Utrechtse Heuvelrug - Zuid Limburg

[Hoekie]

Ben ik de enige die aan het eind van het fietsseizoen een soort vermoeidheid voelt en minder vooruit te branden is?

Zodra het fris/kouder wordt (een fietsseizoen heb ik niet), is iedereen minder vooruit te branden. Meer luchtweerstand, banden die trager worden enzovoort.

NB Het viel me dit jaar weer op dat, iig hier in Zeeland, voor de massa sportieve fietsers, er zelfs alleen maar een zomerseizoen lijkt te zijn.

[365cycle]

Ben ik de enige die aan het eind van het fietsseizoen een soort vermoeidheid voelt en minder vooruit te branden is?

Zodra het fris/kouder wordt (een fietsseizoen heb ik niet), is iedereen minder vooruit te branden. Meer luchtweerstand, banden die trager worden enzovoort.

Klopt. En hier bericht vanuit de powermeter-hoek van het forum: Als het echt koud wordt (richting vriespunt) loopt je vermogen ook echt terug, de exacte oorzaak daarvan weet ik eigenlijk niet. Worden onze eigen rubbers ook minder soepel bij lage temperaturen?
Op dit moment heb ik er zelf in ieder geval nog geen last van. De fiets wel. Ik had het er deze week nog met Frutsel over: de Continental Contact Urban lijkt ook echt een kantelpunt te hebben waarop het rubber traag wordt. Zo rond de 10 graden volgens mij. Zo had ik deze week over een rappe woon-werkrit een keer gemiddeld 281W voor 42.7 km/h. Onder warmere omstandigheden zitten er dan wel een paar kilometer extra in. Bij de Milan GT kon ik de verhoogde rol- en luchtweerstand trouwens redelijk compenseren door op het juiste moment de racekap te monteren.

NB Het viel me dit jaar weer op dat, iig hier in Zeeland, voor de massa sportieve fietsers, er zelfs alleen maar een zomerseizoen lijkt te zijn.

Klopt. Bukfietsers fietsen bijna allemaal altijd met de wind mee (ze wachten denk ik tot de wind draait voor ze weer naar huis gaan), en alleen als het zonnetje schijnt, de temperatuur goed is en de rest van de weergoden ons ook goed gezind zijn.

[Lopopodium]

Mijn 'fietsseizoen' betreft vooral de lange toertochten. Dus echt mijzelf uitdagen met snelheid doorfietsen en heel veel kilometers maken.

Dat is van begin maart tot ongeveer nu, afhankelijk van het weer. Dat zijn altijd tochten van minimaal 100 kilometer. Zodra het weer beduidend minder wordt, gaat de ligfiets in de stalling en maak ik alleen nog fietstochten met de stadsfiets. Eens of tweemaal per week ongeveer 40 kilometer. Dan behoud ik een basis om in het voorjaar bij goed weer meteen weer op de ligfiets boven 100 kilometer te fietsen.

In de koude en regenachtige maanden is het dus kortere stadsfietstochten en ook vooral veel wandelen.

[Bacchus]

Klopt. En hier bericht vanuit de powermeter-hoek van het forum: Als het echt koud wordt (richting vriespunt) loopt je vermogen ook echt terug, de exacte oorzaak daarvan weet ik eigenlijk niet.

Ik kan me voorstellen dat er een punt is dat je vermogen nodig gaat hebben om warm te blijven, of tenminste: dat je lichaam energie gaat besteden aan het opwarmen van bv. ingeademde lucht.

[Martin van Mourik]

Mijn 'fietsseizoen' betreft vooral de lange toertochten ...

Die trend zit er bij mij toch ook wel in, dat ik in de winter minder lange tochten rijd. En mijn bedoeling was om die trend enigszins te breken met deze tocht. Maar het telt niet echt want het was hardstikke mooi weer met voorjaarstemperaturen.

---

Ik kan me voorstellen dat er een punt is dat je vermogen nodig gaat hebben om warm te blijven, of tenminste: dat je lichaam energie gaat besteden aan het opwarmen van bv. ingeademde lucht.

Ik denk dat dat een belangrijk punt is, dat je onder winterse omstandigheden gewoon meer energie kwijt bent aan het op temperatuur houden van je eigen lichaam, vanwege de sterkere koeling.
Ik rijd in de winter op mijn open ligger vaak met alleen een shirt onder een winddichte jas. In de tas heb ik dan een of twee dunne truien en een sjaal e.d. voor het geval ik ergens stil kom te staan.

---

... de Continental Contact Urban lijkt ook echt een kantelpunt te hebben waarop het rubber traag wordt.

Ik neem zonder meer aan van al die mensen die metingen doen dat Continental Contact Urban banden bij kou trager worden, maar ik merk er in de praktijk niks van. Waarschijnlijk is de aerodynamiek van mijn open ligger zo slecht, en heb ik al zo'n nadeel op het gebied van rolweerstand door de twee kleine wielen waar ik mee rijd, dat het materiaal van de banden in mijn geval een verwaarloosbare rol speelt.

Bukfietsers fietsen bijna allemaal altijd met de wind mee

Ik ken er wel een die dit inderdaad doet, lekker hard op de renfiets met de wind meerijden, en dan terug naar huis met de trein.

[Martin van Mourik]

Gisteren heb ik met stralend weer en recordtemperaturen vanuit Geleen een rondje van ongeveer 120 kilometer en 880 hoogtemeters gereden langs het drielandenpunt bij Vaals, van daaruit een stuk over RAVeL ligne 39, en vervolgens in westelijke richting door Wallonie naar Visé, en langs de oostkant van Maastricht terug naar Geleen.

Bij het opstaan voelden mijn benen nog redelijk verzuurd van de fietstocht van de vorige dag. Na vertrek bleek al snel dat ik toch nog aardig wat kracht in de benen had.

Ik reed s'morgens met de klep van mijn pet ver over de ogen getrokken tegen de laag staande zon in via Spaubeek, Nuth, Voerendaal, Ubachsberg, Simpelveld en Bocholtz, de Duitse dorpen Orsbach en Lemiers, langs de Nederlandse grens bij Vaals naar Vaalserquartier, een in Duitsland liggende buitenwijk van Vaals, en klom via de Duitse kant naar het drielandenpunt.



Komend vanuit Ubachsberg is het een stijle afdaling naar Simpelveld, en eentje waarbij je stevig in de remmen moet om niet veel te hard het dorp in te rollen.



De klim naar das Dreiländereck vanuit Duitse kant beviel me een stuk beter dan die vanuit Vaals. Het voert door een rustige bosrijke omgeving met een holle weg, langs een gehucht met vakwerkhuizen, en het laatste stuk over een onverharde weg. Ik kwam er een paar groepen wandelaars tegen, geen gemotoriseerd verkeer.





