Vrouw op Stromer vlak voor me gevallen in een modderpoel

[bucovaina]

Deze ochtend werd ik bergop voorbij gestoken door een dame - ik schat tussen de 40 en de 50 - op een Stromer. Ze ging helemaal niet snel of gevaarlijk langs me heen. Gezien het nog even bergop ging, verdween ze snel uit het zicht. Ook verderop - het gaat er weer bergaf - zag ik ze tot mijn verbazing terug. Ze reed dus veel trager dan ik verwacht zou hebben voor een Stromer. Helemaal in het dal ligt er vaak een hele modderpoel over gans het fietspad. Ook zo deze ochtend want het had weer stevig geregend gisterenavond/-nacht.



Zo'n honderd meter voor me rijdt de dame - voor zover ik kon inschatten vanop die afstand - met gepaste snelheid door het modderstuk en zie haar fiets plots "LINKS-RECHTS-BAM!" doen . Ik was er uiteraard onmiddellijk bij, ben uitgestapt. Door de val lag ze op het fietspad op haar zijde en gevraagd of ik kon helpen en of ze ergens pijn had. Eerst bewoog/reageerde ze niet echt maar daarna toch wel. Ik vond het moeilijk te beoordelen of ze al dan niet even K.O. was gegaan en dus nog even getwijfeld of ik een ziekenwagen moest bellen of niet. Heb haar gezegd dat ze haar tijd moest nemen om terug recht te kruipen. Ik heb haar fiets recht gezet en gevraagd of ik haar verder kon helpen. Met mijn grootste zorg dat ze niet te snel wil rechtstaan en terug flauw valt.  Ik heb het haar nog een paar keer gevraagd of het ging en of ik nog iets voor haar kon doen, maar het moest niet. Ze had haar GSM, mocht het nodig zijn belde ze wel iemand. Ik kreeg vooral de indruk dat ze erg gegeneerd was en me vooral niet lastig wilde vallen. Ze zei dat ze verbaasd was dat iemand stopte om haar te helpen. (Daar was ik zelf door verbaasd! Hoe doe je dat dan? Gewoon doorrijden alsof er niets gebeurd is als je net iemand een klappert ziet maken? Het lijkt me toch een basis-menselijke reflex om hulp te bieden. )



Ik ben dan terug ingestapt en nog heel even achter haar gebleven tot ik na het modderstuk voorbij haar kon. 100m verder toch nog eens in de spiegels gekeken en ze wandelde effectief verder.

Ik blijf wel wat met een schuldgevoel achter dat ik ben verder gereden omdat ik niet 100% zeker was of ze wel écht ok was. Na een klappert kan ik me inbeelden dat je niet echt iets voelt en/of denkt dat je OK bent ondanks een pijntje hier of daar, maar dat dat toch niet zo is. De enige reden waarom ik toch ben doorgereden is dat ik haar niet "de creeps" wilde geven. Ik kan me inbeelden dat je als vrouw helemaal alleen, net gevallen en geschavakt, op betonnen landweg/fietspad zonder huizen of rijbaan of andere sociale controle tussen de velden niet zit te wachten op een vreemde man die ondanks meermaals "het is OK" toch niet verder wil rijden.

Het voorval zit me toch niet helemaal lekker en ik vraag me nu af of ik anders/beter had kunnen handelen. Ik hoop vooral dat ze deftig tot haar werkplek - het ziekenhuis is geraakt en dat ze een check-up laat doen.

[Wim -de roetsende]

Ik begrijp je onbehagen.

Ik denk dat ik hetzelfde zou hebben gehandeld.

Ze reed niet heel hard en ze gaf zelf meerdere malen aan dat het oké was, dan moet je ook gewoon gaan.
Nog langer ongevraagd bij iemand blijven kan ook weer voor andere 'problemen' zorgen.

[Lig-hen]

We kunnen veel redenen bedenken waarom ze “het is OK” zegt terwijl dat misschien niet zo zou zijn. Het blijft háár verantwoording als ze jouw hulp afwijst.

Jouw werkelijkheid was op dat moment dat zij aangaf dat het oké is, en dat jij haar geen onveilig gevoel wilde geven.
Namens de helft van de bevolking bedankt dat je hier zo sensitief mee om bent gegaan.

Ik denk dat je heel goed hebt gereageerd. Als je zoiets ziet gebeuren schrik je zelf ook, het valt dan niet mee om even rustig te bedenken hoe te handelen.
Bovendien ben je geen getrainde hulpverlener. Je hebt naar mijn idee gedaan wat je kon.

