Utrechtse Heuvelrug - Zuid Limburg

[Martin van Mourik]

Ik ben in twee dagen van de Utrechtse Heuvelrug naar Zuid-Limburg gereden met een flinke omweg door België heen.

De dag die ik als dag van vertrek had uitgekozen was de dag waarop storm Jody over ons land kwam razen. De dag ervoor besloot ik dat ik wel zou gaan, en dat het een late start zou worden. Ik vertrok uiteindelijk pas om 12 uur. Het waaide nog behoorlijk stevig en het regende nog wat na. Mijn route richting Leuven liep iets westelijk van pal zuid en de wind stond iets zuidelijk van pal west, ik had de wind gemiddeld schuin van voren. Er stonden schuimkoppen op de golven toen ik met de veerpont bij Wijk bij Duurstede overgezet werd. Het fietsen was op veel stukken hobbelig door alle takken die op de weg lagen, vooral op fietspaden met bomen erlangs. De brug over de Waal bij Zaltbommel bereikte ik na anderhalf uur. Tussen Zaltbommel en Waalwijk in het open landschap van de Bommelerwaard had ik veel weerstand van de wind, vooral op de Bergsche Maasdijk was het kruipen recht tegen de wind in. De brug over de Bergsche Maas bij Heusden bereikte ik na twee uur en een kwartier. Ondertussen veranderde de lucht van grijs naar blauw-wit met veel rijen wolken.
Ten zuiden van Waalwijk had ik kort uitzicht over de Loonse en Drunense Heide, en daarna reed ik beschut voor de wind tussen de bomen.



Door Tilburg heen had ik een route aan de westkant uitgestippeld langs industrieterrein Kraaiven en park Oude Warande, zo kwam ik redelijk vlot langs de stad, en bereikte het begin van twee fietspaden over oude spoorlijnen die ik in mijn route had opgenomen. De eerste was het Bels Lijntje, dat loopt van Tilburg via Baarle-Nassau en Baarle-Hertog tot Turnhout. Bij Baarle-Nassau trof ik een feeëriek aandoend glaspalijs aan dat over het fietspad heen stond. In de lappendeken van stukjes Belgische en Nederlands grond bij Baarle reed ik meerdere keren België binnen over een op het fietspad gemarkeerde grens. Bij Weelde Statie was het oude grensstation nog zichtbaar met diverse gedenktekens en informatieborden.






In natuurreservaat het Turnhouts Vennengebied beklom ik even de uitkijktoren. Ik bereikte Turnhout om half zes, de hemel trok weer dicht.




Bij mijn eerste zelfstandige fietsvakantie ooit, tussen vierde en vijfde jaar van de middelbare school, met een paar vrienden op weg naar Zeeland, kwamen we ook rond deze tijd aan in Turnhout. We navigeerden toen met een papieren wegenkaart van heel België waar geen campings op gemarkeerd waren, en we hadden ook geen campinggids of iets dergelijks. We waren gedurende de dag vaak genoeg bordjes die campings aangaven gepasseerd, maar nu we er een nodig hadden waren dit soort bordjes in geen velden of wegen te bekennen. We bogen af naar het noorden, reden langs Ravels en Poppel, en vonden uiteindelijk net over de Nederlandse grens in de buurt van Hilvarenbeek een camping.

Terwijl ik Turnhout in zuidelijke richting uitreed regende het licht. Niet hard genoeg om regenkleding aan te trekken, wel om mijn telefoon onbedienbaar te maken met mijn vochtige handen en ik nam op haperend richtingsgevoel een paar verkeerde afslagen. Na een paar minuten slaagde ik er weer in mijn positie en richting te bepalen, en ik was zodanig van mijn geplande route afgeweken dat ik niet via Tielen maar via Kasterlee en Lichtaart naar Herentals reed. In het centrum van Herentals aangekomen kreeg ik nog even een korte regenbui over me heen. Bij de brug over het Albertkanaal aan de zuidkant van Herentals aangekomen trok de hemel weer open. Ik bereikte onder de A13 het begin van het tweede fietspad over een voormalige spoorlijn.





Op het 22 km lange fietspad van de Kempen-Hagelandroute heb je als fietser nergens voorrang. Bij de vele kruisingen met verkeersarme landweggetjes word je steeds afgeremd door snelheidsdrempels of obstakels. Ik vond het ook nogal saai met lange rechte stukken tussen bomen en weinig interessante uitzichten.



Ik bereikte Aarschot om kwart over acht en keek even rond in het centrum. Aan de zuidkant moest ik mijn fiets een stukje duwen om over de Kouterberg heen te komen. Via de N19 reed ik door naar Leuven.

---

Ik bereikte via Wilsele-Dorp om kwart over negen Leuven, keek een half uur lang rond in het historische centrum, en bewonderde de uit lichte steen opgetrokken kathedralen die me aan immense slagroomtaarten deden denken. Ik vergat uit te kijken naar een openbaar watertappunt om mijn watervoorraad bij te vullen, en reed met lege waterzak verder in zuidelijke richting en passeerde in de opkomende schemering kasteel Arenberg bij Heverlee.






Ik bereikte via het Vlaamse Sint-Joris-weert en het Waalse Nethen om half elf in het donker Boshuis Het Spoor aan de zuidrand van het Vlaamse Meerdaalwoud. Ik had een plekje op de er naast liggende bivakzone gereserveerd, en was die avond de enige bivakkeerder. Deze bivakzone had ik twee dagen eerder via opencampingmap.org gevonden. De bewoonster van het voormalige boswachtershuis zat met een vriendin en een fles wijn onder een boom voor het huis van de mooie avond te genieten, en bood me drinkwater en een glas wijn aan. We kletsten wat over trektochten, lichtgewicht tenten en de route die ik gereden had. Water mocht ik zelf halen in de keuken. De wijn heb ik maar afgeslagen, mijn benen waren zo al zwaar genoeg. Na het opzetten van mijn tent en het bereiden van een pot eten zat ik om even over twaalf met opkomende volle maan dan eindelijk aan een avondmaal. Ik heb goed geslapen daar op de bivakzone het was er zeer vredig.