Ik at bij de toren een boterham, keek even rond, en daalde vervolgens via een paar haarspeldbochten af in de richting van Gemmenich, en vond na enig zoeken het begin van RAVeL ligne 39. Dit is een fietspad dat het tracé van een voormalige spoorlijn volgt, net zoals de Vennbahn / RAVeL ligne 48 die ik begin september volgde op mijn tocht naar Signal de Botrange (zie https://ligfietsers.nl/thread-1527.html). Net zoals de Vennbahn is RAVeL ligne 39 in het begin een breed fietspad met goed wegdek, maar dit veranderde al snel in een onverharde weg met voornamelijk wandelaars erop. Na enige tijd werd het een smal onverhard pad langs een enkelspoor.






Na het fietspad een stuk gevolgd te hebben wilde ik eens zien waar ik was op de kaart, en constateerde dat ik met mijn stomme kop nogmaals vergeten was om van te voren Wallonie in te laden in mijn offline navigatie. Ik zat dus weer met een pijltje in een grijs vlak. Het pijltje ging in zuidelijke richting en dat kon wel kloppen, want de fietsroute die ik wilde volgen gaat met kronkels in zuidwestelijke richting naar Luik, maar toen ging het pijltje met een bocht pal naar het oosten. Dat kon niet kloppen, ik zat dus op het verkeerde fietspad. Achteraf bleek dat ik in Plombières de afslag naar RAVeL ligne 38 had moeten nemen, dat is de lijn die richting Luik loopt. Ik heb geen informatieborden gezien waar ik dat uit had kunnen opmaken.

Na eerst mezelf hard te hebben uitgelachen, gevolgd door ergernis, sloeg de stemming na korte tijd toch weer om naar genieten van de omgeving. Ik koos wegen die ongeveer in westelijke richting gingen, en sommige maakten dan na enige tijd een draai naar het noorden of zuiden. Ik maakte foto's van plaatsnaamborden zodat ik achteraf min of meer kon reconstrueren waar ik gereden had. Achteraf bekeken is er weinig aan te merken op de route van Welkenraedt, Hoof, Elsaute, Clermont, Chapelle des Anges, Froidthier, Val-Dieu, Mortroux tot Dalhem die ik reed.





In Dalhem zag ik iets dat leek op een kasteel boven op een berg, en een weggetje dat er naartoe leidde. Dit werd een korte steile klim over zeer hobbelige straatstenen, met grote krachtinspanning kwam ik er net tegenop op mijn grote voorblad. Daarna heb ik mijn fiets tegen een struik geparkeerd en even wat rondgelopen en rondgekeken. Er was een trapweggetje onder een gebouw door naar beneden met een informatiebord. Hier wat informatie over het uit 1076 stammende kasteel: https://www.dalhem.be/loisirs/tourisme/d...ateau-fort



Vanuit de oude fortificatie van Dalhem volgde ik de weg verder. Deze ging naar het zuiden, en het duurde wat langer voordat er een afslag naar het westen richting de Maas kwam dan me lief was. Uiteindelijk bereikte ik via Trembleur en Saint Remy met een paar haarspeldbochten bij Château d'Argenteau de Maasoever, waar een snelweg, een spoorlijn en een provinciale weg pal naast elkaar liggen. Ik reed over de nogal fietsonvriendelijke provinciale weg naar Visé, af en toe door de goot heen uitwijkend voor achteropkomend gemotoriseerd verkeer. Ergens halverwege lagen er wat platen isolatiemateriaal midden op de weg, daar ben ik even gestopt, en in korte pauzes tussen de aanstormende auto's door de weg opgerend om deze te verwijderen en achter een gesloten container die daar stond te dumpen.

Voor de tocht had ik op de kaart gezien dat er fietspaden langs de oevers van de Maas en het Albertkanaal liepen, maar ik zag ter plekke geen manier om die te bereiken. Ik reed door een van druk autoverkeer vergeven Visé heen naar het Vlaamse Moelingen, en kon weer op mijn telefoon navigeren. Ik merkte een reeks fietsknooppunten (78, 74, 73, 6, 7, 9, 105, 19) op die in een mooie lijn in de juiste richting liepen van Mariadorp via Rijkholt langs Maastricht tot voorbij Meerssen. Dat was prettig fietsen over vrij liggende fietspaden. Meestal geven fietsknooppunten routes die me al snel te kronkelig worden om van A naar B te komen maar deze keer paste het perfect. Ik reed verder door Ulestraten en langs vliegveld Beek, dat ze tegenwoordig als "Maastricht Airport" aanduiden en bereikte via Geverik, Beek en Neerbeek weer Geleen.

Ik ben twee mensen op trikes tegengekomen op deze tocht, een in Wallonie in de buurt van Val-Dieu, en later nog een in Zuid-Limburg in de buurt van Rijkholt.

[Lopopodium]

De omgeving ziet er mooi uit. Maar ik ben niet zo'n klimmer. Ik vind Berg en Dal en de Veluwe al hoog / steil zat. Zuid-Limburg is nog een stukje zwaarder. Maar verder is het avontuurlijk fietsen, aan de foto's te zien!

[Martin van Mourik]

Gisteren ben ik van Geleen terug naar Doorn gereden, via een korte route waarbij ik van Thorn tot Beek en Donk de Zuid-Willemsvaart volgde. Er stond een zwakke zuid-oostenwind dus ik had wind mee.
10:00 vertrokken, 16:00 aangekomen, 150 kilometer in 6 uur, dat is twee uur minder dan mijn snelste tijd tot nu toe op dit traject. Ik was na twee en een half uur rijden al in Helmond, en na vier uur rijden in Oss.

Bij Roosteren ben ik even de grens over gestoken en vanaf Maaseik over de N78 naar het noorden gereden met een kleine omweg door Thorn, een mooi historisch plaatsje.



Het eerste stuk langs het kanaal ging over de Wessemerdijk, een weggetje met enigszins hobbelig asfalt dat direct aan het kanaal ligt. Ik ben daar helemaal niemand tegengekomen. Van Nederweert tot Helmond rij je aan de westkant van het kanaal voor je gevoel niet langs het kanaal, maar langs de N266, een drukke provinciale weg. De vorige keer dat ik daar reed beviel me dit slecht, maar toen reed ik nog bukkend, en nu liggend. Het beviel me nu ondanks de herrie van het gemotoriseerde verkeer best goed omdat er een goede kwaliteit fietspad ligt waarover je goed kunt opschieten.



