Vandaag ben ik blij omdat.....

[Fietsbennie]

Het voorjaar is losgebarsten. De violen en krokussen donderen de grond uit. Vogels zingen. Ik geniet van elke seconde buiten vandaag. Hier heb ik me zo op verheugd. Tussen het opruimen thuis en verjaardag van nummer 2 wurm ik een fietstocht van 35 kilometer. Het past net. Ik gok op nul lekke banden, zeker nu ik er nieuwe op heb gelegd. Ik heb geleerd dat goed gereedschap en geduld jezelf makkelijk kunt maken. Als je denkt dat je niks kunt bijleren, heb je werkelijk niets geleerd. Ook leren moet je leren. Stap voor stap, langs de instructie of aanbevelingen. Of google je suf met ,,how to” enzovoort. Sommige zaken is een kwestie van aanpakken en kww, kiek’n wat’t wurdt. Aan degene die je de kennis overdraagt de gelegenheid je op het juiste moment los te laten. Op naar de volgende uitdaging!

De kinderen knijpen de ogen als ze buiten komen. Mijn oudste neemt de step, de middelste rent vrolijk mee. Nummer 3 wil zijn loopfiets al pakken. Ik denk met plezier aan vanmorgen terug als ik zo mijn eigen rondje fiets. Langs kanaal noordwaarts. Flarden van herinneringen van mezelf schieten door mijn gedachten. Mijn eerste fietstocht door de tuin van mijn ouders. Deze tocht van enkele meters, aangezet door m'n pa, die eindigde in de coniferen. Het was een begin waar ik nu dankbaar aan terugdenk. Ik fiets Beerze door met een smile waar een clown jaloers op kan worden. Mensen onderweg begroet ik allemaal. Hoewel ik zelf zomers gekleed ben, zie ik sommigen nog met handschoenen en dikke jassen gaan. Ik lach nog wat na en zie het tafereel nog eens voor me. Mijn jongste laat ik de loopfiets ruilen voor een oude Loekifiets waar ik de zijwieltjes eraf heb moeten beitelen die eraan vast waren geroest. Ik ren nog een eindje mee en laat hem los. Na wat geduld zijn de woorden:,,lukt niet papa”, naar:,,kijk mama!” veranderd.

Ik sta te kijken naar het bulderende water van de Vecht vanaf de stuw bij Junne. Ik ruik de dennengeur van het bos bij het jagershuisje vlak bij Stegeren. Ik duik de N36 door de kleinste tunnel die ik ken. Zullen onze jongens ooit ook zo genieten van het fietsen? Nog even, misschien willen ze een keer mee. Samen praten over nieuwe banden en mooie plekken. Ik ruim de ligfiets op in de schuur. Ik hoor de kleine met een mond vol slagroom tegen de visite praten:,, ik kan al zonder zijwieltjes fietsen!”. Laat de lente maar komen. 


...het bulderende water vanaf de stuw bij Junne...


... het juiste moment los te laten..