Hartslagen (& ook wel cadans / vermogen)

[Niels van der Wal]

Met fietsen is het misschien ook wel psychisch: ik ga gewoon minder makkelijk echt diep op de fiets.
Ik moet mezelf op de fiets misschien eens uitdagen een zondag ochtend rondje zo hard mogelijk te knallen. Kijken waar het schip strand.

Advies:
Zoek een langere klim in de buurt en fiets er maximaal tegenop.
Je begint hard, maar je merkt dat je snelheid zakt. Als je probeert die snelheid zo hoog als mogelijk te houden ga je over je fysieke grens heen en bereik je je maximale hartslag. Dit is diep gaan.
Met sprinten ga je dus diep; met een rondje rijden ben je meer bezig met duurvermogen en ga je voor je gevoel niet echt diep.

Als je geen klim in de buurt hebt, dan kun je ook vanaf een stoplicht zo hard als mogelijk optrekken en zo lang als fysiek haalbaar doortrekken. Dit is mentaal zwaarder, omdat je lichaam ruim voor je maximum gilt; Stop met trappen; rust. Dit moet je vaker doen om ook het mentale gedeelte te trainen en te ervaren dat je mentaal niet meer wil, maar dat het fysiek wel kan.

(Baansprinters moeten dit extreem doortrekken ; die sprinten tot overgeven  aan toe. Daarvoor hebben ze zakjes beschikbaar na de finish. Topsport is niet gezond).

Niels, duursporter, van der Wal

[Hardloper]

Zelf ga ik niet meer zo makkelijk in het rood met hardlopen. Ik ga zo weer eens kijken hoe mijn hart het gaat doen met sporten.

[365cycle]

Terug naar het onderwerp: de reden dat hardloper ( en ik zelf ook) dd hartslag niet omhoog krijgt met kayakken ( in mijn geval K1, die smalle race dingen) is dat ik daarbij onvoldoende spiermassa inzet om cardiovasculair een flinke belasting te vormen , mijn basis conditie is door het lopen immers goed.

Met fietsen is het misschien ook wel psychisch: ik ga gewoon minder makkelijk echt diep op de fiets. Met lopen is dat veel simpeler. Gewoon lang genoeg doortrekken op < 4 min/km en je bent zo stuk. Dan ben je nog niet eens vol aan het sprinten.
Ik moet mezelf op de fiets misschien eens uitdagen een zondag ochtend rondje zo hard mogelijk te knallen. Kijken waar het schip strand.

Dat verschilt dus per sporter, en heeft volgens mij met name te maken met training. Ik haalde het elders al aan: in de velomobiel (nog meer dan op een tweewieler) kan ik m'n hartslag in korte tijd over de 190 jagen, of een uur op 170 bpm rijden (dan is het trouwens wel écht op ).
Meer dan een kilometer laag in de 3 min/km lopen lukt me niet, maar m'n laatste loopje was 7,5 km @ 4:06. M'n hartslag hangt dan continu net boven de 150, dus nog zat gas over zou je denken... maar na dat stukje hardlopen heb ik een week spierpijn gehad Bovenbenen, kuiten, schenen, zelfs m'n zoon had op een gegeven moment ontdekt dat het bijzonder grappig was om papa in z'n benen te prikken 
Ik denk dat ik m'n lijf nog wel zo ver zou kunnen krijgen dat ik bijvoorbeeld 4:30 op een lange duurloop ook vol kan houden, maar vrees dat ik 10 jaar verder ben voor m'n onderstel daar dan ook aan gewend is. Grootste uitdaging daarbij is dat fietsen zo makkelijk in te plannen is: Ik moet best vaak ergens heen. Om dat ook met lopen voor elkaar te krijgen zou ik eigenlijk op 8-10 km afstand ofzo moeten gaan werken, en dan minimaal 3 keer per week hardlopen naar en van m'n werk gaan. Zo is m'n fietsconditie tenslotte ook ontstaan

Advies:
Zoek een langere klim in de buurt en fiets er maximaal tegenop.
Je begint hard, maar je merkt dat je snelheid zakt. Als je probeert die snelheid zo hoog als mogelijk te houden ga je over je fysieke grens heen en bereik je je maximale hartslag. Dit is diep gaan.
Met sprinten ga je dus diep; met een rondje rijden ben je meer bezig met duurvermogen en ga je voor je gevoel niet echt diep.

