9 uren geleden
Ik ben aan het einde van de middag van mijn vouwfiets voorover geduikeld en op mijn linkerknie en rechterschouder geland. Gat in mijn goede regenjas, gat in een mooie trui, en gat in mijn broek. De kunststof borgring die de pal van de sluiting van het wegklapbare stuur op zijn plaats moet houden was op een of andere manier open gedraaid. Ik raakte de controle over het voorwiel kwijt en kukelde voorover.
De pezen van de spieren waarmee ik mijn arm omhoog beweeg hebben een heftige oplawaai gehad. Toen het net gebeurd was heb ik met veel pijn mijn arm maar even alle kanten uit gedraaid, dat ging, dus geen botbreuk denk ik, misschien wel een kneuzing.
Net na de klap voelde ik mij lichtelijk misselijk, ik stond te hijgen en het zweet brak me uit. Eerst heb ik even staan hijgen en kermen, en een paar woorden gewisseld met een toevallige voorbijganger die het zag gebeuren. Toen een stuk gelopen met de fiets aan de linkerhand, daarna toch maar gaan fietsen want ik wilde graag naar huis. Ik was niet vooruit te branden.
Ik zit nu met een spanband als mitella en type met links. Kledingsstukken aan of uittrekken is een marteling. Koken ging moeizaam maar lukte.
Sombere gedachte: vorig jaar of het jaar daarvoor had ik dit ook een keer. Ik had toen de juiste reflex: het stuur omhoog trekken en naar voren duwen zodat je het scharnierpunt recht houdt. Dit keer had ik die reflex niet, dat zie ik als een teken van aftakeling.
Poging tot positieve gedachte: ik had mijn nek wel kunnen breken. En gelukkig rij ik nu meestal een ligger, daarmee kun je niet zo'n gevaarlijke duikeling uit de hoogte met je hoofd voorover maken. Misschien is het feit dat ik op mijn schouder landde en niet op mijn hoofd toch nog een teken van goede reflexen.
De pezen van de spieren waarmee ik mijn arm omhoog beweeg hebben een heftige oplawaai gehad. Toen het net gebeurd was heb ik met veel pijn mijn arm maar even alle kanten uit gedraaid, dat ging, dus geen botbreuk denk ik, misschien wel een kneuzing.
Net na de klap voelde ik mij lichtelijk misselijk, ik stond te hijgen en het zweet brak me uit. Eerst heb ik even staan hijgen en kermen, en een paar woorden gewisseld met een toevallige voorbijganger die het zag gebeuren. Toen een stuk gelopen met de fiets aan de linkerhand, daarna toch maar gaan fietsen want ik wilde graag naar huis. Ik was niet vooruit te branden.
Ik zit nu met een spanband als mitella en type met links. Kledingsstukken aan of uittrekken is een marteling. Koken ging moeizaam maar lukte.
Sombere gedachte: vorig jaar of het jaar daarvoor had ik dit ook een keer. Ik had toen de juiste reflex: het stuur omhoog trekken en naar voren duwen zodat je het scharnierpunt recht houdt. Dit keer had ik die reflex niet, dat zie ik als een teken van aftakeling.
Poging tot positieve gedachte: ik had mijn nek wel kunnen breken. En gelukkig rij ik nu meestal een ligger, daarmee kun je niet zo'n gevaarlijke duikeling uit de hoogte met je hoofd voorover maken. Misschien is het feit dat ik op mijn schouder landde en niet op mijn hoofd toch nog een teken van goede reflexen.
