27-Dec-2023, 12:01 PM
Nog even reagerend op de vraag van Melle z over de leerervaring. Ik heb als student 3 jaar ervaring op mbo en 4 jaar hbo. Daarna ook nog best een aantal cursussen, trainingen e.d. deels op HBO plus niveau. Ik heb zelf ook wel voor groepen gestaan om ze iets bij te brengen of uit te leggen, maar niet in een onderwijsinstelling. Beide grootouders, vader, moeder, oom hebben allemaal als docent voor de klas gestaan, Zwager staat momenteel op een HBO voor de klas. Daar kreeg/krijg ik ook wel iets van mee. Zwager heeft onlangs heel hard moeten werken, om de lesstof beter te krijgen. Hij vond het niet kunnen om zijn studenten dergelijk klungelwerk voor te zetten. Resultaat was dat hij een slagingspercentage van 78% van zijn leerlingen had, op dat vak, het dieptepunt bij een collega was 35%. Zelfde school, zelfde niveau studenten, zelfde toets.
Bij sommige casussen of opdrachten was bij mij en bij anderen bij het doorlezen het enthousiasme al weg. Konden ze nu niets interessanters / leukers verzinnen? Sommige andere scenario's werkten beter omdat je je goed kon inleven in de beschreven situatie. Dat motiveerde om er mee aan de slag te gaan. ( bij mijn opleiding niet in een technische richting) Nog een voorbeeldje van zwager. De basisopdracht ging uit van een fabriek waar bepaalde grondstoffen nodig waren voor een productieproces en de studenten dan data moesten verzamelen over de grondstoffen, hoeveelheden, om uiteindelijk de producten te kunnen maken. Hij situeerde het probleem met een kleine animatie als een ruimtevaarder die op een andere planeet gechrashed was en nu de grondstoffen moest verzamelen om zijn raketje voor de terugweg te bouwen. Dat vonden ze erg interessant.
Of dat altijd optimaal is voor het behalen van de gewenste leerresultaten is inderdaad ook wel een vraag. Maar meestal niet vanuit student perspectief, dat is aan de docent. Heb hier al eens staan praten met studenten van de automotive opleiding die een zonneboot gebouwd hadden uit glasvezel en carbon. Daar zag ik wel wat kleine verbeterpuntjes. Er zaten ongewenst wat "sollbruchstellen" in. Te harde overgangen in sterkte /dimensionering van de gebruikte materialen. Dat zag hij ook wel, maar dit was de uitkomst van het bouwproces. In het bouwproces samen tot overeenstemming komen over het beste resultaat binnen de geven beperkte tijd had tot dit resultaat geleid. Niet alleen het beste resultaat telde, maar ook het bouwproces, de afstemming tussen de disciplines, tijd. Je kunt een heel goed leerproces hebben, maar wel een slecht product gemaakt hebben, of andersom.
Toen ik mijn eerste carbon ligfiets ging bouwen, ( ben autodidact op dat gebied) waren mijn technisch onderlegde neven erg verbaasd dat ik dat aandurfde zonder FEM analyse. Dankzij een goed gesprek met Thomas Schott van de RazzFazz wist ik dat de resultaten van een FEM analyse ook maar zo goed zijn als het scenario wat je er aan de voorkant ingooit. Uit een fietsblad haalde ik dan weer dat FEM een fabrikant ook waardevolle informatie gaf, maar dat ze nog steeds een aantal prototypes bouwden om deze te bevestigen.
Bij Battlemountain was er de Blue Yonder. Volgens mij een Brits project, met een dreamteam op papier. Carbon specialisten uit de formule 1, windtunnel erbij, baansprinter erin, enorm budget. Het viel zwaar tegen. Maar het was misschien wel een goede leerervaring. Te weinig aansluiting tussen theorie en praktijk, op papier zag het er ongetwijfeld fantastisch uit, hij was vast ook erg goed gemaakt, maar ze hadden wel het een en ander aan praktijkervaring van anderen genegeerd. https://bikemagic.com/news/money-cant-buy-you-love.html
Ik denk dat ze onvoldoende gekeken hebben hoe anderen het probleem in het verleden hadden opgelost. Ook kan ik me niet voorstellen dat ze de moeite hebben genomen om data te verzamelen van reeds bestaande fietsen. Anders was ze wel opgevallen dat die van hun zo'n 25% meer frontaal oppervlak had. Er zat een gat in hun aanpak. Het resultaat haalde vast wel de door het team gestelde waarden, maar slaagde er absoluut niet in het gewenste doel te halen.
