Utrechtse Heuvelrug - Zuid Limburg

[Martin van Mourik]

Verder gaand langs de Maasoever bleek de infrastructuur niet gemaakt voor fietsers. Ik zag later achteraf dat de RAVeL route hier op enige afstand van de Maas verloopt. Ik volgde de Maas en reed langs een drukke verkeersweg over een strook die een combinatie was van inritten, uitritten en vluchtstrook. Een eind verder boog de drukke verkeersader af en vond ik het fietspad langs de Maasoever weer. Na een paar kilometer eindigde het verharde fietspad abrupt, en ik kwam uit op een bouwplaats. Vanaf deze bouwplaats kon ik de N90 bereiken die verder langs de Maas liep, en een stoep had waar ik over verder fietste. Na een paar kilometer over de stoep kon ik het fietspad over de Maaskade weer bereiken. Na korte tijd zorgeloos fietsen vond ik een afgesloten hek over de volle breedte van de weg. Met enige moeite tilde ik mijn fiets met bepakking en al op zijn zijkant boven op het hek, klom zelf erover terwijl ik mijn fiets balanceerde, en tilde toen mijn fiets aan de andere kant van het hek af. Ik fietste verder, en kwam even verder nog een hek tegen waar ik wel omheen kon, en borden met opschriften "RaveL" en "Deviation". Verder rijdend viel me op dat ik nogal traag ging en niet verder kwam dan een licht verzet. Ik vond een bankje en gebruikte dit om mijn fiets overheen te hangen zodat ik er aan kon sleutelen. De achterrem liep aan, bij het tillen over hek was de boel enigszins ontzet. Ik haalde alle bagage van mijn fiets, plaatste het achterwiel opnieuw en stelde de achterrem opnieuw af, en laadde alle bepakking weer op mijn fiets. Na een oponthoud van drie kwartier kon ik weer soepel verder fietsen. Ik belde om te melden dat ik niet op tijd zou zijn voor het avondeten.






Ik reed nog een stukje onbezorgd door langs de zuidoever van de Maas, tot ik in Hermalle-sous-Huy aankwam. Daar kwam ik in een doodlopende straat met raamprostitie terecht. Volgens mijn kaart was er aan het einde een kort wandelpad waarlangs ik verder zou kunnen, maar er stond in werkelijkheid een hoog hek zonder doorgang, zodat ik als een prostitutieklant de doodlopende straat tot het einde uitreed, omkeerde en weer terugreed. Terwijl ik mijn weg hieruit zocht zag ik op de kaart dat er verder geen fietsroute meer langs deze kant van de Maas liep, ik moest maar eens oversteken. Over een brug zonder voorzieningen voor fietsers reed ik over de stoep naar de overkant. Aan de overkant was ook geen fietsinfrastructuur te bekennen. Ik fietste een paar kilometer over de stoep langs de N617. Uiteindelijk bereikte ik een deel van Luik met normale straten waar ik doorheen kon fietsen en om half acht stond ik in het centrum. Ik passeerde het Palais de la Justice, en de Montagne de Bueren (een zeer lange trap), en vond een openbaar watertappunt op de Esplanade Saint-Léonard waar ik mijn waterzak bijvulde. Het was zoeken naar een manier om vanuit het centrum het fietspad langs de Maas te bereiken, dit lukte uiteindelijk bij de bouwplaats bij de Pont Atlas, Ik herkende dit punt van de vorige keer dat ik in Luik was anderhalve maand geleden.








Ik vervolgde mijn tocht verder langs de maas richting Maastricht, de fietsbewegwijzering volgend. Ik verwachtte verder een rustige tocht met alleen nog even wat drukte rond het centrum van Maastricht. Ter hoogte van Herstal was ik met mijn aandacht bij een stel bordjes aan de rechterzijde van de weg, terwijl een lage slagboom bijna de hele weg versperde en alleen aan de linkerkant een kleine opening liet. Ik zag pas op het laatste moment dat ik die slagboom niet opgemerkt had, en reed er recht tegenaan. Ik kon ongedeerd opstaan van mijn fiets terwijl deze mooi overeind bleef staan, met het voorwiel vastgeklemd onder de slagboom. Ik stond een paar minuten lang luidkeels te schelden op de Waalse infrastructuur, wist mijn fiets onder de slagboom vandaan te halen, en nam de schade op. Mijn ketting was uitelkaar bij de sluitschakel, het voorspatbord was verbogen, de hydraulische remleiding bij het voorwiel was lek, de kettingbuis was losgetrokken en enigszins gehavend. Voorblad, voorwiel en voorvork leken ongehavend, de schade leek overkomelijk, ik was niet gestrand.



Ik besteedde dik een uur aan het weer opkalefateren van mijn fiets, vond de twee delen van de sluitschakel terug, die zagen er nog goed uit en een reserve had ik ook bij me, was lang bezig om de ketting weer door de gehavende kettingbuis heen te krijgen, repareerde de bevestiging van de kettingbuis met wat tape, zette de verdraaide voorremblokken recht zodat ze niet tegen de velg aanliepen, en besteede tijd om de achterrem extra scherp af te stellen zodat ik daar wat sterker mee kon remmen. Ik belde nog eens op om de opgelopen vertraging te melden, en zette de tocht voort met een wat defensievere rijstijl wegens verminderd remvermogen. Het werd langzaamaan donker. Even voor de sluizen van Lanaye langs de Quai de Caster draaide een groep jongeren met keurig verlichte fietsen voor mijn neus de weg op. Het verbaasde me dat ik ze niet inhaalde. Mijn fiets begon opeens te zwabberen. Even dacht ik dat er iets raars met het wegoppervlak moest zijn, toen begreep ik dat ik een lekke band had. Onder de felle lantaarnpalen rond de sluis was het op deze warme zomeravond op zich een goede plek om een band te plakken. Weer alle bagage van de fiets af, fiets op zijn kop, achterwiel eruit. Het was een heel klein gaatje midden op het loopvlak, en er zat voelbaar iets aan de binnenkant van de buitenband dat door de antileklaag heen gekomen was. Ik kon het met lantaarnpaal en zaklamp in het donker niet helemaal goed zien, maar het leek een miniscuul stukje dun ijzerdraad. Terwijl ik daar bezig was verschenen er een paar klojo's met racemotoren die met zo veel mogelijk herrie over deze afgelegen weg wat heen en weer scheurden. Ondertussen bood een passerende fietser hulp aan, waarvoor ik bedankte. Tegen de tijd dat mijn achterwiel weer gemonteerd zat, en alle bepakking weer op mijn fiets geladen was waren die motorrijders gelukkig opgehoepeld, zodat ik nog een keer rustig kon bellen om de voortgang te melden.


Ik bereikte Maastricht, belde nog een keer om een schatting van aankomsttijd door te geven, en reed langs het Julianakanaal naar Elsloo. Op deze onverlichte fietsroute was ik blij met mijn nieuwe e-fiets-koplamp gevoed uit zes oplaadbare AA-batterijen, met 30 lux een lachertje voor veel velomobielrijders maar voor mij een behoorlijke stap vooruit. In Elsloo moest ik nog even mijn zware fiets omhoog duwen, en reed daarna nog een kilometer over de kasseien die me terug deden denken aan Wallonië. Via de doorgaande weg langs Beek en Neerbeek bereikte ik Geleen, en arriveerde uiteindelijk om vijf voor een in de nacht.