Fietsreis Duinkerken - Straatsburg - Eifel

[Martin van Mourik]

Ik ben uiteindelijk toch maar een verslag gaan schrijven van mijn zesdaagse fietsreis van eind augustus. Ik had een nogal onbevredigd gevoel achteraf. Met afstanden en hoogtemeters had ik wat te veel hooi op mijn vork genomen, maar ik hield toch koppig vast aan mijn plan, en beulde mezelf nogal af gedurende zes hete dagen. Na afloop had ik het gevoel helemaal klaar te zijn met fietsreizen. Ik verlangde terug naar trektochten te voet in echte ruige natuurgebieden, daar waar de ware schoonheid van het landschap begint waar je met wielen niet kunt komen, vrij van infrastructuur, bebouwing, voertuigen en voorzieningen. Ik denk ook dat ik daar volgende zomer weer voor zal kiezen.

Toen ik bij een vriend op bezoek was en deze enige interesse toonde in de gemaakte fietsreis, en ik de foto's op mijn telefoon liet zien en er wat over vertelde, zag ik de hele affaire opeens in een ander licht waarin de bijzondere plekken en mooie belevenissen de onaangename zaken naar de achtergrond drongen.

Ik heb deze keer geen technische problemen gehad met mijn fiets, geen lekke band, geen dingen die gingen aanlopen, geen gedoe met remmen, aandrijving, derailleur, niets. Wel ben ik op de eerste dag onderuit gegaan op een Vlaams rond punt, en ben daar een stuk van mijn voorspatbord kwijtgeraakt. Een paar kilometer verder merkte ik dit op, ik ben nog teruggereden en gaan zoeken, maar ik kon het stuk spatbord niet vinden. Later in Frankrijk ben ik nog een keer omgevallen toen mijn route me over een stijl afdalende hobbelige onverharde weg vol met losse stenen stuurde. Ik probeerde beheerst remmend met lage snelheid af te dalen, maar verloor toch de controle. Ik reed deze reis zodoende met een flinke verzameling schaafplekken en korsten op linker arm en been.

Ligfietsers mijzelf incluis beweren doorgaans dat je geen zadelpijn krijgt op een ligfiets, maar ik had bij deze fietstocht toch wel een soort zadelpijn in de vorm van een geïrriteerde schuurplek op mijn stuit. Deze werd veroorzaakt door de naad achter in het midden van de hardloopbroek die ik gebruik bij het fietsen van lange afstanden. Het duurde ruim twee weken totdat mijn huid op deze plek hersteld was.

Ik heb deze fietsreis gereden met de 11-28 cassette die ik in Nederland gebruik. Daarmee heb ik geen echt laag verzet, en dat heb ik normaliter ook nooit nodig. Korte stijle stukjes die ik soms tegenkom trap ik gewoon even met een lage trapfrequentie omhoog, geen probleem. Ik had gedacht dat het met de niet al te grote hoogteverschillen van Noord-Frankrijk, de Vogezen en de Eiffel ook wel zou gaan, maar dat viel behoorlijk tegen. De hellingen die ik tegenkwam waren meestal niet stijler dan wat je in Nederland op de Utrechtse Heuvelrug, de Veluwe of in Zuid-Limburg aantreft, maar het waren er wel veel meer en ze waren stukken langer. Vaak was het helling-op-helling-af en schakelde ik steeds tussen het grootste en het kleinste tandwiel van mijn cassette heen en weer. Ik heb geen voorderailleur en schakel zo goed als nooit naar mijn kleine voorblad. Ik heb nooit handigheid gekregen in het omleggen van de ketting met de hand aan de kettingbuis, dit gaat vaker fout dan goed, en elke keer dat het mislukt sta ik dus weer te hannessen met een eraf gelopen ketting. Ik gebruik mijn kleine voorblad zodoende alleen als ik het zonder echt niet red. Ik heb mezelf met mijn zware fiets plus bagage op deze fietsreis flink wat hellingen omhoog getakeld met een wat te lage trapfrequentie. Mijn knieen kunnen dat wel hebben, maar het voelt ook zwaar en inefficient. Met een cassette met een grotere spreiding en een goed functionerende voorderailleur was het een stuk prettiger fietsen geweest.

Overzicht van de fietsreis per dag, met afstanden, hoogtemeters en geleverd vermogen zoals berekend door brouter.

dag 1  Doorn - Breda - Antwerpen - Brugge - Nieuwpoort  260 km, 197 hm, 1230 Wh
dag 2  Nieuwpoort - Dunkerque - Bergues - Hazebrouck - Douai - Forêt domaniale de Mormal  205 km, 520 hm, 1020 Wh
dag 3  Forêt domaniale de Mormal - Hirson - Stenay - Lac de Madine  244 km, 1426 hm, 1290 Wh
dag 4  Lac de Madine - Nancy - Canal de la Marne au Rhin - Réserve biologique dirigée de Grossman - Strasbourg  220 km, 1254 hm, 1180 Wh
dag 5  Strasbourg - Haguenau - Sarreguemines - Saarbrücken - Saarlouis - Merzig - Vierherrenborn  187 km, 1215 hm, 1030 Wh
dag 6  Vierherrenborn - Trier - Wittlich - Maare-Mosel-Radweg - Daun - Kreuzau - Alsdorf - Herzogenrath - Geleen  247 km, 1714 hm, 1310 Wh

[voodoo]

Was je op vakantie of op de vlucht? 

[Wim -de roetsende]

Wow, respect hoor.

Op dag 1 was de 'eerste klap een daalder waard' en op de laatste dag 'rook je de stal' 

[melle z]

Ik ben niet bang voor vergelijkbare afstanden, maar ik vind 50km al ver op een Hurricane en ik moet er niet aan denken om dat 6 dagen achter elkaar te doen. Respect!

[Jeroen S]

Ik vrees dat je een aantal "beginnersfouten" hebt gemaakt. Te zware lichte versnelling, te hoge dagafstanden ingepland. Ik ben de eerste ligfietsvakantie ook ergens in de Ardennen al omgedraaid omdat 39-28 niet toereikend bleek. Ging zonder bagage prima tegen de Posbank op. Maar goed dat bleek geen goede basis.

