied de Hoge Kempen, Genk, Hasselt, natuurgebied de Zwarte Beek, Leopoldsburg, Balen, Reusel, Hilvarenbeek, het Wilhelminakanaal langs Tilburg, de Loonse en Drunense Duinen - Drunen, Heusden, de Bommelerwaard, Zaltbommel, Waardenburg, Geldermalsen, Buren en Wijk bij Duurstede.
Er stond een matige Noord-Oostenwind die ik vanaf Hasselt meestal tegen had. Op een behoorlijk groot deel van de wegen was ik wel enigszins beschut van de wind door bomen of bebouwing.

Ik startte om tien voor tien, en reed al snel bij Stein over de Scharbergbrug over de Maas. Hoewel je al vanuit Limburg komt, word je net over de brug door een bord verwelkomd in Fietsparadijs Limburg. Veel hobbelige betonplaten maakten het in mijn geval allemaal iets minder paradijselijk dan denkbaar. Verder is de fietsinfrastruktuur in dit stuk België best wel goed. Belgisch Limburg is als ik me niet vergis ook de regio waar de knooppuntnetwerken voor fietsers zijn uitgevonden. Het fietspad over de Duivelsberg in de Hoge Kempen is wel in orde. Op de stijlste stukken is het fietspad gesplitst in twee aparte rijbanen.




Ik ben door het havengebied van Genk gereden. Ik kwam langs een stuk kanaalkade van ongeveer een kilometer lang met daarlangs allemaal grote zandhopen en stapels boomstammen e.d. waar ik misschien de meest karakteristieke foto's had kunnen nemen. Maar ik was zo druk met het ontwijken van de ergste hobbels tussen betonplaten, op de weg liggende zandlagen en vrachtwagens, dat ik dat heb nagelaten. Wat verderop was het prettig fietsen zonder autoverkeer langs het Albertkanaal tot aan Hasselt.


Ik bereikte om half twaalf Hasselt en wandelde en fietste drie kwartier lang rond in het compacte centrum van deze oude provinciehoofdstad.
Op een bord met centrumplattegrond stond de stadspromotieleuze "Hasselt heeft het". Geleen gebruikte vroeger (misschien nog steeds) dezelfde leuze. De straatnaamborden in het centrum van Hasselt zijn tweetalig: Vlaams en Limburgs.



Even ten noorden van Hasselt kwam ik door voormalig mijnbouwgebied, met industrieel erfgoed, een zo te zien nog intacte mijnschachtlift van ijzer met klinknagels, en ik kwam langs een bar-restaurant De Kompel.


Ik bereikte natuurreservaat Vallei van de Zwarte Beek, en het viel me op dat de beek die door het midden van dit gebiedje loopt een uitgesproken bruine kleur heeft. Aan de noordkant passeerde ik een nog kleiner beekje dat tussen de zwarte aarde lag. Bij nadere inspectie van de kaart bleek dit de Zwarte Beek te zijn, en die bruine de Oude Beek. De oude beek heeft een veel rechter verloop, en het zou me niet verbazen als hier iets vergelijkbaars als met de Geleenbeek gebeurd is: een paar decennia geleden vond men dat het rechtgetrokken moest worden voor een efficiente waterafvoer. Tegenwoordig moet het juist weer kronkelen om het water minder snel weg te laten lopen en voor verbetering van het ecosysteem.


Het laatste stuk van Belgie ging door het meest oostelijke deel van de provincie Antwerpen, vanaf Balen reed ik over de N136 richting het noorden. Deze doorgaande weg loopt met lange kaarsrechte stukken door bosrijke gebieden en heeft een fietssuggestiestrook van amper een meter breed, opgebouwd uit beton-beton-beton-betonplaten. Er was weinig verkeer en ik reed op de rijbaan voor gemotoriseerd verkeer, mijn spiegel in de gaten houdend om op tijd naar de betonplaten uit te wijken bij naderende achterliggers. Ik bereikte de Nederlandse grens en vanaf daar ging het over vrijliggende fietspaden met meestal goed wegdek door via Reusel, Lage Mierde, Esbeek tot aan Hilvarenbeek. De lange hobbelige tegel-fietspaden die je soms in Brabant aantreft heb je hier niet, wel de gebruikelijke klinkerstraten in de dorpen.



Even ten noordoosten van Hilvarenbeek volgde ik het fietspad langs het Wilhelminakanaal, en passeerde zo op comfortabele wijze Tilburg. Vervolgens bereikte ik via Udenhout de Loonse en Drunense Duinen. Het fietspad richting Giersbergen loopt net langs de oostelijke punt van het grote heide- en zandgebied. Ik liep vijftig meter met de fiets aan de hand over een mul zandpad om het te zien, zette mijn fiets tegen een boom, zat een paar minuten in stilte op een boomstam oog in oog met een roodbruine libelle, maakte een korte wandeling door het natuurgebied en zag daar nog een paar exemplaren van de zelfde soort over de bloeiende heide vliegen. Mijn fiets liet ik onafgesloten staan. Er was hier geen mens te bekennen terwijl iets verderop groepen electrische fietsen over het fietspad zoemden. Ik denk dat ik nog wel eens naar dit gebied toe zal fietsen voor een lange wandeling.


Via Drunen en Elshout bereikte ik de oude vestingstad Heusden. Ik liep en fietste een rondje door dit mooi gerestaureerde plaatsje vol monumenten, maakte wat foto's en at een ijsje.


Het laatste stuk ging over bekend terrein via de Bergsche Maasdijk, de Bommelerwaard, Zaltbommel, Waardenburg, Geldermalsen, Buren en Wijk bij Duurstede. Ik had de wind nu meer recht van voren in meer open terrein, maar de wind was al wat afgezwakt, en ik kwam nog goed vooruit. Bij het veer naar Wijk bij Duurstede stond ik eerst vooraan, maar ging helemaal achteraan staan vanwege een trut op een opgevoerde stinksnorfiets die tijdens het wachten de motor liet doordraaien terwijl ze zat te appen. Om half negen was ik thuis.