Utrechtse Heuvelrug - Zuid Limburg

[Martin van Mourik]

Voor de dag van mijn rit terug naar huis waren er door het KNMI waarschuwingen afgegeven vanwege de kans op onweer. Ik koos voor een route langs de Deurnsche Peel, met ongeveer 165 kilometer niet zo heel veel langer dan de korte route langs het Kanaal Wessem-Nederweert en de Zuid-Willemsvaart, en weer eens wat anders. Door een paar navigatiemissers werden het ongeveer 170 km. Tot aan Thorn reed ik mijn gebruikelijke route via Berg aan de Maas, Roosteren, Maaseik en Kessenich. Daarna reed ik via Grathem en Baexem naar Heythuysen. De Asbroeker Heide hoopte ik via een onverharde weg te doorkruisen, maar het zag er niet goed uit, helemaal overgroeid met gras en ik week uit naar de N279. Tussen Heibloem en Meijel kon ik met mijn zwaar bepakte rammelbak een wielrenner met indrukwekkende hoge aerovelgen, maar ook wat buikvet dat nog weggetraind kon worden het nakijken geven. Ik bereikte de onverharde Grauwveenweg langs het Kanaal van Deurne en volgde deze tot fietsknooppunt 21. De vorige keer dat ik hier was vond ik het een flink eind, toen nog rechtop fietsend, nu dacht ik "oh, was dat het al?". Zowel toen als deze keer gaven de bomen langs het kanaal welkome schaduw op een broeierige dag.


De vorige keer dat ik in dit gebied was, was er net een paar weken eerder een grote heidebrand geweest, en dat was toen goed te zien op het fietspad over het Leegveld, met uitzicht op verkoolde stronken met daartussen frisgroene opkomende varens, en op sommige plekken nog wat nasmeulende aarde. Dit keer probeerde ik een route iets oostelijker, over de Soemeersingel tussen Deurnsche Peel en Mariapeel. Dit pakte zo uit dat ik er niet zo veel aan vond, gewoon een rechte weg langs een wetering met wat boerderijen, verder niks te zien. Bovendien reed ik in de uitlaatgassen van een lange stoet oude traktoren die ik als tegenliggers kreeg.


Via Ysselstein, de Vliegveldbossen en Vredepeel bereikte ik Boswachterij Sint Anthonis, een natuurgebied dat ook geen bijzondere indruk op me maakte. Even verder naar het noorden in natuurgebied Molenheide had brouter een stuk wandelpad in mijn route opgenomen en dat had ik niet opgemerkt en eruit gehaald. Ik ben maar doorgereden, dat was redelijk te doen. Tussen Mill en Escharen reed ik nog wat stukken over onverharde wegen, onder meer een stuk langs de Graafse Raam, een waterlinie met kleine bunkers, en bereikte Grave, een oude vestingplaats langs de Maas.




Na een windarme dag reed ik de laatste twee a drie uur in noordwestelijke richting met een opstekende noordwesten wind. Ik stak de Maas over en reed verder over de Maasbandijk. In Batenburg kwam ik langs de ruïne van het oude fort. Even verder bracht een fietsbrug me over de Nieuwe Wetering. Zigzaggend over landweggetjes bereikte ik bekend terrein in Beneden-Leeuwen en reed over de Prins Willem-Alexanderbrug over de Waal. Op de veerpont over de Nederrijn bij Amerongen was het front dat vanuit het zuiden naderde al te zien. Ik spoedde mij voort over de Rijksstraatweg richting Doorn in de hoop net op tijd voor de bui thuis te zijn. Eerst voelde ik af en toe een enkele spetter, toen begon het al iets meer te regenen, en in de laatste drie minuten gingen de hemelsluizen open. Na de natuurlijke koude douche nam ik thuis direct nog maar een kunstmatige koude douche. Onder de stoel waar ik mijn natte kleren overheen had gehangen lagen plasjes water.





Ik was om half tien vertrokken en om tien voor vijf thuis. Ondanks zware bepakking, een grotendeels onbekende route en tegenwind in het laatste stuk was ik voor mijn doen redelijk vlot opgeschoten.