Foto's Fietsbennie

[Wim -de roetsende]

Je staat in het vrijdagbericht van ligfiets.net 

https://ligfiets.net/news/6527

[Fietsbennie]

In de buurt van half 5 vertrek ik. De grens weer over Duitsland in. Precies dezelfde overgang als anderhalve maand terug. De eerste 15 kilometers zijn een herhaling van zetten. Deze heb ik hier nog niet geplaatst maar heb ik wel op mijn site staan. Alleen ga ik nu bij Roelofs Jan richting Itterbeck. Het was een café-restaurant in Balderhaar waar je kon kegelen en je je een kegel kon drinken. Ik ben blij dat ik nieuw spul op de ketting heb gedaan. Het loopt weer gesmeerd. 

Ik maak me een beetje zorgen. Het is nog pikkedonker. Zal ik het deze keer wel halen? Er is geen enkele ster te zien, alleen een donkere massa aan wolken boven mij. Zijn de plannen niet te hoog gegrepen? De typische Duitse zwartwitte paaltjes glijden aan me voorbij net als mijn gemijmer. Lukt het me wel om Emsland en Münsterland aan elkaar te knopen? Met een fietsconditie van een bos wortels? Fietsen doe ik niet zoveel meer als eerder. Nu mijn werk in hetzelfde dorp zit als waar ik woon en ik vroeger tijdstip begin wegens tijdelijk personeelstekort. Langzaamaan lukt het me om me los te wurmen van de dagelijkse sleur. In Neuenhaus bij de kerk linksaf, is dit de Veldhauserstrasse? Check, en door. Zaken als gezin, werk, kerk probeer ik te ordenen in mijn hoofd. Alles sorteer ik op de juiste plek. Ik fiets op straat, ze kunnen me wat met gehobbel op de stoep.

Het werkverkeer begint op gang te komen. Het gemijmer over thuis wissel ik in voor gedachten over eerdere tochten. Waar stond ik toch met panne onderweg naar Wietzendorf, was het net zo koud als naar Quakenbrück of Oldenburg, toen ik hier ook fietste? Het scheelt: vandaag hoef ik niet zo ver van mezelf. Vandaag geen monsterlijke afstand. Zodra de aarde om me heen kleur heeft gekregen door het licht, zoek ik wat beschutting in een bushok en hou ik even pauze met uitzicht op de woonwijken Lohne. Ik zie alleen maar witte platen op de auto's terwijl ik koffie drink. Gelukkig ben ik goed gekleed, en deert me de kou niet zo. Op een temperatuurmeter zag ik 4 graden staan. In Lingen zoek ik het Dortmund-Emskanal als metgezel op. Het is weer rustig om me heen. Ik heb inmiddels goede band met dit water. Verschillende tochten heb ik er al langs mogen fietsen. 

Ik fiets langs de kerncentrale van Lingen zonder een mens te zien. Misschien zijn ze door de radioactiviteit onzichtbaar geworden? Ik geniet dubbelop dit gedeelte van de tocht. Een steile helling naar beneden met een slinger erin doe ik maar lopend, ik heb geen zin om de plump in te duiken. Het gladde water weerspiegelt het prachtige kleurenpalet van de herfstbomen. Ik ruik de geur van het bos, waarvan de loof nu grotendeels vers op het fietspad ligt.
Op een bepaald punt verhoog ik het waterpeil van het kanaal iets met eigen middelen. De bladeren dwarrelen naar beneden. Soms fiets ik door een zee van blaadjes. 

In Rheine ga ik vanuit de rust rechtsaf een grijs industriegebied in. Nu ik toch in de buurt ben, even een bakkie doen bij de Duitse collega Bestrijan die hier kantoor heeft. 
Enthousiast werd ik begroet en hij deed me koffie, terwijl ik me zoveel mogelijk kleren af pel. Hij had nooit verwacht dat ik ooit met de fiets zou komen. Ik blijf niet lang, bang om te ontwennen aan de guurheid buiten. Foto en verder. Ik wil nog 2 dingen zien, klooster Bentlage en de zoutziederij . Over het laatste raakte ik in gesprek met een vrouw. Zij heeft de gave om met haar oogopslag twee mensen tegelijk aan te kunnen kijken. 