Mogelijk spreekt wandelen je meer aan, ben je toch wat verder van de bewoonde wereld verwijderd, en als je de route goed pland ook verder van de onaangename infrastructuur.

Echt in het terrein stoot je met de (lig) fiets toch op grenzen. Met een Gravelbike of MTB kun je nog iets verder van de bewoonde wereld, maar te voet kun je nog meer. Nadeel lijkt me wel dat je te voet ook meer mee moet nemen, omdat je niet even langs een winkel kunt, 5 km omweg per fiets is toch wat anders als 5 km omlopen.

Na jaren overheersen waarschijnlijk de positieve ervaringen van de reis. Da's mijn ervaring. De laatste wat langere fietsvakantie is bij mij al lang terug.

[Wim -de roetsende]

De laatste wat langere fietsvakantie is bij mij al lang terug.

Die van mij moet nog een keer beginnen     


Ik heb gewoon te veel honden 

[Fietsbennie]

Ja die honden kun je slecht meenemen. Eentje zou kunnen in de zijspan na wat prutsen. Alleen die zakken voer is een dingetje.

Martin ik kan niet wachten, ik ben benieuwd wat je allemaal beleefd hebt. Het hoeft niet perfect te zijn.

[Martin van Mourik]

Nadeel lijkt me wel dat je te voet ook meer mee moet nemen, omdat je niet even langs een winkel kunt, 5 km omweg per fiets is toch wat anders als 5 km omlopen.

Bij voorkeur zit die winkel dan op 50 km of meer.
Ik heb wel vaker een week in een berggebied gelopen met eten voor een week bij me. Dat is dan een kilo of vijf die je in het begin meedraagt, het wordt elke dag wat minder, tegen het einde is je rugzak in vergelijking met het begin lekker licht. Ongeveer een week vind ik wel zo'n beetje de grens, daarboven wordt het extra gewicht dat je in het begin meedraagt te groot.

Na jaren overheersen waarschijnlijk de positieve ervaringen van de reis.

In dit geval vond bij mij deze kanteling al na twee a drie weken plaats.
Ik denk dat ik een volgende keer de dagafstanden wat korter maak, vooral als er ook serieus hoogtemeters bij komen, en ik ga zeker niet meer met zo'n vlakkelandscassette naar wat meer bergachtige gebieden.

---

Dinsdag 27 augustus was mijn vertrek, een dag later dan ik van plan was, mijn voorbereidingen voor de reis liepen uit. Maandagavond maakte ik het nog redelijk laat, om half twee s'nachts lag ik in mijn bed. De volgende morgen ben ik om zes uur opgestaan en om kwart over zeven vertrokken. Omrijden via Vianen zoals ik gepland had voor een start voor dag en dauw was niet nodig, de veerpont bij Culemborg gaat vanaf zes uur s'morgens. Bij Gorinchem op de Nieuwe Wolpherense dijk riep een mij tegemoet komende wielrenner mij toe dat de boel was afgezet. Een waarschuwingsbord of omleidingsborden was ik niet tegengekomen. Ik dacht: ach, het zal wel loslopen. Toen ik een redelijk eind richting de Merwedebrug gevorderd was bleek de boel inderdaad opgebroken en afgezet. Door het industrieterrein op te gaan wist ik een weg om het opgebroken stuk heen te vinden, via het tankstation kon ik het fietspad bereiken dat vanaf daar weer in tact was. Nu stuitte ik op een achteruit rijdende bedrijfsauto die ik kon ontwijken door de berm in te sturen, en een verkeersregelaar die me vertelde dat ik niet zou mogen zijn waar ik was. Er ontstond een discussie waarin ik zei dat de situatie voor het fietsverkeer allemaal weer slecht geregeld was en dat ik geen zin had om een paar kilometer om te gaan rijden. Ondertussen zag ik iets verderop een fietser rijden bij de rotonde waar de afrit van de A27 op uitkomt. De verkeersregelaar beaamde dat ik daar wel mocht zijn, en hij liet me, "voor deze keer" mijn weg vervolgen. Het fietspad aan de oostzijde van de Merwedebrug was afgezet, maar het fietspad aan de westzijde was open, en zo kon ik de Merwede oversteken en mijn route vervolgen.
Ten zuiden van Breda week ik een stukje van mijn geplande route af en fietste op mijn gemak dwars door het Mastbos, dat was een welkome afwisseling na een flink stuk paralel aan de A27 en het stadsverkeer van Oosterhout en Breda. Ik bereikte de grensovergang tussen Zundert en Wuustwezel net na twaalf uur.

