Utrechtse Heuvelrug - Zuid Limburg

[Martin van Mourik]

Wat betreft kettingsmeer op je handen: gewoon even op spugen (of wat water uit een fles) en dan je handen afvegen aan je sokken (ik heb eigenlijk altijd donkere sokken aan), maar desnoods aan de binnenzijde van een broekzak als je je sokken wil ontzien. Zo doe ik dat.

Net nog even uitgeprobeerd, ik had het niet verwacht maar met die fabriekssmeer werkt afspoelen met water ook wel redelijk. Bij de bio-afbreekbare wax waarmee ik de afgelopen twee jaren gereden heb werkte afspoelen goed, en dat vond ik ook fijn aan dat spul.
Om je handen aan je sokken af te vegen, daar was ik nog nooit opgekomen.

Een pakje zakdoekjes is altijd handig.

Ik gebruik in de praktijk altijd twee vellen krinkglooppapier-keukenrol, die vind ik steviger dan de papieren zakdoekjes die je speciaal voor het doeleind kunt kopen, en het scheelt een beetje plastic verpakkingsmateriaal.

Mooi dat je daar een adres hebt waar je terecht kan.

Destijds toen ik er woonde ben ik in totaal ongeveer twee keer naar Maastricht, en een keer naar Heerlen gefietst. En twee keer als padvinder naar de Mechelse heide. Nooit naar Duitsland (minder dan 10 km). Het is dus ook een soort inhaalslag die ik nu maak.

Als de ketting op groot-groot ligt, dan mag de derailleur 45 graden naar voren wijzen. Zo heb ik het ooit geleerd.

Dan had ik mijn ketting echt wel te kort gemaakt.

Hou er met de kettinglengte bij een fiets met achtervering ook rekening mee dat je wat extra lengte nodig hebt voor het inveren, Een te korte ketting trekt idd je derailleur kapot.

Waarschijnlijk een goede tip voor wie met vering rondrijdt. Ik heb de voor- en achtervering van mijn hurri uitgeschakeld m.b.v. houten klossen omdat aan beide kanten de luchtdemper leeg was. Ik ben wel tevreden over het rijgedrag zonder vering.

---

Na een dagje rust ben ik terug naar Doorn gereden met windkracht 4 noordenwind. Voor de verandering heb ik eens niet de brug bij Stein of bij Maaseik genomen, maar de veerpont bij Berg aan de Maas. Deze had ik helemaal voor mezelf alleen, terwijl ik deze ongeveer een jaar geleden met twee dozijn velomobielen moest delen tijdens de grenslandtoer 22. De kapitein bespaarde wat brandstof met een trage overtocht.



Het jaagpad langs de Vlaamse Zuid-Willemsvaart is tot nu toe de fijnste fietsroute in de Benelux die ik ken. Ik ben er dit keer wel onderuit gegaan op een ernaast liggend stukje grind. Ik was na een kruispunt op een weggetje parallel aan het jaagpad beland. Waar dit weggetje naar rechts afboog en er naar links een opgang was naar het jaagpad lag dit stuk grind. Ik remde af om de bocht naar links naar het jaagpad te maken, remde alleen met het voorwiel, slipte in het grind en raakte uit balans door een kuil, en landde met kont en linkerelleboog op het grind met schaafwonden tot gevolg. De wond op mijn hand heb ik met water uit mijn waterzak vanuit mijn mond schoongespoten. Daarna ben ik met een stuk papieren zakdoek om mijn hand om het bloeden te stelpen doorgereden.



Aan de oostkant van Hamont de grens met Nederland gepasseerd, en via Gastel en het Leenderbos naar Valkenswaard gereden. Ten noorden van Valkenswaard ligt een tot fietsroute omgebouwde oude spoorbaan, daarmee rij je in een mooie rechte lijn tussen Aalst en Waalre door naar Eindhoven.





Op de High Tech Campus passeerde ik een loods van de fabrikant van mijn halfgare derailleur. Via de Hovenring, een boven een kruispunt opgehangen fietsrotonde, bereikte ik het fietspad langs het Beatrixkanaal. Daarmee passeer je ongehinderd een flink stuk Eindhoven.





Van Best tot Vught reed ik grote stukken over wegen die direct naast de A2 liggen. Over de doorgaande weg dwars door Boxtel heen kun je per fiets redelijk goed doorrijden dankzij rotondes met voorrang voor fietsers. Even ten noorden van Boxtel miste ik een afslag naar de weg die daar parallel aan de A2 loopt. Toen heb een stukje door natuurgebied Eikenhorst gereden, over een mooie goed fietsbare onverharde weg. Na ongeveer een kilometer ging dit weer over in een verharde weg. De laatste tien meter lag er mul zand waardoor ik ongewenst naar rechts afboog, en in een berg drek terecht kwam die daar naast de oprit van een boerderij lag. Ik kwam tot stilstand in de blubber in een diep bandenspoor waar water in was blijven staan. Mijn wielen hadden precies een rondje gedraaid in de modder en zaten helemaal onder. Mijn schoenen en broek ook voor een deel. Gelukkig was mijn ketting beschermd door de zelfgeknutselde kettingkast waarmee ik rondrijd. Ik heb mijn fiets een meter opzij getild en ben verder gereden. De eerste paar honderd meter had ik veel bijgeluiden van modder tussen de wielen en de spatborden, maar dit verdween vrij snel.




Om door Den Bosch heen te komen vind ik de Parallelweg langs de westkant van het spoor een handige route. Via Ertveldweg en Orthen kun je door een industriegebied heen aan de westkant van het spoor blijven en de drukte vermijden. Je hebt daar wel een stuk met veel verkeersdrempels.
Tot in Den Bosch was mijn route over het algemeen redelijk beschut. Ten noorden van Den Bosch kwam ik duidelijk in meer open gebied terecht en had ik merkbaar meer last van de tegenwind. Mijn snelheid zakte op sommige stukken tot onder de 25 km/u. Via mijn gebruikelijke route Hedel - Zaltbommel - Waardenburg - Geldermalsen - Buren - Rijswijk - Wijk bij Duurstede reed ik verder naar huis. Ik was om twaalf uur vertrokken en arriveerde om kwart over zes. Niet slecht met die tegenwind.