Studie: fietsen worden steeds MINDER duurzaam

[365cycle]

Je kunt het ook zien als gradueel verschil. We gebruiken allemaal techniek om ons lichter en sneller te verplaatsen: goede banden, uitgekiende fietsen en velomobielen, derailleursystemen, glasvezel of carbon-constructies, etc. Ook wij ligfietsers schakelen dus veel techniek in als hulpmiddel, om lichter te trappen en verder te komen.
De e-bikers doen dat met een elektromotor en een batterij, maar dat is niet principieel anders.

Als voetganger en niet-ondersteunde fietser verbruik je geen externe energiebron anders dan via je eigen lichaam.

Ik wil Bacchus' standpunt nog wat onderstrepen: Je hebt je een beperkte hartcapaciteit, hoe je beweegt bepaalt niet alleen hoeveel energie (vermogen) je daarmee kan genereren maar ook hoe snel je daarmee vooruit komt; hardlopen is efficiënter dan koprollen als het doel zo snel mogelijke verplaatsing is. De moderne hardloopschoen is "bio-tuning"; hardlopers op blote voeten landen meestal anders dan hardlopers op Nike Zoom Fly of Asics Gel. Zowel een langer been hebben als heelstriken maken je passen langer, je bent hierdoor met dezelfde cadans sneller.
De fiets, en zeker de velomobiel, zijn ook "bio-tuning": je houdt je beperkte hartcapaciteit, maar probeert simpelweg de "return on investment" te vergroten.

Door een E-bike te kiezen voeg je een externe brandstof toe.
Overigens laat ik hierbij het gebruik van een externe brandstof voor verlichting bewust buiten beschouwing, aangezien het doel daarvan niet zozeer de verplaatsing op zich is.

De echte bikkel LOOPT. Op blote voeten   En verder zijn we allemaal techniek-junkies.

Dat doe ik óók (soort van. Barefoot shoes), maar behalve wanneer ik m'n zoon ophaal op school (5 km) maakt verplaatsing daarbij eigenlijk nooit deel uit van het doel.
En daarover gesproken:

De biomechanische belasting van hardlopen is immens groot. Per landing moet het lichaam binnen enkele milliseconden een belasting opvangen van twee- tot driemaal het lichaamsgewicht.4 Als iemand van 70 kg tweemaal per week 10 kilometer loopt, verwerkt zijn lichaam een extra belasting van zo’n 2,5 miljoen kilogram. Ongeveer 70% tot 80% van de duurlopers zijn hak-hiellanders.5 In de eerste fase, de landing of heelstrike, maakt de voet contact met de ondergrond. De tweede fase is de standsfase waarbij de voet volledig contact heeft met de grond. De pronatie in deze fase zorgt deels voor een actieve absorptie van de schok. Pronatie is dus een fysiologisch principe. De laatste fase is de afzetfase waarbij de loper de voet afwikkelt over de eerste of tweede straal. Hardlopen op een zachte of harde ondergrond maakt vanuit biomechanisch oogpunt weinig verschil. Lopers wennen namelijk snel aan de ondergrond door de stijfheid van de onderste extremiteit aan te passen.6 Hierdoor blijft de impact op de onderste extremiteit gelijk. Blootsvoets lopen lijkt een (wetenschappelijke) hype te gaan worden. Daniel Lieberman publiceerde in 2010 een spraakmakend artikel in Nature over blootsvoets lopen, waarin hij liet zien dat blootsvoetslopers de hak-hiellanding vermijden en meer naar voren op de middenvoet landen.7 Volgens zijn evolutionaire verklaring is de huidige voet ontstaan uit vele miljoenen jaren blootsvoets lopen.8 Daardoor is onze voet eigenlijk niet geschikt om op te hak te landen. De introductie van hardloopschoenen met demping en hakverhoging heeft hier echter wel toe geleid. Volgens Lieberman is een groot deel van de blessures dan ook te wijten aan de introductie van de hardloopschoen.9 Op dit moment lopen er nog maar weinig mensen blootsvoets hard, maar dat zou in de komende tijd wel eens kunnen veranderen.
Bron