Hartslagen (& ook wel cadans / vermogen)

[365cycle]

Terug naar het onderwerp: de reden dat hardloper ( en ik zelf ook) dd hartslag niet omhoog krijgt met kayakken ( in mijn geval K1, die smalle race dingen) is dat ik daarbij onvoldoende spiermassa inzet om cardiovasculair een flinke belasting te vormen , mijn basis conditie is door het lopen immers goed.

Met fietsen is het misschien ook wel psychisch: ik ga gewoon minder makkelijk echt diep op de fiets. Met lopen is dat veel simpeler. Gewoon lang genoeg doortrekken op < 4 min/km en je bent zo stuk. Dan ben je nog niet eens vol aan het sprinten.
Ik moet mezelf op de fiets misschien eens uitdagen een zondag ochtend rondje zo hard mogelijk te knallen. Kijken waar het schip strand.

Dat verschilt dus per sporter, en heeft volgens mij met name te maken met training. Ik haalde het elders al aan: in de velomobiel (nog meer dan op een tweewieler) kan ik m'n hartslag in korte tijd over de 190 jagen, of een uur op 170 bpm rijden (dan is het trouwens wel écht op ).
Meer dan een kilometer laag in de 3 min/km lopen lukt me niet, maar m'n laatste loopje was 7,5 km @ 4:06. M'n hartslag hangt dan continu net boven de 150, dus nog zat gas over zou je denken... maar na dat stukje hardlopen heb ik een week spierpijn gehad Bovenbenen, kuiten, schenen, zelfs m'n zoon had op een gegeven moment ontdekt dat het bijzonder grappig was om papa in z'n benen te prikken 
Ik denk dat ik m'n lijf nog wel zo ver zou kunnen krijgen dat ik bijvoorbeeld 4:30 op een lange duurloop ook vol kan houden, maar vrees dat ik 10 jaar verder ben voor m'n onderstel daar dan ook aan gewend is. Grootste uitdaging daarbij is dat fietsen zo makkelijk in te plannen is: Ik moet best vaak ergens heen. Om dat ook met lopen voor elkaar te krijgen zou ik eigenlijk op 8-10 km afstand ofzo moeten gaan werken, en dan minimaal 3 keer per week hardlopen naar en van m'n werk gaan. Zo is m'n fietsconditie tenslotte ook ontstaan

Advies:
Zoek een langere klim in de buurt en fiets er maximaal tegenop.
Je begint hard, maar je merkt dat je snelheid zakt. Als je probeert die snelheid zo hoog als mogelijk te houden ga je over je fysieke grens heen en bereik je je maximale hartslag. Dit is diep gaan.
Met sprinten ga je dus diep; met een rondje rijden ben je meer bezig met duurvermogen en ga je voor je gevoel niet echt diep.

Als je geen klim in de buurt hebt, dan kun je ook vanaf een stoplicht zo hard als mogelijk optrekken en zo lang als fysiek haalbaar doortrekken. Dit is mentaal zwaarder, omdat je lichaam ruim voor je maximum gilt; Stop met trappen; rust. Dit moet je vaker doen om ook het mentale gedeelte te trainen en te ervaren dat je mentaal niet meer wil, maar dat het fysiek wel kan.

Het is ook gewoon de kunst om een motivatie voor jezelf te vinden. Heuvels worstel ik geestelijk altijd enorm mee, want ik heb m'n gewicht flink tegen... behalve als er een groepje wielrenners in zicht is, of me zelfs inhaalt. Niets dat mij sneller laat klimmen dan een wielrenner in zicht die op z'n trappers staat om de Brienenoord te beklimmen, dan vlieg ik ineens met 30+ naar boven  
Het gaat me niet specifiek om die wielrenner, wat voor mij werkt is een uitdager (ook al weten ze dat zelf niet); dan kan ik me op de uitdaging focussen, en ben ik niet meer met m'n eigen pijn bezig. Gisteren reed er bijvoorbeeld een landbouwvoertuig over de Vogelweg, kruissnelheid 50-51 km/h. Ik had eigenlijk rustiger willen rijden, maar zo'n ding MOET ik inhalen  

(Baansprinters moeten dit extreem doortrekken ; die sprinten tot overgeven  aan toe. Daarvoor hebben ze zakjes beschikbaar na de finish. Topsport is niet gezond).

Dat lukt mij ook wel als ik een keer flink uit m'n dak ga. Heb het gevoel dat het vooral ook met een sprinter "zijn" te maken heeft; hoe groter de "energiedump", hoe slechter je je direct daarna voelt.