Foto's Fietsbennie

[Fietsbennie]

Ik moet excuses aanbieden, en dat doe ik bij deze. Namelijk aan mezelf. Ik heb me te veel beladen met allerlei beslommeringen. Ook kwamen zaken op me af die me wat teweeg brachten. Zoals nieuwe kozijnen in huis, de tuin aanpakken. Teveel tegelijk allemaal alleen willen doen. Mezelf geen rust en ontspanning willen gunnen. Geen dag tussendoor waarop ik mezelf weer kon herladen voor de waan van weleer. Daarin heb ik mezelf tekort gedaan.

Afgezien van een paar ritten kwam van fietsen niet veel. En bij een avondje padel in een tennishal bleek ik niet echt de kwaliteiten van tennis te beheersen. Weliswaar heb ik ijverig geholpen met het stofvrij maken van het plafond van de sporthal maar dat bleek niet helemaal de bedoeling. Dan maar iets sportiefs doen wat ik wel leuk vind. Fietsen. Ik plan een vrije dag in. Ongeveer om half 4 rij ik weg. De meeste inbrekers waren al vrij. Het is bewolkt. Een enkele ster piept er doorheen. Ik las laatst dat een ster zo’n 80 lichtjaren van ons verwijderd kan zijn. Dus het licht waar ik nu naar zit te kijken kan 85 jaar oud zijn. Het zet me aan het denken. Ik sprak onlangs een meneer van die leeftijd. Die had me veel te vertellen. Ook dat hij altijd klaar stond voor een ander maar zichzelf vaak vergat. Daar kan ik nog van leren. Hij vertelde nog hoe hij als klein jongetje de Canadezen de brug zag oversteken. Wat een tijd. Ik kan daar beduusd van raken.

Het waait iets tegen, ik balanceer tussen twijfel en doorzettingsvermogen. Zou het lukken? Twentse plaatsen rijg ik aaneen zonder iemand tegen te komen.De route is me bekend, vergissen is er hier niet bij. Ik reed deze route al eens toen ik zo’n 17 jaar was. Voordat ik het besefte fietste ik als enige van Heekplein over in Enschede. De autokentekens op straat veranderen naar wit, en bewegwijzering wordt geel. Ik hou een koffiestop bij het eerste bankje in Duitsland. Ik help de plaatselijke wc-verhuur aan klachten door dat ik het laatste restje wc-papier heb ontvreemd. Dit was ik thuis vergeten en kun je eigenlijk niet missen onderweg. Ik fiets Gronau door. Ik fiets over straat. Ik vind het wel goed met de stoep, zo druk is het nu niet.

Ik wacht voor een spoorwegovergang bij Epe. Boven mijn hoofd begint het dagelijks spektakel zich af te spelen. Hoewel het duister van de nacht zich nog verzet, won de dageraad uiteindelijk terrein. Langzaamaan wordt het licht.
Ik fiets Nienborg in en houd mijn geheugen het voor gezien wat navigeren betreft. Ik zet het kastje aan. Inmiddels is de spits begonnen. Een zandpad bleek toch te mul, dus besloot ik een route met asfalt. Doorgaande wegen volgen zonder fietspad. Terwijl iedereen met 100 langs me zoeft ben ik blij dat ik uiteindelijk rechtsaf kan. Een fietspad langs de Vecht, die hier bij Schöppingen niet meer is dan een sloot. Hoe anders is dat bij Zwolle.

Op het industrieterrein draai ik het terrein op van een klant van mijn werk. Ik doe de lampen uit, en verbaas een collega die hier met de vrachtwagen staat te laden. Een andere man met wie ik geregeld emballage mee afstem, had binnen gelukkig tijd voor een bakkie koffie. Ook mag ik hier het water aanvullen. Eenmaal uit Schöppingen is het tijd voor witte wegen op de kaart. Dat gejakker naast me is ook niet alles. De zon scheurt de wolken uiteen. Het stikt hier van de windturbines, en deze flinke knoeperts werpen hun schaduwen over me heen als ik er langs fiets. Vandaar dat je weinig vogels ziet. Hier begint het landschap ook voorzichtig te glooien. Van sommige bomen worden sommige bladeren al geel of bruin. Eikels knappen onder mijn banden vandaan. Aan de horizon verschijnen de eerste serieuze heuvels. Alhoewel ik net koffie achter de kiezen heb, hou ik pauze bij een picknicktafel bij buurtschap Rockel. Bij een pauze hoort rust. Even het landschap in me opnemen.