Tussen Beek en Donk en Erp ligt er langs de Boerdonkse dijk zo'n typisch Brabants verwaarloosd stoeptegelhobbelpad voor de fietsers naast een autorijbaan met in prima staat verkerend asfalt, je reinste fietsontmoedigingsinfrastructuur. Het fietspad ligt gescheiden van de weg door een heg. De rijbaan gebruiken en even naar het hobbelpad uitwijken bij achteropkomend gemotoriseerd verkeerd, wat er schaars is, gaat dus niet. Ik heb een deel van de weg over de rijbaan gereden en er werd agressief naar me getoeterd door een enkele automobilist die in de andere richting ging.

Net voorbij Mariaheide was de Hoogstraat richting Vorstenbosch / Bedaf afgezet. Ik heb toen een route langs de sportvelden aan de westkant van Uden geimproviseerd. Daar liepen diverse vrouwen met honden, eentje riep me nadat ik behoedzaam met lage snelheid over het gras om haar en haar loslopende hond heen gereden was op verbolgen toon na dat het daar geen fietspad was, maar dat was het toch echt wel.

Terwijl ik op het veer over de Maas bij Oijen wachtte en vervolgens overgezet werd trok de hemel dicht.



Vlak voor mijn eindbestemming ging het nog bijna mis. Ik was al een paar zwabberende naast elkaar rijdende scholieren tegengekomen op het fietspad langs de N225 tussen Amerongen en Doorn, en was daardoor gelukkig op mijn hoede. In een flauwe bocht naar rechts en licht helling af kreeg ik vrij laat een groepje in beeld dat het fietspad over de volle breedte in beslag nam. Ik kwam hard remmend in de berm tot stilstand en ging net niet onderuit. Ik riep ze een verwensing na. Terwijl ik al weer bezig was weer op te trekken hoorde ik uit de verte achter me een twijfelend "sorry!".

[Roepers]

Fantastische tocht. En dat gewoon in november. Kan gewoon en nog goed tot redelijk goed weer ook.

Komend vanuit Ubachsberg is het een stijle afdaling naar Simpelveld, en eentje waarbij je stevig in de remmen moet om niet veel te hard het dorp in te rollen.







De klim naar das Dreiländereck vanuit Duitse kant beviel me een stuk beter dan die vanuit Vaals. Het voert door een rustige bosrijke omgeving met een holle weg, langs een gehucht met vakwerkhuizen, en het laatste stuk over een onverharde weg. Ik kwam er een paar groepen wandelaars tegen, geen gemotoriseerd verkeer.

Die afdaling ken ik ook:
.

Ik ging toen van Schinnen naar Aachen via Simpelveld, Bocholtz. Dat ging aardig op en neer. 


Die klim naar de Vaalserberg vanaf de Duitse kant is een goed idee. Ik ben er vanaf de Belgische kant (via Gemmenich) naar boven gegaan en via de Nederlandse naar beneden.


Groet,

Marco

[365cycle]

Mijn 'fietsseizoen' betreft vooral de lange toertochten ...

Die trend zit er bij mij toch ook wel in, dat ik in de winter minder lange tochten rijd. En mijn bedoeling was om die trend enigszins te breken met deze tocht. Maar het telt niet echt want het was hardstikke mooi weer met voorjaarstemperaturen.

Daarvoor is een velomobiel wel echt ideaal. December 2021 had bij mij de 3e plaats qua kilometers in dat jaar, Januari 2022 zat ik niet zo heel hoog maar reed ik wel gewoon m'n woon-werk en een paar keer 100 km enkel.

Ik kan me voorstellen dat er een punt is dat je vermogen nodig gaat hebben om warm te blijven, of tenminste: dat je lichaam energie gaat besteden aan het opwarmen van bv. ingeademde lucht.

Ik denk dat dat een belangrijk punt is, dat je onder winterse omstandigheden gewoon meer energie kwijt bent aan het op temperatuur houden van je eigen lichaam, vanwege de sterkere koeling.
Ik rijd in de winter op mijn open ligger vaak met alleen een shirt onder een winddichte jas. In de tas heb ik dan een of twee dunne truien en een sjaal e.d. voor het geval ik ergens stil kom te staan.

Dat snijdt denk ik wel hout, maar wat me dan verbaast is dat ik geen noemenswaardig vermogensverschil meet met de racekap op de Milan, terwijl het dan wel warmer blijft. Bij de DF liep het vermogen zelfs 5-10% terug, maar ik had destijds de indruk dat dat met verminderde ventilatie en dus minder effectieve ademhaling te maken had.

... de Continental Contact Urban lijkt ook echt een kantelpunt te hebben waarop het rubber traag wordt.

Ik neem zonder meer aan van al die mensen die metingen doen dat Continental Contact Urban banden bij kou trager worden, maar ik merk er in de praktijk niks van. Waarschijnlijk is de aerodynamiek van mijn open ligger zo slecht, en heb ik al zo'n nadeel op het gebied van rolweerstand door de twee kleine wielen waar ik mee rijd, dat het materiaal van de banden in mijn geval een verwaarloosbare rol speelt.

Dat scheelt inderdaad veel. Wanneer ik 30 km/h rijd is de rolweerstand nog 3x zo groot als de luchtweerstand. Gegevens van een trike heb ik niet, maar op een wielrenfiets met mijn grote lijf erop zal de luchtweerstand dan al 2x zo groot zijn als de rolweerstand. Een factor 6 verschil; als de banden dan 25% meer weerstand leveren valt het op de wielrenfiets niet echt op.

Bukfietsers fietsen bijna allemaal altijd met de wind mee

Ik ken er wel een die dit inderdaad doet, lekker hard op de renfiets met de wind meerijden, en dan terug naar huis met de trein.

[Lopopodium]

Bukfietsers fietsen bijna allemaal altijd met de wind mee

Ik ken er wel een die dit inderdaad doet, lekker hard op de renfiets met de wind meerijden, en dan terug naar huis met de trein.

Dat doe ik ook wel eens (hoewel de laatste keer in 2019 was voor het hele coronagebeuren, dit jaar er helaas geen kans voor gehad).
Je wordt er eigenlijk nauwelijks minder vermoeid van, dat wind mee rijden, is mijn ervaring. Het voornaamste verschil is dat het fijner fietst en je gaat wat harder. Maar je wordt er net zo moe van. Tenminste ik, want ik lever gewoon dezelfde inspanning. Maar je vergroot er je actieradius enorm mee. Toch leuk, zeker als je gratis treinreizen hebt zoals ik...