Bij beide bezienswaardigheden kijk ik wat rond neem een foto. Ik ontwijk de drukte van de stad. Ik vind het fietspad over het voormalig spoortraject Rheine-Ochtrup. Het glooit iets. Ook dit stuk vind ik prachtig. Je kunt soms best ver kijken. Het gaat als een trein. Leuk ook om nu eens het hele stuk te doen. In het centrum van Ochtrup vlug wat boterhammen naar binnen en lauwe koffie. Na wat turen op de kaart snij ik een stuk van de route af en ga ik niet langs Dreiländersee maar rechtstreeks naar Gronau. In de drukte krijg ik er spijt van. De grens fiets ik zo over. Het is me gelukt om me bijna verleerslichtloos door Enschede te manoeuvreren, al dan niet omringd door de plaatselijke jeugd op fatbikes. Tegenwoordig lukt dat goed met de f35. In Hengelo zijn ze er nog mee bezig met de fietsroute, nog even, en ik zal in toekomst van Glanerbrug naar Vriezenveen kunnen fietsen over hetzelfde fietspad.

In Borne trakteer ik mezelf op een bankje op appelgebak, stukjes ananas en een banaan uit de supermarkt. Een paar kinderen spelen met vuurwerk. Ik ervaar het ondanks dat als geluksmoment. Dit soort temperaturen vreet energie. Ik vreet de laatste kilometers. Nog niet op de wenkbrauwen maar ik merk het gebrek aan slaap. De avondspits begint. Ik begin af te tellen want ik weet wat er nog komt.  De lampen doe ik aan voor de zekerheid. Ik loods mezelf door Almelo waar iedereen weekend gaat vieren. Ik ook bijna. Na 180 kilometer zet ik thuis de fiets in de schuur. Euforie. Ik kan niet wachten op het voorjaar.


Bushok in Lohne


Het gladde water weerspiegelt het prachtige kleurenpalet van de herfstbomen


Kern van de zaak


Dubbele reling


Even poseren met collega Bestrijan


Kloster Bentlage


Salinenpark in Rheine (museum over zoutwinning vroeger)


Fietspad tussen Rheine en Ochtrup


St Lambertuskirche Ochtrup


laatste kilometer voor de grens


Stukje Enschede


De route

[Bob Hagendijk]

Het scheelt: vandaag hoef ik niet zo ver van mezelf. Vandaag geen monsterlijke afstand.

Na 180 kilometer zet ik thuis de fiets in de schuur.

Mooi verhaal weer! Maar er zijn mensen die hun wenkbrauwen fronsen als je zegt dat 180km geen monsterlijke afstand is 

[Josligfiets]

Mooi geschreven met een aantal herkenbare punten onderweg.

[Jeroen S]

Ik moest even de leesbril gaan zoeken ivm het kleine lettertype, maar wat een mooi verhaal weer. Prachtige route, mooie plekjes. En stukjes die ik ook wel eens wil gaan proberen. Sommige stukjes ben ik ook al eens geweest, bij Gronau vind ik het ook niet fantastisch. Bij de Dreilandersee ben ik ook al eens langs gekomen, op de een of andere manier via Glanerbrug, Glane. Dat liep een stuk fijner als door de Stad. Het nabijgelegen Epe (D) is ook geen pretje.

Bij Klooster Bardel, bij het gelijknamige dorp ben in ook al wel de grens over gehobbeld. Een stukje erg slechte klinkers, maar wel te doen. Ben je zo in Losser.

Hoe was het wegdek langs dat kanaal? Is dat gewoon asfalt?

[Fietsbennie]

Hoe was het wegdek langs dat kanaal? Is dat gewoon asfalt?

Gronau is alleen leuk langs de Dinkel je kunt erlangs naar Losser. Wat het kanaal betreft, inmiddels heb ik tussen Meppen en Münster grotendeels wel gehad. Het meeste is wel verhard, maar het is soms best smal en ik twijfel of het geschikt is voor de velomobiel. Het loont zich om even te kijken op OpenStreetMap.  De hele route is 355 km lang dus succes 

[Lig-hen]

Ontzettend leuk om weer een verhaal van jou te lezen.
Je mag dat de fietsconditie van een bos wortels hebben, qua bloemrijk en creatief taalgebruik ben je nog helemaal in vorm.
Kloster Bentlage en de Salinen, die foto’s zijn een feest der herkenning.
Ik kan me het gevoel van euforie goed voorstellen nu je in bos-wortel-modus weer zo’n monsterrit hebt volbracht.
Als dat zulke prachtige verslagen oplevert verheug ik me ook op jouw voorjaar.
Dank je wel!

