Als 40 jaar geleden mijn Mobylette het weer eens niet deed dan moest ik ook zo raar wijdbeens fietsen. Eigenaardig dat men daar nu zo enthousiast over is. Een fatbike kun je bepalen met de rolmaat door de afstand tussen de knieën op te meten tijdens het fietsen. Zelf zou ik een open fat-trike overigens wel zien zitten (liggen). Om over bospaden te kunnen rijden en zo. Maar met mijn diet-trike nu heb ik de indruk dat anderen in het verkeer mij meer welwillend benaderen dan op zo'n agressief ogende fat-trike. Vooral ook omdat er een wandelstok bovenuit steekt.

(27-Sep-2024, 02:34 PM)Joop99 schreef: Tja, weer veel dikkere banden dan te zien op een fiets met zgn. ballon banden, frame is veel te laag, je kunt er  niet eens op fietsen, althans niet voor een lange tijd. Fiets is duidelijk gericht op het segment met jeugd.

Het frame van mijn Baron is een stuk lager.
Op een Flevobike kan je niet eens fietsen (zonder veel te oefenen)
Ligfietsen zijn duidelijk gericht op het segment ouden van dagen.

Als gebruikers van sterk afwijkende fietsen moeten we als ligfietsers niet gaan emmeren als men een keer een andere innovatie heeft op het fenomeen 'fiets'

Het is niet de fiets, het is het gedrag van te veel van de berijders.

Laatst verschillende keren meerdere fatbikes die met hoge snelheid over een stoep of door een wandelgebied (verbonden voor fietsen) scheurden.

Ja, brommer rijders doen dat ook, maar volgens mij is dat dan ook dezelfde groep.

(27-Sep-2024, 03:16 PM)Frutsel schreef: Als gebruikers van sterk afwijkende fietsen moeten we als ligfietsers niet gaan emmeren als men een keer een andere innovatie heeft op het fenomeen 'fiets'

Ik denk dat je me verkeerd heb begrepen. Het model van de fat bike is zonder hulp motor niet bepaald een prettige fiets omdat je kont te laag zit en je dus met je benen nauwelijks kracht kunt zetten. Dus ondersteuning. op een fiets en een ligfiets is ook zonder  ondersteuning nog goed te fietsen.

(27-Sep-2024, 05:24 PM)Joop99 schreef: Het model van de fat bike is zonder hulp motor niet bepaald een prettige fiets omdat je kont te laag zit en je dus met je benen nauwelijks kracht kunt zetten. Dus ondersteuning.

Prima toch?

In Antwerpen nemen ze inmiddels stevige maatregelen. Niet opvouwen maar doorknippen.
https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20241006_95223545

Ik hoorde op de radio ook al van een Nederlandse fiets controle waar mensen die voor de tweede keer gepakt waren met een opgevoerde e-bike die moesten inleveren om vernietigd te worden.
Voornamelijk of alleen fatbikes ingeleverd.

(07-Oct-2024, 06:50 PM)Jeroen S schreef: In Antwerpen nemen ze inmiddels stevige maatregelen. Niet opvouwen maar doorknippen.
https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20241006_95223545

Citaat:In Mechelen werd zo twee jaar geleden een step gevonden die op de rollen 104 km/u haalde.

Wat een snelheid voor een step.

(07-Oct-2024, 07:38 PM)Willeke_IGKT schreef: Voornamelijk of alleen fatbikes ingeleverd.

Dit is vergelijkbaar met de stelling dat er meer mensen van kleur veroordeeld worden voor misdrijven.
Je kan dan niet automatisch de conclusie trekken dat mensen van kleur crimineler zijn, en al helemaal geen dubieuze (maar momenteel in de politiek populaire) aannames doen dat "van nature" is ofzo.

Dat er voornamelijk of alleen fatbikes worden ingeleverd kan namelijk volledig veroorzaakt worden door het feit dat de focus op fatbikes ligt en er dus meer meegenomen worden naar de controle, dat er een betere meting gedaan kan worden met een fatbike en/of dat agenten wat meer door de vingers zien bij een dame van middelbare leeftijd op een Stella dan van een tiener op een Engwe, of dat de tijdelijke begrenzer (voor bij controles) op een Veloretti/VanMoof gewoon beter in elkaar zit dan op die eerdere modellen.