Ergens in Brasschaat ontdekte ik een gescheurde naad aan mijn volgestouwde achtertas, de ophanging aan de rugleuning van de zitting was aan de rechterkant bijna helemaal losgekomen. Enigszins verbaasd stelde ik vast dat de tas en de inhoud desondanks goed op hun plaats waren blijven zitten. Ik deed een reserve spanband om de tas en de zitting heen om de zwakke plek te ontzien en reed verder, hopend dat dit de rest van de dag zou houden. Via het fietspad langs de spoorlijn richting Kalmthout en Roosendaal en de meest zuid-oostelijke punt van het havengebied bereikte ik de Antwerpse kaai langs de Schelde en ik keek kort rond in het historische centrum. Ik vond het pleintje met het toegangsgebouw voor de Sint-Annatunnel, waarmee voetgangers en fietsers onder de Schelde door kunnen. De Sint-Annatunnel werd het hoogtepunt van mijn bezoek aan Antwerpen. Om tien voor twee stond ik op de westelijke oever van de Schelde.
Ik had mijn twijfels of ik voldoende naaigaren bij me had voor het herstelwerk aan mijn achtertas dat ik zou moeten doen, fietsend door Zwijndrecht, Melsele, Beveren en Vrasene hield ik mijn ogen open voor een winkel met naai-artikelen. Ik keek even bij een Zeeman-vestiging binnen en vond daar niets. Uiteindelijk liet ik het er maar bij zitten. Naar Zelzate reed ik een lang stuk over een paralelweg langs de snelweg, deze was op sommige stukken zo smal dat ik voor auto's moest uitwijken naar een berm die bestond uit een strook met grove stenen. Achteraf zag ik dat ik iets naar het zuiden een leukere fietsroute over een voormalige spoorlijn had kunnen volgen. Het fastbike profiel van brouter.de dat ik meestal gebruik levert me vaak goede routes op, maar heeft ook de neiging doorgaande wegen met gemotoriseerd verkeer te selecteren ten koste van vrijliggende fietsroutes zelfs als de route daarmee even lang of korter is. Het trekking bike profiel pakt juist wel fietswegen, te veel meestal, en voegt dan te veel kronkels en omwegen toe.
Het laatste stuk naar Brugge verruilde ik nog een kort stuk over doorgaande wegen voor een tot fietsroute omgebouwde oude spoorlijn. Kort na zes uur reed ik het oude centrum van Brugge in, draaide daar een rondje langs de kanalen en pleinen, en vond een openbare drinkwaterkraan om mijn waterzakken bij te vullen. Tegen zeven uur reed ik de oude stad uit.
Ik had gehoopt op de eerste dag Frankrijk te bereiken, en ik reed flink door. In de plaatsjes voorbij Brugge was het erg rustig en ik kon redelijk ongestoord stukken over de mooi egale rijbaan rijden in plaats van over de hobbelige fietspaden. In Jabbeke ging ik onderuit op een rond punt waar ik de bocht niet goed ingeschat had. Snel opgestaan, schaafwonden schoongespoeld met water uit mijn waterzak en verder maar weer, ik wilde nog een eind. Twee kilometer verder zag ik opeens dat het stuk van het spatbord boven mijn voorwiel verdwenen was. Ik ben teruggereden om het te zoeken maar kon het niet terugvinden. Tsja, spijtig, en ik hou er niet van om troep op straat achter te laten, maar zonder gaat ook wel.
Het werd zo onderhand duidelijk dat ik Frankrijk niet zou halen voor het donker. De regio waar ik me bevond leek me niet geschikt om ergens te bivakkeren, te veel woonkernen, boerenland met veel boerderijen, geen natuurgebieden van enig formaat, voor mijn eerste overnachting zou ik mij moeten behelpen met een camping. Ik zag dat er bij Nieuwpoort langs mijn route een camping lag en besloot daar naartoe te gaan, ik bereikte deze om kwart over acht. De receptie was gesloten, maar achter de eerste schuifdeur in het voorportaal bevond zich een soort informatiezuil met een groot scherm. Het scherm bleek een aanraakscherm met daarop de website van de camping met daarin een boekingssysteem. Na wat zoeken en proberen slaagde ik er in om een overnachting op het tentenveldje te boeken, en afrekenen kon met een ideal-betaling. Het tentenveldje vinden bleek nog een hele opgave op deze uitgestrekte camping vol met vaste caravanstaanplaatsen. Campinggasten aan wie ik het vroeg wisten ook niet waar het was. Uiteindelijk vond ik het, er stonden niet al te veel tenten, er waren een paar picknicktafels en daarvan was er nog eentje vrij. Ik zette mijn fiets tegen de tafel, haalde kookgerei en voedingsmiddelen tevoorschijn en begon mijn avondmaal te bereiden. Bij de picknicktafel tegenover was een Belgische uitgebreide familie met meerdere tenten geïnstalleerd. Ze spraken Vlaams en Waals door elkaar. Ze nodigden me uit om er bij te komen zitten, daarvoor bedankte ik vriendelijk. Nu ik op een camping met allemaal voorzieningen stond wilde ik die dan ook gebruiken om na het eten de vaat te doen. Kinderen van de uitgebreide Belgische familie begeleidden me om de weg naar het sanitaire blok te wijzen. Dit bleek een behoorlijke tippel. Een wastafel om de vaat te doen kon ik niet vinden. De wastafels bij de toiletten hadden warm water en automatische handzeeppompjes. Ik gebruikte de handzeep als vaatwasmiddel en spoelde het afwaswater door de wc. Terug op het tentenveldje dronk ik nog een kop thee, zette bij het licht van mijn hoofdlamp mijn tentje op en legde mij te rusten.

12:03


13:20 Antwerpen





13:41 Bij het toegangsgebouw van de Sint-Annatunnel. De ingang zit aan de centrumkant aan de linkerkant. Ik was zo enthousiast dat ik deze tunnel eens in het echt ging meemaken dat me niet opgevallen was dat ik bij de uitgang naar binnen ging, het drong pas tot me door toen ik bovenaan de roltrap stond die voor mij de verkeerde kant op liep, en ik werd er ook vriendelijk op gewezen door een Vlaming die net met de roltrap omhoog kwam.






15:36 langs de E34


17:31 Oud Spoorwegpad ten westen van Brugge



18:08 Brugge

[Lopopodium]

Leuk is die tunnel in Antwerpen, niet?
Twee trappen diep de grond in op van die leuke houten krakende trappen. Helaas deden de trappen het vorig jaar niet toen ik er was. Toen moest ik met de lift. Ook een beleving, want het waren enorm grote liften waar wel een stuk of dertig (of meer) fietsers in passen.

[Hardloper]

Die tunnel was heel erg in het nieuws. Want je mag er binnenkort niet meer via een zware bakfiets nemen. Ben benieuwd of ze ook een VM weren. Mocht deze passen. En ik herken het gemeentehuis van Antwerpen. Is van binnen ook wel plezant om eens te bekijken. Heb weleens een mooie foto gemaakt vanaf het balkon daar.

[365cycle]

Want je mag er binnenkort niet meer via een zware bakfiets nemen. Ben benieuwd of ze ook een VM weren. 

In de lift past die wel. Weet je toevallig waarom een bakfiets niet mag? Vanwege de trappen?

[Fietsbennie]

Mag Koko Flanel er dan wel door met de caravan?

[Hardloper]

Want je mag er binnenkort niet meer via een zware bakfiets nemen. Ben benieuwd of ze ook een VM weren. 

In de lift past die wel. Weet je toevallig waarom een bakfiets niet mag? Vanwege de trappen?