[Fietsbennie]

Ik had op de grens tussen nacht en dag willen vertrekken. Maar het is inmiddels half 7 geworden. Bang om te lang in het donker te moeten rijden. Ach, we hebben toch allemaal tegelijk kerstdagen. Doordat de wereld om me heen is verhuld in een waas van mist is het extra donker. De lantaarnpalen staan langs het kanaal als soldaten in het gelid. Allemaal werpen ze hun bleke licht diffuus in kegelvorm op straat.

Er is niemand te zien. Zelfs de sterren zwijgen en zijn verborgen. Een huilende vrachtwagen laat met zijn verstralers de weg oplichten, waarna vlug de rode lampen niet meer zijn te zien, en uiteindelijk het laatste geraas wegsterft in de stilte. Ik fiets Almelo binnen. Stoplichten rood, groen, kunnen me niks schelen op dit uur. Ik neem expres niet de kortste weg naar mijn bestemming. Ik heb niet veel zin om langs drukke wegen te fietsen, ook al zal het meevallen op een zaterdag. Ik verkies het fietspad langs kanaal Almelo-Nordhorn, zodat ik 25 kilometer niet af hoef te slaan of over de route na hoef te denken. Het geeft me mooi even de tijd en ruimte om alles in het leven eens te overzien. Ik word ruw uit mijn gedachten gesleurd omdat er een eend luidkeels begint te kwaken. Kennelijk is deze gevleugelde vriend nog steeds kwaad op me omdat ik hem eens heb aangereden. Langzaamaan begint het licht te worden. Duisternis verandert naar een vaagheid van witte sluiers waarin bomen met hun naakte takken naar de hemel reiken. Mijn kraag is hard geworden, ik krijg geen druppel water uit de bidon. Het vriest. Rijp verzamelt zich aan mijn mouwen en wenkbrauwen. Mijn bril had ik in Vriezenveen al in de fietstas opgeborgen, ik zag er geen bliksem meer door. Dit pad is een prachtig stukje. Ik geniet van elke centimeter. Zeker nu, met enkele honderden meters zicht, maakt het nog boeiender, haast spannend, wat er allemaal op me af komt? 

Ik stop even, en sta even te kijken bij het schuivenhuisje, waar het kanaal de Dinkel kruist, naar een bevroren spinnenweb en luister naar het water door de stuw. Het kanaalwater is verder spiegelglad en helder, de stilte wordt enkel doorbroken door stromend water bij een stuw. De zwarte bruggetjes af en toe maken het tafereel compleet. Waar het kanaal Denekamp schampt, zie ik enkele mensen met honden, onherkenbaar ingepakt met mutsen en sjaals. De beesten worden allemaal aan het lijntje gehouden.

Her en der staan nog oude groene hectometerpaaltjes, in Almelo zag ik de eerste met 0,4 erop, hier, de laatste bij de grens 28 nog wat. Eenmaal in Duitsland wordt het drukker. Het kanaalwater is vies bruin geworden. Hoor ik nu vogels fluiten? Een hardloper hier, een wandelaar daar. Ik koers op het centrum, ik had nog drank willen halen maar ik vind het prima zo. Ik zal er te lui voor zijn, en weet zeker dat ik er spijt van ga krijgen. Tegelijk houd weer een reden om vaker naar Duitsland te gaan. Ik was benieuwd of de reclamefiets nog ergens stond - die na mijn vorige bezoek een paar schroefjes mist in het voorblad - maar ik ben vergeten waar die precies stond. Het centrum is gevuld met andere winkellogo’s dan in Nederland. 

Na mijn navigatie te hebben gestart vind ik de Vecht bij de kerk. Hier is de rivier nog smal omdat de Dinkel er nog niet in is gestroomd. Ook hier neem ik een fietspad langs het water, al had dit pad een kwaliteit van niveau baggerzooi. Gelukkig niet lang. Want links verschijnt uit de mist mijn bestemming: Kloster Frenswegen. Mijn collega zag namelijk laatst m’n foto van kloster Bentlage als bureaubladachtergrond, en meende Frenswegen te zien. Daar had ik op mijn beurt nog niet wat van gehoord en deze werd weldra op mijn to do lijstje gebonjourd. Een eenzame staande receptie werd het in de kloostertuin, met fietstas als voedselbron. Dan kan ik de omgeving goed in me opnemen. En van zitten trekt de kou erin. Ook de terugweg ging het ook niet over de kortste weg. Dan zou ik na 5 km precies hetzelfde riedeltje hebben als de vorige tocht via Neuenhaus etcetera, plus zou ik alsnog langs drukke wegen fietsen. 