[Bacchus]

Je wordt er eigenlijk nauwelijks minder vermoeid van, dat wind mee rijden, is mijn ervaring. Het voornaamste verschil is dat het fijner fietst en je gaat wat harder. Maar je wordt er net zo moe van. Tenminste ik, want ik lever gewoon dezelfde inspanning. Maar je vergroot er je actieradius enorm mee. Toch leuk, zeker als je gratis treinreizen hebt zoals ik...

Dan is het dus eigenlijk efficiënter om tegen de wind in te fietsen: hoef je minder ver te rijden voor dezelfde training. Scheelt banden ofzo..

[Martin van Mourik]

Die afdaling ken ik ook
...



Ik ging toen van Schinnen naar Aachen via Simpelveld, Bocholtz. Dat ging aardig op en neer. 

Op die foto van jou is nog mooier te zien hoe je daar de diepte in rijdt.
Ik vraag me af hoe de foto is genomen ... statief?, mederijder?, drone?

[Bart Verbeek]

Klopt. Bukfietsers fietsen bijna allemaal altijd met de wind mee (ze wachten denk ik tot de wind draait voor ze weer naar huis gaan), en alleen als het zonnetje schijnt, de temperatuur goed is en de rest van de weergoden ons ook goed gezind zijn.

Dat verbaast mij ook inderdaad wel eens. Ik ben niet de slimste, dus ik kom zelf niet zo gauw op het idee om niet te gaan fietsen als het koud is of regent, of als de wind tegen is.

[Roepers]

Die afdaling ken ik ook
...



Ik ging toen van Schinnen naar Aachen via Simpelveld, Bocholtz. Dat ging aardig op en neer. 

Op die foto van jou is nog mooier te zien hoe je daar de diepte in rijdt.
Ik vraag me af hoe de foto is genomen ... statief?, mederijder?, drone?

Die foto is genomen met Ultrapod, timer en Canon Eos 300 met timer. Ik dacht dat ik toen ook al de draad ontspanner had. De Ultrapod had ik vastgemaakt aan de paal van een verkeersbord.
 
In een andere bijdrage hier heb ik het al eens uitgelegd met foto's:

De meeste foto's met Ultrapod en zelfontspanner.
Zoals hier


Deze set-up resulteerde in deze foto:

Ligfietsen op het pad langs het Meedenerdiep in Muntendam by Marco Roepers, on Flickr

Groet,

Marco

[Bart Verbeek]

Die foto is genomen met Ultrapod, timer en Canon Eos 300 met timer. Ik dacht dat ik toen ook al de draad ontspanner had. De Ultrapod had ik vastgemaakt aan de paal van een verkeersbord.

Dat intrigeert dan wel weer. Als je beneden bent moet je dan weer naar boven om je fototoestel op te halen, of ga je halverwege gierend in de remmen?

[Roepers]

Ik rol rustig naar beneden en dan draai ik om en fiets weer naar boven om mijn toestel op te halen.

Racen om in beeld te komen is in dit geval niet nodig.

Groet,

Marco

[Martin van Mourik]

Ik ben een week geleden weer eens op de hurri op en neer geweest naar Geleen. Op vrijdagmiddag begon ik aan wat fietsonderhoud dat ik eigenlijk al eerder had willen doen: afstelling van de remmen nakijken, uitgelubberde bevestiging van een spiegel vervangen, versnellingskabel smeren met grafiet en daarna weer afstellen, kettingbuizen poetsen, nieuwe ketting erop. Toen ik de oude en de nieuwe kettinghelften naast elkaar hield dacht ik eerst met een opmerkelijk geval van ongelijkmatige rek te maken te hebben. Later realiseerde ik me dat ik de lange helft (anderhalve 9x ketting) twee schakels korter had gemaakt dan de vorige. Dit leek me geen probleem, en bij een kort testritje leek het ook in orde zo. Al met al duurde al het onderhoudswerk en nog wat andere zaken die ik voor vertrek wilde doen veel langer dan ik gehoopt had, en ik lag pas om half drie in mijn bed.

De volgende morgen om acht uur wakker geworden, en na het regelen van proviand en bepakking van mijn fiets uiteindelijk om tien uur vertrokken. Er stond noordenwind, en ik hoopte dat ik mijn kortste rijtijd iets kon verbeteren. Afgelopen november deed ik er zes uur over in noordelijke richting met zuidenwind. Al gauw viel me op dat de derailleur niet lekker in een verzet wilde blijven zitten maar af en toe spontaan schakelde. Ik besloot eerst door te rijden en af te wachten of het niet vanzelf minder zou worden. Maar het werd juist meer, op een gegeven moment had ik in de middenste verzetten ongeveer om de vijf keer trappen een schok in mijn aandrijving doordat de ketting over de cassette versprong. Ik wachtte met een stop om de boel opnieuw af te stellen tot een rustig punt met een bankje waar ik mijn fiets op de kop overheen kon hangen.

Ondertussen belandde ik bij de veerpont bij Oijen in een stoet oude traktoren waarop meerdere generaties agrariers in feeststemming reden. Tijdens de overtocht stond ik in een walm van diesel en uitlaatgassen omdat ze die dingen allemaal door lieten draaien. Vaak mag je bij zo'n veerpont wachten tot alle gemotoriseerde voertuigen eraf zijn gereden voordat je als fietser verder kunt. Zo gauw ik er tussendoor kon manoevreren ben ik gaan rijden, en heb ik de eerste afslag de andere kant uit genomen dan die stoet gifwolkbrakers. Dit bracht me over een dijk langs een waterzuivering, waar ook ergens een picknicktafel stond waar ik rustig naar de afstelling van mijn derailleur kon kijken. Ik ben uiteindelijk drie keer gestopt om de versnellingskabel bij te stellen. Vanaf ongeveer Helmond was het schakelgedrag weer enigszins stabiel.

De iets te korte ketting op mijn fiets maakte dat deze bij gebruik van het grote voorblad en het grootste tandwiel op mijn cassette volledig gespannen kwam te staan met een horizontaal getrokken derailleurarm. Ik heb drie keer gehad dat ik voor een hellinkje bij een dijk of brug niet goed oplette en naar het laagste verzet doorschakelde. Terug omhoog schakelen lukte dan niet meer, en de trappers kwamen vast te staan, en het achterwiel uit het lood getrokken en hoorbaar aanlopend. De eerste keer was het eventjes paniek omdat ik die strak gespannen ketting niet meer los kon krijgen. Toen kwam ik op het idee om het achterwiel los te halen, en dit gaf dan met het wiel tegen het spatbord geduwd net genoeg ruimte om de ketting weer los te krijgen en op een kleiner tandwiel van de cassette te zetten.

