E achter V: Roze papiertje wel verdiend!

[365cycle]

Zoals sommigen hier wel weten had ik al een tijd een Milan met schade staan, waar ik al een paar keer een poging tot reparatie aan gedaan had. Een stukje was ik wel gekomen, maar met name het grote gat in de linkerflank kreeg ik niet gedicht zonder een kilo of zes aan plamuur te moeten verwerken. Niet zoals het hoort; het stuk in kwestie heb ik er dus alweer twee keer uit geslepen. In Dronten kunnen ze dat beter, en ze hebben een proefrijfiets staan waar een goede mal van getrokken kan worden, waarmee die reparatie heel veel gemakkelijker wordt!
Gezien m'n "better half" met de schade-Milan moet kunnen rijden is er ook nog wel een beetje haast bij, dus de afspraak gemaakt om 'm in Dronten te repareren zodat ik een mal en wat hulp heb. Echter moet het ding dan dus wél naar Dronten, en gezien ik geen auto meer heb (en ook geen dakdragers) moet ik daar dan een busje voor huren. Of toch niet? 

1. Een fiets achter een fiets?
Paulus van velomobiel.nl zag ik een tijd terug met hun karretje van de spuiter terug naar de zaak rijden, en er schijnt ook een klant te zijn die de een velomobiel achterstevoren achter een andere fiets bond om van Lelystad naar Dronten te rijden; hoewel dat volgens velomobiel.nl vrij zwaar schijnt te zijn vond ik het toch de moeite waard om een poging te doen. Om een beetje een indruk op te doen heb ik de Milan in kwestie eerst eens van de opslag naar m'n nieuwe huis gesleept:



Dat ging veel soepeler dan ik verwacht had! Zelfs met de bakfiets ervoor haalde ik 30 km/h, de Milan rolde soepel mee, ging niet scheef ofzo en de bakfiets leek voor de meeste weerstand te zorgen. Grootste probleem was dat het achterwiel zo nu en dan de grond raakte; die er voor transport even uit halen zou eventueel nog een oplossing kunnen zijn. 
Ik zou ik echter niet zijn als ik niet met een bakfiets de dik 120 km naar Dronten zou willen afleggen. Zadelpijn is een keuze, en ik kies er niet vaak voor  Maarja, hoe krijg je een Milan op de juiste hoogte om achter een andere Milan het achterwiel van de grond te houden? 

2. Toch maar een karretje bouwen!
Na wat overleg in de Rotte Rijders appgroep leek een karretje toch de beste optie: de industrieel ontwerper in ons groepje had binnen no time een bouwtekening gemaakt waar ik wel wat mee zou kunnen. Als ik zou kunnen lassen, en aan allerlei specifieke fietsonderdelen zou kunnen komen. Wat mij echter opviel is dat dat ontwerp voor een aanzienlijk deel leek op het kinder-fietsaanhangertje dat ik een aantal jaar geleden had, en waarom zou ik het wiel opnieuw uit moeten vinden? Dan maar even wat late-night marktplaatsen en voor je het weet ben je dan de trotste bezitter van een fraai uitgevoerd geveerd kinderkarretje met een koppeling met veer-scharnier en slechte bekleding:



Na wat schetsen in de groep was ik hier dus even aan het passen en meten. Het leek me het handigst om de achterste fiets ook met de neus vooruit te plaatsen; de racekap blijft dan vanzelf dicht, en de stroomlijn blijft zo goed mogelijk. Het achterwiel net áchter de kar en de voorwielen op een nog te bouwen frame vastzetten leek me het meest logisch. Met de gewichtsverdeling van een Milan in gedachten vermoedde ik ook dat de kogeldruk daarmee mee zou vallen; het achterwiel van het trekkend voertuig optillen is levensgevaarlijk, maar de band door het asfalt heen proberen te duwen is niet veel beter. Approval van de industrieel ontwerper en het werkbouwtuig in onze groep kwam ook, dus het was buizen halen geblazen!  

Al snel ontdekte ik dat ik een fikse uitdaging had: Hoe bevestig je een hobbyknobbel aan een Milan? Bij een DF of QV zijn er voldoende stevige carbon delen aan de achterzijde die je met een extra plaatje aan de binnenkant kan gebruiken om een trekhaak aan te bevestigen. De Milan is echter letterlijk overal dun waar hij niet draagt, dus een trekhaak in de carrosserie gaat zéker schade opleveren. De achterbrug is wel stevig, maar om daar nou een gat dwars doorheen te boren vóór de achteras... mwah, dat voelt ook niet zo lekker met mijn gewicht. Eerst maar even verder met de rest, dan komt de oplossing hiervoor later vanzelf wel.


Hier heb ik het aanhangertje ontdaan van alles boven het basisframe. De voorste pootjes van het basisframe (linksonder op de foto, op de 2 hoeken van de kar) heb ik er later ook nog afgeslepen; de body van de Milan leunde hierop, op die manier vastsjorren zou geheid de onderkant beschadigen. 