Bij Höpingen kom ik aan het schakelen. Goed zuurstof ademen en voorzichtig naar boven. Ik zie mijn bestemming op de borden staan. Rechtsaf nog 10 km. Eenmaal in Havixbeck hangt het centrum vol slingers. Toch een sympathieke actie van de inwoners. Ik zoek het kasteel op. Alom teksten met ‘verboten’ en ‘privat’. Verder als de oprit ga ik maar niet. Straks draaft er een ridder te paard naar buiten om me aan te vallen. Ik toog verder. Met de wind nu in de rug langs prachtige stukken bij Lasbeck. Buizerds vliegen boven me. Ik fiets dwars door het gebied dat Baumberge heet. Het voorblad doet zijn werk. Inmiddels heb ik geen hekel aan klimmen meer. Na elke bocht is het weer een verrassing. Na een vergissing bij het navigeren fiets ik per ongeluk een paar kilometer extra. Dat hoort erbij. Bij Billerbeck sta ik bij de bron van de rivier de Berkel. Je ziet er echter niet veel van door alle begroeiing. Een bron van ergernis. Ik ga met een fietspad langs het water, en duik het centrum in. De twee kerktorens wenkten mij al een tijdje. Ik zet de fiets neer en ga de kerk in. Klanken van het kerkorgel echoën in een lege kerkzaal. De organist merkt me op en stopt met spelen. Hij blijkt morgen een concert te geven en oefent de stukken nog eens door. Ik ga voor het zingen de kerk uit. Ik fiets stukken langs de Berkel. Een klein stukje langs het spoor. Een trein gaat voorbij. Hier zijn ze rood van kleur.

In Holtwick scoor ik wat bananen en lekkers in een supermarkt. De man voor me koopt een krant met koning Willem Alexander op de voorpagina, toch nog wat Nederlands hier over de grens. Bij Haus Egelborg bij Legden is het kasteel helaas niet te fotograferen door hekken. Ik vind een rustig plekje bij een brug. Ik omzeil kruisingen en drukte bij Ahaus door een mooi fietspad. Het zou zo voor F54 door kunnen gaan. Een gillende ambulance haalt me in. Ik ga de grens over en zie ook weer recreanten op de fiets. Het is genieten met mooie paadjes het Buurserzand door. Voorbij de N18 nader ik Beckum. Normaal pak ik een doorgaande 60 kilometerweg. Op de kaart heb ik gezien dat ten westen daarvan een pad ligt. Deze was eigenlijk voor ruiters, maar voor deze stalen ros was het ook prima te doen.

Bij kasteel Twickel eet ik de laatste boterhammen. Tijd voor de slotfase. Laatste rukkie langs het kanaal huiswaarts.
Even later zit ik aan hetzelfde kanaal. Ik tuur naar de dobber. Blijkbaar was ik echt onherkenbaar want het duurt even voordat mijn eigen jongens en plaatselijke kerkjeugd me pas herkennen. Ze dachten dat ik een echte visser was. Na 4 groepen afgevinkt te hebben pak ik de paling in. Na bijna 200 kilometer fietsen en een vossenjacht als bonus heb ik weer genoten. Ik vergeef het mezelf, ik kan er weer tegenaan...




Klant van mijn werk


Aulendorf 


Havixbeck mét slingers voor mij


Kasteel bij Havixbeck 


Baumberge 


Fietspad bij Billerbeck 


Orgel klanken 


Langs de Berkel 


Hebbes


Schloss Varlar


Onder Ahaus door


Koolzaad in overvloed 


Een gillende ambulance 


Buurserzand 


Ruiterpad bij Beckum


Slotfase


Visbennie