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2024/09/16/...antwerpse/

Het Agentschap Wegen en Verkeer (AWV) wil zo de oude roltrappen van de voetgangerstunnel beschermen tegen schade en ongevallen met de zware fietsen voorkomen.

[Cor.M-racer]

Hoi Martin,
Indrukwekkende dagafstanden. Ik ben dit voorjaar met de ligfiets en kampeeruitrusting naar Duinkerken gefietst. Wij reden 130 km. per dag en daar waren we al heel tevreden mee. We hebben de banaantassen gebruikt waarover ik in februari op dit forum schreef. Die functioneerden prima.  De Franse en Belgische infrastructuur (en het drukke verkeer; Hemelvaartweekeind aan de Belgische kust  ) drukte onze gemiddelde snelheid nogal en ik voelde me niet altijd veilig. Het was een verademing om weer door Nederland te rijden.  Met een zorgvuldige tochtplanning en goede timing (aan beide ontbrak het bij mij volledig) kun je waarschijnlijk wel rustige en goed onderhouden wegen vinden.
Overigens; waarom heb je geen voorderailleur? is het ingewikkeld om die achteraf te monteren?
groeten,
Cor

[datakneder]

Overigens; waarom heb je geen voorderailleur? is het ingewikkeld om die achteraf te monteren?

Met één voorblad is een derailleur een beetje overbodig.

[Martin van Mourik]

De Franse en Belgische infrastructuur (en het drukke verkeer; Hemelvaartweekeind aan de Belgische kust) drukte onze gemiddelde snelheid nogal ...

Dat is wel opmerkelijk, want in de kuststreek vond ik de fietsinfrastructuur prima, zowel aan de Belgische als aan de Franse kant. Langs de N34 / Albert I Laan - Koninklijke baan tussen Nieuwpoort-Bad en De Panne lag een fietspad met strak wegdek waarover ik goed kon opschieten. Aan de Franse kant had je een vrijliggende fietsroute, de Vélomaritime, waarschijnlijk over een oud spoorwegtracé, dat was ook wel aangenaam fietsen.
In het gebied rond Antwerpen vond ik het niet zo best fietsen. Er was daar veel fietsinfrastructuur, maar veel ervan was in slechte staat.

Overigens; waarom heb je geen voorderailleur? is het ingewikkeld om die achteraf te monteren?

Ik heb een oude open ligger met een oude neuspijp waar niet zo'n dwarbalkje op zit om een voorderailleur op te bevestigen. Daar is waarschijnlijk wel een mouw aan te passen, maar dat heeft voor mij nogal lage prioriteit.

Met één voorblad is een derailleur een beetje overbodig.

Ik heb er wel twee, maar normaal gebruik ik alleen het grote voorblad.

[De tovenaar]

Ik heb een oude open ligger met een oude neuspijp waar niet zo'n dwarbalkje op zit om een voorderailleur op te bevestigen. Daar is waarschijnlijk wel een mouw aan te passen, maar dat heeft voor mij nogal lage prioriteit.

Dat was de mijne 
Ik heb jarenlang ook met de hand geschakeld (had destijds ook nog eens een Sachs 3x7v naaf achter) maar met een derrailleur schakelt het toch fijner.
Verder raad ik je aan SPD pedalen te gebruiken, dat klimt nog veel fijner.

[datakneder]

Met één voorblad is een derailleur een beetje overbodig.

Ik heb er wel twee, maar normaal gebruik ik alleen het grote voorblad.

Zo, da's een klein blad. De tanden komen amper onder de buis uit en de bovenkant is volledig uit het zicht door de lamp.

[Cor.M-racer]

Dat is wel opmerkelijk, want in de kuststreek vond ik de fietsinfrastructuur prima, zowel aan de Belgische als aan de Franse kant. Langs de N34 / Albert I Laan - Koninklijke baan tussen Nieuwpoort-Bad en De Panne lag een fietspad met strak wegdek waarover ik goed kon opschieten. Aan de Franse kant had je een vrijliggende fietsroute, de Vélomaritime, waarschijnlijk over een oud spoorwegtracé, dat was ook wel aangenaam fietsen.
In het gebied rond Antwerpen vond ik het niet zo best fietsen. 

Wij konden vanwege de drukte niet over de boulevards en tussen de auto's dwars door Zeebrugge,  Blankenberge en Nieuwpoort vond ik niet prettig.  Noordelijk van Duinkerken ligt idd een prachtig fietspad. Afijn,  volgende keer moet ik dat beter voorbereiden

[Martin van Mourik]