Als je geen klim in de buurt hebt, dan kun je ook vanaf een stoplicht zo hard als mogelijk optrekken en zo lang als fysiek haalbaar doortrekken. Dit is mentaal zwaarder, omdat je lichaam ruim voor je maximum gilt; Stop met trappen; rust. Dit moet je vaker doen om ook het mentale gedeelte te trainen en te ervaren dat je mentaal niet meer wil, maar dat het fysiek wel kan.

Het is ook gewoon de kunst om een motivatie voor jezelf te vinden. Heuvels worstel ik geestelijk altijd enorm mee, want ik heb m'n gewicht flink tegen... behalve als er een groepje wielrenners in zicht is, of me zelfs inhaalt. Niets dat mij sneller laat klimmen dan een wielrenner in zicht die op z'n trappers staat om de Brienenoord te beklimmen, dan vlieg ik ineens met 30+ naar boven  
Het gaat me niet specifiek om die wielrenner, wat voor mij werkt is een uitdager (ook al weten ze dat zelf niet); dan kan ik me op de uitdaging focussen, en ben ik niet meer met m'n eigen pijn bezig. Gisteren reed er bijvoorbeeld een landbouwvoertuig over de Vogelweg, kruissnelheid 50-51 km/h. Ik had eigenlijk rustiger willen rijden, maar zo'n ding MOET ik inhalen  

(Baansprinters moeten dit extreem doortrekken ; die sprinten tot overgeven  aan toe. Daarvoor hebben ze zakjes beschikbaar na de finish. Topsport is niet gezond).

Dat lukt mij ook wel als ik een keer flink uit m'n dak ga. Heb het gevoel dat het vooral ook met een sprinter "zijn" te maken heeft; hoe groter de "energiedump", hoe slechter je je direct daarna voelt.

[Hardloper]

Ik liep vandaag zo’n drie kwartier met gemiddeld 159 slagen per minuut. Nou als ik niet weer op tijd terug zou willen zijn voor de lunch. Dan had ik dat nog zo een half uur a een uur volgehouden denk ik. Ik liep geen 12km/u, maar 11,3km/u. Weer de hartslag sensoren vergeleken. Die H10 reageert gewoon veel sneller en kent veel makkelijker pieken.

En over hoogte verschillen gesproken. Garmin zegt dat ik een klimmer ben. En of ik nu  per velo ben of te voet. Ik ga graag de uitdaging aan om die te beklimmen. Ik heb geen voordeel van de lichte VM zoals 365cycle, maar ik heb wel mijn gewicht mee. Maar daardoor minder gewicht om tegen de pendalen te duwen.

Update:

Weer een interessante bevinding. Binnenkort maar eens de interne hartslag vergelijken met de Polar Verity Sense.

[Wim -de roetsende]

Roeien is een keten-sport, net als roetsen. Je benen kunnen niet harder duwen dan je armen trekken omdat de stoel op wieltjes staat. Bij de roets heb je nog wrijving op het zitje, maar dat is ook beperkt, je gaat schuiven en naar mijn gevoel kies je de balans tussen armen en benen automatisch. Ergo: als je armen en bovenlijf te slap zijn kan je niet vol trappen en kunnen je benen het vermogen niet kwijt. Dan heb je geen hoge hartslag nodig.
In jaren dat ik in de winter veel krachttraining heb gedaan, heb ik in de kano en op de roets een hogere hartslag. Dit jaar door omstandigheden dus niet.