[Willeke_IGKT]

Als zelfstandige dame van in de vijftig heb ik verschillende keren hulp gekregen na een redelijk klein ongeluk en eenmaal weer op de been de behulpzame medemens bedankt en weer aangedrongen hun weg te vervolgen.

Het is misschien geen druk fietspad maar deze tijd van het jaar kun je op ieder pad mensen verwachten dus als ze later alsnog hulp nodig heeft zal zij dat krijgen. Hoogstwaarschijnlijk heeft ze een goede inschatting kunnen maken van haar toestand en was verdere hulp niet nodig.

Ik ben het met Lig-hen eens, bedankt.

[LigZeeuw]

Ik ben het met bovenstaande eens, je hebt goed gehandeld. Velen zouden een voorbeeld aan je mogen nemen!
Ik ben ooit eens gevallen met de speed pedelec (te hard door de bocht na een eerste regenbui na lange droogte), er zijn toen drie auto's langs me gereden zonder te stoppen terwijl ik nog op de grond lag. Uiteindelijk had ik alleen een schaafplek en anderhalve dag hoofdpijn en verder gelukkig niets, maar het voelt niet lekker als andere mensen gewoon doorrijden.

[bucovaina]

... er zijn toen drie auto's langs me gereden zonder te stoppen terwijl ik nog op de grond lag. ...

Ongelooflijk!   .

@iedereen: thx voor de bevestiging!

[Fietsbennie]

Bij de BHV cursus leren we altijd: beter iets doen dan niets. 

Het is ook vaak schaamte. Soms zou je liever zelf de boel oplossen dan door een wildvreemde geholpen willen worden.

[Lopopodium]

Ik heb jaren geleden ook wel eens iemand op de grond zien liggen na een afdaling. Het was in de duinen bij Kijkduin. Het fietspad loopt naar beneden en vaak ligt er wel ergens op het fietspad een dikke laag duinzand dat er op gewaaid is. Zo ook hier, precies in het dal van de afdaling zag ik iemand liggen. Ik dacht, die is in het rulle zand terechtgekomen met volle vaart en op z'n bek gegaan. Alleen hier lag die persoon er een beetje gek bij. De fiets lag wel zoals je dat verwacht na een valpartij, maar deze kerel leek meer te liggen alsof hij in bed lag, op z'n zij en met de handen onder het hoofd (als ik het mij goed herinner, het is alweer twintig jaar geleden). Het duurde even na wat porren voordat hij reageerde. Maar zijn eerste reactie was er eentje van flink schrikken inclusief een schreeuw. Er kwam verder niet echt geluid uit (misschien was het een Pool of Roemeen die alleen zijn eigen taal en misschien Duits kan, ofzo). Misschien lag hij daar echt te slapen (gekke plek en gek tijdstip), slechts even buiten kennis geweest en toch gevallen, aan de drank of drugs, of gewoon niet goed bij z'n hoofd? Ik heb geen idee.

Maar er waren verder geen zichtbare verwondingen en dergelijke, dus ben daarna ook maar gewoon verder gefietst.
Ben verder ook wel nuchter ingesteld. Ik help graag als ik in alle redelijkheid kan helpen, maar verder voel ik ook niet direct de noodzaak alle problemen in de wereld op mijn schouder te nemen. Zeker niet bij vage situaties. Dus als er verder geen noodsituatie te ontwaren valt, ga ik gewoon weer mijn eigen weg.

Oftewel, ik denk ook dat je gedaan hebt dat je van iemand mag verwachten.

[JanBurp]

Ik sluit me helemaal aan bij de rest. En ik zou vergelijkbaar hebben gehandeld. De meeste mensen zijn gewoon ok en behulpzaam. Op een paar automobilisten na blijkbaar. Daar speelt wellicht het afstandelijke gevoel van ingeblikt zijn met hoge snelheid mee (geen excuus). Wel mooi om te lezen dat dat voor velonauten dus anders is.

[Bacchus]

Dat klinkt een beetje als een epileptische insult, zo met die schreeuw, Lopodium, maar dan is de volgorde niet helemaal standaard.

[Jeroen S]

Ik heb onderweg naar huis na het werk ook al eens zo'n soort situatie gehad, met een man die vlug een drukke weg wilde oversteken, waarschijnlijk staand op het pedaal. Dat was afgebroken en meneer met het hoofd op het asfalt, dikke snee boven zijn oog. Bloed kon met een ehbo set uit een auto gestelpt worden. Meneer kwam uit Duitsland en sprak geen Nederlands, en ik als enige van de helpers wel Duits.

