Utrechtse Heuvelrug - Zuid Limburg

[Hoekie]

Ben ik de enige die aan het eind van het fietsseizoen een soort vermoeidheid voelt en minder vooruit te branden is?

Zodra het fris/kouder wordt (een fietsseizoen heb ik niet), is iedereen minder vooruit te branden. Meer luchtweerstand, banden die trager worden enzovoort.

NB Het viel me dit jaar weer op dat, iig hier in Zeeland, voor de massa sportieve fietsers, er zelfs alleen maar een zomerseizoen lijkt te zijn.

[365cycle]

Ben ik de enige die aan het eind van het fietsseizoen een soort vermoeidheid voelt en minder vooruit te branden is?

Zodra het fris/kouder wordt (een fietsseizoen heb ik niet), is iedereen minder vooruit te branden. Meer luchtweerstand, banden die trager worden enzovoort.

Klopt. En hier bericht vanuit de powermeter-hoek van het forum: Als het echt koud wordt (richting vriespunt) loopt je vermogen ook echt terug, de exacte oorzaak daarvan weet ik eigenlijk niet. Worden onze eigen rubbers ook minder soepel bij lage temperaturen?
Op dit moment heb ik er zelf in ieder geval nog geen last van. De fiets wel. Ik had het er deze week nog met Frutsel over: de Continental Contact Urban lijkt ook echt een kantelpunt te hebben waarop het rubber traag wordt. Zo rond de 10 graden volgens mij. Zo had ik deze week over een rappe woon-werkrit een keer gemiddeld 281W voor 42.7 km/h. Onder warmere omstandigheden zitten er dan wel een paar kilometer extra in. Bij de Milan GT kon ik de verhoogde rol- en luchtweerstand trouwens redelijk compenseren door op het juiste moment de racekap te monteren.

NB Het viel me dit jaar weer op dat, iig hier in Zeeland, voor de massa sportieve fietsers, er zelfs alleen maar een zomerseizoen lijkt te zijn.

Klopt. Bukfietsers fietsen bijna allemaal altijd met de wind mee (ze wachten denk ik tot de wind draait voor ze weer naar huis gaan), en alleen als het zonnetje schijnt, de temperatuur goed is en de rest van de weergoden ons ook goed gezind zijn.

[Lopopodium]

Mijn 'fietsseizoen' betreft vooral de lange toertochten. Dus echt mijzelf uitdagen met snelheid doorfietsen en heel veel kilometers maken.

Dat is van begin maart tot ongeveer nu, afhankelijk van het weer. Dat zijn altijd tochten van minimaal 100 kilometer. Zodra het weer beduidend minder wordt, gaat de ligfiets in de stalling en maak ik alleen nog fietstochten met de stadsfiets. Eens of tweemaal per week ongeveer 40 kilometer. Dan behoud ik een basis om in het voorjaar bij goed weer meteen weer op de ligfiets boven 100 kilometer te fietsen.

In de koude en regenachtige maanden is het dus kortere stadsfietstochten en ook vooral veel wandelen.

[Bacchus]

Klopt. En hier bericht vanuit de powermeter-hoek van het forum: Als het echt koud wordt (richting vriespunt) loopt je vermogen ook echt terug, de exacte oorzaak daarvan weet ik eigenlijk niet.

Ik kan me voorstellen dat er een punt is dat je vermogen nodig gaat hebben om warm te blijven, of tenminste: dat je lichaam energie gaat besteden aan het opwarmen van bv. ingeademde lucht.

[Martin van Mourik]

Mijn 'fietsseizoen' betreft vooral de lange toertochten ...

Die trend zit er bij mij toch ook wel in, dat ik in de winter minder lange tochten rijd. En mijn bedoeling was om die trend enigszins te breken met deze tocht. Maar het telt niet echt want het was hardstikke mooi weer met voorjaarstemperaturen.

---

Ik kan me voorstellen dat er een punt is dat je vermogen nodig gaat hebben om warm te blijven, of tenminste: dat je lichaam energie gaat besteden aan het opwarmen van bv. ingeademde lucht.

Ik denk dat dat een belangrijk punt is, dat je onder winterse omstandigheden gewoon meer energie kwijt bent aan het op temperatuur houden van je eigen lichaam, vanwege de sterkere koeling.
Ik rijd in de winter op mijn open ligger vaak met alleen een shirt onder een winddichte jas. In de tas heb ik dan een of twee dunne truien en een sjaal e.d. voor het geval ik ergens stil kom te staan.

---

... de Continental Contact Urban lijkt ook echt een kantelpunt te hebben waarop het rubber traag wordt.

