(01-Dec-2022, 08:02 PM)Bacchus schreef: Van de ene kant snap ik het (on)veilgheidsgevoel, van de andere kant denk ik dat het objectief gezien best eens kan meevallen. Utrechtse serieverkrachters spreken tot de verbeelding maar ik ben bang dat de praktijk eerder is dat je in een volle kroeg wordt aangerand dan op een verlaten fietspad.

Klopt, dat onveiligheidsgevoel komt door het nieuws. De kans dat iemand op je werk je wat aandoet is veel groter.
En toch voelt het heel oneerlijk. Ik heb eigenlijk nooit wat te vrezen, een hele grote groep mensen gewoon tijdens de dagelijkse beslommeringen wel.

(01-Dec-2022, 08:02 PM)Bacchus schreef: Van de ene kant snap ik het (on)veilgheidsgevoel, van de andere kant denk ik dat het objectief gezien best eens kan meevallen. Utrechtse serieverkrachters spreken tot de verbeelding maar ik ben bang dat de praktijk eerder is dat je in een volle kroeg wordt aangerand dan op een verlaten fietspad.

Ik vroeg mij ook al af of de kans op een ongeluk niet groter is

(01-Dec-2022, 09:33 PM)365cycle schreef: En toch voelt het heel oneerlijk. Ik heb eigenlijk nooit wat te vrezen, een hele grote groep mensen gewoon tijdens de dagelijkse beslommeringen wel.

Daar had ik het laatst nog met een collega over.
Zoals sommigen misschien weten werk ik in het Primair Onderwijs. Dus veel vrouwelijke collega's.

Vaak ga ik aan het eind van de dag als laatste naar huis. Dat is meestal tussen 17.15 en 18.15 uur.
Mocht ik iets eerder gaan dan check ik dus altijd of er nog collega's zijn en dan wacht ik even tot zij ook gaan, omdat ik van hen weet dat ze het heel vervelend vinden om als laatste in het gebouw te zijn.

Het maakt mij echt niets uit of ik daar alleen ben en dat zij dat dus wel naar vinden is dus eigenlijk ongelooflijk triest.

Sommigen voelen zich gewoon niet op hun gemak in een donker groot gebouw, waar het stil is, maar je af en toe wel wat hoort. Als ik laat in het gebouw ben, of na 17,30 ofzo nog binnenkom laat ik de schoonmaaksters ook altijd even luid en duidelijk weten dat ik er ben. Anders horen ze alleen de schuifdeur.

In de corona periode hebben we ook twee keer de spooktocht voor groep 8 in de school moeten doen, in plaats van in een donker bos. Ook daar was het redelijk eenvoudig eng te maken, ook voor grote jongens uit groep 8.

Qua fietspaden heb je inderdaad iets meer andere verkeersdeelnemers op bepaalde trajecten. Niet iedereen voet zich even gemakkelijk op een afgelegen stil en donker fietspad, of op een verlopen industrieterrein ofzo.

Ik had laatst een momentje van schrik toen ik ergens achteraf langs het bos fietste. Geen enkel verkeer te verwachten daar. Doodstil buitengebied. Ik was al diverse reeen tegen gekomen die avond. Vervolgens ergens net buiten de rand van het voorlicht een groot grijs bruin beest in het veld. Ik zag alleen een flits van schuin achter, eventjes leek het een wolf op een paar meter naast de weg. Het was maar een ree, maar toch even een schrik seconde.

Ik vrees dat we banger moeten zijn voor onoplettende andere weggebruikers, dan allerlei gevaren die we vrezen maar nooit ontmoeten.

Dat laatste is zo ongelooflijk waar.

Hoe was het ook alweer: De mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest.

Die dus.

Ik kom in het donker maar heel weinig fietsers tegen in het dorp en het buitengebied. Toch zijn er best wel mensen onderweg. Ze zitten allemaal in de auto. Als ik 's avonds op de ligfiets ben gekomen, dan is dat reden tot enige verbazing. Naast regen en wind is duisternis een reden om de auto te nemen.
In het donker is het gevaarlijk, zo is het gevoel.
Ik denk dat het samenhangt met wat Jeroen beschrijft.

Groet,

Marco

Vroeger had je alleen ome Joop, de dronken buurman die op feestjes liep te klagen hoe het wereldbestel hem uit de hand was gelopen. Door internet weet ik nu dat er hier zo'n drie miljoen van die enge buurmannen zijn. Het was eenvoudiger toen ik dat niet wist.

Door mijn ziekte ben ik me de kwetsbaarheid van mijn lichaam gaan realiseren. In eerste instantie werd ik daar wel bang van. Maar inmiddels ben ik daar wel aan gewend, en voel ik normaal gesproken geen angst meer.

Grootmeester Donner formuleerde het ooit heel mooi: ik ben niet laf maar bangelijk.