6 uren geleden
(6 uren geleden)365cycle schreef:(8 uren geleden)Niels van der Wal schreef: Mensen schrikken van een groot ding wat beweegt. Vanuit die schrik wordt vaker gereageerd.De afgelopen week is dit een heel actueel topic op het forum. Voor ons velonauten is het sowieso vaak wel een onderwerp, omdat ook automobilisten met hun rijdend potentieel moordwapen hun emoties soms de ruimte geven én daarmee voor ons gevaar veroorzaken.
Dit is emotie, geen realiteit.
Of het objectief waar is is dan minder relevant. De emotie is waar, en de reactie komt van daaruit.
De hamvraag is: Moet je iedere (negatieve) emotie ook daadwerkelijk uiten in een (mogelijk onaangename) reactie?
Iedere serieuze vechtsporter weet het goede antwoord: Laat je acties bepalen door je doel, niet je gevoel.
(8 uren geleden)Niels van der Wal schreef: Een emotionele reactie kan zeer onaangenaam zijn.Dan ga je er nog vanuit dat de actie van de andere geen heftige emoties bij jou oplevert. Ik kan fel zijn (zeker in geschreven tekst), maar ben emotioneel niet snel van m'n stuk. Dat geldt lang niet voor iedereen. Als je dus je doel bepaalt, neem dan ook het gevoel van die onbekende andere daarin mee.
Als je tijd hebt: Reageren op de inhoud van het verwijt heeft geen zin. As je contact wil, dan heeft reageren op de emotie achter het verwijt zin.
Je kan ook gewoon verder fietsen.
Over zen gesproken
Ik ben vechtsporter, karateka; 1e dan.
Ik ben ook mens.
Vorige week werd ik in mijn velomobiel geblokkeerd door een een automobilist.Ik wilde rechtdoor de straat in, hij stuurde linksaf en veroorzaakte zo het gevaar van aanrijding.
Door zijn geopende raampje hoorde ik dat dit een eenrichtingsstraat was en dat ik daar niet mocht rijden. Dit klopte deels; het was een eenrichtingsstraat voor auto's, maar het bord 2 richtingen voor fietsers stond op dit kruispunt.
Ik reed voorlangs, en gaf hem de vinger.
Hij stapte uit en riep iets.
Ik reed verder; stoppen en een gesprek aangaan zou in mijn stemming niet kunnen. Ik was boos; wat mij niet raar lijkt als iemand je dood dreigt te rijden.
Gelukkig was de weg nog lang en waren er meer dingen om me over op te winden (zoals op het fietspad geparkeerde auto's op de Dorpstraat in Zeist, waardoor ik de weg op moest tussen auto's.
Niels, zenvol, van der Wal
De verrijking zit in de beperking