Ik neem zonder meer aan van al die mensen die metingen doen dat Continental Contact Urban banden bij kou trager worden, maar ik merk er in de praktijk niks van. Waarschijnlijk is de aerodynamiek van mijn open ligger zo slecht, en heb ik al zo'n nadeel op het gebied van rolweerstand door de twee kleine wielen waar ik mee rijd, dat het materiaal van de banden in mijn geval een verwaarloosbare rol speelt.

Bukfietsers fietsen bijna allemaal altijd met de wind mee

Ik ken er wel een die dit inderdaad doet, lekker hard op de renfiets met de wind meerijden, en dan terug naar huis met de trein.

[Martin van Mourik]

Gisteren heb ik met stralend weer en recordtemperaturen vanuit Geleen een rondje van ongeveer 120 kilometer en 880 hoogtemeters gereden langs het drielandenpunt bij Vaals, van daaruit een stuk over RAVeL ligne 39, en vervolgens in westelijke richting door Wallonie naar Visé, en langs de oostkant van Maastricht terug naar Geleen.

Bij het opstaan voelden mijn benen nog redelijk verzuurd van de fietstocht van de vorige dag. Na vertrek bleek al snel dat ik toch nog aardig wat kracht in de benen had.

Ik reed s'morgens met de klep van mijn pet ver over de ogen getrokken tegen de laag staande zon in via Spaubeek, Nuth, Voerendaal, Ubachsberg, Simpelveld en Bocholtz, de Duitse dorpen Orsbach en Lemiers, langs de Nederlandse grens bij Vaals naar Vaalserquartier, een in Duitsland liggende buitenwijk van Vaals, en klom via de Duitse kant naar het drielandenpunt.



Komend vanuit Ubachsberg is het een stijle afdaling naar Simpelveld, en eentje waarbij je stevig in de remmen moet om niet veel te hard het dorp in te rollen.



De klim naar das Dreiländereck vanuit Duitse kant beviel me een stuk beter dan die vanuit Vaals. Het voert door een rustige bosrijke omgeving met een holle weg, langs een gehucht met vakwerkhuizen, en het laatste stuk over een onverharde weg. Ik kwam er een paar groepen wandelaars tegen, geen gemotoriseerd verkeer.





Ik at bij de toren een boterham, keek even rond, en daalde vervolgens via een paar haarspeldbochten af in de richting van Gemmenich, en vond na enig zoeken het begin van RAVeL ligne 39. Dit is een fietspad dat het tracé van een voormalige spoorlijn volgt, net zoals de Vennbahn / RAVeL ligne 48 die ik begin september volgde op mijn tocht naar Signal de Botrange (zie https://ligfietsers.nl/thread-1527.html). Net zoals de Vennbahn is RAVeL ligne 39 in het begin een breed fietspad met goed wegdek, maar dit veranderde al snel in een onverharde weg met voornamelijk wandelaars erop. Na enige tijd werd het een smal onverhard pad langs een enkelspoor.






Na het fietspad een stuk gevolgd te hebben wilde ik eens zien waar ik was op de kaart, en constateerde dat ik met mijn stomme kop nogmaals vergeten was om van te voren Wallonie in te laden in mijn offline navigatie. Ik zat dus weer met een pijltje in een grijs vlak. Het pijltje ging in zuidelijke richting en dat kon wel kloppen, want de fietsroute die ik wilde volgen gaat met kronkels in zuidwestelijke richting naar Luik, maar toen ging het pijltje met een bocht pal naar het oosten. Dat kon niet kloppen, ik zat dus op het verkeerde fietspad. Achteraf bleek dat ik in Plombières de afslag naar RAVeL ligne 38 had moeten nemen, dat is de lijn die richting Luik loopt. Ik heb geen informatieborden gezien waar ik dat uit had kunnen opmaken.

Na eerst mezelf hard te hebben uitgelachen, gevolgd door ergernis, sloeg de stemming na korte tijd toch weer om naar genieten van de omgeving. Ik koos wegen die ongeveer in westelijke richting gingen, en sommige maakten dan na enige tijd een draai naar het noorden of zuiden. Ik maakte foto's van plaatsnaamborden zodat ik achteraf min of meer kon reconstrueren waar ik gereden had. Achteraf bekeken is er weinig aan te merken op de route van Welkenraedt, Hoof, Elsaute, Clermont, Chapelle des Anges, Froidthier, Val-Dieu, Mortroux tot Dalhem die ik reed.





