Hoe een kort ritje eindigde in een mini-Tour de France (zonder bevoorrading)
Gisteren stond er een bescheiden ritje van 50 kilometer op de planning met de M5 Highracer. Lekker chill, dacht ik. Kwestie van even de benen losgooien, lucht in de banden, zonnecrème op m’n gezicht en gáán. Op het moment dat ik stil stond om een elegante U-turn te maken en met het gevoel van een professional weer naar huis te keren, schoot er ineens een TT-rijder voorbij.
Ik riep hem toe (want ja, jaagpad dicht, België doet weer z’n best met onvindbare omleidingen) en tot mijn verbazing stopte hij. Even babbelen. Bleek dat hij nog 120 km ging knallen. En daar stond ik dan… zonder water, zonder sportdrank, gekleed alsof ik op skivakantie ging, en overtuigd dat ik na 50 km alweer thuis zou zijn.
Maar goed, ik had blijkbaar een zonnesteek-light en een drang naar avontuur, dus ik besloot hem te volgen. Gewoon “even meekijken” hoe dat voelde. Spoiler: het voelde als sterven. Al snel zat ik op 40 km/u gemiddeld, zone 5, wattages waar ik normaal gezien al hallucinaties van krijg. En dat allemaal met een vochtgehalte vergelijkbaar met dat van een rijstcracker. Bleek hij vaak tussen 270 en 280 watt te duwen. Voor de datafreaks: bleek dat ik achteraf een goeie anderhalfuur in zone 5 gereden heb, waarvan een kleine twintig minuten tussen 240 en 400 watt, 1u tussen 180 en 239 watt en nog 1 uur tussen 150 en 179 watt.
De TT-rijder had drie flessen bij zich. Ik had… hoop. En zonnecrème. Bergop kon ik zowaar meekomen, en zelfs dat ene moment waarop hij roekeloos een overweg overstak (en ik braafjes besloot te stoppen zoals een modelburger) kon ik het gat nog dichten. Want hé, ik reed wel op een van de snelste tweewielers op de markt.
Na 80 kilometer begon het lichaam echter een staking. Mentaal voelde ik me nog semi-levend, maar de benen hadden hun ontslag ingediend. De TT-rijder verdween stilaan uit beeld, als een liefde uit een zomerse jeugdfilm. Ik zag hem nog een halfuur lang in de verte, maar hij was verder dan ooit.
Na 100 kilometer, uitgedroogd als een cactus in de Sahara, vond ik schaduw én een koppel dat me een flesje water aanbood. Engelen bestaan. Ze wilden me zelfs een cola geven, maar natuurlijk was de beach bar op dat moment gesloten. Want ja, waarom niet? Ik had werkelijk niets bij – zelfs m’n helm niet, die had ik thuisgelaten omdat dat ding op een ligfiets voelt alsof je een baksteen op je hoofd bindt. Al moet ik toegeven: de keren dat ik viel, viel ik nooit op m’n hoofd. Het universum spaart me op z’n eigen manier.
Toen bleek dat er nog een goeie 30 kilometer te gaan waren, zei ik tegen mezelf: “souplesse.” Maar souplesse klonk meer als “overleef dit gewoon.” Waar ik normaal op een energiepeil onder nul nog 45 km/u reed (in de Snoek), sleepte ik me nu met 30-35 km/u naar huis, als een uitgeperste citroen op wieltjes.
Eenmaal thuis: coldpack op m’n kop, water naar binnen gejaagd alsof het goud was, en de conclusie: volgende keer toch maar iéts beter nadenken voor ik een UFO op twee wielen besluit te volgen. Al is er wel een excuus natuurlijk: een blessure die nog aan het herstellen is, en een trainingsachterstand waar je een bakfiets in kwijt kan. Dus ach, ik heb het eigenlijk nog niet zo slecht gedaan. 131 kilometer aan 32,9 km/u gemiddeld.
