Afgelopen week heb ik mezelf getrakteerd op twee fietstochtjes: eerst met de NME lowracer, vervolgens met de M5 highracer. Twee stukjes vakwerk, al moet ik toegeven dat ze er allebei wonderwel in slagen mijn motivatie tot een dieptepunt te brengen. Waar ik met de Snoek vroeger moeiteloos drie keer mijn traject op en af reed — gewoon omdat het kon — heb ik nu bij rit twee al de neiging om mezelf af te vragen waarom ik hier in hemelsnaam aan begonnen ben.
De grootste spelbreker? De wind. Die werkt niet alleen tegen, maar lijkt ook actief te lobbyen tegen mijn mentale welzijn. Tenzij je natuurlijk in groep rijdt, of samen met een paar anderen een leuke route uitstippelt en het tempo enigszins de moeite waard is — dan valt er nog iets van motivatie te rapen tussen de vlagen door.
In het geval van de NME had ik zowaar een meevaller: een sportieve pedelec kwam voorbij aan zo’n 45 km/u. Uiteraard kon ik het niet laten om even aan te pikken — een paar kilometers heb ik braaf in het wiel gehangen, tot het welletjes was. Op de terugweg bood een andere pedelec wat extra drama: deze reed nog iets sneller (47 à 48 km/u), maar had gelukkig bagagetassen links en rechts bevestigd. Een godsgeschenk in de vorm van extra windvang. Toch moest ik diep in het rood om überhaupt aan te kunnen klampen. Ik hield het een kleine twintig minuten vol voor hij afsloeg — en daarmee ook mijn laatste sprankje externe motivatie.
Met de M5 highracer ging het de volgende dag opmerkelijk vlot in de heenweg, maar de terugweg was tragisch saai: geen wiel om achter te hangen, geen tassen, geen excuus om hard te gaan. En dat bleek: het tempo viel terug.
Wat cijfers ter illustratie:
M5 Highracer: 36,6 km/u gemiddeld, bij 169 watt en een gemiddelde hartslag van 143 bpm
NME Lowracer: 38,5 km/u gemiddeld, bij 172 watt en een gemiddelde hartslag van 154 bpm
Opmerkelijk: de vermogens liggen verrassend dicht bij elkaar — bijna verdacht zelfs. De verschillen zaten eerder in de hartslagzones:
Lowracer:
51 minuten in zone 5
20 minuten in zone 4
5 minuten in zone 3
Highracer:
13 minuten in zone 5
23 minuten in zone 4
34 minuten in zone 3
Gevoelsmatig dacht ik tijdens de rit met de NME dat ik langdurig boven de 200 watt aan het trappen was. Een begrijpelijke misvatting, vermoedelijk ingegeven door het hoge tempo dankzij de slipstream van de pedelec. Die zorgde voor een lager (?) vermogen, maar de hartslag bleef hoog, gezien het absurde tempo dat ik zogenaamd "vrijwillig" volgde.
Onderaan nog een foto van de NME, nu mét staartpunt — een recente toevoeging waar ik bijzonder benieuwd naar ben (heb er al mee gereden en scheelt toch makkelijk 10 procent of meer). Ik kijk uit naar de eerste metingen met deze aanpassing, en uiteraard naar meer vergelijkingsritten met de M5. En oké, de wattages die ik momenteel trap zijn misschien geen reden voor een contract bij een WorldTour-ploeg, maar ze volstaan verrassend vaak om wielrenners — snel of zelfverklaard snel — netjes uit het wiel te rijden, of op z'n minst comfortabel te volgen. En dat dan nog zonder energiedrank, gelletjes of andere vloeibare wondermiddelen.
Voor ik het vergeet, afgelopen week werd ik tijdens een rit vanuit tegengestelde richting gepasseerd door drie tienermeisjes, van wie één spontaan opmerkte: “Mooie fiets!” Een onverwachte, maar treffende bevestiging dat de M5 qua uitstraling nog altijd indruk maakt.
![[Afbeelding: 20250501-193347.jpg]](https://i.postimg.cc/x1Xc0DP6/20250501-193347.jpg)
De grootste spelbreker? De wind. Die werkt niet alleen tegen, maar lijkt ook actief te lobbyen tegen mijn mentale welzijn. Tenzij je natuurlijk in groep rijdt, of samen met een paar anderen een leuke route uitstippelt en het tempo enigszins de moeite waard is — dan valt er nog iets van motivatie te rapen tussen de vlagen door.
In het geval van de NME had ik zowaar een meevaller: een sportieve pedelec kwam voorbij aan zo’n 45 km/u. Uiteraard kon ik het niet laten om even aan te pikken — een paar kilometers heb ik braaf in het wiel gehangen, tot het welletjes was. Op de terugweg bood een andere pedelec wat extra drama: deze reed nog iets sneller (47 à 48 km/u), maar had gelukkig bagagetassen links en rechts bevestigd. Een godsgeschenk in de vorm van extra windvang. Toch moest ik diep in het rood om überhaupt aan te kunnen klampen. Ik hield het een kleine twintig minuten vol voor hij afsloeg — en daarmee ook mijn laatste sprankje externe motivatie.
Met de M5 highracer ging het de volgende dag opmerkelijk vlot in de heenweg, maar de terugweg was tragisch saai: geen wiel om achter te hangen, geen tassen, geen excuus om hard te gaan. En dat bleek: het tempo viel terug.
Wat cijfers ter illustratie:
M5 Highracer: 36,6 km/u gemiddeld, bij 169 watt en een gemiddelde hartslag van 143 bpm
NME Lowracer: 38,5 km/u gemiddeld, bij 172 watt en een gemiddelde hartslag van 154 bpm
Opmerkelijk: de vermogens liggen verrassend dicht bij elkaar — bijna verdacht zelfs. De verschillen zaten eerder in de hartslagzones:
Lowracer:
51 minuten in zone 5
20 minuten in zone 4
5 minuten in zone 3
Highracer:
13 minuten in zone 5
23 minuten in zone 4
34 minuten in zone 3
Gevoelsmatig dacht ik tijdens de rit met de NME dat ik langdurig boven de 200 watt aan het trappen was. Een begrijpelijke misvatting, vermoedelijk ingegeven door het hoge tempo dankzij de slipstream van de pedelec. Die zorgde voor een lager (?) vermogen, maar de hartslag bleef hoog, gezien het absurde tempo dat ik zogenaamd "vrijwillig" volgde.
Onderaan nog een foto van de NME, nu mét staartpunt — een recente toevoeging waar ik bijzonder benieuwd naar ben (heb er al mee gereden en scheelt toch makkelijk 10 procent of meer). Ik kijk uit naar de eerste metingen met deze aanpassing, en uiteraard naar meer vergelijkingsritten met de M5. En oké, de wattages die ik momenteel trap zijn misschien geen reden voor een contract bij een WorldTour-ploeg, maar ze volstaan verrassend vaak om wielrenners — snel of zelfverklaard snel — netjes uit het wiel te rijden, of op z'n minst comfortabel te volgen. En dat dan nog zonder energiedrank, gelletjes of andere vloeibare wondermiddelen.
Voor ik het vergeet, afgelopen week werd ik tijdens een rit vanuit tegengestelde richting gepasseerd door drie tienermeisjes, van wie één spontaan opmerkte: “Mooie fiets!” Een onverwachte, maar treffende bevestiging dat de M5 qua uitstraling nog altijd indruk maakt.