Ik varieer juist best veel tussen de belasting benen-armen. 

Soms roei ik 70-30 (benen-armen), soms 80-20, soms 90-10, enz.

Ik kan dus prima mijn vermogen kwijt met de benen en dan zo goed als weinig/niets met de armen doen.

Ik begrijp dit dus niet: "Ergo: als je armen en bovenlijf te slap zijn kan je niet vol trappen en kunnen je benen het vermogen niet kwijt."

[Niels van der Wal]

(Baansprinters moeten dit extreem doortrekken ; die sprinten tot overgeven  aan toe. Daarvoor hebben ze zakjes beschikbaar na de finish. Topsport is niet gezond).

Dat lukt mij ook wel als ik een keer flink uit m'n dak ga. Heb het gevoel dat het vooral ook met een sprinter "zijn" te maken heeft; hoe groter de "energiedump", hoe slechter je je direct daarna voelt.
[/quote]

Dat heeft inderdaad met sprinter zijn te maken.
De basis voor sprinter zijn is de genetische aanleg voor de spiersoort die je hebt. Je hebt sprintspieren en duurspieren; (visueel is de ene spier dwargestreept en de andere lineair, maar vraag me niet welke). Sprintspieren kunnen in korte tijd veel vermogen leveren (duuspieren kunnen lange tijd een redelijk vermogen leveren). Voor het genereren van vermogen wordt er (in je bloed opgenomen is) suiker verbrand. Dit gebeurd meestal door volledige verbranding, dus arobe, maar bij een hoog gevraagd vermogen is er te weinig zuurstof aanwezig, en gebeurd dit anarabe. Je hebt dan ook een restproduct: melkzuur!
Dit zuur wil je kwijt; bij veel melkzuur wordt je misselijk en wil je dit kwijt door over te geven. Dit is een mentale grens over; baanfietsers moeten dit "leren".

(Gewone mensen raken het zuur kwijt door rustig te fietsen. Melkzuur heeft nog energie in zich wat je aanspreekt met arobe verbranding). Omdat achtergebleven zuur schadelijk is voor je spieren is het van belang om na een intensieve rit rustig uit te fietsen.

Jouw spieraanleg zorgt er voor dat je makkelijk anarobe verbrand (je energiedump) en dus 'makkelijk' melkzuur opbouwt. Het is dus ook zaak om altijd voordat je afstapt een stuk rustig te fietsen, zodat je dit restproduct verbrand. Scheelt spierpijn en stijfheid.

Niels, ooit wedstrijdfietser, van der Wal

[Hardloper]

Ik denk dat ik een duur sporter. Maar of dit ook echt zo is?? Ik weet wel dat ik ruim een uur mijn grenzen weet op te zoeken. Om dan als hond de finish te ruiken en dan mijn voorganger op paar honderd meter nog net in te halen voor de finish . En zelfs als hij mij weer inhaalt, dat ik hem terug op tijd kan inhalen.

[Hardloper]

Uit mijn test blijkt de Polar Verity Sense behoorlijk te presteren tov van de gouden standaard: Polar H10.
Nu eens de interne hartslag vs Polar Verity Sense:

Nou of ik 150 bpm heb of 180 bpm. Dat vind ik als sporter echt wel een verschil wat er toe doet. En met interne had ik iets ook echt 150 bpm gemeten tov van 180 met de losse hartslagmeter. En dan te bedenken dat ik een best wel recente sporthorloge van Garmin heb. Niet de allernieuwste. Maar wel een behoorlijk nieuwe.

[Hardloper]

Alles is ondertussen netjes in getalletjes gegoten:
Hardlopen:
Polar H10 vs Polar Vertity Sense
Standaard deviatie: 3,9568172915964

Polar Verity Sense vs Garmin Gen4-sensor
Standaard deviatie 21,4281823774206

Yoga
Polar Verity Sense vs Garmin Gen4-sensor
Standaard deviatie: 6,79177425219423

Als je het leuk vind, doe je voordeel ermee. Boeit het je helemaal niks. Dan doe je er gewoon niks mee.