In Dalhem zag ik iets dat leek op een kasteel boven op een berg, en een weggetje dat er naartoe leidde. Dit werd een korte steile klim over zeer hobbelige straatstenen, met grote krachtinspanning kwam ik er net tegenop op mijn grote voorblad. Daarna heb ik mijn fiets tegen een struik geparkeerd en even wat rondgelopen en rondgekeken. Er was een trapweggetje onder een gebouw door naar beneden met een informatiebord. Hier wat informatie over het uit 1076 stammende kasteel: https://www.dalhem.be/loisirs/tourisme/d...ateau-fort



Vanuit de oude fortificatie van Dalhem volgde ik de weg verder. Deze ging naar het zuiden, en het duurde wat langer voordat er een afslag naar het westen richting de Maas kwam dan me lief was. Uiteindelijk bereikte ik via Trembleur en Saint Remy met een paar haarspeldbochten bij Château d'Argenteau de Maasoever, waar een snelweg, een spoorlijn en een provinciale weg pal naast elkaar liggen. Ik reed over de nogal fietsonvriendelijke provinciale weg naar Visé, af en toe door de goot heen uitwijkend voor achteropkomend gemotoriseerd verkeer. Ergens halverwege lagen er wat platen isolatiemateriaal midden op de weg, daar ben ik even gestopt, en in korte pauzes tussen de aanstormende auto's door de weg opgerend om deze te verwijderen en achter een gesloten container die daar stond te dumpen.

Voor de tocht had ik op de kaart gezien dat er fietspaden langs de oevers van de Maas en het Albertkanaal liepen, maar ik zag ter plekke geen manier om die te bereiken. Ik reed door een van druk autoverkeer vergeven Visé heen naar het Vlaamse Moelingen, en kon weer op mijn telefoon navigeren. Ik merkte een reeks fietsknooppunten (78, 74, 73, 6, 7, 9, 105, 19) op die in een mooie lijn in de juiste richting liepen van Mariadorp via Rijkholt langs Maastricht tot voorbij Meerssen. Dat was prettig fietsen over vrij liggende fietspaden. Meestal geven fietsknooppunten routes die me al snel te kronkelig worden om van A naar B te komen maar deze keer paste het perfect. Ik reed verder door Ulestraten en langs vliegveld Beek, dat ze tegenwoordig als "Maastricht Airport" aanduiden en bereikte via Geverik, Beek en Neerbeek weer Geleen.

Ik ben twee mensen op trikes tegengekomen op deze tocht, een in Wallonie in de buurt van Val-Dieu, en later nog een in Zuid-Limburg in de buurt van Rijkholt.

[Lopopodium]

De omgeving ziet er mooi uit. Maar ik ben niet zo'n klimmer. Ik vind Berg en Dal en de Veluwe al hoog / steil zat. Zuid-Limburg is nog een stukje zwaarder. Maar verder is het avontuurlijk fietsen, aan de foto's te zien!

[Martin van Mourik]

Gisteren ben ik van Geleen terug naar Doorn gereden, via een korte route waarbij ik van Thorn tot Beek en Donk de Zuid-Willemsvaart volgde. Er stond een zwakke zuid-oostenwind dus ik had wind mee.
10:00 vertrokken, 16:00 aangekomen, 150 kilometer in 6 uur, dat is twee uur minder dan mijn snelste tijd tot nu toe op dit traject. Ik was na twee en een half uur rijden al in Helmond, en na vier uur rijden in Oss.

Bij Roosteren ben ik even de grens over gestoken en vanaf Maaseik over de N78 naar het noorden gereden met een kleine omweg door Thorn, een mooi historisch plaatsje.



Het eerste stuk langs het kanaal ging over de Wessemerdijk, een weggetje met enigszins hobbelig asfalt dat direct aan het kanaal ligt. Ik ben daar helemaal niemand tegengekomen. Van Nederweert tot Helmond rij je aan de westkant van het kanaal voor je gevoel niet langs het kanaal, maar langs de N266, een drukke provinciale weg. De vorige keer dat ik daar reed beviel me dit slecht, maar toen reed ik nog bukkend, en nu liggend. Het beviel me nu ondanks de herrie van het gemotoriseerde verkeer best goed omdat er een goede kwaliteit fietspad ligt waarover je goed kunt opschieten.



Tussen Beek en Donk en Erp ligt er langs de Boerdonkse dijk zo'n typisch Brabants verwaarloosd stoeptegelhobbelpad voor de fietsers naast een autorijbaan met in prima staat verkerend asfalt, je reinste fietsontmoedigingsinfrastructuur. Het fietspad ligt gescheiden van de weg door een heg. De rijbaan gebruiken en even naar het hobbelpad uitwijken bij achteropkomend gemotoriseerd verkeerd, wat er schaars is, gaat dus niet. Ik heb een deel van de weg over de rijbaan gereden en er werd agressief naar me getoeterd door een enkele automobilist die in de andere richting ging.