Of het kan ook gewoon zo zijn dat de fatbike gebruikers minder geneigd zijn om een waarschuwing serieus te nemen en daardoor vaker een tweede keer gepakt worden.

(07-Oct-2024, 10:08 PM)Willeke_IGKT schreef: Of het kan ook gewoon zo zijn dat de fatbike gebruikers minder geneigd zijn om een waarschuwing serieus te nemen en daardoor vaker een tweede keer gepakt worden.

Ook dat kan. De mogelijkheden zijn legio

(07-Oct-2024, 09:48 PM)365cycle schreef: ........ en/of dat agenten wat meer door de vingers zien bij een dame van middelbare leeftijd op een Stella dan van een tiener op een Engwe, of dat de tijdelijke begrenzer (voor bij controles) op een Veloretti/VanMoof gewoon beter in elkaar zit dan op die eerdere modellen.

Dat eerste denk ik sowieso.

Die VanMoofs die gaan trouwens ook afschuwelijk hard.

Ik werd laatst ingehaald toen ik 40 reed. Geen helm, geen verzekeringsplaatje en uitermate ontspannend en rechtop fietsend.

Mensen op een SpeedPedelec die mij op die snelheid inhalen zie ik vaak nog wel hard trappen in een hoge frequentie.

(08-Oct-2024, 06:18 AM)Wim -de roetsende schreef: Mensen op een SpeedPedelec die mij op die snelheid inhalen zie ik vaak nog wel hard trappen in een hoge frequentie.

Vaak zijn het duurdere fietsen en daardoor voorzien van een koppelsensor. Dat werkt echt comfortverhogend.
Op mijn goedkoop opgebouwde bakfiets met Bafang-motor stel je eigenlijk in 5 stappen de snelheid in. De motor begint met werken zodra de trappers draaien en vlakt af zodra die snelheid bereikt is; standje "5" is maximaal koppel en 25,5 km/h, standje 4 is flink minder koppel en 23,6 km/h, etcetera. Heel irritant wanneer je met iemand mee wil fietsen die geen E-bike heeft, want iemand anders snelheid aanhouden lukt alleen ongeveer door soms gewoon even je benen stil te houden.

De Strömer van m'n vriendin is een vrij simpele en daardoor niet supersnel, maar heeft wel die koppelsensor: Ook in standje "3" (maximaal) moet ik denk ik zo'n 130-150W trappen om nog 45 km/h te halen. Zet je in standje drie zachtjes aan bij stoplicht, dan trekt de fiets langzaam op. Het voelt dus heel natuurlijk, alleen alsof je ineens Hulk-vermogens kan trappen.

Brengt me ineens op een leuk idee: ik zal m'n Garmin pedalen er eens op hangen

(08-Oct-2024, 09:00 AM)365cycle schreef: Brengt me ineens op een leuk idee: ik zal m'n Garmin pedalen er eens op hangen

Deel maar de resultaten. 

Ik kwam trouwens een leuk artikel uit 2022 tegen, over de e-fiets. Gaat vooral over (ongemerkte) groeps-druk.

Ik haat de e-bike, maar ik wil er zelf ook een (NRC, 24 juni 2022)

De elektrische fiets is mateloos populair. Doortje Smithuijsen legt uit waarom we voor deze racemonsters vallen. Het is een levensstijl en een marketingtruc.

Het begon denk ik toen mijn geliefde en ik overwogen net buiten de stad te gaan wonen. We hadden een huis gezien dat aan al onze eisen voldeed, behalve dat het ongeveer een kilometer buiten de ring lag. „Dan neem ik een e-bike”, verklaarde ik – ik zag mezelf al scheuren op zo’n stijlvol vormgegeven fiets. Uiteindelijk gingen we midden in de stad wonen, maar toch krijg ik dat beeld niet uit mijn hoofd. Dat beeld van die moderne, elektrische fiets en de bijbehorende rangorde op straat. Niet langer zwoegen op een afgebladderde omafiets, maar geruisloos rondzweven op vederlicht aluminium.


Eerlijk gezegd wil ik niet zomaar een e-bike: ik wil een VanMoof. De hipste variant binnen het aanbod – ook een van de duurste. Samen met mijn vijftienjarige schoonbroertje scroll ik door het aanbod, hij wil er ook een. 3.000 euro voor een exemplaar in matgrijs, ik zag laatst een hip meisje langsracen op precies dat model. „Doe het gewoon”, zegt hij. „Weet je hoe chill.” Ik zeg dat ik 3.000 euro voor een fiets belachelijk vind. Maar als ik later op het fietspad word ingehaald door twee dertigers, rustig pratend op de cruise control, begin ik daaraan te twijfelen.


