12-Mar-2023, 07:21 PM
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 12-Mar-2023, 07:25 PM door 365cycle.)
Ik gooi m'n verhaaltje hier maar even neer, want het past hier het best.
Vorige donderdag had ik al even contact met Jochem met de A7, want hij en Dennis (met de Martini-DF) gingen zaterdag de BRM 300 vanuit Wemeldinge (Zeeland) rijden, en dat ligt heel dicht bij waar mijn vriendin woont. Om die reden hadden we afgesproken ter plekke even een biertje te doen (zij wilden vrijdagmiddag daarheen rijden, ik donderdagavond al).
Mijn rit op donderdag ging niet helemaal ideaal; Na de Heinenoordtunnel werd het weer echt bar, een mix van hagel en stortregen.
Ik besefte me dat m’n noodjas nog thuis lag en dacht nog: “dit $(&%weer is pas compleet met een lekke band”. Nog geen kilometer verder begon de achterkant ineens te zwabberen
Een GP5000 is een echte Conti, stug en onhandelbaar bij kou. Het bandje ging er gewillig af, maar erop leggen was niet te doen! Na 40 minuten vloeken en tieren in de regen, waterkou en andere waterstof gerelateerde ellende besloot ik dat het niet ging. Ik voelde m’n vingers niet meer en de band bleef erlangs schieten. Te voet naar de eerste de beste boerderij, waar ik de boerin uit bed belde
Ze was gelukkig zo vriendelijk om me naar de buurman te verwijzen.
Ik kwam terecht bij Valentino Merckens, een motorhandelaar in wel heel bijzondere apparaten, volop verstopt in Mijnsheerenland. Hij en z’n vrouw waren nog aan het werk, en ik kreeg een kop koffie aangeboden
ik bleef maar rillen, maar de band was opgewarmd dus maar eens aan het sleutelen geslagen. Binnen 30 seconden lag ie erop! toen maar snel verder gereden.
Het is best interessant wat je lichaam doet met kou: ik trapte ~250W en m’n hartslag ging door het dak! 165-167 bpm! Besefte me later pas dat m’n arm nog steeds rilde. M’n lijf was dus bezig de boel weer warm te stoken; vermoedelijk was trappen niet genoeg en/of moest de warmte op andere plaatsen in m’n lichaam zijn. Zowaar, vanaf het moment dat ik me weer comfortabel voelde bij het temperatuur daalde m’n hartslag binnen een aantal minuten naar de gebruikelijke ~140. Indrukwekkend, al die mechanismen in het menselijk lichaam. Alleen jammer dat we beter bestand zijn tegen hitte dan kou!
De rit ging verder best soepel, op de laatste kilometer gaf de rechter voorband het nog even op - op 1 bar naar de eindstreep.
Op die dag dus nog geen medeliggers gezien, vrijdag evenmin want quality time met vriendinnetje.
Zaterdag was dus voor mij fietsreparatiedag, en natuurlijk het brevet; ik ben niet zo'n brevettenman en m'n vriendin kan die afstand ook nog niet rijden, dus niet meegedaan maar we zijn wel even gaan supporten in Wemeldinge. Helaas niet met de fiets; m'n vriendin heeft een tijd terug een ongelukje gehad met de SL. Sindsdien klaagde al een tijdje dat haar SL niet lekker meer loopt, ze moet erg hard trappen om 'm op tempo te houden. In eerste instantie leek er behalve krassen niets mis, maar ik ontdekte schade aan het onderstel toen ik de sporing controleerde, dus dat gaan we komende weken weer even oplossen.
Anyway, gezellig gegeten & gedronken met Jochem, Dennis, Eva (velomobiel.nl) en wat andere randonneurs, Peter de Rond kwam nog even voorbij, en er stond een meneer met een grijs-blauwe Bülk (007) die ik nog niet kende.
Daar ook meteen afgesproken met Jochem & Dennis om zondag terug te rijden, 10:00 op de verzamelplek... de timing kon echt niet beter, ik kwam aanrijden en zag hun vanaf rechts ook naar het kruispunt komen... met Eva! Met z'n vieren en route naar Zuid-Holland, Noord-Holland en Flevoland dus.