Ik heb altijd een stel werkhandschoenen bij me, maar deze zaten ergens diep weggestoken in mijn bagage. In de haast om weer verder te kunnen heb ik met blote handen de ketting met verse fabriekssmeer vastgepakt, en daarna mijn handen afgeveegd aan een papieren zakdoek, wat niet veel hielp. Daardoor heb ik de hele dag met vieze handen gereden en boterhammen en fruit met een beetje kettingsmeer gegeten.

Ik zag laatst in een draad op velomobilforum van Jack-Lee de tip om geen eigen smeermiddel te gebruiken, maar puur en alleen dat van de fabriek. Zijn advies was om na de eerste honderd kilometer met een smeerlap met WD40 de buitenkant van de ketting schoon te vegen en er verder niets meer aan te doen. Als je de ketting in gebruik neemt wordt een deel van de fabriekssmeer rond de assen van de schakels naar buiten gedrukt. Dat moet je dan verwijderen om geen al te kleverige en vuil aantrekkende ketting-buitenkant te hebben. Doordat de ketting er net op lag was ik aan het poetsen van de buitenkant nog niet toegekomen, en was deze doordat ik al een eind gereden had maximaal smerig.

Afgezien van het geklooi met de techniek en vieze handen was het verder geen bijzondere fietstocht, via een door mij al vaker gereden korte route langs de Zuid-Willemsvaart van Keldonk tot de N273 bij Thorn. Er zijn daarbij wat stukken waar je rustig langs het kanaal rijdt, maar ook lange stukken waar je langs een doorgaande weg rijdt zonder het kanaal te zien. Best aardig om te rijden als alles aan je fiets goed werkt en je vlot door kunt trappen, wat minder als je vol ergernis zit vanwege technische mankementen.

Tussen Thorn en Maaseik heb ik niet de doorgaande route over de N78 genomen maar een stukje over fietsknooppunten langs de Vissenakkerplas en de Maas, met uitzicht op veel zeilboten, windsurfers en vliegersurfers enzo.
Ondanks het vele oponthoud kwam ik na zes uur en drie kwartier fietsen aan, voor mijn doen geen al te slechte tijd.

---

Op zondag heb ik een rondje Geleen - Maastricht - Luik - Spa - Aken - Kerkrade - Geleen gereden.
Het eerste stuk via Beek, Neerbeek, Geulle en Bunde naar Maastricht ging vlot. Bij Maastricht de Wilhelminabrug overgestoken en langs de Maasboulevard richting het zuiden. Het eerste Waalse dorp waar ik doorheen kwam was Lanaye. Daar stak ik het kanaal over via les écluses (sluizen), en ging over het eiland tussen het Albertkanaal en de Maas verder. Aan de noordkant van Visé bij le Barrage de Lixhe stak ik de Maas over.
Vroeger ben ik wel vaker per auto over de E25 langs Visé en Liège gekomen bij een rit naar het zuiden, of terug naar huis. Je ziet dan aan de ene kant de Maas liggen en aan de andere kant een boven het landschap uittorenende wand met een afwisseling van bossen en bebouwing erop en enkele rotspartijen. Ik was benieuwd hoe het zou zijn om hier te fietsen. Er loopt bij Visé een fietspad tussen de Maas en de snelweg. Bij de rit hierover is het uitzicht over de Maas ook wel aardig, maar die wand in het landschap zie je niet omdat de snelweg boven je uittorent.




Bij Hermalle-sous-Argenteau weer Meuse en Canal Albert overgestoken en het fietspad aan de westzijde van het kanaal gevolgd tot in Liège. Ter hoogte van Herstal kwam ik een oranje QuattreVélo tegen. De berijder stak een arm uit en zwaaide naar me en ik zwaaide terug.
Ik ben vroeger zelden in Luik geweest, er meestal langs gereden. Van de enkele keer dat ik er was doemt uit mijn herinnering een beeld op met grijze gebouwen met roetaanslag erop en veel herrie makend gemotoriseerd verkeer. Op een zonnige zondagmiddag is Luik best een aardige stad met monumentale gebouwen, pleinen, oude kronkelstraatjes en terrassen enzo. Er zijn tegenwoordig ook wel wat voorzieningen voor fietsers, maar dat is niet erg consistent doorgevoerd. Als je nog eens flink door elkaar geschud wilt worden door rommelige ongelijkmatig liggende straatstenen dan is Luik een prima plek om dat mee te maken.
Op een paar plekken in Liège waren me al mensen opgevallen die in gele hesjes met een klaarover-bordje schijnbaar doelloos op een plek stonden. Terwijl ik aan de zuidkant de stad uitreed kwam ik de reden hiervoor tegen: een verkleed hardloop-evenement. De boel was niet afgezet en van tijdelijke inrijverboden voorzien, ik kon gewoon mijn route vervolgen, langzaam rijdend en bellend zodat groepen hardlopers me op tijd zagen en me wat ruimte gaven om te passeren. De deelnemers waren in allerlei stijlen uitgedost: als prehistorische holbewoners, als superhelden met cape, als bloemboeketten, er kwam een Jezus compleet met kruis op zijn rug voorbij draven, en de klapper vond ik een levensgrote hardlopende bak popcorn met popcorn-pruik op.






Ik ben vervolgens een stuk langs de naar het zuiden kronkelende Ourthe gereden tot aan Remouchamps. Net als bij veel andere waterwegen in België loopt langs de Ourthe op veel stukken een jaagpad dat tegenwoordig als fietspad ingericht is. Het stuk tussen Poulseur en Rivage heb ik twee keer gereden. Mijn navigatie (OsmAnd) biedt de mogelijkheid om de kaart te draaien. Dat gaat heel handig met een speciaal swipe-gebaar dat ik niet ken, maar soms per ongeluk uitvoer. Als de kaart zo gedraaid is zie ik dat meestal meteen, maar nu was deze ongeveer 180 graden gedraaid, en het was onbekend terrein met een stukje Ourthe in noord-zuid richting, en ik was redelijk ver ingezoomd zodat herkenningspunten buiten beeld waren. Bij Rivage in de buurt van de brug moet ik de kaart per ongeluk omgedraaid hebben. Ik was even in de war met het inslaan van de juiste weg en reed toen een stuk via de doorgaande weg aan de ene kant van de rivier terwijl mijn geplande route aan de andere kant over het jaagpad liep. Ik had al heel wat kronkelfietspad achter me en het was wel lekker om even vaart te kunnen maken over een brede weg, en ik kon nog even leuk een paar wielrenners inhalen. Toen ik bij Poulseur aankwam, herkende ik dit als een plaatsje dat ik al eerder gepasseerd was, en herkende ik op de app linksboven het kleine symbooltje waaraan je kunt zien dat de kaart gedraaid is. Ik zou die kaartdraai-feature het liefst compleet uitschakelen, maar heb daarvoor nog geen mogelijkheid gevonden.