Ondertussen lijkt iedereen in mijn omgeving wel 3.000 euro over te hebben voor een e-bike. Eén voor één ruilen mijn vrienden en kennissen hun normale fiets in, onder het mom van ‘toch wel handig’ of ‘maar ik heb hem écht nodig voor werk’. In mijn buurt in Amsterdam-Noord rijden meer elektrische fietsen rond dan normale exemplaren. De vroege pont naar het centrum lijkt vaak wel een catalogus van de nieuwste modellen: VanMoofs, Veloretti’s, Cowboys, hier en daar een elektrische Swapfiets.


De afgelopen jaren bereikte de verkoop van elektrische fietsen record na record. Sinds 2019 is de e-bike de meest verkochte nieuwe fiets, blijkt uit cijfers van brancheorganisatie BOVAG. In 2019 werden 420.000 nieuwe e-bikes verkocht. In lockdownjaar 2020 steeg de verkoop met 30 procent en werden er 547.000 verkocht, in 2021 478.000. De e-bike is inmiddels goed voor 76 procent van de totale omzet uit fietsverkoop, met een gemiddelde prijs van 2.400 euro per exemplaar. In 2020 reden er naar schatting rond de 3 miljoen e-bikes door Nederland – inmiddels zijn dat er weer flink meer.

Asociaal en gemakzuchtig

Ondertussen lijken meer mensen e-bikes te gaan haten. Zoals dat gebeurt met elk product dat in korte tijd populair is geworden. Naast handig en milieubewust worden ze gezien als asociaal, energieslurpend en gemakzuchtig. Toen een vriendin een nieuwe e-bike had, parkeerde ze die de eerste paar maanden liever om de hoek als ze een afspraak had, bang om gezien te worden als lui of verwend.

Naast een verlangen zit er ook bij mij haat tegen de e-bike. Ik rol met mijn ogen als ik weer een zelfbewuste moeder op een Urban Arrow voorbij zie zoeven. Ik schud mijn hoofd als ik kinderen van een jaar of twaalf op een fiets van duizenden euro’s naar school zie gaan. Maar ik haat VanMoof-rijders zoals ik vroeger de populaire kinderen op school haatte: als ik de kans kreeg, zou ik bij ze willen horen. Een kennis omschreef het zo: e-bikes hebben een rot-imago, maar dat rot-imago heeft ook iets aantrekkelijks.

De snelle opkomst van de e-bike, ondanks de maatschappelijke weerstand, is een praktijkvoorbeeld van wat de Franse antropoloog René Girard ‘mimesis’ noemde: het idee dat menselijke verlangens doorgaans niet spontaan ontstaan, maar als reactie op de verlangens van anderen. Volgens Girard modelleren mensen hun verlangens naar wat ze om zich heen zien. Wil een vriend of vriendin naar Bali, dan wil jij dat ook. Koopt de buurman een nieuwe auto, dan is jouw auto ineens ook aan vervanging toe.

Girards model verklaart waarom zoveel mannen na hun 35ste ‘spontaan’ besluiten te gaan wielrennen en waarom werkelijk iedereen tijdens de coronacrisis op het lumineuze idee kwam zelf brood te gaan bakken. Waarom alle hippe randstedelijke dertigers de afgelopen vijf jaar van normale wijn op natuurwijn overstapten, terwijl ze die eigenlijk allemaal een beetje duur en overdreven vinden.

Willen wat de ander heeft


Verlangen creëert verlangen, en zo ontstaat een vicieuze cirkel waarin bepaalde producten in heel korte tijd heel gewild kunnen worden. Terwijl het gros van de mensen voor hun gevoel helemaal zélf bedenkt dat ze een e-bike willen kopen, zijn de achterliggende redenen veel meer sociaal ingegeven. Ze willen zich profileren richting anderen, door datgene te hebben wat iedereen wil.