Net voorbij Mariaheide was de Hoogstraat richting Vorstenbosch / Bedaf afgezet. Ik heb toen een route langs de sportvelden aan de westkant van Uden geimproviseerd. Daar liepen diverse vrouwen met honden, eentje riep me nadat ik behoedzaam met lage snelheid over het gras om haar en haar loslopende hond heen gereden was op verbolgen toon na dat het daar geen fietspad was, maar dat was het toch echt wel.

Terwijl ik op het veer over de Maas bij Oijen wachtte en vervolgens overgezet werd trok de hemel dicht.



Vlak voor mijn eindbestemming ging het nog bijna mis. Ik was al een paar zwabberende naast elkaar rijdende scholieren tegengekomen op het fietspad langs de N225 tussen Amerongen en Doorn, en was daardoor gelukkig op mijn hoede. In een flauwe bocht naar rechts en licht helling af kreeg ik vrij laat een groepje in beeld dat het fietspad over de volle breedte in beslag nam. Ik kwam hard remmend in de berm tot stilstand en ging net niet onderuit. Ik riep ze een verwensing na. Terwijl ik al weer bezig was weer op te trekken hoorde ik uit de verte achter me een twijfelend "sorry!".

[Roepers]

Fantastische tocht. En dat gewoon in november. Kan gewoon en nog goed tot redelijk goed weer ook.

Komend vanuit Ubachsberg is het een stijle afdaling naar Simpelveld, en eentje waarbij je stevig in de remmen moet om niet veel te hard het dorp in te rollen.







De klim naar das Dreiländereck vanuit Duitse kant beviel me een stuk beter dan die vanuit Vaals. Het voert door een rustige bosrijke omgeving met een holle weg, langs een gehucht met vakwerkhuizen, en het laatste stuk over een onverharde weg. Ik kwam er een paar groepen wandelaars tegen, geen gemotoriseerd verkeer.

Die afdaling ken ik ook:
.

Ik ging toen van Schinnen naar Aachen via Simpelveld, Bocholtz. Dat ging aardig op en neer. 


Die klim naar de Vaalserberg vanaf de Duitse kant is een goed idee. Ik ben er vanaf de Belgische kant (via Gemmenich) naar boven gegaan en via de Nederlandse naar beneden.


Groet,

Marco

[365cycle]

Mijn 'fietsseizoen' betreft vooral de lange toertochten ...

Die trend zit er bij mij toch ook wel in, dat ik in de winter minder lange tochten rijd. En mijn bedoeling was om die trend enigszins te breken met deze tocht. Maar het telt niet echt want het was hardstikke mooi weer met voorjaarstemperaturen.

Daarvoor is een velomobiel wel echt ideaal. December 2021 had bij mij de 3e plaats qua kilometers in dat jaar, Januari 2022 zat ik niet zo heel hoog maar reed ik wel gewoon m'n woon-werk en een paar keer 100 km enkel.

Ik kan me voorstellen dat er een punt is dat je vermogen nodig gaat hebben om warm te blijven, of tenminste: dat je lichaam energie gaat besteden aan het opwarmen van bv. ingeademde lucht.

Ik denk dat dat een belangrijk punt is, dat je onder winterse omstandigheden gewoon meer energie kwijt bent aan het op temperatuur houden van je eigen lichaam, vanwege de sterkere koeling.
Ik rijd in de winter op mijn open ligger vaak met alleen een shirt onder een winddichte jas. In de tas heb ik dan een of twee dunne truien en een sjaal e.d. voor het geval ik ergens stil kom te staan.

Dat snijdt denk ik wel hout, maar wat me dan verbaast is dat ik geen noemenswaardig vermogensverschil meet met de racekap op de Milan, terwijl het dan wel warmer blijft. Bij de DF liep het vermogen zelfs 5-10% terug, maar ik had destijds de indruk dat dat met verminderde ventilatie en dus minder effectieve ademhaling te maken had.

... de Continental Contact Urban lijkt ook echt een kantelpunt te hebben waarop het rubber traag wordt.

Ik neem zonder meer aan van al die mensen die metingen doen dat Continental Contact Urban banden bij kou trager worden, maar ik merk er in de praktijk niks van. Waarschijnlijk is de aerodynamiek van mijn open ligger zo slecht, en heb ik al zo'n nadeel op het gebied van rolweerstand door de twee kleine wielen waar ik mee rijd, dat het materiaal van de banden in mijn geval een verwaarloosbare rol speelt.