Er kwam uiteindelijk geen ambulance, en hij ging te voet naar huis. Zat me niet echt lekker, maar ik moest ook naar huis omdat mijn vrouw weer met 1 van de kinderen ergens heen moest en de anderen nog niet alleen konden.

Hij wilde verder ook geen hulp, ben dus uiteindelijk ook maar verder gegaan. De man was verder ook wel redelijk helder en samenhangend. Ik heb zijn route naar huis nog wat met hem doorgesproken, en daar kwam ook een helder antwoord op. Maar ook dat verhaal met open einde, zit me niet helemaal lekker.

In jou situatie heb je gedaan wat je kon, en was er denk ik ook geen aanleiding om te veronderstellen dat mevrouw niet capabel was een goede beslissing te nemen.

Bij een ongeval komt er een enorme dosis Adrenaline vrij, die een hele hoop pijn weg kan drukken. Dat iemand niks voelt, wil nog niet altijd zeggen dat er niks loos is.

Met elkaar hebben we nog niks verzonnen wat je beter had kunnen doen.

[Bob Hagendijk]

Ook diverse keren meegemaakt waarbij je denkt dat je kan helpen. De ene keer wordt het op prijs gesteld en ben je er langer mee bezig als er politie/ambulance bij komt. Dan hou je er het gevoel aan over dat ze in goede handen zijn. Soms is er al hulpverlening bij maar zijn er wat extra handjes nodig. Soms wordt de hulp afgewezen waarbij het inderdaad mee lijkt te vallen. En soms denk je dat je meer had kunnen/willen doen, maar is de situatie er niet naar. Ik kan dat ook niet altijd goed loslaten, maar probeer dan te denken dat wat redelijkerwijs kon in die situatie, dat heb ik gedaan. Je kan moeilijk iemand dwingen om hulp aan te nemen, of iemand gedwongen te laten wachten op hulpverlening. En wat je ook zegt, een vrouw kan zich eerder "bedreigd" voelen als je samen ergens afgelegen bent. Je weet nooit wat er eerder bij iemand is voorgevallen. Je kan hooguit de tip geven dat als iemand zich toch niet goed voelt ze het alarmnummer moeten bellen, en waarom. Mensen voelen zich toch meestal bezwaard om dat te doen (je bent afgelegen dus weet niet of hulp langs komt/er kan na de adrenalinestoot toch iets niet goed voelen), en dat kan net de drempel wegnemen om wel te bellen.

[Willeke_IGKT]

Een ding dat ik altijd doe als er mensen staan te kijken bij een ongeluk is checken of er een hulpverlener (112) bij is, indien niet te zien vraag ik het.

Zo ook laatst, er was gebeld en er waren verschillende mensen bezig. Dan is het beste wat ik kan doen weggaan.

Aan de andere kant, fietsers die langs de kant van de weg stil staan krijgen van mij vaak de vraag "Alles OK?" Wat meestal een "Ja alles goed!" Reactie geeft. Maar soms is men de weg kwijt, soms is er een klein technisch probleem en soms is alleen al de vraag genoeg, er wordt hulp aangeboden terwijl er al hulp onderweg is, wat gerust stelt.

Ik heb zelf ook best vaak hulp aangeboden gekregen terwijl ik alleen stil stond om een broodje te pakken, doet altijd weer goed.

[bucovaina]

Nu ligt het stuk er weer helemaal onder de modder bij. Ik heb dus gisterenavond weer een bericht gestuurd via wegen & verkeer met de melding dat dat stuk er weer bemodderd bij ligt en dat het niet kan dat dat pas vrijdag gaat worden opgekuisd en ook nog eens alleen als er een veegwagen beschikbaar is.

Ik kreeg vrij snel antwoord dat ze vandaag een veegwagen sturen. Vanavond reed ik terug naar huis, en neen hoor, nog steeds vol modder. Morgenvroeg rijd ik er weer langs, en doe ik gewoon opnieuw een melding. Ik blijf volharden tot ze het misschien ooit eens deftig onderhouden uit zichzelf.

[365cycle]

 Ik blijf volharden tot ze het misschien ooit eens deftig onderhouden uit zichzelf.

Ik woon er niet, maar ehh... succes, in Vlaanderen