„In de spullen die we aanschaffen, worden we veel meer dan we denken gestuurd door irrationele behoeftes”, zegt Patrick Wessels, als psycholoog gespecialiseerd in consumentengedrag. De behoefte bijvoorbeeld om je eigen identiteit vorm te geven, het type mens te worden dat je zou willen zijn. Succesvolle merken slagen erin hun product te verkopen als méér dan alleen een product. Wie koffie koopt bij Starbucks, koopt niet alleen een cappuccino, maar ook een bepaalde identiteit. De identiteit van iemand die zich een kop koffie van 5 euro kan veroorloven, van iemand die bewust kiest voor kwaliteit.

Wat is de identiteit die je bij de VanMoof erbij krijgt? De website verkoopt vooral een verhaal van vooruitgang en optimalisatie. ‘Word de baas van de weg’, staat er bij een foto van een van de nieuwste modellen. Oneliners over ‘next generation’-fietsen en de ‘fijnste fietservaring ooit’ glijden door het beeld. ‘Ben jij klaar voor de toekomst?’, vraagt VanMoof. Goeie vraag, ben ik dat, als sterveling zonder e-bike? Voor de zoveelste keer beweeg ik mijn muis naar de ‘koop nu’-knop om vervolgens mijn laptop geschrokken weer dicht te klappen.

Sinds 2017 vertienvoudigde de omzet van het Nederlandse VanMoof. Ondertussen zijn de reviews van de fietsen niet bepaald positief: online wemelt het van de klachten over fietsen die na een jaar al total loss zijn, accu’s die veel te snel leeglopen, automatische sloten die op hol slaan en zichzelf blijven vergrendelen. Op de Instagrampagina van VanMoof moet vooral de klantenservice het ontgelden: onder elke post van de fietsenfabrikant staan reacties van gefrustreerde klanten die – ondanks de belofte van een immer bereikbaar care team – wekenlang niemand aan de lijn krijgen als hun fiets kapot of gestolen is. Waarom kopen dan tóch zoveel mensen die fiets?

Vergelijkend warenonderzoek

Volgens Wessels baseren mensen die voor het eerst een e-bike kopen de merkkeuze op het principe van frequency illusion: doordat ze veel VanMoofs om zich heen zien, gaan ze ervan uit dat het dé fiets is die je moet hebben. Iedereen heeft er een, dus zal het wel een goed ding zijn. Vergelijkend warenonderzoek is totaal ondergeschikt aan dat soort gevoelens.

Ondertussen ziet Wessels, die in een dorp in de buurt van Leiden woont, zelf ook veel e-bikes in zijn omgeving, maar zelden een VanMoof. „Hier heeft iedereen gewoon zo’n praktisch ding met fietstassen.” Inderdaad: waar in mijn buurt de design e-bikes oververtegenwoordigd zijn, zie je die buiten de grote steden nauwelijks. Daar vind je vooral de minder hippe, maar betrouwbare modellen: de Gazelle PuurNL, de Dinsdag E-go van Batavus.

Deze fietsen worden op een heel andere manier aan de consument aangeprezen dan de futuristische VanMoofs. Op de site van Gazelle gaat het over ‘trapondersteuning’ in plaats van ‘turbo boost’ en over ‘ontspannen door heuvelachtig landschap fietsen’ in plaats van de ‘baas zijn van de weg’. Batavus raadt de e-bike aan voor ‘boodschappen’ en ‘weekendtochten’.

Juist het uitvergroten van de degelijkheid van Gazelle en Batavus, maakt die merken zo succesvol: wie voor een Gazelle kiest, kiest nadrukkelijk níét voor een overdreven designfiets. Ik ken genoeg mensen die blijven benadrukken dat zij ‘gewoon een goede, stevige e-bike hebben, in plaats van zo’n trendy VanMoof’, alsof ze zich op die manier onderscheiden van de e-bikebezitters die wél gevoelig zijn voor reclame. In zijn boek Wanting: The power of mimetic desire in everyday life legt Luke Burgis uit hoe moderne reclame vooral eropuit is de mens een gevoel geven van rationeel handelen, terwijl ze eigenlijk een totaal irrationele keuze maken. Doordat reclames de laatste decennia vaak over the top en zelfs ironisch aanvoelen, krijgt iemand daardoor het idee niet door reclame te worden beïnvloed. Want jij koopt je e-bike echt niet omdat je ‘de baas van de weg’ wil zijn, maar omdat je hem gewoon nodig hebt, toch?