Nu hadden we wel wind mee, maar zij hadden dus al 500 km in twee dagen op de klok; daarom besloot ik m'n routekennis en frissere benen even in te zetten om de weg vrij te maken. Er reed een flinke groep wielrenners en in mijn ervaring moet je daar in Zeeland altijd 2938x naar toeteren voor ze door hebben dat er écht iemand sneller kan (oké, 7 keer). Ik reed dus even vooruit, haalde het groepje in (ze moesten lachen ), wees op de 3 andere velomobielen achter me, en bleef een stukje voor hun rijden met 38-39 km/h. Vervolgens zag ik Jochem ook inhalen, en één van de wielrenners haakte aan... ambitie, dat vind ik leuk 
Ik beklom de Zeelandbrug dus wat sneller dan gepland (verderop is een stoplicht, daar kan je goed wachten), hield daarna een tijdje 42-44 km/h zodat de wielrenner dichterbij kon komen (dat kon, want wind mee!), en toen hij echt dichtbij was kon ik het niet laten om even weg te stuiven 
Blijft leuk, maar het plezier was van korte duur; ondanks de nieuwe biba gaf m'n band rechtsvoor het opnieuw op. De BM-kap waaide ook nog eens keihard open, de wind rukte 'm gewoon uit m'n hand
Nu dus wat lak eraf. De wielrenner kwam helaas dus voorbij, en na kort overleg reden Jochem, Dennis en Eva ook door. Altijd een leuke uitdaging om te kijken of je weer aan kan haken, dus vanaf de Zeelandbrug tot Bruinisse kon ik even in vliegmodus - 52 gemiddeld, heerlijk
Daarna dus weer met z'n vieren doorgekacheld, Eva had de gang er inmiddels ook lekker in zitten en ik moest ineens verrassend hard trappen om te volgen. Vreemd... en toen bleek m'n rechter voorband weer lek. Dit keer biba+buba gewisseld, maar toen ik vervolgens weer wegreed voelde ik alsnog weerstand en was er een raar bijgeluid ontstaan. Dit bleek de vorige biba te zijn; die had zich om het kettingwiel onder de stoel gewikkeld. Dankzij wat hulp van Jochem, Dennis en een voorbijganger die in Delft nog meegewerkt heeft aan de supersnelle gestroomlijnde tweewielers kregen we deze er in vier stukken tussenuit. Eva moest nog het verst, en was dus alvast doorgereden. Dennis reed dit stuk voorop en had de gang er fors in; vlak voor de Heinenoord haalde ik weer in om de heren door de langzaam verkeer tunnel te leiden (foei, maar rijdt wel het fijnst), en bij de lift aan de andere kant stond Eva te wachten. Daarna gingen we rustig verder richting Rotterdam, net na de Brienenoordbrug besloot ik af te zwaaien om het laatste stukje solo te rijden.
En zo kom je dan ineens best veel ligfietsers tegen! Dacht dat het dat wel zou zijn... maar toen ik later even een kopje koffie zat te drinken met mn ukkie wees hij me ineens op een ligfiets buiten. Ik keek en zag een Thys 209, maar herkende de rijder niet direct van achteren. Liep dus even naar buiten, en het bleek de ons welbekende (maar wat afgevallen en kortgeknipte) ZoefZoef te zijn Die reed vervolgens nog even met ons mee om de Bülk ook eens van dichtbij te bekijken, en zo werd het dus een dag vol medeliggers onderweg!
Vorige donderdag had ik al even contact met Jochem met de A7, want hij en Dennis (met de Martini-DF) gingen zaterdag de BRM 300 vanuit Wemeldinge (Zeeland) rijden, en dat ligt heel dicht bij waar mijn vriendin woont. Om die reden hadden we afgesproken ter plekke even een biertje te doen (zij wilden vrijdagmiddag daarheen rijden, ik donderdagavond al).
Mijn rit op donderdag ging niet helemaal ideaal; Na de Heinenoordtunnel werd het weer echt bar, een mix van hagel en stortregen.
Ik besefte me dat m’n noodjas nog thuis lag en dacht nog: “dit $(&%weer is pas compleet met een lekke band”. Nog geen kilometer verder begon de achterkant ineens te zwabberen
Een GP5000 is een echte Conti, stug en onhandelbaar bij kou. Het bandje ging er gewillig af, maar erop leggen was niet te doen! Na 40 minuten vloeken en tieren in de regen, waterkou en andere waterstof gerelateerde ellende besloot ik dat het niet ging. Ik voelde m’n vingers niet meer en de band bleef erlangs schieten. Te voet naar de eerste de beste boerderij, waar ik de boerin uit bed belde
Ze was gelukkig zo vriendelijk om me naar de buurman te verwijzen.Ik kwam terecht bij Valentino Merckens, een motorhandelaar in wel heel bijzondere apparaten, volop verstopt in Mijnsheerenland. Hij en z’n vrouw waren nog aan het werk, en ik kreeg een kop koffie aangeboden
ik bleef maar rillen, maar de band was opgewarmd dus maar eens aan het sleutelen geslagen. Binnen 30 seconden lag ie erop! toen maar snel verder gereden.Het is best interessant wat je lichaam doet met kou: ik trapte ~250W en m’n hartslag ging door het dak! 165-167 bpm! Besefte me later pas dat m’n arm nog steeds rilde. M’n lijf was dus bezig de boel weer warm te stoken; vermoedelijk was trappen niet genoeg en/of moest de warmte op andere plaatsen in m’n lichaam zijn. Zowaar, vanaf het moment dat ik me weer comfortabel voelde bij het temperatuur daalde m’n hartslag binnen een aantal minuten naar de gebruikelijke ~140. Indrukwekkend, al die mechanismen in het menselijk lichaam. Alleen jammer dat we beter bestand zijn tegen hitte dan kou!