Van Rivage tot Remouchamps volgde ik grotendeels de doorgaande weg langs de Ourthe. Daarna werd het klimmen richting La Reid en Spa. Tussen La Reid en Spa werd de helling zo steil dat ik besloot om maar eens het kleine voorblad te gaan gebruiken. Ik had al weer eens per ongeluk met het grote voorblad naar het grootste tandwiel op de cassette geschakeld, en mijn achterwiel moeten loshalen om de strak gespannen ketting weer los te krijgen. Ik ging even stilstaan om de ketting handmatig op het kleine voorblad te leggen, stapte weer op, rolde een paar meter helling af en maakte een boogje om verder helling op te rijden. Terwijl ik begon te trappen hoorde ik een onheilspellend geluid onder me. Ik stapte weer af en constateerde dat mijn derailleur zich op een of andere manier in de spaken van het achterwiel gehaakt had, en helemaal verdraaid was.






Ik heb ongeveer drie kwartier in de berm scheldend de boel staan repareren. Ik verwachtte niemand in de buurt en ventileerde mijn frustratie hardop. Na enige tijd liep iemand naar me toe en vroeg in keurig Engels of ik hulp nodig had. Ik heb mijn situatie uitgelegd, hulp afgeslagen, en me vervolgens staan afvragen of dit nou een Waal was die zulk duidelijk Engels sprak zonder vet Frans accent. Ik heb de ketting bij de sluitschakel gesplitst en losgehaald, de derailleur helemaal er af gehaald. Het verbogen bevestigingspunt aan de achtervork weer enigszins recht gebogen. Ik had de indruk dat de derailleur niet helemaal naar de verdommenis was. Er was een klein uitsteeksel bij de bevestigingsbout afgebroken. Daardoor kon de derailleur verder rond deze bevestigingsbout draaien dan voorheen. Het was met slechts twee handen moeilijk om het tegenstribbelende ding weer goed bevestigd te krijgen, uiteindelijk lukte me dit toch nog nadat ik een klein stelboutje verwijderd had. Ik heb naar huis gebeld om te melden dat het allemaal wat langer ging duren dan verwacht.

---

In Spa heb ik even rondgekeken en een kleine lus om het centrum heen gemaakt. Het was duidelijk een toeristisch plaatsje, maar het maakte niet al te veel indruk op me. Daarna doorgereden richting Limbourg, ooit zetel van een groot hertogdom en naamgever van de Belgische en Nederlandse provincies Limburg. De heuvels aan de noordkant van de Ardennen zijn wat straffer dan die van Zuid-Limburg. Op de fiets is het hier steeds omhoog kruipen en dan in korte tijd met een rotvaart naar beneden. Plaatsjes liggen over het algemeen in een dal, daarna volgt weer de klim tegen de volgende heuvel op. Met hellingspercentages van rond de 5% bereikt mijn open ligger vrij makkelijk snelheden tussen 50 en 60 km/u, maar veel meer dan 62 wordt het niet, dan stoot ik op een soort van luchtweerstandsmuur, en kan ik niet erg effectief meer meetrappen. Fietsend handmatig de ketting van het ene naar het andere kettingblad omleggen heb ik tijdens deze tocht eindelijk enigszins onder de knie gekregen.





Limbourg is een pittoresk klein historisch ogend plaatsje. Ik heb er even rondgekeken en dan mijn route vervolgd richting Lontzen en Hergenrath in de Belgische Duitstalige Gemeenschap.






Vervolgens kwam de laatste grote klim over het Preuswald naar Aachen. Voorbij de grens lag er opeens zomaar een fietspad langs de weg. Aachen heeft een mooi oud centrum. Op het grote marktplein heb ik even bij de fontein gezeten met een duur betaald schepijsje.




Aan de zuidkant van Herzogenrath stond het dak van een huis in de fik. Het was al van ver te zien aan een dikke rookpluim in de lucht. De brandweer was grootschalig uitgerukt en de boel was afgezet. Ik moest een klein stukje omrijden.




In Kerkrade ben ik over de Neustraße / Nieuwstraat gereden, een grensstraat midden in de bebouwde kom met een opmerkelijke mengeling van Duitse en Nederlandse borden en straatmeubilair. Daarna ben ik nog even het oude centrum ingereden en heb ik kort stilgestaan op het marktplein. Ik raakte in gesprek met een heer op leeftijd die geinteresseerd was in mijn fiets.



Ik reed verder via Landgraaf en langs de zuidkant van natuurgebied de Brunsummerheide over het enige stukje onverharde weg dat ik in mijn route had opgenomen. Daarna was het grotendeels een gestage afdaling via Amstenrade en Puth en dan nog even de steile helling door Sweikhuizen af. Ik was om negen uur terug, en vrijwel exact twaalf uur onderweg geweest.

[Tom Fekkes]

Mooi verslag Martin!!!

[Lopopodium]

Wat betreft kettingsmeer op je handen: gewoon even op spugen (of wat water uit een fles) en dan je handen afvegen aan je sokken (ik heb eigenlijk altijd donkere sokken aan), maar desnoods aan de binnenzijde van een broekzak als je je sokken wil ontzien. Zo doe ik dat.

[Fietsbennie]

Mooi fietsen daar. Jammer dat je zo aan het klooien kwam.
Een pakje zakdoekjes is altijd handig.
Moio dat je daar een adres hebt waar je terecht kan.

[Wim -de roetsende]

Prachtig verslag inderdaad.

Ik las ook nog het volgende: 

Al gauw viel me op dat de derailleur niet lekker in een verzet wilde blijven zitten maar af en toe spontaan schakelde. Ik besloot eerst door te rijden en af te wachten of het niet vanzelf minder zou worden. Maar het werd juist meer, op een gegeven moment had ik in de middenste verzetten ongeveer om de vijf keer trappen een schok in mijn aandrijving doordat de ketting over de cassette versprong.

De keren dat mijn derailleur een eigen leven begon te leiden bleek de kabel het probleem te zijn.

Het is mij tot nu toe 2x overkomen en toen bleek de kabel aan het doorslijten te zijn.
Dit was met de DF. Die staat/stond (is dit nog steeds zo?) er berucht om dat er derailleurkabels 'opgevreten' worden. Peter van ICB vervangt daarom het liefst de kabel preventief ieder jaar.