![[Afbeelding: Screenshot-20250428-085153-Video-Player.jpg]](https://i.postimg.cc/4Nt1zTVR/Screenshot-20250428-085153-Video-Player.jpg)
Gisteren stond er een bescheiden ritje van 50 kilometer op de planning met de M5 Highracer. Lekker chill, dacht ik. Kwestie van even de benen losgooien, lucht in de banden, zonnecrème op m’n gezicht en gáán. Op het moment dat ik stil stond om een elegante U-turn te maken en met het gevoel van een professional weer naar huis te keren, schoot er ineens een TT-rijder voorbij.
Ik riep hem toe (want ja, jaagpad dicht, België doet weer z’n best met onvindbare omleidingen) en tot mijn verbazing stopte hij. Even babbelen. Bleek dat hij nog 120 km ging knallen. En daar stond ik dan… zonder water, zonder sportdrank, gekleed alsof ik op skivakantie ging, en overtuigd dat ik na 50 km alweer thuis zou zijn.
Maar goed, ik had blijkbaar een zonnesteek-light en een drang naar avontuur, dus ik besloot hem te volgen. Gewoon “even meekijken” hoe dat voelde. Spoiler: het voelde als sterven. Al snel zat ik op 40 km/u gemiddeld, zone 5, wattages waar ik normaal gezien al hallucinaties van krijg. En dat allemaal met een vochtgehalte vergelijkbaar met dat van een rijstcracker. Bleek hij vaak tussen 270 en 280 watt te duwen. Voor de datafreaks: bleek dat ik achteraf een goeie anderhalfuur in zone 5 gereden heb, waarvan een kleine twintig minuten tussen 240 en 400 watt, 1u tussen 180 en 239 watt en nog 1 uur tussen 150 en 179 watt.
De TT-rijder had drie flessen bij zich. Ik had… hoop. En zonnecrème. Bergop kon ik zowaar meekomen, en zelfs dat ene moment waarop hij roekeloos een overweg overstak (en ik braafjes besloot te stoppen zoals een modelburger) kon ik het gat nog dichten. Want hé, ik reed wel op een van de snelste tweewielers op de markt.
Na 80 kilometer begon het lichaam echter een staking. Mentaal voelde ik me nog semi-levend, maar de benen hadden hun ontslag ingediend. De TT-rijder verdween stilaan uit beeld, als een liefde uit een zomerse jeugdfilm. Ik zag hem nog een halfuur lang in de verte, maar hij was verder dan ooit.
Na 100 kilometer, uitgedroogd als een cactus in de Sahara, vond ik schaduw én een koppel dat me een flesje water aanbood. Engelen bestaan. Ze wilden me zelfs een cola geven, maar natuurlijk was de beach bar op dat moment gesloten. Want ja, waarom niet? Ik had werkelijk niets bij – zelfs m’n helm niet, die had ik thuisgelaten omdat dat ding op een ligfiets voelt alsof je een baksteen op je hoofd bindt. Al moet ik toegeven: de keren dat ik viel, viel ik nooit op m’n hoofd. Het universum spaart me op z’n eigen manier.
Toen bleek dat er nog een goeie 30 kilometer te gaan waren, zei ik tegen mezelf: “souplesse.” Maar souplesse klonk meer als “overleef dit gewoon.” Waar ik normaal op een energiepeil onder nul nog 45 km/u reed (in de Snoek), sleepte ik me nu met 30-35 km/u naar huis, als een uitgeperste citroen op wieltjes.
Eenmaal thuis: coldpack op m’n kop, water naar binnen gejaagd alsof het goud was, en de conclusie: volgende keer toch maar iéts beter nadenken voor ik een UFO op twee wielen besluit te volgen. Al is er wel een excuus natuurlijk: een blessure die nog aan het herstellen is, en een trainingsachterstand waar je een bakfiets in kwijt kan. Dus ach, ik heb het eigenlijk nog niet zo slecht gedaan. 131 kilometer aan 32,9 km/u gemiddeld.