Dat scheelt inderdaad veel. Wanneer ik 30 km/h rijd is de rolweerstand nog 3x zo groot als de luchtweerstand. Gegevens van een trike heb ik niet, maar op een wielrenfiets met mijn grote lijf erop zal de luchtweerstand dan al 2x zo groot zijn als de rolweerstand. Een factor 6 verschil; als de banden dan 25% meer weerstand leveren valt het op de wielrenfiets niet echt op.

Bukfietsers fietsen bijna allemaal altijd met de wind mee

Ik ken er wel een die dit inderdaad doet, lekker hard op de renfiets met de wind meerijden, en dan terug naar huis met de trein.

[Lopopodium]

Bukfietsers fietsen bijna allemaal altijd met de wind mee

Ik ken er wel een die dit inderdaad doet, lekker hard op de renfiets met de wind meerijden, en dan terug naar huis met de trein.

Dat doe ik ook wel eens (hoewel de laatste keer in 2019 was voor het hele coronagebeuren, dit jaar er helaas geen kans voor gehad).
Je wordt er eigenlijk nauwelijks minder vermoeid van, dat wind mee rijden, is mijn ervaring. Het voornaamste verschil is dat het fijner fietst en je gaat wat harder. Maar je wordt er net zo moe van. Tenminste ik, want ik lever gewoon dezelfde inspanning. Maar je vergroot er je actieradius enorm mee. Toch leuk, zeker als je gratis treinreizen hebt zoals ik...

[Bacchus]

Je wordt er eigenlijk nauwelijks minder vermoeid van, dat wind mee rijden, is mijn ervaring. Het voornaamste verschil is dat het fijner fietst en je gaat wat harder. Maar je wordt er net zo moe van. Tenminste ik, want ik lever gewoon dezelfde inspanning. Maar je vergroot er je actieradius enorm mee. Toch leuk, zeker als je gratis treinreizen hebt zoals ik...

Dan is het dus eigenlijk efficiënter om tegen de wind in te fietsen: hoef je minder ver te rijden voor dezelfde training. Scheelt banden ofzo..

[Martin van Mourik]

Die afdaling ken ik ook
...



Ik ging toen van Schinnen naar Aachen via Simpelveld, Bocholtz. Dat ging aardig op en neer. 

Op die foto van jou is nog mooier te zien hoe je daar de diepte in rijdt.
Ik vraag me af hoe de foto is genomen ... statief?, mederijder?, drone?

[Bart Verbeek]

Klopt. Bukfietsers fietsen bijna allemaal altijd met de wind mee (ze wachten denk ik tot de wind draait voor ze weer naar huis gaan), en alleen als het zonnetje schijnt, de temperatuur goed is en de rest van de weergoden ons ook goed gezind zijn.

Dat verbaast mij ook inderdaad wel eens. Ik ben niet de slimste, dus ik kom zelf niet zo gauw op het idee om niet te gaan fietsen als het koud is of regent, of als de wind tegen is.

[Roepers]

Die afdaling ken ik ook
...



Ik ging toen van Schinnen naar Aachen via Simpelveld, Bocholtz. Dat ging aardig op en neer. 

Op die foto van jou is nog mooier te zien hoe je daar de diepte in rijdt.
Ik vraag me af hoe de foto is genomen ... statief?, mederijder?, drone?

Die foto is genomen met Ultrapod, timer en Canon Eos 300 met timer. Ik dacht dat ik toen ook al de draad ontspanner had. De Ultrapod had ik vastgemaakt aan de paal van een verkeersbord.
 
In een andere bijdrage hier heb ik het al eens uitgelegd met foto's:

De meeste foto's met Ultrapod en zelfontspanner.
Zoals hier


Deze set-up resulteerde in deze foto:

Ligfietsen op het pad langs het Meedenerdiep in Muntendam by Marco Roepers, on Flickr

Groet,

Marco

[Bart Verbeek]

Die foto is genomen met Ultrapod, timer en Canon Eos 300 met timer. Ik dacht dat ik toen ook al de draad ontspanner had. De Ultrapod had ik vastgemaakt aan de paal van een verkeersbord.

Dat intrigeert dan wel weer. Als je beneden bent moet je dan weer naar boven om je fototoestel op te halen, of ga je halverwege gierend in de remmen?

[Roepers]

Ik rol rustig naar beneden en dan draai ik om en fiets weer naar boven om mijn toestel op te halen.

Racen om in beeld te komen is in dit geval niet nodig.

Groet,

Marco