Dat jij daarna nog zo ver hebt kunnen rijden doet mij vermoeden dat het niet aan de kabel lag.

Een voorwaarde voor probleemloos schakelen is sowieso een ketting die de goede lengte heeft.
Als de ketting op groot-groot ligt, dan mag de derailleur 45 graden naar voren wijzen. Zo heb ik het ooit geleerd.

[Victor]

Hou er met de kettinglengte bij een fiets met achtervering ook rekening mee dat je wat extra lengte nodig hebt voor het inveren, Een te korte ketting trekt idd je derailleur kapot.

[Wim -de roetsende]

Hou er met de kettinglengte bij een fiets met achtervering ook rekening mee dat je wat extra lengte nodig hebt voor het inveren, Een te korte ketting trekt idd je derailleur kapot.

Ik heb geen fietsen met achtervering. Alleen de Milan.

Ik weet niet of ik dit actief wist. Het klinkt echter wel heel logisch, maar is gemakkelijk om niet aan te denken.

[Martin van Mourik]

Wat betreft kettingsmeer op je handen: gewoon even op spugen (of wat water uit een fles) en dan je handen afvegen aan je sokken (ik heb eigenlijk altijd donkere sokken aan), maar desnoods aan de binnenzijde van een broekzak als je je sokken wil ontzien. Zo doe ik dat.

Net nog even uitgeprobeerd, ik had het niet verwacht maar met die fabriekssmeer werkt afspoelen met water ook wel redelijk. Bij de bio-afbreekbare wax waarmee ik de afgelopen twee jaren gereden heb werkte afspoelen goed, en dat vond ik ook fijn aan dat spul.
Om je handen aan je sokken af te vegen, daar was ik nog nooit opgekomen.

Een pakje zakdoekjes is altijd handig.

Ik gebruik in de praktijk altijd twee vellen krinkglooppapier-keukenrol, die vind ik steviger dan de papieren zakdoekjes die je speciaal voor het doeleind kunt kopen, en het scheelt een beetje plastic verpakkingsmateriaal.

Mooi dat je daar een adres hebt waar je terecht kan.

Destijds toen ik er woonde ben ik in totaal ongeveer twee keer naar Maastricht, en een keer naar Heerlen gefietst. En twee keer als padvinder naar de Mechelse heide. Nooit naar Duitsland (minder dan 10 km). Het is dus ook een soort inhaalslag die ik nu maak.

Als de ketting op groot-groot ligt, dan mag de derailleur 45 graden naar voren wijzen. Zo heb ik het ooit geleerd.

Dan had ik mijn ketting echt wel te kort gemaakt.

Hou er met de kettinglengte bij een fiets met achtervering ook rekening mee dat je wat extra lengte nodig hebt voor het inveren, Een te korte ketting trekt idd je derailleur kapot.

Waarschijnlijk een goede tip voor wie met vering rondrijdt. Ik heb de voor- en achtervering van mijn hurri uitgeschakeld m.b.v. houten klossen omdat aan beide kanten de luchtdemper leeg was. Ik ben wel tevreden over het rijgedrag zonder vering.

---

Na een dagje rust ben ik terug naar Doorn gereden met windkracht 4 noordenwind. Voor de verandering heb ik eens niet de brug bij Stein of bij Maaseik genomen, maar de veerpont bij Berg aan de Maas. Deze had ik helemaal voor mezelf alleen, terwijl ik deze ongeveer een jaar geleden met twee dozijn velomobielen moest delen tijdens de grenslandtoer 22. De kapitein bespaarde wat brandstof met een trage overtocht.



Het jaagpad langs de Vlaamse Zuid-Willemsvaart is tot nu toe de fijnste fietsroute in de Benelux die ik ken. Ik ben er dit keer wel onderuit gegaan op een ernaast liggend stukje grind. Ik was na een kruispunt op een weggetje parallel aan het jaagpad beland. Waar dit weggetje naar rechts afboog en er naar links een opgang was naar het jaagpad lag dit stuk grind. Ik remde af om de bocht naar links naar het jaagpad te maken, remde alleen met het voorwiel, slipte in het grind en raakte uit balans door een kuil, en landde met kont en linkerelleboog op het grind met schaafwonden tot gevolg. De wond op mijn hand heb ik met water uit mijn waterzak vanuit mijn mond schoongespoten. Daarna ben ik met een stuk papieren zakdoek om mijn hand om het bloeden te stelpen doorgereden.



Aan de oostkant van Hamont de grens met Nederland gepasseerd, en via Gastel en het Leenderbos naar Valkenswaard gereden. Ten noorden van Valkenswaard ligt een tot fietsroute omgebouwde oude spoorbaan, daarmee rij je in een mooie rechte lijn tussen Aalst en Waalre door naar Eindhoven.





Op de High Tech Campus passeerde ik een loods van de fabrikant van mijn halfgare derailleur. Via de Hovenring, een boven een kruispunt opgehangen fietsrotonde, bereikte ik het fietspad langs het Beatrixkanaal. Daarmee passeer je ongehinderd een flink stuk Eindhoven.





Van Best tot Vught reed ik grote stukken over wegen die direct naast de A2 liggen. Over de doorgaande weg dwars door Boxtel heen kun je per fiets redelijk goed doorrijden dankzij rotondes met voorrang voor fietsers. Even ten noorden van Boxtel miste ik een afslag naar de weg die daar parallel aan de A2 loopt. Toen heb een stukje door natuurgebied Eikenhorst gereden, over een mooie goed fietsbare onverharde weg. Na ongeveer een kilometer ging dit weer over in een verharde weg. De laatste tien meter lag er mul zand waardoor ik ongewenst naar rechts afboog, en in een berg drek terecht kwam die daar naast de oprit van een boerderij lag. Ik kwam tot stilstand in de blubber in een diep bandenspoor waar water in was blijven staan. Mijn wielen hadden precies een rondje gedraaid in de modder en zaten helemaal onder. Mijn schoenen en broek ook voor een deel. Gelukkig was mijn ketting beschermd door de zelfgeknutselde kettingkast waarmee ik rondrijd. Ik heb mijn fiets een meter opzij getild en ben verder gereden. De eerste paar honderd meter had ik veel bijgeluiden van modder tussen de wielen en de spatborden, maar dit verdween vrij snel.