Op dag twee stond ik om half zeven op, al snel was er voldoende daglicht en ging ik met naald en draad aan het werk aan de picknicktafel voor het herstelwerk aan mijn achtertas. Tussen de bedrijven door zette ik thee, ontbeet, en verplaatste ik mijn tent een paar keer naar een plek waar de zon al tussen de bomen door scheen zodat de dauw op het tentdoek kon drogen. Ik was twee uur bezig met het naaiwerk, mijn uitrusting inpakken ging de eerste keer ook nog niet zo heel vlot, uiteindelijk was ik om tien uur klaar voor vertrek.
Ik reed al snel over de hoofdweg langs de kustlijn, in De Panne draaide ik de Zeedijk op, en reed deze helemaal af tot het zuidelijkste punt. Hier trof ik een standbeeld aan ter nagedachtenis van de landing van koning Leopold I in 1831, toen de Belgen fier het juk van de overheersing door de Nederlanders afwierpen, hun opgedrongen na de Napoleontische tijd. Even later, tegen elf uur, passeerde ik de Franse grens, en reed over de Vélomaritime fietsroute richting Duinkerken. In Duinkerken reed ik nogmaals over een lange brede strandweg, le Digue de Mer, die steeds drukker werd naarmate ik het centrum naderde. Fietsen was er toegestaan "à l'allure de la marche". Via de Passerelle du Grand Large stak ik het Canal Exutoire over, en vond mijn weg naar het grote plein in het centrum, waar een groot standbeeld staat voor Jan Baert / Jean Bart, de Duinkerker kaper in Franse dienst die bekend stond als de Schrik van de Noordzee.
Rond twaalf uur reed ik het centrum uit en begon mijn fietstocht van Duinkerken naar Straatsburg, met ongeveer een halve dag achterstand op mijn oorspronkelijke reisplan. Ik volgde het kanaal naar Bergues, een oude vestingstad bekend van de speelfilm Bienvenue chez les Ch'tis. Ik had gedacht misschien ergens een plek uit deze speelfilm te herkennen, maar nee. Een deel van het centrale plein was in een grote bouwplaats veranderd, bij een luxe-frituur zag ik een grote hoeveelheid toeristen binnen aan tafels aan de lunch zitten. Ik vervolgde mijn weg via plaatsen met Vlaamse namen zoals Wormhout, Hondeghem en Hazebrouck.
Wat me altijd enige zorgen baart als ik richting het zuiden ga is de vraag of ik brood naar mijn smaak zal kunnen vinden. Ik hou niet van stokbrood en croissants vind ik al helemaal niet te vreten. In de noordelijke streken van Frankrijk bleek dit helemaal geen probleem, ze hebben daar gewoon lekker volkorenbrood. Bij de bakker in Hazebrouck kwam ik hier voor het eerst tot mijn vreugde achter, en ook verder naar het oosten vond ik lekker stevig volkorenbrood bij de plaatselijke bakker. Overigens vond ik ruim twee jaar geleden tot mijn verbazing in het uiterste zuiden van Europa, in de Portugese Algarve ook lekker volkorenbrood in de winkels.
Richting het sterk verstedelijkte gebied ten zuiden van Lille dat ik doorkruiste had ik zo'n twintig kilometer langs een kanaal in mijn route opgenomen van Pont à Vendin tot aan Douai. Het wegdek van le chemin de halage (jaagpad) was op de meeste stukken goed te doen, en deze route was bijna geheel autovrij. Ik moest een paar keer afstappen om mijn fiets door een smalle opening langs een hek te krijgen, waarschijnlijk bedoeld om auto's te weren, maar met de fiets ook moeilijk te passeren. Ik bereikte Douai om half zes en vulde mijn waterzakken op de Place Saint-Amé. Na een korte pauze in de schaduw van een boom op dit marktplein ging ik verder.
Ik besloot ergens wat te eten te halen zodat ik daarna in de avond nog een eind door kon fietsen. Langs de D645 zag ik een frituur. De prijs van een halve kilo frieten voor drie euro bleek slechts 50 cent hoger te zijn dan 2,50 voor 250 gram, dat heb ik toen maar gedaan. Ze bakten prima frieten daar, maar een halve kilo bleek toch wel meer dan ik in een keer op kon. Ik besloot het restant mee te nemen en later op te eten, de frieten zouden dan niet meer zo lekker zijn, maar de caloriën welkom. Ik wikkelde het in mijn dunne trui om het enigszins warm te houden. Het paste zo alleen niet meer erbij in mijn tas, ik kreeg de rits niet helemaal dicht, of ik had die frieten helemaal plat moeten duwen. Ik ben dan maar verder gereden met de rits een stukje open. In het begin voelde ik regelmatig achter mijn hoofd of alles nog op zijn plaats zat, en ik stopte een keer om te kijken of alles goed bleef zitten. Geen probleem, dus doorgefietst. Het begon te schemeren en ik reed door een stukje bos waar een beek doorheen stroomde. Dit leek me een mogelijke bivakplek. Er liep een spoor naar rechts het nogal ongelijke terrein in, met de fiets aan de hand liep ik een stuk over dit spoor op zoek naar een vlak stukje. Toen zag ik opeens dat die frieten met mijn er omheen gewikkelde trui weg waren. Ik was niet blij. Batterijen uit mijn tas opgediept en op mijn koplamp aangesloten, en terwijl het langzaamaan donker werd een stuk terug gefietst hopend dat ik mijn trui nog ergens op de weg zou aantreffen. Ik vond mijn trui niet terug, na een kilometer of tien gaf ik de hoop op. Ik lag mijzelf hardop uit te schelden terwijl ik maar weer verder reed, eenzaam en mokkend over donkere wegen in ruraal gebied. Het stukje bos langs die beek liet ik liggen, ik ging verder richting het Forêt domaniale de Mormal, een groot afgelegen bosgebied met een doorsnede van zo'n tien kilometer dichtbij de Waalse grens. Ongeveer halverwege een lange kaarsrechte weg door dit bosgebied vond ik een onverhard zijweggetje met een zeer brede uitmonding waar ik mooi kon staan in de stilte.

10:34 Zeedijk in De Panne


10:40 Standbeeld Leopold De Eerste



10:55 La France


11:28 Digue de Mer, Dunkerque




11:40 - 11:50 Dunkerque: Passerelle du Grand Large (wandel/fietsbrug over Canal Exutoire), fietsinfrastructuur en wegwerkzaamheden, Place Jean Bart




11:27 Bergues

---

12:46 D916


13:50 - 14:15 Hazebrouck




16:15 Pont-à-Vendin


16:20 - 17:20 chemin de halage (jaagpad) langs Canal de la Deûle van Pont-à-Vendin tot Douai




17:30 - 18:00 Douai, korte pauze bij waterpunt op Place Saint-Amé




18:30 - 19:00 Show Patates aan de D645 tussen Lewarde en Auberchicourt - een halve kilo frieten voor 3 euro



19:53 D81 bij Haspres, met de drukte van de stedengordel Béthune - Lens - Douai - Valenciennes eindelijk achter me

[Fietsbennie]

Wat voel je je dan machteloos. Ik ben zo al een keer een jas kwijt geraakt.

[Jeroen S]

Ik ben blij met je uitgebreide verslag met mooie foto's. Ik hoop dat ook de andere dagen nog volgen. 

Bij mij waren het handschoenen die ik even ergens tussen gestopt had, en vast wel zouden blijven zitten. Die kon ik gelukkig nog terugvinden. Ik kwam er redelijk vlot achter dat ik ze kwijt was.

