Foto's Fietsbennie

[Fietsbennie]

De koffie loopt. Het is kwart voor 3 en ik heb er zin in. Ik haal een paar plakken brood uit de vriezer voor onderweg, maar deze voelen raar ontdooid aan. Ik controleer de lampjes op de vriezer. Ook de koelkast, die dezelfde stroom gebruikt, gaat de lamp niet aan. Bij mij gaat wel een lampje branden. Het bracht me terug naar een moment van de week dat ik een buitenlamp had aangesloten. Alle stroomdraden deden het toch? Om de spanning niet al te hoog op te laten lopen, stroom eraf, met een zaklamp, gezellig knooien met stroomdraden, tot de boel weer werkt. Liever dat dan alle eten kapot.


Tegen vieren lukt het me om te vertrekken. De eerste mooie lentedag van het jaar. Ik voel me als een beer die zich uitrekt na een winterslaap, als een koe die de wei weer in mag. De weersomstandigheden zijn prima, maar mijn conditie kon beter. Het waait nog iets, maar dat hindert me niet. Ik zet koers op het zuiden. Daar komt de wind vandaan. Niks fijner dan fietsen met de wind in de rug. Ik verheug me er nu al op.

Ik fiets langs het Twentekanaal, dan hoef ik Almelo namelijk niet door. Maar in een bocht, terwijl er me een auto tegemoet komt, ik de precieze loop van de straat mis, raak ik in de berm, en toevallig net over een scherpe rand. Sta ik in de buurt van Almelo met een lekke voorband. Nou ja, ik had toch vertraging, dus dat kon er ook nog wel bij. Bij de dichtstbijzijnde lantaarnpaal een nieuwe binnenband erop en verder met de handel. 

Normaal ga ik om Delden heen, maar besloot er nu maar eens doorheen te gaan. Voorbij Beckum bleek een bosweggetje binnendoor toch iets avontuurlijker dan gedacht. De volgende keer in het donker maar het reguliere fietspad maar aanhouden.

In Haaksbergen had ik lichte ergernis over de hoge drempels, ik meende er koeienbellen te horen en gletsjerijs te zien. Nog even, Duitsland lonkt, en ik ga de grens over bij Oldenkotte. Het is licht geworden. Het fietspad lag eruit. Omfietsen vond ik wel goed, en reed de straat maar over. Ik fiets tevreden te Vreden. De rondweg over, want daar weet ik de weg. Bij de koelopleggerfabriek rechtsaf het fietspad van de B70 op. Zo’n weg schiet mooi op, maar erg leuk fietsen is dat niet. Ik zie het als saaie noodzaak vlug grote afstanden te overbruggen. Nou ja, vlug? Want zo’n 7 kilometer voorbij Vreden lekke band nummer 2, achterkant dit keer. Ik declameer ter plekke een fleurig gedicht over bloemetjes en bijtjes. En haal mijn tweede reserveband uit de tas. En wissel ook deze om. Een vrouw was zo aardig om te stoppen: ,,Brauchen Sie Hilfe?” Ik wimpel haar zo aardig mogelijk af, want lui met auto’s hebben geen spullen bij zich en op hulp die staat te kijken hoef ik niet.

Verder maar, vol goede moed maar weer. Ik ga een onbekend gebied in. Voorbij Oeding, linksaf de witte wegen van de kaart op. Het begint iets te golfen en ik geniet van de omgeving. Ik schamp Borken. Ik zoek de Bocholter Aa op. Onlangs heb ik nog het westelijk deel gehad. Ik geniet, want de zon komt erdoor en hoor ik het water kabbelen. Eerste doel bereikt, het Wasserschloss Pröbsting.