Ik kies Nederland binnen te rijden over een smal fietspaadje in het noordoostelijk hoekje van Overijssel. En ik was in de contreien van Breklenkamp. Een paar Shetlandpony’s draven het weiland door. Dozen oud papier staan opgestapeld langs de boerenerven. Oude knarren zie ik ze opladen op een boerenkar met een oude tractor ervoor. Achter het stuur een pet en baard waar ik ergens een sigaret tussen weg meende te ontwaren. Allemaal verlangend naar warmte en koffie. Enkele mannen waren bomen en takken aan het zagen, waar ze in een weiland verder lagen weg te branden. De onlogische ondoorgaande wegen hier in de buurt van Latttop en mooie boerderijen brengen me me tot rust. Ik zie een grote feesttent waar het bier heen wordt gebracht in onmenselijke hoeveelheden. Ik zie fanatiekelingen de boel versieren en komborden van een extra naam voorzien. Tijd voor de carnaval die deze streek ook belangrijk is, al vraag ik me af of men het vasten ook erbij doet. Ik geniet als ik het oude centrum van Ootmarsum door rij. De mooie oude panden spreken tot verbeelding hier als ik staande de laatste bevroren boterhammen naar binnen werk. Hier is het extra mooi omdat de horizon hier niet vlak is. Bijna on-Nederlands. Ik volg de navigatie naar Tubbergen, hier moet een Havezate (herenhuis) staan die ik eerder altijd gemist heb. Ik vind het gebouw achter grote borden “verboden te parkeren”. Bewust zet ik tegen een van die borden mijn fiets neer. Zulke dingen vragen er om, bij mij, op een of andere manier. Ik zet het tafereel op de foto en maak dat ik wegkom. 

Geesteren herinnerde me aan een klasgenoot die op de transportopleiding hier vandaan kwam. Hij wist het altijd beter, had alles groter en mooier, of kende wel iemand die dat had. We noemden hem IWAB (ik weet alles beter). Wat zou er van hem geworden zijn? De laatste wateren, het stroomkanaal en Overijssels Kanaal brachten me huiswaarts, zoals ik het meeste van deze tocht van ongeveer 100 kilometer heb gedaan, langs het water waar ik zo van houd. Ben ik toch een keer compleet de mist in gegaan. Nog even en het is voorjaar. Ik kan niet wachten. 


Een van mijn favoriete fietspaden...


Schuivenhuisje


Nordhorn


-centrum


Vecht


Kloster Frenswegen


verboden te parkeren, ideaal die borden 

[Lopopodium]

Ik heb het je vast wel eens eerder gevraagd (en antwoord vergeten, waarschijnlijk): hoe houd je toch je voeten warm met die lange toertochten in dit weer. De foto's geven een kleine hint, maar die dingen kunnen niet genoeg zijn (voor mij), vermoed ik...

[Wim -de roetsende]

Ik stop even, en sta even te kijken bij het schuivenhuisje, waar het kanaal de Dinkel kruist, naar een bevroren spinnenweb en luister naar het water door de stuw. 

Schuivenhuisje   

Ik moest het gewoon even opzoeken. Schitterend.

https://www.ootmarsum-dinkelland.nl/wat-...venhuisje/

[Bart Verbeek]

Een mooi verhaal dat de nostalgische inborst aanspreekt en tot rust brengt. Het confronteert me met het feit dat ik steeds meer een stoofjesklant begin te worden. Goed geschreven!

[Josligfiets]

Mooi verhaal, herkenbare omgeving/ route.

Ik heb het je vast wel eens eerder gevraagd (en antwoord vergeten, waarschijnlijk): hoe houd je toch je voeten warm met die lange toertochten in dit weer. De foto's geven een kleine hint, maar die dingen kunnen niet genoeg zijn (voor mij), vermoed ik...

Ik gebruik ook van die overschoenen (Aldi) maar met dit weer zijn mijn voeten, ondanks af en toe stoppen om te lopen, een bakker of supermarkt in te gaan, wel koud.