Bij het construeren van de lange dissel kwam ik tot de conclusie dat het veel simpeler moest dan met een in een S-bocht gebogen buis. Echter kon ik daardoor het oorspronkelijk ophangpunt niet inzetten; dit zit aan de linkerkant van de aanhanger, terwijl ik juist rechts m'n derailleurkap heb zitten en daar dus ergens een verbinding wilde maken. Aanhanger op de kop gebruiken ging ook niet, ivm de vering en de starre as die dan in de weg zou zitten.
Om de dissel aan de aanhanger vast te maken moest ik dus lange bouten hebben... dit was gisteravond om 20:45u, ik had geen zin om binnen 10 minuten naar de bouwmarkt te racen en dan een discussie met de beveiliger te moeten aangaan over dat ik écht binnen vijf minuten weer buiten zou staan. Creatieve oplossing it is! 

Nu bedacht ik een tijd geleden dat ik m'n fietsverslaving ook graag terug zie in de woonkamer, en kwam destijds op het idee om een fietswiel tot lamp om te bouwen. Daarvoor ben ik destijds op zoek gegaan naar fraaie racefietswielen en als gevolg van dat crea-bea project heb ik dus een licht overschot aan quick release assen. Die zijn best sterk en met een verend deel in een bout komt de boel minder los; samen met wat veerpootveertjes van een DF heb ik bovenstaande bedacht  


Nou, dan zit de dissel eraan en is het dus tijd om te passen! Ik wilde de achterste Milan om aerodynamische redenen zo dicht mogelijk achter de voorste hebben; een licht verstoorde luchtstroom met een kleine slipstream kan je mijns inziens het best zo snel mogelijk weer oppakken en weer omvormen in een laminaire stroom. De dissel moest dus ingekort worden. Ik heb dus een flink stuk afgezaagd, en e.e.a. daarna vastgezet. Er zit een dunnere buis met een wat dikkere wand in de beide buitenste buizen; deze heb ik omwonden met tape (om speling te voorkomen), er aan beide kanten helemaal in geschoven en e.e.a. daarna met een aantal bouten aan elkaar gezet.

3. De trekhaak
Maar... waar moest die aanhanger nou precies aan vast zitten? Ik heb altijd een beetje gemengde gevoelens gehad bij lijmen. Het kán supersterk zijn, en is dat ook vooral wanneer het aan je vinger zit en je die per ongeluk op een andere vinger drukt, maar soms laat het ook gewoon los op zo'n moment dat je denkt... WHY? De tijd begon echter te dringen: Het was al na tienen, ik zou de volgende dag rijden; No guts, no glory!


Om e.e.a. zo goed mogelijk te doen heb ik de achteras en de trekhaak eerst opgeschuurd met P180 schuurpapier, daarna een slangklem om de achteras gehangen (losjes), beide oppervlakken schoongemaakt met thinner en dat even laten drogen, ondertussen wat epoxy gemengd, beide oppervlakken stevig ingesmeerd, de trekhaak vastgeplakt en op spanning gezet met de slangklem. Of het sterk genoeg zou zijn? Ach, dat merken we vanzelf he 

4. De testrit
Nadat ik m'n vriendinnetje even gebeld had (ook belangrijk!) stond ik weer in de garage, monteerde de lampjes, en ondanks dat de epoxy nog niet knetterdroog was wilde ik toch even een klein testritje maken met de kar. De Milan stond er echter al op, dus die mocht meteen mee  
Heel voorzichtig reed ik weg, en die achterste Milan begon me toch te wiebelen! Mijn idee was "wat buigt breekt niet", maar met flex in de (redelijk buigbare) dissel, een veer als scharnierpunt en dan ook nog ongedempte vering in de aanhanger werd het wel heel veel   Ik kon op dat moment nog niet goed bepalen in hoeverre het het rijden zou bemoeilijken. Besloten even een korte "veiligheidstest" te doen: Hard optrekken naar net over de 30 km/h, en dan stevig remmen. De trekhaak gaf geen krimp, en hoewel ik daar op zich blij mee was zette ik de combinatie toch ietwat gedesillusioneerd weg. Wat dacht ik nou, in een avond even een aanhanger in elkaar prutsen die goed genoeg is om te doen waar een fabrikant honderden of misschien zelfs wel duizend euro voor zou vragen? 

