Eitje

[Lig-hen]

Het is een zomerse dag, er wordt windkracht 2 uit zuidelijke richting voorspeld, zonnig en ruim 20 graden. Ik ben dol op windkracht 1 en 2, dus te mooi om niet te benutten. 
Het is eerst nog wat fris, maar als tegen 9 uur de zon er goed door komt, is het een graad of 16. Dus snel de Gekko wakker geschud en op naar het Mantingerzand!

Nog maar een paar straten van huis loopt een mevrouw met een jonge Corgi. 
Een van de kenmerkende grote opstaande oren hangt er nog voor spek en bonen bij. Te schattig om door te rijden, dus ga ik aan mijn remmen hangen. Met deze jonge nieuwe dorpsgenoot moét ik even kennismaken. 
De rooie rakker reageert met Corgiaans enthousiasme, en schrijft met zijn tong wel honderd vriendschapsverzoekjes op mijn hand. Hij krijgt evenveel likes van mij terug. 
Na deze lieve wasbeurt van mijn rechterhand besluit ik ter plekke om vandaag uitsluitend met links te eten.
Opgevrolijkt door mijn nieuwe harige vriendje vervolg ik mijn pad, en laat al snel de N34 achter me. 




In t Haantje hangen, net als ieder jaar, mooie bloembakken aan de brug over het Oranjekanaal. Verderop in het dorp staan her en der dezelfde bloembakken. Het straalt iets gezelligs uit, iets van saamhorigheid. 

Bij “de Kippestee”, een boerderij-terras, ga ik rechts en daarna weer links, om tussen de landerijen door over een gloednieuw betonnen fietspad bij de zwemplas de Kibbelkoele uit te komen. 




In tegenstelling tot wat de naam zou doen vermoeden is het er bijzonder vredig. Een boswachter doet rustig zijn controlerondje, en er staat een geparkeerde auto geduldig te wachten tot de eigenaar voldaan terugkomt met zand en dennennaalden aan de schoenen. 
Aan de andere kant van de plas staat een fiets geparkeerd tegen een picknickbank, een man zit op het bankje te genieten. 
Ik neem de stilte en serene sfeer een poosje in me op, maak een paar foto’s, en duw dan mijn fiets door het mulle zand weer naar het fietspad, en ga verder. 

(In deze video van de tovenaar zie je bij 9:25 min. bewegende beelden van deze plek.) 
Orvelte, Midden Drenthe & Nationaal Park Drentsche Aa, ligfietstocht | recumbent bike ride

Aan de overkant van de N376 gaat het nieuwe fietspad verder door het bos in de richting van Zweeloo. Ik geniet van de geuren, en de zon die mooie jacobsladders tekent tussen de bomen. 

Als de bosrand in zicht komt gaat het nieuwe fietspad over in een teerweggetje die parallel loopt aan de N381, en is het door het langsrazende verkeer even gedaan met de rust. 



Verderop staat een kunstwerk, 2 platen van cortenstaal, die uitdrukken dat er op die plek in 2015, voor het eerst in 150 jaar weer een wolf in Nederland werd gesignaleerd. 

(In bovengenoemde video te zien vanaf 2:00 min.) 

Mijmerend over hoe de actualiteit de geschiedenis heeft ingehaald, en alle emoties en tegenstellingen die er zijn met betrekking tot de wolf, bereik ik Zweeloo. 
De ambulante snackbar draait zijn verdienmodel net voor mij de straat op. Een paar honderd meter ga ik achter mijn neus aan, maar al snel heeft de rede de smaakpapillen overwonnen, en sla ik af in noordwestelijke richting. 
Er volgt een stukje wat ik altijd erg sfeervol vindt, ik ga over n klein stroompje, links staan een paar mooie authentieke boerderijen, rechts grazen schapen. 

Bij het sportpark zijn de broodnodige plaatselijke vrijwilligers actief, en het valt me weer op dat dat in de buurt van een voetbalveld vaak opa-achtigen zijn. Ook nu passen ze in het profiel: man en in gevorderde stadia van grijs/kaalheid.
Ze hebben hulp van stalen biceps: een graafmachine, shovel en zanddumpers. Welk jochie droomt er niet van om daar mee te mogen spelen.



Begeleidt door het geluid van tennisballen vervolg ik een mooi bochtig pad, wat met een bruggetje over de Aalderstroom gaat. 
Ik neem weer een genietmomentje, scharrel wat rond, maak wat foto’s en lurk aan mijn mooie paarse camelback. 

Als ik verder fiets word ik ingehaald door een behulpzame tennisser die mij waarschuwt dat het poortje even verderop waarschijnlijk een probleem voor mij wordt. 
Ik schrik er niet van, want ben er al vaker tussendoor gekomen. Het is wat krap, maar ook deze keer lukt het zonder flinstonen, en zo bereik ik Aalden. 
Links van mij een nieuwbouwwijk, rechts mooie natuur, een paar paarden in kleine akkertjes met boomwallen er omheen. Dat alles overgoten met een sausje van zonnestralen. Het leven is goed.