Gebrek aan verbinding

Volgens Wessels heeft mijn dubbele gevoel – ik wil een e-bike, maar ik haat ’m ook – te maken met de gevolgen van kapitalisme en individualisering: „Doordat het in onze samenleving alsmaar sneller en efficiënter moet, ervaren steeds meer mensen een gebrek aan verbinding. Daardoor gaan we onbewust op zoek naar manieren om toch verbondenheid te ervaren. Een e-bike vormt een snelle oplossing voor dit gevoel. Je hebt in één keer het idee dat je bij een groep hoort, namelijk de groep met de hippe, snelle fietsen.”

Ondertussen zorgen precies deze fietsen er voor dat de samenleving steeds sneller en onherbergzamer wordt – maar de langetermijnconsequentie wordt bij de beslissing een VanMoof te kopen blijkbaar overstemd. Liever bij de asociale, verwende mensen horen, dan bij helemaal niemand. Liever mee in de elektrische vaart der volkeren, dan het gevoel dat je achterblijft.

Liever bij asociale, verwende mensen horen, dan bij niemand

Je zou de e-bike kunnen zien als de collectieve variant van de midlife-crisis motor, zegt Wessels. We voelen ons onbevredigd, ongelukkig, onbestemd en kopen een nieuw vervoermiddel om dat gevoel te overstemmen. We denken allemaal dat we de enige zijn met dit idee, maar ondertussen zijn weinig beslissingen zo maatschappelijk en sociaal ingegeven.

Zoals alle mannen van vijftig die een Harley kopen denken dat zij anders zijn dan alle andere mannen van vijftig die een Harley kopen, zo denk ik – zelfs tijdens het schrijven van dit stuk – dat mijn verlangens naar een VanMoof oorspronkelijker zijn dan die van de mensen met wie ik elke dag op de pont sta. Maar als mijn muis vanavond weer boven de ‘koop-nu’-knop hangt, verlang ik niet naar een e-bike, maar naar verbinding. Terwijl ik ergens ook wel weet dat verbinden lastig wordt als je met 25 kilometer per uur langs elkaar scheert.

Leuk artikel, al zie ik ook wel wat verschillen.
Verbinden lukt ons echt prima, terwijl sommigen regelmatig boven de 60 rijden en anderen de 30 nooit aantikken

(08-Oct-2024, 09:00 AM)365cycle schreef: Op mijn goedkoop opgebouwde bakfiets met Bafang-motor stel je eigenlijk in 5 stappen de snelheid in. De motor begint met werken zodra de trappers draaien en vlakt af zodra die snelheid bereikt is; standje "5" is maximaal koppel en 25,5 km/h, standje 4 is flink minder koppel en 23,6 km/h, etcetera. 

Dat zijn inderdaad heel irritante fietsen, zowel om zelf op te fietsen, als voor de omgeving. Doordat ze zo slecht te controleren zijn wordt er veel meer mee gescheurd. De casus van fietsen door een gebied voor gedeeld gebruik van voetgangers en fietsers is er zo een. Met zo'n motor zonder koppelsensor is het heel moeilijk om daar op geschikte snelheid mee of doorheen te fietsen. Eigenlijk kan dat alleen als je de ondersteuning uit zet. Dat doet natuurlijk vrijwel niemand, en dus worden er halsbrekende toeren uitgehaald. 

Ik zie ook wel eens ouders op e-bike basisschoolkinderen op het vlakke duwen, zou dat ook daarmee te maken hebben, of is dat gewoon ongeduld. Zelf pas ik me altijd aan aan de wisselende snelheid van mijn peuter, en doe dus veel moeite om bij 5 km/u niet om te vallen op de Chamsin  .

---

(08-Oct-2024, 01:37 PM)PieterTrapt schreef: Ik kwam trouwens een leuk artikel uit 2022 tegen, over de e-fiets. Gaat vooral over (ongemerkte) groeps-druk.

Leuk artikel

(08-Oct-2024, 04:15 PM)Raymond schreef: Ik zie ook wel eens ouders op e-bike basisschoolkinderen op het vlakke duwen, zou dat ook daarmee te maken hebben, of is dat gewoon ongeduld. Zelf pas ik me altijd aan aan de wisselende snelheid van mijn peuter, en doe dus veel moeite om bij 5 km/u niet om te vallen op de Chamsin  .

