5 uren geleden
Ik heb m’n filmpjes op YouTube een tijd geleden al weggehaald. In het begin vond ik het nog wel leuk, een beetje plezier, toffe reacties, allemaal prima. Maar ja, je weet hoe het gaat: vroeg of laat gaat er iets mis, en dan krijgt de snelheid natuurlijk weer de schuld. Alsof dat het enige is wat telt.
Om eerlijk te zijn: ik reed daar zelf ook veel te snel. Soms gewoon het dubbele van wat mocht, en dan nog zonder speciale banden of topvorm. Ik heb die filmpjes ook heus niet nodig om te bewijzen wat een velomobiel allemaal kan. Dat bewijs werd onderweg wel geleverd – aan elke wielrenner, e-bikeheld of brommerridder (buiten 1 die zelf vlot over de 70 ging) die ik vrolijk achterliet in een wolkje schaamte en zelftwijfel.
En eerlijk? Het is misschien maar beter om een beetje onder de radar te blijven. Low profile, zoals dat heet. Geen zin in discussies met mensen die denken dat “60 per uur” alleen iets is voor de autosnelweg en Formule 1.
Wat ik wél mis? Gewoon met de Snoek de baan op rijden, tussen het autoverkeer. Niet dat ik vaak door het drukke stadscentrum denderde – ik ben avontuurlijk, niet levensmoe – maar als je daar met dat ding tussen de auto's gleed, voelde je je net een soort superheld. De blikken van omstaanders, kinderen die wijzen alsof ze een UFO zien… Dat was goud.
Om eerlijk te zijn: ik reed daar zelf ook veel te snel. Soms gewoon het dubbele van wat mocht, en dan nog zonder speciale banden of topvorm. Ik heb die filmpjes ook heus niet nodig om te bewijzen wat een velomobiel allemaal kan. Dat bewijs werd onderweg wel geleverd – aan elke wielrenner, e-bikeheld of brommerridder (buiten 1 die zelf vlot over de 70 ging) die ik vrolijk achterliet in een wolkje schaamte en zelftwijfel.
En eerlijk? Het is misschien maar beter om een beetje onder de radar te blijven. Low profile, zoals dat heet. Geen zin in discussies met mensen die denken dat “60 per uur” alleen iets is voor de autosnelweg en Formule 1.
Wat ik wél mis? Gewoon met de Snoek de baan op rijden, tussen het autoverkeer. Niet dat ik vaak door het drukke stadscentrum denderde – ik ben avontuurlijk, niet levensmoe – maar als je daar met dat ding tussen de auto's gleed, voelde je je net een soort superheld. De blikken van omstaanders, kinderen die wijzen alsof ze een UFO zien… Dat was goud.