[Hardloper]

Zo ik heb de titel aangepast. Hebben andere sterke rijders dat ook? Dat ze ergens het gevoel hebben dat 100 a 110 rpm makkelijker gaat dan 90? Had een inspanning test gedaan om mijn hart te controleren. Wanneer ik erop terug denk, dan was meer dan 90 rpm trappen makkelijker dan 90. Dus met mijn relatief grote voorblad zit ik zo aan de 25 a 27km/u in de eerste versnelling.

[LigZeeuw]

Zo ik heb de titel aangepast. Hebben andere sterke rijders dat ook? Dat ze ergens het gevoel hebben dat 100 a 110 rpm makkelijker gaat dan 90? Had een inspanning test gedaan om mijn hart te controleren. Wanneer ik erop terug denk, dan was meer dan 90 rpm trappen makkelijker dan 90. Dus met mijn relatief grote voorblad zit ik zo aan de 25 a 27km/u in de eerste versnelling.

110 is aan de hoge kant voor mij maar 95-100 is voor mij veel lekkerder dan 90 of lager wanneer ik gas aan het geven ben, en dan vooral tijdens accelereren. Wanneer ik rustig fiets en vooral smorgends als ik minimaal wil zweten dan zit ik vaak op 70 gemiddeld.

[Hardloper]

Geen idee of dit ook met stilstand is:
Fietscadans
Gemiddelde fietscadans 85 rpm
Max. fietscadans 148 rpm

Ah dat kan ik wel makkelijk berekenen.
Na 0 eruit te halen: 93,6 rpm
Na alles beneden de 51 (ook bij onder de 26): 97,6 rpm

Maar na wat analyses lijkt 95-100 een mooi aantal voormij.

Mis in de spreadsheets opties die je hebt zoals bij SQL. Ik wil weten hoeveel % van de tijd dat ik in bepaalde cadans fases zit. Bv van 0-50, 51-70, 71-90, 90-110 en 111 & meer.

[Wim -de roetsende]

Voor mijn achillespeesruptuur reed ik meestal met een cadans tussen de 90 en 110.

Bij hevig versnellen ging het vaak boven de 120.

Na mijn achillespeesruptuur moest ik mijn rechterbeen sterker proberen te maken en moest ik meer op kracht gaan fietsen. Dus met een lagere cadans.

Daar ga je uiteindelijk aan wennen en tegenwoordig fiets ik meestal met een cadans tussen de 75 en 95.


De snelheid is nu meestal wel iets hoger dan vroeger.

[Hardloper]

Dus als ik sterker wil worden, moet ik gewoon een te hoog verzet kiezen?

[Wim -de roetsende]

Dus als ik sterker wil worden, moet ik gewoon een te hoog verzet kiezen?

Hoge cadans is fietsen op souplesse.

Lage cadans is fietsen op kracht.

[Niels van der Wal]

Dus als ik sterker wil worden, moet ik gewoon een te hoog verzet kiezen?

Sterker worden is intervaltrainingen doen.
De zwaarste vorm is bij lage cadans en zo hoog mogelijke snelheid vasthouden. En dit dan 8 keer 2 minuten. Je hartslag komt dan erg hoog en je moet de grens over van niet meer willen. Dit moet je minder vaak dan 1 keer per maand doen, want je spieren hebben de tijd nodig om te herstellen (groeien) van dit geweld.
Er zijn leukere vormen van intervaltrainingen, maar deze is zeer effectief.


Niels, sprintje, van der Wal

[Bacchus]

En daarbij train je met souplesse meer je hart-long-systeem en met kracht meer je beenspieren.

[Hardloper]

Zo nu en dan doe ik al met hardlopen interval training. Maar heb soms het idee dat mijn hart / long systeem de beperkende factor is met sporten.