[Martin van Mourik]

Op dag drie werd ik tegen zes uur in de vroege ochtendschemering wakker. Een auto kwam rustig voorbij rijden, voor sommigen lag deze smalle weg dwars door het Forêt domaniale de Mormal vermoedelijk op de woonwerkroute. Om kwart over zeven was ik gereed voor vertrek, en reed verder over de kaarsrechte weg door het bos de opkomende zon te gemoet. Tegen half tien bereikte ik Hirson, de enige stad van enig formaat die ik deze dag zou passeren, dichtbij de Belgische grens. Ik reed er zo doorheen zonder er veel acht op te slaan, verder naar de sportvelden van het ernaast gelegen dorp Buire, waar een openbaar drinkwaterpunt moest zijn. De verdekt opgestelde wastafel aan de zijkant van een gebouw met kleedkamers bleek niet meer aangesloten. Gelukkig was er toevallig iemand aanwezig bij de sportkantine tegenover, en daar mocht ik in de keuken mijn waterzakken bijvullen.

Een dag met veel rustige wegen en aardig wat hoogtemeters dichtbij zeeniveau volgde. Kort na Hirson leidde mijn gpx-spoor mij over een zijweggetje van de D1043 richting het dorp Leuze dat volgens de gegevens van openstreetmap goed rijdbaar zou zijn, maar in werkelijkheid een steil afdalende onverharde landweg met veel grote losse stenen was. Ik dacht eerst ach het is maar een kort stukje, en probeerde langzaam en beheerst af te dalen, maar na een meter of twintig verloor ik door de losliggende stenen en grint toch de controle en ging onderuit, met tot gevolg een paar flinke schaafwonden op mijn linkerarm en hand, de zelfde arm die twee dagen eerder op een rond punt in Vlaanderen al beschadigd was bij een val. Voor de tweede en laatste keer deze fietsreis stond ik schaafwonden schoon te spoelen door water uit mijn waterzak vanuit mijn mond er overheen te sproeien, en daarna het bloed te stelpen met een vel keukenrol. De eerste minuten moest ik nog een paar keer wat bloed en wondvocht wegvegen, daarna was de boel wel weer redelijk werkbaar, met een lichte zeurende schrijnende pijn. Mijn papieren zakdoek was in een vieze prop vol bloedvlekken veranderd, die heb ik later op de dag in een poubelle geworpen en door een schoon exemplaar vervangen. Pleisters of verbanden aanbrengen vermijd ik bij schaafwonden altijd tenzij het zonder echt niet gaat, aan de lucht herstelt de huid meestal het beste. Ik duwde mijn fiets terug omhoog naar de D1043 en nam twee kilometer verder bij het dorp Bellevue een afslag met een nette geasfalteerde weg om af te dalen naar het riviertje Le Ton en het dorp Aubenton.

Later die dag stuitte ik nog ergens op wegomleggingen, ik weet niet meer waar. Op een punt was de boel zo effectief afgezet dat ik er niet langs kon en een stukje moest omrijden. Ik negeer wegomleggingen altijd als het ook maar enigszins mogelijk lijkt, doorgaans kom je er met de fiets wel langs, desnoods een stukje lopend door een berm of je fiets over een hoop zand tillend. Het is wel altijd spannend en een gok want je kunt pech hebben en het hele stuk weer terug moeten gaan. Als ik al van mijn route moet afwijken zoek ik zelf mijn omleidingsroute. De bewegwijzerde omleiding is doorgaans voor automobilisten bedacht die toch makkelijk zat een aantal extra kilometers omrijden, en liefst over doorgaande wegen waar ze gas kunnen geven. Zulke omleidingen leiden vaak ook nog naar een punt waar je niet langs wilt, verder van je route af dan nodig. Zodoende kwam ik improviserend uit op een afgezette weg waar het wegdek vernieuwd werd, met een afzetting waar ik zo omheen kon fietsen. Nieuw asfalt en grint waren aangebracht en het grint lag er nog deels los op, dat moest nog verder erin gewalst worden. Met verminderde snelheid reed ik behoedzaam een paar kilometers over het gloednieuwe onaffe wegdek. Na een kort stuk stopte ik even om te kijken of het wegoppervlak niet nog zo slap was dat ik er met mijn smalle banden en zwaar beladen fiets een spoor in trok, maar daarvan was niets te zien. Tegen het einde stonden wat machines en werklui. Ik groette en werd terug gegroet, en reed ongestoord verder. Op https://velorizontal.1fr1.net (het Franse forum voor ligfietsers) heb ik wel eens wat klachten over surfaces pourries (verrot wegdek) voorbij zien komen, en ik had me voor deze fietsreis ingesteld op de mogelijkheid dat ik flinke stukken over slecht wegdek zou komen te rijden. Verrot wegdek past ook wel enigszins bij het beeld dat ik van Frankrijk had. Maar nee, het was bijna overal waar ik langs kwam prima in orde.

Ik bereikte om kwart over twee het Département de la Meuse, en bij de brug over de Maas in Stenay hield ik rond drie uur s'middags een pauze om een paar verse boterhammen te maken en wat bij te komen van het fietsen in de hitte. De Maas loopt een kilometer of vijf ten westen van Geleen in Zuid-Limburg waar ik ben opgegroeid. Hier stond ik bij de zelfde rivier maar dan een heel eind naar het zuiden, en veel dichter bij de bron, toch was het hier al een forse rivier. Aan de rand van Stenay was er een Aire Campingcars, een betaald parkeerterrein voor kampeerbussen met diverse voorzieningen die op een groot bord aangegeven stonden. Tussen de symbolen voor de geboden voorzieningen zag ik een waterkraan, ik reed langs de slagboom het terrein op, vond de waterkraan en vulde mijn waterzakken bij.

