Op het Duitse forum, waar ik sinds mijn glorieuze ban uiteraard nooit meer kom – daar opperde ik gewoon dat verkeerscursussen voor “zwakke weggebruikers” misschien toch handig zouden zijn. Dat ik een hele hoop andere zaken aan banden zou leggen in het nadeel van de autoindustrie maakt geen bal verschil. Nou, je had erbij moeten zijn: het was alsof je een breekbaar rietje loslaat te midden van een woeste storm. Tja, water op de molen van de bakfietsbrigade.
Mensen gaan me quoten met de meest ridicule voorbeelden om mijn ongelijk te bewijzen. Veel mensen kunnen geen normale discussie voeren met een auto en een fiets in de hoofdrol zonder de ene af te kraken. Dat vind ik persoonlijk erg sneu. Moeten die misschien ook allemaal eens mee op de baan met een truckchauffeur of een treinchauffeur? M'n neef is treinbestuurder en die heeft toch ook al wat meegemaakt in z'n korte leven. Ik werk zelf in de transportsector, telt mijn ervaring ook niet mee? Kennelijk niet, tenzij ik met de bakfiets kom werken.
Dat zowel automobilisten als fietsers zich eens bewust worden van elkaars onvermijdelijke onhandigheid en de gevaren misschien ietsje beter inschatten is een brug te ver. Neem als exemplarisch hoogtepunt het beruchte “trampoline‑incident”: een auto verloor de controle, ramde een huis en kwam vervolgens tot stilstand tegen een trampoline waarop een jongetje vrolijk aan het springen was – met alle gevolgen van dien. De moraal van het verhaal volgens de forumwijzen? “Die jongen had toch beter op moeten letten zeker (sarcasme)!” Alsof een kind dat onbedoeld in de gevarenzone terechtkomt door een voertuig dat een woning binnenrijdt, hét schoolvoorbeeld is van eigen onoplettendheid.
Het is klinisch ironisch: men presenteert dit absurde voorval om te bewijzen dat zwakke weggebruikers “gewoon zelf hun ogen open moeten houden,” terwijl de kern van de zaak is dat een auto door de stommiteit van de bestuurder een huis inraakt. Hoewel, hoeveel auto's raken er van de baan door weersomstandigheden waarbij de bestuurder weinig blaam treft? Die zijn er ook best veel. Dat een kind op een achtertuintrampoline door een enorme metalen brokdeel geraakt wordt, heeft op geen enkele wijze iets toe te voegen aan de discussie over fietsers, voetgangers of verkeerseducatie.
Volgende keer: don’t poke the bear. Net alsof je een cactus aait met blote handen, en dan klagen dat je vingers prikken.
Mensen gaan me quoten met de meest ridicule voorbeelden om mijn ongelijk te bewijzen. Veel mensen kunnen geen normale discussie voeren met een auto en een fiets in de hoofdrol zonder de ene af te kraken. Dat vind ik persoonlijk erg sneu. Moeten die misschien ook allemaal eens mee op de baan met een truckchauffeur of een treinchauffeur? M'n neef is treinbestuurder en die heeft toch ook al wat meegemaakt in z'n korte leven. Ik werk zelf in de transportsector, telt mijn ervaring ook niet mee? Kennelijk niet, tenzij ik met de bakfiets kom werken.
Dat zowel automobilisten als fietsers zich eens bewust worden van elkaars onvermijdelijke onhandigheid en de gevaren misschien ietsje beter inschatten is een brug te ver. Neem als exemplarisch hoogtepunt het beruchte “trampoline‑incident”: een auto verloor de controle, ramde een huis en kwam vervolgens tot stilstand tegen een trampoline waarop een jongetje vrolijk aan het springen was – met alle gevolgen van dien. De moraal van het verhaal volgens de forumwijzen? “Die jongen had toch beter op moeten letten zeker (sarcasme)!” Alsof een kind dat onbedoeld in de gevarenzone terechtkomt door een voertuig dat een woning binnenrijdt, hét schoolvoorbeeld is van eigen onoplettendheid.
Het is klinisch ironisch: men presenteert dit absurde voorval om te bewijzen dat zwakke weggebruikers “gewoon zelf hun ogen open moeten houden,” terwijl de kern van de zaak is dat een auto door de stommiteit van de bestuurder een huis inraakt. Hoewel, hoeveel auto's raken er van de baan door weersomstandigheden waarbij de bestuurder weinig blaam treft? Die zijn er ook best veel. Dat een kind op een achtertuintrampoline door een enorme metalen brokdeel geraakt wordt, heeft op geen enkele wijze iets toe te voegen aan de discussie over fietsers, voetgangers of verkeerseducatie.
Volgende keer: don’t poke the bear. Net alsof je een cactus aait met blote handen, en dan klagen dat je vingers prikken.