Om door Den Bosch heen te komen vind ik de Parallelweg langs de westkant van het spoor een handige route. Via Ertveldweg en Orthen kun je door een industriegebied heen aan de westkant van het spoor blijven en de drukte vermijden. Je hebt daar wel een stuk met veel verkeersdrempels.
Tot in Den Bosch was mijn route over het algemeen redelijk beschut. Ten noorden van Den Bosch kwam ik duidelijk in meer open gebied terecht en had ik merkbaar meer last van de tegenwind. Mijn snelheid zakte op sommige stukken tot onder de 25 km/u. Via mijn gebruikelijke route Hedel - Zaltbommel - Waardenburg - Geldermalsen - Buren - Rijswijk - Wijk bij Duurstede reed ik verder naar huis. Ik was om twaalf uur vertrokken en arriveerde om kwart over zes. Niet slecht met die tegenwind.

[Martin van Mourik]

Ik ben in twee dagen van de Utrechtse Heuvelrug naar Zuid-Limburg gereden met een flinke omweg door België heen.

De dag die ik als dag van vertrek had uitgekozen was de dag waarop storm Jody over ons land kwam razen. De dag ervoor besloot ik dat ik wel zou gaan, en dat het een late start zou worden. Ik vertrok uiteindelijk pas om 12 uur. Het waaide nog behoorlijk stevig en het regende nog wat na. Mijn route richting Leuven liep iets westelijk van pal zuid en de wind stond iets zuidelijk van pal west, ik had de wind gemiddeld schuin van voren. Er stonden schuimkoppen op de golven toen ik met de veerpont bij Wijk bij Duurstede overgezet werd. Het fietsen was op veel stukken hobbelig door alle takken die op de weg lagen, vooral op fietspaden met bomen erlangs. De brug over de Waal bij Zaltbommel bereikte ik na anderhalf uur. Tussen Zaltbommel en Waalwijk in het open landschap van de Bommelerwaard had ik veel weerstand van de wind, vooral op de Bergsche Maasdijk was het kruipen recht tegen de wind in. De brug over de Bergsche Maas bij Heusden bereikte ik na twee uur en een kwartier. Ondertussen veranderde de lucht van grijs naar blauw-wit met veel rijen wolken.
Ten zuiden van Waalwijk had ik kort uitzicht over de Loonse en Drunense Heide, en daarna reed ik beschut voor de wind tussen de bomen.



Door Tilburg heen had ik een route aan de westkant uitgestippeld langs industrieterrein Kraaiven en park Oude Warande, zo kwam ik redelijk vlot langs de stad, en bereikte het begin van twee fietspaden over oude spoorlijnen die ik in mijn route had opgenomen. De eerste was het Bels Lijntje, dat loopt van Tilburg via Baarle-Nassau en Baarle-Hertog tot Turnhout. Bij Baarle-Nassau trof ik een feeëriek aandoend glaspalijs aan dat over het fietspad heen stond. In de lappendeken van stukjes Belgische en Nederlands grond bij Baarle reed ik meerdere keren België binnen over een op het fietspad gemarkeerde grens. Bij Weelde Statie was het oude grensstation nog zichtbaar met diverse gedenktekens en informatieborden.






In natuurreservaat het Turnhouts Vennengebied beklom ik even de uitkijktoren. Ik bereikte Turnhout om half zes, de hemel trok weer dicht.




Bij mijn eerste zelfstandige fietsvakantie ooit, tussen vierde en vijfde jaar van de middelbare school, met een paar vrienden op weg naar Zeeland, kwamen we ook rond deze tijd aan in Turnhout. We navigeerden toen met een papieren wegenkaart van heel België waar geen campings op gemarkeerd waren, en we hadden ook geen campinggids of iets dergelijks. We waren gedurende de dag vaak genoeg bordjes die campings aangaven gepasseerd, maar nu we er een nodig hadden waren dit soort bordjes in geen velden of wegen te bekennen. We bogen af naar het noorden, reden langs Ravels en Poppel, en vonden uiteindelijk net over de Nederlandse grens in de buurt van Hilvarenbeek een camping.

Terwijl ik Turnhout in zuidelijke richting uitreed regende het licht. Niet hard genoeg om regenkleding aan te trekken, wel om mijn telefoon onbedienbaar te maken met mijn vochtige handen en ik nam op haperend richtingsgevoel een paar verkeerde afslagen. Na een paar minuten slaagde ik er weer in mijn positie en richting te bepalen, en ik was zodanig van mijn geplande route afgeweken dat ik niet via Tielen maar via Kasterlee en Lichtaart naar Herentals reed. In het centrum van Herentals aangekomen kreeg ik nog even een korte regenbui over me heen. Bij de brug over het Albertkanaal aan de zuidkant van Herentals aangekomen trok de hemel weer open. Ik bereikte onder de A13 het begin van het tweede fietspad over een voormalige spoorlijn.





Op het 22 km lange fietspad van de Kempen-Hagelandroute heb je als fietser nergens voorrang. Bij de vele kruisingen met verkeersarme landweggetjes word je steeds afgeremd door snelheidsdrempels of obstakels. Ik vond het ook nogal saai met lange rechte stukken tussen bomen en weinig interessante uitzichten.



Ik bereikte Aarschot om kwart over acht en keek even rond in het centrum. Aan de zuidkant moest ik mijn fiets een stukje duwen om over de Kouterberg heen te komen. Via de N19 reed ik door naar Leuven.

---

Ik bereikte via Wilsele-Dorp om kwart over negen Leuven, keek een half uur lang rond in het historische centrum, en bewonderde de uit lichte steen opgetrokken kathedralen die me aan immense slagroomtaarten deden denken. Ik vergat uit te kijken naar een openbaar watertappunt om mijn watervoorraad bij te vullen, en reed met lege waterzak verder in zuidelijke richting en passeerde in de opkomende schemering kasteel Arenberg bij Heverlee.






Ik bereikte via het Vlaamse Sint-Joris-weert en het Waalse Nethen om half elf in het donker Boshuis Het Spoor aan de zuidrand van het Vlaamse Meerdaalwoud. Ik had een plekje op de er naast liggende bivakzone gereserveerd, en was die avond de enige bivakkeerder. Deze bivakzone had ik twee dagen eerder via opencampingmap.org gevonden. De bewoonster van het voormalige boswachtershuis zat met een vriendin en een fles wijn onder een boom voor het huis van de mooie avond te genieten, en bood me drinkwater en een glas wijn aan. We kletsten wat over trektochten, lichtgewicht tenten en de route die ik gereden had. Water mocht ik zelf halen in de keuken. De wijn heb ik maar afgeslagen, mijn benen waren zo al zwaar genoeg. Na het opzetten van mijn tent en het bereiden van een pot eten zat ik om even over twaalf met opkomende volle maan dan eindelijk aan een avondmaal. Ik heb goed geslapen daar op de bivakzone het was er zeer vredig.