Om half zes zag ik bij het dorpje Gremilly, zo'n twintig kilometer ten noorden van Verdun, een picknicktafel in de schaduw onder de bomen tussen la mairie en la église. Ik maakte van deze gelegenheid gebruik en nam plaats aan de tafel om er mijn avondeten te koken. Een motorrijder die ook even pauze hield onder de bomen in dit dorp bood me een lauw blikje cola aan, waarvoor ik beleefd bedankte. Ik hou niet van dit soort suikerwater, maar als het blikje goed koud was geweest had ik deze extra lading suikers waarschijnlijk niet afgeslagen. Ik zag even later dat hij het lauwe blikje suikerdrank dan maar zelf achterover sloeg. Na het eten maakte ik de tafel zo goed als mogelijk met mijn beperkte middelen schoon, want ik had met eten zitten knoeien. Ik laadde mijn spullen weer op mijn fiets en dat ging wel vlot want ik had inmiddels een paksysteem waarbij ik de benodigdheden voor dit soort pauzes snel te voorschijn kon halen en weer snel kon wegstouwen. Ik vertrok en merkte dat ik zeer nodig mijn behoefte moest doen. Zo'n tweehonderd meter het dorp uit vond ik een redelijk geschikte plek tussen de bosjes langs de weg voldoende uit het zicht en uit de loop en er lagen wat dode takken geschikt om een kuiltje mee te graven in de harde grond. Ik was met alles nog net op tijd om mezelf niet te bevuilen. WC-papiervervangers zoals mos en varens waren hier helaas niet te vinden. Wat een drama kan dat soms zijn met die autonoom functionerende ingewanden die nog geen paar minuten uitstel dulden.

Ik reed nog zo'n vijftig kilometer verder in zuidoostelijke richting en bereikte rond half negen kort voor de avondschemering het Lac de Madine, een groot natuurlijk meer gevoed door de beek La Madine, midden in het Parc naturel régional de Lorraine, ten westen van de Moselle tussen Metz en Nancy. Ik ging aan de noordkant anderhalve kilometer door het bos over boswegen, deels langzaam fietsend, deels lopend met de fiets aan de hand, en bereikte de Digue de Nonsard. Digue is Frans voor een dijk of dam, en Nonsard was het dorp twee kilometer verderop. Een dijk of dam was er in mijn ogen niet te bekennen. Er was een strook gras van zo'n vijftig meter breed tussen het bos en het meer, langs de bosrand liep een weg. Er stonden een paar auto's en ik zag een groep vissers met tenten bij de oever staan, converserend met blikken bier en muziek uit een mobiele luidspreker. Ze waren duidelijk niet van plan om in te pakken en te vertrekken, kamperen langs het meer was hier klaarblijkelijk toegestaan. Ik liep een stuk over het gras langs de oever op zoek naar een geschikte plek voor mijzelf, zo ongeveer om de twintig meter was er een plek met een opening in de rietkraag waar je bij het meer kon komen en er stonden paaltjes met nummers, waarschijnlijk genummerde vislocaties, allemaal onbezet. Ik vond een plek waar mijn tentje mooi verdekt dichtbij het meer kon staan en bracht mijn fiets er naartoe. Ik spoelde het zweet van de afgelopen dagen van me af in het meer, zette mijn tent op en maakte nog een kop thee terwijl het langzaam donker werd. De vissers een eind verderop hielden gelukkig al snel op met herrie maken, die wilden waarschijnlijk de volgende dag ook vroeg opstaan. Na al het fanatiek kilometers vreten van de afgelopen dagen kwam ik hier even goed tot rust.

06:30 - 07:30 Vroeg in de ochtend in het Forêt domaniale de Mormal



09:18 Hirson


09:40 Openbare waterkraan afgesloten, water halen bij de sportkantine in Buire



10:00 - 14:00 Rustige wegen in Grand Est






14:17 département de la Meuse


14:40 Brug over de Maas bij Stenay


15:10 Water halen op kampeerbusterrein Stenay



16:07 Tussen Brandeville en Bréhéville, de weg liep hier in drie grote kronkels om de uitlopers van een heuvelrug heen.


17:41 Aan tafel in de schaduw bij Gremilly


20:47 Lac de Madine, in de verte de heuvel Butte de Montsec

[Martin van Mourik]

Op de vierde dag stond ik weer om zes uur op, en was om kwart over zeven klaar voor vertrek. Een bankje op enige afstand van mijn kampeerplek gebruikte ik om mijn ingepakte spullen te verzamelen en vervolgens alles weer op mijn fiets te laden. Ik reed over meestal rustige wegen verder richting Nancy.

Om half tien bereikte ik het dorp Marbache aan La Moselle (de Moezel). Ik haalde bij de bakker een lekker volkorenbrood, en reed langs de rivier naar het zuiden. Om kwart over tien passeerde ik de gemeentegrens van Nancy en van half elf tot kwart over elf keek ik rond in het centrum. Ik had wat moeite om het drinkwaterpunt op La Place Charles III te vinden. Terwijl ik stond te zoeken zette iemand de kraan open om de duiven op het plein te drinken te geven, waar de duiven dankbaar gebruik van maakten op deze hete dag. De openbare kraan zag er in mijn ogen uit als een pomp voor de brandweer, daardoor het ik deze niet als zodanig herkend.

Ik vond het historische centrum van Nancy best mooi, met imposant grote pleinen die met licht gekleurde stenen geplaveid waren, omzoomd door enigszins protserige creme-kleurige gebouwen en opvallend veel vergulde krullen. Nancy ligt aan La Meurthe, een zijarm van La Moselle. Dicht langs het centrum loopt het Canal de la Marne au Rhin. Dit kanaal volgde ik in zuidelijke richting de stad uit. Aan de overkant zag ik in tegengestelde richting rijdend de enige ligfietser die ik op deze fietsreis gezien heb op een trike met een enorme Franse vlag als overmaats vaantje. We zwaaiden naar elkaar.

Van kwart over elf tot drie uur s'middags reed ik langs het Canal de la Marne au Rhin, van Nancy tot Gondrexange. Dit was over het algemeen fijn fietsen, met rustige en meestal in goede staat verkerende fietspaden direct langs het kanaal. Een minder punt waren de hekken waar je steeds tussendoor moest zigzaggen telkens als het fietspad een weg kruiste. Het kanaal omvat een lange reeks sluizen allemaal in dezelfde stijl gebouwd, sommige met een verval van vele meters. Bij een van deze sluizen hield ik een korte pauze om nieuwe proviand uit mijn tas te halen, en leerde in een kort gesprek met een nieuwsgierige wandelaar de juiste uitspraak van "les Vosges", met de klemtoon op de eerste lettergreep.