Bij mij is dat ongeduld, de uk is Koning Treuzel (geen idee van wie hij dat heeft) dus we hebben nog weleens een uitdaging met tijd.
Ik ben niet te bang om 'm naar 30 km/h te duwen (met de velomobiel dan wel, niet met de E-bike want dan zit ik krom).

Daarbij is hij 1x begonnen met vallen, toen hij 4 was geloof ik. Hij had echter een stevig spijkerjasje aan dus ik tilde hem zo over de fiets heen, en alleen die bleef dus liggen.
Remmen doe ik dus ook door z'n jas stevig vast te pakken met m'n rechterarm, maar ik heb 'm ook al eens stevig versneld vanwege een automobilist die liever een vader+kind aanreed dan dat hij voorrang zou verlenen. Het is ontzagwekkend hoeveel controle je hebt vanaf/vanuit een ligger als je een beetje kracht in je armen hebt.

(08-Oct-2024, 06:31 PM)365cycle schreef:

(08-Oct-2024, 04:15 PM)Raymond schreef: Ik zie ook wel eens ouders op e-bike basisschoolkinderen op het vlakke duwen, zou dat ook daarmee te maken hebben, of is dat gewoon ongeduld. Zelf pas ik me altijd aan aan de wisselende snelheid van mijn peuter, en doe dus veel moeite om bij 5 km/u niet om te vallen op de Chamsin  .

Bij mij is dat ongeduld, de uk is Koning Treuzel (geen idee van wie hij dat heeft) dus we hebben nog weleens een uitdaging met tijd.
Ik ben niet te bang om 'm naar 30 km/h te duwen (met de velomobiel dan wel, niet met de E-bike want dan zit ik krom).

Daarbij is hij 1x begonnen met vallen, toen hij 4 was geloof ik. Hij had echter een stevig spijkerjasje aan dus ik tilde hem zo over de fiets heen, en alleen die bleef dus liggen.
Remmen doe ik dus ook door z'n jas stevig vast te pakken met m'n rechterarm, maar ik heb 'm ook al eens stevig versneld vanwege een automobilist die liever een vader+kind aanreed dan dat hij voorrang zou verlenen. Het is ontzagwekkend hoeveel controle je hebt vanaf/vanuit een ligger als je een beetje kracht in je armen hebt.

Ik heb dat afgelopen zomer ook veel gedaan als vrouw en kids me tegemoet kwamen lopen als ik richting huis fietste. De oudste op zijn loopfietsje en ik er naast om te duwen vanaf de M-Racer.

Ik zat me deze middag tijdens een fietstocht te bedenken, toen ik zo'n ding langs zag zoeven, gaan die banden nou moeilijker lek dan op andere fietsen? En als je een lekke band hebt, is dat nog een beetje fatsoenlijk zelf te plakken of de binnenband te verwisselen? Kan me voorstellen dat zo'n joekel van een brede en dikke en stugge (?) band niet echt lekker met de hand op je velg te leggen is.

Ik kan het even niet vinden, maar volgens mij had de BNN een filmpje online gezet waarin ze de Fatbike vergeleken met de gewone mountainbike. Hierin kwam het lek rijden aanbod. Maar inderdaad een band wisselen lijkt me niet leuk met een fatbike.

Maar hier een andere filmpje gevonden:

Heb jij wel eens een band geplakt of verwisseld Hardloper? Het lijkt mij bij een fatbike niet ingewikkelder dan bij welke andere fiets dan ook. Bovendien, er is lekker veel werkruimte, en hoe breder banden zijn hoe makkelijker je ze van de velg trekt.

(11-Oct-2024, 08:48 PM)melle z schreef: Heb jij wel eens een band geplakt of verwisseld Hardloper? Het lijkt mij bij een fatbike niet ingewikkelder dan bij welke andere fiets dan ook. Bovendien, er is lekker veel werkruimte, en hoe breder banden zijn hoe makkelijker je ze van de velg trekt.

Nou ik heb samen met mijn vader een keer de band van de QV vervangen. Wat een gekloot. En ik heb vroeger bij techniek lessen een band geplakt. Maar buiten dat herinner ik me geen andere keer

Dat vermoeden had ik al.

Mijn ervaring is dat smalle racefietsbandjes vaak lastiger op en af gaan dan bredere banden. Is ook logisch, meer materiaal geeft je al snel net iets meer speelruimte. Met wat ervaring is band verwisselen sneller gebeurd dan een fietsenmaker zoeken.