Terwijl ik het kasteel met de fiets op de foto zet, werd ik zachtjes aangesproken: ,,gibt es schwer zu lernen?” Een oude man, keek me bewonderend naar mijn fiets. Een bleek figuur met een heel leven achter zich. Een paar plukken als haar, ringbaard, gekleed in het grijs, wollen sokken in pantoffels. Neu, na 2 weken oefenen lukte het me wel. We raakten aan de praat. Hij was 79 jaar en had nog een paar maanden te leven. Hij baalde, hij had de 80 nog graag willen halen. Maar hij had het er goed, en had er rust mee. Daar sta ik met de mond vol tanden, stilgezet op mijn vrije dag, dankbaar voor het leven en kracht die me dagelijks gegeven wordt om dit soort tochten te ondernemen. Bij de uitgang lees ik de borden, het bleek een Klinikum, een soort hospice, waar onbevoegden eigenlijk niks te zoeken hadden. Het is een mooie plek om de mensen tot de laatste snik het leven door te laten brengen.

De Bocholter Aa bracht me verder. Met een omweg want het fietspad langs het meer was afgesloten. Ik fiets door Rhede. Collega’s dachten daarom dat ik naar de Veluwe wilde, maar ik vind dit gebied net zo mooi. Ik scoor wat bananen en lekkers voor bij de koffie in de supermarkt en neem een kijkje bij het kasteel hier. Hermetisch afgesloten door een hek, geen foto waard. Ik fiets binnendoor over een schoolterrein, we waren toch al bezig. Ik geniet van het lekkers voor de kerk met een knoepert van een toren. De haan erboven op zou hoogtevrees krijgen.

Ik rij de stad weer uit. Boerenlandwegen brengen me naar kasteel 3, Schloss Diepenbrock onder Barlo, een geel geval die ik markeer als de mooiste van vandaag. Ook privé, maar je kon er wel een foto van maken. Ik zoek de grens weer op, een die je alleen te voet of fiets over kunt. Dat zijn eigenlijk de leukste. Ik fiets in mijn T-shirt, en dat in Februari! Sommige mensen die ik tegenkom fietsen nog met een muts op. Thuis heb ik de route door de Achterhoek zo veel mogelijk over onbekende paadjes gemaakt.

In Haart waren jongens aan het voetballen. In Bredevoort zoek ik de mooiste straatjes, en zie ik mensen genieten op het terras. Ik passeer Lichtenvoorde met een fietspad achter een woonwijk langs. Ik neem het fietspad langs de Slinge. Een prachtig paadje tot aan de Leo Stichting langs het water. Ik kom een boer tegen die zijn hond heeft meegenomen op een trekker. In Borculo vond ik een mooi plekje aan de Berkel voor een pauze. Op het bankje tegenover me zaten tante Toos en tante Truus. Ik hoor ze nog puffen:,, poe poe wat fietsen’’. Ik hoor ze uit: na 12 kilometer elektrisch fietsen waren ze toe aan een welverdiende pauze. Dat Achterhoeks verschilt niet veel van mijn Twents.

Op een fietspaadje bij Diepenheim had ik probleem 3, weer een lekke band, nu voorkant. Ik zucht en kom nu aan het plakken, was het scherp grind? De nippels van de spaken? Buitenband rijp voor de kliko? De banden nog maar eens keer goed controleren, en nog maar eens alle rommel eruit blazen.

Verder maar dan. Ik was van plan vanaf Goor zoveel mogelijk langs de Regge te gaan. Maar dat heb ik laten varen. De kortste weg werd het, deze koe rook de stal, en ik was bang voor lekke band nummer 4. En die kwam ook nog in Vriezenveen. Gelukkig was er een aardige meneer die me in een blauw gevaarte van Arriva over een stuk rails thuis wilde brengen, hij moest toch die kant op. Het volgende station is Daarlerveen. Moe maar voldaan half 7 thuis, met een anderhalf uur aan blessuretijd wat ik uit mijn reserves moest halen. Maar wat was het was mooi en de moeite waard. Laat de mooie tijd van het jaar maar komen. Ik een stel nieuwe banden kopen. Dan ben ik er klaar voor. 


Net na de tweede klapper. Dat soort momenten heb ik focus op het materiaal, dat ik niets kwijt raak.


Tussen Oeding en Borken


Bocholter Aa


Wasserschloss Pröbsting


Kerktoren van Rhede


Schloss Diepenbrock bij Barlo


Bredevoort


Lichtenvoorde


Slinge


Borculo


Dakhorst tussen Enter en Wierden.