Ik had het kanaal verder kunnen volgen naar Sarrebourg en Saverne en zo een klim van flink wat hoogtemeters over de Vogezen kunnen vermijden. Maar ik had mijn zinnen gezet op het doorkruisen van natuurgebied Réserve biologique dirigée de Grossman met toppen van rond de 1000 meter. Ik verliet de loop van het kanaal en moest na een paar uur gestaag doorfietsen in mijn gebruikelijke vlakland-verzet weer omschakelen naar een laag verzet voor een klim. Boven op een heuvel aangekomen zag ik in de verte de Vogezen al liggen. Na drie kwartier fietsen bereikte ik Abreschviller aan de voet van de Vogezen, haalde een waterijsje bij de laatste winkel, en begon om vier uur bij Grand Soldat aan een lange klim.

Het wegdek was het eerste stuk omhoog in uitmuntende staat, de helling redelijk flauw zodat ik nog op mijn grote voorblad kon rijden. Er was geen enkel ander verkeer en omgeven door bomenrijen en natuurgeluiden dacht ik bij mezelf, als dit zo blijft dan wordt dit een makkie vergeleken met al die reeksen lage heuvels van gisteren. Maar de weg werd langzaam aan steeds steiler en weldra moest ik stoppen om de ketting om te leggen naar mijn kleine voorblad. Er bleken hier grote hoeveelheden vervelende vliegen te leven die mijn bezwete hoofd zeer aantrekkelijk vonden om er omheen te cirkelen en erop te gaan zitten. Verwensingen uitend naar deze beesten die mij onverschillig bleven belagen maaide ik om de paar seconden met een arm om me heen zodat ik met lage snelheid zwabberend over de weg ging. Mijn laagste verzet was ontoereikend maar ik had geen zin om een lang stuk te gaan lopen. Om mijn trapfrequentie niet te ver te laten zakken reed ik stukken met grote krachtinspanning, om daarna uit te hijgen. Het aantal stops dat ik zo moest maken was niet meer op twee handen te tellen. Uiteindelijk bereikte ik na ruim anderhalf uur het hoogste deel van de bergweg op ruim 800 meter.

Ik had een route uitgestippeld waarbij ik aan de oostkant van de Vogezen zou afdalen naar het riviertje La Bruche en het ernaast gegraven Canal de la Bruche om de loop hiervan te volgen langs Molsheim tot in Strasbourg. Daarvoor moest ik een doorsteek van een paar kilometer over onverharde boswegen maken om een verharde weg in de goede richting te bereiken. Ik miste de afslag, reed een stuk terug, en constateerde dat de op de kaart aangegeven bosweg die ik had willen nemen niet bestond. Het was inmiddels rond zes uur s'avonds. Ik bestudeerde de kaart en vond een alternatieve route. De boswegen die ik volgde waren behoorlijk steil en lagen vol grote ruwe stenen. Er waren wat stukken die ik langzaam fietsend en constant pompend remmend durfde af te dalen, maar veel stukken deed ik lopend vanwege de grote kans om onderuit te gaan. Uiteindelijk bereikte ik de D218 richting Oberhaslach en Niederhaslach, het eerste stuk ging het hard naar beneden met veel bochten, ik was blij dat mijn remmen het goed deden.

Ik hoopte Strasbourg nog net voor het donker te kunnen bereiken, en reed flink door. Het viel me op hoe karakteristiek Duits de plaatsnamen en bebouwing in dit deel van Frankrijk zijn. Ik kwam door pittoreske plaatsen, foto's maken liet ik zitten omdat ik op wilde schieten. Uiteindelijk bereikte ik het centrum van Strasbourg in het donker. Er was opvallend veel fietsinfrastructuur in deze stad, en ook in de regio er omheen. Sommige fietsers reden achteloos zonder licht rond, net of je in Nederland bent. Ik vond een plein met een drinkwaterpunt om mijn waterzakken bij te vullen en zat daar een half uur bij te komen en wat van mijn brood te eten. Ik was teleurgesteld, ik had het weliswaar voor elkaar gekregen om in drie dagen van Duinkerken naar Straatsburg te fietsen, maar in het donker kon ik het bereikte doel niet goed bezichtigen. Het was vrijdagavond en overal in het centrum liep uitgaanspubliek rond, wat op mij een vervreemdende werking had. Ik maakte nog een rondje langs een paar stadspleinen maar kon in het donker geen markante Straatsburgse plek voor een fiets-selfie vinden. Ondertussen keek ik uit naar een snelle eettent waar ik wat kon halen om mee te nemen zonder mijn fiets uit het oog te verliezen, ik zag niets dat aan deze wensen voldeed. Ik overwoog even om een goedkoop hotel te zoeken, maar verwierp dit idee, ik wilde verder, deze stad achter me laten. Ik fietste in noordelijke richting het centrum uit. Langs de M223 vond ik een parkeerplaats bij een ingang van het bosgebied langs de Rijn die hier grensrivier is tussen Frankrijk en Duitsland. Het bos was officieel toegankelijk tussen zonsopgang en zonsondergang, en daar zou ik me normaal wel aan houden maar nu had ik er geen boodschap aan. Ik reed een stuk over een verhard wandelpad het bos in en vond een bankje. Daar maakte ik soep bij wijze van laat avondmaal. Ik had geen puf meer om mijn tent ook nog op te zetten. Het was een vrij zachte nacht. Ik legde mijn slaapmat naast de bank, trok regenbroek en regenjas aan bij wijze van windscherm en viel zo in slaap.

06:00 - 07:15 s'morgens aan het Lac de Madine




07:51 D904


09:30 Marbache


09:45 op de brug over de Moezel bij Pompey een paar kilometer ten noorden van Nancy
De rivier La Meurthe waar Nancy aan ligt mondt vlakbij deze brug uit in de Moezel


10:15 - 11:15 Nancy

---

11:15 - 15:00 Canal de la Marne au Rhin













15:08 tussen Landange en Lorquin, in de verte de Vogezen

---

16:00 - 18:00 klim vanaf Grand Soldat naar het gebied rond de Grossmann (986 meter)






18:26 afdaling over onverharde bosweg


18:47 afdaling over de D218 naar Oberhaslach en Niederhaslach


21:00 - 22:00 Strasbourg