09-Jun-2019, 09:16 PM
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 09-Jun-2019, 09:27 PM door Bart Verbeek.)
Bij het opstaan had ik fysiek eigenlijk weinig last van de twee tochten gisteren.
Om de ongeoefende ligspieren voor de zekerheid toch maar te ontzien, wilde ik vandaag een beetje rondhannesen ten noorden van Lelystad.
Maar eenmaal op de IJsselmeerdijk aangekomen, begonnen mijn benen als vanzelf te draaien, en na een tijdje kwam ik zo onbedoeld bij de Ketelbrug aan. Je kunt van de landschapsarchitecten van Flevoland zeggen wat je wilt, maar niet dat ze niet wisten hoe een liniaal te hanteren. Zo hebben ze, waarschijnlijk onbewust, een fietsnetwerk ontworpen met een hoog meditatief karakter.
Rondje Ketelbrug
Onderweg kom je vrij veel dichte slagbomen tegen. Dat is voor een trike van een meter breed van handvat tot handvat wel een dingetje. De meeste kon ik door voorzichtig te manoeuvreren wel nemen. Bij twee waarbij de doorgang te smal was ontdekte ik dat ik gewoon onder de boom door kon rijden als ik de spiegel en mezelf wat naar buiten boog.
Als een blinde Don Quichot langs de windmolens
Einde van deze contemplatie
Door het Swifterbos en langs het Robert Morris observatorium
Observatorium Robert Morris
Onderweg was ik heel erg blij met de big apple banden. Ze dempen alle vervelende trillingen van de wildroosters en de klinkerweggetjes, precies zoals ik gehoopt had.
Dankzij de elektrische ondersteuning is een graspaadje ook geen probleem.
Bij de Batavia werd ik voorbij gestormd door een witte velomobiel.
Verder alleen een Van Raam tegengekomen.
Wat me de afgelopen dagen is opgevallen, is dat iedereen spontaan begint te glimlachen als ze de trike zien. Een trike wordt geassocieerd met een invalidenvoertuig, heb ik gemerkt. Meermaals dacht men dat het een handtrike was. Iemand moet natuurlijk wel erg acrobatisch zijn om een handtrike met zijn voeten te bedienen, dat is misschien komisch. Of misschien reageren ze gewoon op iemand die met een glimlach van oor tot oor op zijn fiets zit.
Enfin, weer 48 km onder de ketting.
Om de ongeoefende ligspieren voor de zekerheid toch maar te ontzien, wilde ik vandaag een beetje rondhannesen ten noorden van Lelystad.
Maar eenmaal op de IJsselmeerdijk aangekomen, begonnen mijn benen als vanzelf te draaien, en na een tijdje kwam ik zo onbedoeld bij de Ketelbrug aan. Je kunt van de landschapsarchitecten van Flevoland zeggen wat je wilt, maar niet dat ze niet wisten hoe een liniaal te hanteren. Zo hebben ze, waarschijnlijk onbewust, een fietsnetwerk ontworpen met een hoog meditatief karakter.
Rondje Ketelbrug
Onderweg kom je vrij veel dichte slagbomen tegen. Dat is voor een trike van een meter breed van handvat tot handvat wel een dingetje. De meeste kon ik door voorzichtig te manoeuvreren wel nemen. Bij twee waarbij de doorgang te smal was ontdekte ik dat ik gewoon onder de boom door kon rijden als ik de spiegel en mezelf wat naar buiten boog.
Als een blinde Don Quichot langs de windmolens
Einde van deze contemplatie
Door het Swifterbos en langs het Robert Morris observatorium
Observatorium Robert Morris
Onderweg was ik heel erg blij met de big apple banden. Ze dempen alle vervelende trillingen van de wildroosters en de klinkerweggetjes, precies zoals ik gehoopt had.
Dankzij de elektrische ondersteuning is een graspaadje ook geen probleem.
Bij de Batavia werd ik voorbij gestormd door een witte velomobiel.
Verder alleen een Van Raam tegengekomen.
Wat me de afgelopen dagen is opgevallen, is dat iedereen spontaan begint te glimlachen als ze de trike zien. Een trike wordt geassocieerd met een invalidenvoertuig, heb ik gemerkt. Meermaals dacht men dat het een handtrike was. Iemand moet natuurlijk wel erg acrobatisch zijn om een handtrike met zijn voeten te bedienen, dat is misschien komisch. Of misschien reageren ze gewoon op iemand die met een glimlach van oor tot oor op zijn fiets zit.
Enfin, weer 48 km onder de ketting.
Keuzes worden eenvoudiger naarmate je minder keus hebt FlevoTrike | Jouta Tadpole Blue Line | Quest 377 | Trident Titan