Via een karrenspoor -het leven is even iets minder goed- kom ik op de weg naar Witteveen. Het valt mij op hoeveel verkeer mij daar nu tegemoet komt. 
Al hobbelend over de enigszins bolle klinkerweg ontdek ik dat het vakantiepark de bron is van de verkeersstroom. Het is vrijdag, 10:30 uur. Het tegemoetkomend verkeer heeft hopelijk een fijne midweek achter de rug. 



Na Witteveen fotografeer ik een voor die omgeving kenmerkend rood pannendak op een boerderij. Er zijn lang geleden in dezelfde periode meerdere van deze boerderijen rond Witteveen gebouwd, als ik het goed heb ten behoeve van een ruilverkaveling.

Terwijl er meer wind én meer wolken komen, ga ik rechttoe rechtaan richting Garminge en daarna via Balinge naar Mantinge. Plaatsnamen waarmee je in de war zou komen, en dan heb ik Eursinge en Bruntinge, die in dezelfde omgeving liggen, nog niet genoemd. Je zou je afvragen wat er vroeger, toen ze die namen hebben “bedacht”, in het pompwater heeft gezeten. 



Even bij de les blijven …..  
Mijn Gekko bevindt zich in dit verhaal net vóór Mantinge, waar ik stop bij een kunstwerk genaamd “Boer”, gemaakt door Alphons ter Avest. 



Op het informatiebord lees ik dat dit samen met kunstwerken in beide voorgaande dorpen een geheel vormt. 
Die andere beide heb ik gemist, maar leuk om ooit speciaal daarvoor nog eens een ritje-met-verhaaltje deze kant op te maken. 

Direct na Mantinge fiets ik langs het entreebord van het Mantingerveld. 
De eerste paar 100 meter is nog landbouw, daarna passeer ik de lege parkeerplaats, en een bosrand. 



Hobbelend over het wildrooster schuif ik het open veld op, wat is omzoomd door bosranden. 



Schapen zoeken schaduw onder een solitaire boom of knabbelen hun kostje bij elkaar, kennelijk smaakt het, want ik hoor geen gemekker. 



Ik parkeer mijn fiets, en neem alle tijd om naast de heerlijke vredige stilte een E-zero-huisvlijt-cracker te consumeren.



In die modus kan ik het heel lang volhouden, maar mijn bed staat ergens anders, dus het reptiel moet weer verder. 



Bij de brug in nw.Balinge is de verandering in het weer goed te zien. Blauw met mooie bloemkoolwolken waar ik vandaan kom …



… en voor mij in de richting van Gees wordt de lucht steeds bedenkelijker. 



Gees is beslist een fotogeniek dorp, helaas had ik het even niet in de vingers om dat mooi op de gevoelige plaat vast te leggen. 

Ik heb inmiddels 46km weggetrapt, en merk dat mijn energie wat laag is. Dat het weer wat minder mooi wordt zal daar ook een rol in spelen. Nog 24km te gaan, dus kiezen op elkaar, en vooral rustig doorgaan.



Van Gees naar Oosterhesselen

De lucht lijkt hoogzwanger, en ik zit niet te wachten om een lading weeën en de gevolgen van gebroken vliezen over me heen te krijgen. Ik besluit de joker genaamd “Accu” in te zetten.



In Oosterhesselen staat de toren los van de kerk. 

De Edveensweg gaat over in een prachtig bochtig fietspad door het bos bij landgoed de Klencke.



In Sleen staat op de Brink een versierde wagen waarmee het dorp deze zomer de 4e plek heeft veroverd op het Zuidenveldfestival.
Op de wagen staan een paar fietsen, en een stukje songtekst van Daniël Lohues: “op ‘t zandpad tussen Sleen en Erm”. 
Goeie reden om even beter te kijken, en langs de wagen lopend zie ik dat het kleine zwarte nepfietsje op een voor het publiek onzichtbare ketting rond de echte fietsen kan draaien. Mooi gedaan! 



Voormalig gemeentehuis in Sleen. 

 Als ik na Diphoorn via de Slenerweg naar Emmen fiets flitst er achter op een akker een grote vogel door m’n ooghoeken. Een 2e, 3e en 4e blik geven me de indruk dat er iets aan t gedrag van deze gevleugelde vriend niet klopt. …



…Even verderop ontdek ik aan de voorkant van dezelfde akker de ware aard van de grote vlieger. Hoewel het statement is bedoeld om kraaien of duiven af te schrikken, is deze soepkip er dus ook mooi in gestonken. Ik besluit géén graantje mee te pikken, en fiets langs het Oranjekanaal door de miezer terug naar huis. 

14/7 69