De rit ging verder best soepel, op de laatste kilometer gaf de rechter voorband het nog even op - op 1 bar naar de eindstreep.
Op die dag dus nog geen medeliggers gezien, vrijdag evenmin want quality time met vriendinnetje.
Zaterdag was dus voor mij fietsreparatiedag, en natuurlijk het brevet; ik ben niet zo'n brevettenman en m'n vriendin kan die afstand ook nog niet rijden, dus niet meegedaan maar we zijn wel even gaan supporten in Wemeldinge. Helaas niet met de fiets; m'n vriendin heeft een tijd terug een ongelukje gehad met de SL. Sindsdien klaagde al een tijdje dat haar SL niet lekker meer loopt, ze moet erg hard trappen om 'm op tempo te houden. In eerste instantie leek er behalve krassen niets mis, maar ik ontdekte schade aan het onderstel toen ik de sporing controleerde, dus dat gaan we komende weken weer even oplossen.
Anyway, gezellig gegeten & gedronken met Jochem, Dennis, Eva (velomobiel.nl) en wat andere randonneurs, Peter de Rond kwam nog even voorbij, en er stond een meneer met een grijs-blauwe Bülk (007) die ik nog niet kende.
Daar ook meteen afgesproken met Jochem & Dennis om zondag terug te rijden, 10:00 op de verzamelplek... de timing kon echt niet beter, ik kwam aanrijden en zag hun vanaf rechts ook naar het kruispunt komen... met Eva! Met z'n vieren en route naar Zuid-Holland, Noord-Holland en Flevoland dus.
Nu hadden we wel wind mee, maar zij hadden dus al 500 km in twee dagen op de klok; daarom besloot ik m'n routekennis en frissere benen even in te zetten om de weg vrij te maken. Er reed een flinke groep wielrenners en in mijn ervaring moet je daar in Zeeland altijd 2938x naar toeteren voor ze door hebben dat er écht iemand sneller kan (oké, 7 keer). Ik reed dus even vooruit, haalde het groepje in (ze moesten lachen
), wees op de 3 andere velomobielen achter me, en bleef een stukje voor hun rijden met 38-39 km/h. Vervolgens zag ik Jochem ook inhalen, en één van de wielrenners haakte aan... ambitie, dat vind ik leuk Ik beklom de Zeelandbrug dus wat sneller dan gepland (verderop is een stoplicht, daar kan je goed wachten), hield daarna een tijdje 42-44 km/h zodat de wielrenner dichterbij kon komen (dat kon, want wind mee!), en toen hij echt dichtbij was kon ik het niet laten om even weg te stuiven Blijft leuk, maar het plezier was van korte duur; ondanks de nieuwe biba gaf m'n band rechtsvoor het opnieuw op. De BM-kap waaide ook nog eens keihard open, de wind rukte 'm gewoon uit m'n hand
Nu dus wat lak eraf. De wielrenner kwam helaas dus voorbij, en na kort overleg reden Jochem, Dennis en Eva ook door. Altijd een leuke uitdaging om te kijken of je weer aan kan haken, dus vanaf de Zeelandbrug tot Bruinisse kon ik even in vliegmodus - 52 gemiddeld, heerlijk Daarna dus weer met z'n vieren doorgekacheld, Eva had de gang er inmiddels ook lekker in zitten en ik moest ineens verrassend hard trappen om te volgen. Vreemd... en toen bleek m'n rechter voorband weer lek. Dit keer biba+buba gewisseld, maar toen ik vervolgens weer wegreed voelde ik alsnog weerstand en was er een raar bijgeluid ontstaan. Dit bleek de vorige biba te zijn; die had zich om het kettingwiel onder de stoel gewikkeld. Dankzij wat hulp van Jochem, Dennis en een voorbijganger die in Delft nog meegewerkt heeft aan de supersnelle gestroomlijnde tweewielers kregen we deze er in vier stukken tussenuit. Eva moest nog het verst, en was dus alvast doorgereden. Dennis reed dit stuk voorop en had de gang er fors in; vlak voor de Heinenoord haalde ik weer in om de heren door de langzaam verkeer tunnel te leiden (foei, maar rijdt wel het fijnst), en bij de lift aan de andere kant stond Eva te wachten. Daarna gingen we rustig verder richting Rotterdam, net na de Brienenoordbrug besloot ik af te zwaaien om het laatste stukje solo te rijden.
En zo kom je dan ineens best veel ligfietsers tegen! Dacht dat het dat wel zou zijn... maar toen ik later even een kopje koffie zat te drinken met mn ukkie wees hij me ineens op een ligfiets buiten. Ik keek en zag een Thys 209, maar herkende de rijder niet direct van achteren. Liep dus even naar buiten, en het bleek de ons welbekende (maar wat afgevallen en kortgeknipte) ZoefZoef te zijn
Die reed vervolgens nog even met ons mee om de Bülk ook eens van dichtbij te bekijken, en zo werd het dus een dag vol medeliggers onderweg!