Bij sommige casussen of opdrachten was bij mij en bij anderen bij het doorlezen het enthousiasme al weg. Konden ze nu niets interessanters / leukers verzinnen? Sommige andere scenario's werkten beter omdat je je goed kon inleven in de beschreven situatie. Dat motiveerde om er mee aan de slag te gaan. ( bij mijn opleiding niet in een technische richting) Nog een voorbeeldje van zwager. De basisopdracht ging uit van een fabriek waar bepaalde grondstoffen nodig waren voor een productieproces en de studenten dan data moesten verzamelen over de grondstoffen, hoeveelheden, om uiteindelijk de producten te kunnen maken. Hij situeerde het probleem met een kleine animatie als een ruimtevaarder die op een andere planeet gechrashed was en nu de grondstoffen moest verzamelen om zijn raketje voor de terugweg te bouwen. Dat vonden ze erg interessant.
Of dat altijd optimaal is voor het behalen van de gewenste leerresultaten is inderdaad ook wel een vraag. Maar meestal niet vanuit student perspectief, dat is aan de docent. Heb hier al eens staan praten met studenten van de automotive opleiding die een zonneboot gebouwd hadden uit glasvezel en carbon. Daar zag ik wel wat kleine verbeterpuntjes. Er zaten ongewenst wat "sollbruchstellen" in. Te harde overgangen in sterkte /dimensionering van de gebruikte materialen. Dat zag hij ook wel, maar dit was de uitkomst van het bouwproces. In het bouwproces samen tot overeenstemming komen over het beste resultaat binnen de geven beperkte tijd had tot dit resultaat geleid. Niet alleen het beste resultaat telde, maar ook het bouwproces, de afstemming tussen de disciplines, tijd. Je kunt een heel goed leerproces hebben, maar wel een slecht product gemaakt hebben, of andersom.
Toen ik mijn eerste carbon ligfiets ging bouwen, ( ben autodidact op dat gebied) waren mijn technisch onderlegde neven erg verbaasd dat ik dat aandurfde zonder FEM analyse. Dankzij een goed gesprek met Thomas Schott van de RazzFazz wist ik dat de resultaten van een FEM analyse ook maar zo goed zijn als het scenario wat je er aan de voorkant ingooit. Uit een fietsblad haalde ik dan weer dat FEM een fabrikant ook waardevolle informatie gaf, maar dat ze nog steeds een aantal prototypes bouwden om deze te bevestigen.
Bij Battlemountain was er de Blue Yonder. Volgens mij een Brits project, met een dreamteam op papier. Carbon specialisten uit de formule 1, windtunnel erbij, baansprinter erin, enorm budget. Het viel zwaar tegen. Maar het was misschien wel een goede leerervaring. Te weinig aansluiting tussen theorie en praktijk, op papier zag het er ongetwijfeld fantastisch uit, hij was vast ook erg goed gemaakt, maar ze hadden wel het een en ander aan praktijkervaring van anderen genegeerd. https://bikemagic.com/news/money-cant-buy-you-love.html
Ik denk dat ze onvoldoende gekeken hebben hoe anderen het probleem in het verleden hadden opgelost. Ook kan ik me niet voorstellen dat ze de moeite hebben genomen om data te verzamelen van reeds bestaande fietsen. Anders was ze wel opgevallen dat die van hun zo'n 25% meer frontaal oppervlak had. Er zat een gat in hun aanpak. Het resultaat haalde vast wel de door het team gestelde waarden, maar slaagde er absoluut niet in het gewenste doel te halen.