5. De generale repetitie?
Gisteravond lag ik pas rond 2:00 onder de veren. Het oorspronkelijk plan was om met een betrouwbare, geteste combinatie om 6:00 te gaan rijden en rond 10:00 in Dronten te zijn, maar enigszins gedemotiveerd was ik eigenlijk wel, en zin om dat stuk te rijden op 4 uur slaap had ik evenmin. De wekker zette ik uit, en ik besloot om vanochtend maar gewoon even een rondje buiten te rijden, zodat ik de aanhanger verder kon verbeteren. Naar Dronten zag ik eerlijk gezegd niet helemaal gebeuren.
En zo stapte ik rond 9:00 in de GT; tóch bepakt en bezakt, want mocht het dan meevallen, dan zou ik door kunnen rijden. Ik reed tergend traag weg, en heb nog nooit zóveel aandacht gehad tijdens een fietsritje, haha. Blijkbaar is een velomobiel toch een stuk minder raar dan een velomobiel met een aanhanger met daarop nóg een velomobiel   
Het rijgedrag viel me niet tegen; accelereren zorgde voor wat "wipbeweging" in de Milan op de kar, maar eenmaal op snelheid (20 km/h) veranderde dat in een subtiel gewieg dat in het stuur van de GT totaal niet voelbaar was. Ook in bochten voelde het eigenlijk beter dan verwacht: Ergens in de verte was er een klein duwtje opzij van de aanhanger te bespeuren in de eerste vlot genomen bocht naar rechts, maar veel minder dan wat ik van ongeremde aanhangers achter een auto gewend ben. Dan maar iets meer geweld toepassen: Klinkerweggetje, paar wat scherpere bochten en een stukje ruim 30 km/h rijden. Dan even een tussenstop, om te kijken of de trekhaak nog vast zit... 



Ik tilde dus aan de dissel de trekkende Milan op, met nul zichtbare beweging in de hobbyknobbel, en dacht "Weet je wat? Je rijdt gewoon een kilometer of 10 rustig richting Dronten, en als de boel dan nog heel is, gaan we gewoon kijken hoe ver we komen!". Met het idee niet te ver terug te hoeven lopen als de boel vroeg stuk ging, reed ik met veel koppel weg (het rolt wel wat moeilijker met zo'n kar erachter), en langs de A20 reed ik al even ruim boven de 40 km/h   "Rustig rijden" zit nog steeds niet helemaal in mijn woordenboek.
De combinatie gaf echter geen krimp, en duwde ook niet vervelend bij de eerste afdaling @ 45 km/h. Bergop is het wel een pittige combinatie, en ook accelereren kost veel meer kracht dan ik op basis van puur het extra gewicht zou verwachten.

Bij Gouda zag ik een groepje bukkers voor me die niet héél erg hard gingen, en natuurlijk kon ik het niet laten om te versnellen, te bellen, "FIETSER!" te roepen, en ze in te halen met een velomobiel op de aanhanger   

Een vriend van me woont in Nieuwkoop, en ergens speelde ik al met het idee dat ik de combinatie daar zou kunnen parkeren als het in deze regio toch mis zou gaan. Net voor Nieuwkoop kwam echter de test van eindbaas-omvang: Ik draaide van het fietspad met een aardig vaartje de weg op, en raakte met het rechtse wiel van de aanhanger een stoeprand. De hele aanhanger kwam los van de grond... en kwam gelukkig weer recht neer. Nog steeds gaf de koppeling geen krimp, en hiermee had ik het vertrouwen dat de combinatie wel heel ging blijven tot Dronten. 



Na Noorden ging het soepel; Nog wat bukkers plagen langs het Amsterdam-Rijnkanaal, even bij een watertappunt stoppen om de flessen weer vol te krijgen (ik had eigenlijk verwacht weer thuis te komen, weet u nog?), en een paar punaises in de achterband op de Vogelweg. Tijdens die laatste stop had ik trouwens een leuk gesprek met een paar fietsende Engelse toeristen die de velomobielen uitgebreid bekeken hebben. Ze waren onderweg van Berlijn naar Rotterdam; super vriendelijke gasten en volgens mij ook bezig met een supertoffe fietsvakantie. 



En voor je het weet sta je dan in Dronten! 

6. Conclusie
Het kost flink wat extra kracht om ermee weg te rijden, maar de stabiliteit is prima en als het eenmaal rolt is de snelheid zeker niet dramatisch. Ik heb minder snel gereden dan m'n oorspronkelijk plan van 30 km/h (gemiddeld), en dat zat 'm niet eens zozeer in de kruissnelheid (die lag wel aardig in lijn met m'n verwachting), maar met name in een onvoorzien nadeel: Met zo'n lange combinatie rijd je de bochten heel voorzichtig, waar ik er normaal op behoorlijk tempo doorheen ga. Verder afremmen en weer optrekken kost meer tijd dan ik verwacht had. Overigens merkte Peter@ICB op dat er héél erg slome banden onder de kar zitten (ik hoorde ze inderdaad wel zoemen op hogere snelheid), dus mogelijk leggen we er een setje F-lites onder voor de terugweg, gewoon om eens te proberen. 



Toch vind ik m'n aanhanger wel een blijvertje, al is het maar omdat het ding weinig ruimte in beslag neemt, vrijwel niets gekost heeft en altijd weer een keer van pas kan komen als er een fiets echt stuk is of wanneer ik iets naar de stort moet brengen ofzo (nog maar ff denken of ie de bakfiets helemaal kan vervangen).

Dat karbrouwsel, ik ben er wel blij mee!