3 uren geleden
Hallo allemaal! Sinds vandaag ben ik de eigenaar van een Challenge Taifun, mijn eerste ligfiets. Mijn plan is om deze uiteindelijk voor woon-werk verkeer (zo'n 23 km) te gebruiken. Tijdens mijn zoektocht heb ik veel gehad aan dit forum, dank daarvoor! Eén van de tips die ik las: neem geen lowracer als eerste ligfiets. Dat is dus niet gelukt, ik kon de verleiding om een snelle fiets te kiezen niet weerstaan... Op Marktplaats vond ik een geveerde Taifun in goede staat.
Het begin was erg onwennig. Om een beetje een gevoel te krijgen voor het wegrijden probeerde ik in de tuin de fiets steeds even een paar meter te balanceren. Dat viel niet mee! Na een kwartiertje oefenen had ik het gevoel dat ik een paar meter rechtdoor kon rijden en werd mijn tuin te klein. Ik heb de fiets in de auto gelegd en ben naar het breedste fietspad van Nederland gereden: de landingsbaan bij Vliegbasis Soesterberg. Daar begon er iets te klikken. En als het dan eenmaal klikt is het een heerlijk gevoel! Het is echt heel leuk hoe makkelijk je snelheid maakt op zo'n laag ding.
In de middag was het tijd voor een 'echt' rondje vanaf huis. De eerste kilometer door de bebouwde kom vond ik erg spannend. Ik zwabberde toch nog een beetje en was bang dat automobilisten me niet zouden zien. Kruispunten extra rustig benaderen en extra veel oogcontact zoeken met de bestuurders dus. Eenmaal op het vrijliggende fietspad kreeg ik er steeds meer lol in. Het voelt heerlijk om met zoveel snelheid vlak over het asfalt te scheren. Na een kilometer of 15 merkte ik dat mijn gedachten af begonnen te dwalen naar andere dingen dan het fietsen. Ik begin me dus al wat zekerder te voelen, maar ik merk wel dat ik nog snel ga zwabberen. Als ik stop met trappen, of juist weer begin met trappen slinger ik, en even aan mijn neus kriebelen voelt ook ineens heel spannend.
Een aantal andere observaties:
Het begin was erg onwennig. Om een beetje een gevoel te krijgen voor het wegrijden probeerde ik in de tuin de fiets steeds even een paar meter te balanceren. Dat viel niet mee! Na een kwartiertje oefenen had ik het gevoel dat ik een paar meter rechtdoor kon rijden en werd mijn tuin te klein. Ik heb de fiets in de auto gelegd en ben naar het breedste fietspad van Nederland gereden: de landingsbaan bij Vliegbasis Soesterberg. Daar begon er iets te klikken. En als het dan eenmaal klikt is het een heerlijk gevoel! Het is echt heel leuk hoe makkelijk je snelheid maakt op zo'n laag ding.
In de middag was het tijd voor een 'echt' rondje vanaf huis. De eerste kilometer door de bebouwde kom vond ik erg spannend. Ik zwabberde toch nog een beetje en was bang dat automobilisten me niet zouden zien. Kruispunten extra rustig benaderen en extra veel oogcontact zoeken met de bestuurders dus. Eenmaal op het vrijliggende fietspad kreeg ik er steeds meer lol in. Het voelt heerlijk om met zoveel snelheid vlak over het asfalt te scheren. Na een kilometer of 15 merkte ik dat mijn gedachten af begonnen te dwalen naar andere dingen dan het fietsen. Ik begin me dus al wat zekerder te voelen, maar ik merk wel dat ik nog snel ga zwabberen. Als ik stop met trappen, of juist weer begin met trappen slinger ik, en even aan mijn neus kriebelen voelt ook ineens heel spannend.
Een aantal andere observaties:
- Wat een gehobbel op sommige bakstenen! En door het getril van mijn spiegel is die soms vrijwel onbruikbaar
- Afdalen is heerlijk
- Klimmen is zwaar!
- Leuk twee bladen voor, maar zonder derailleur zal ik het kleine blad nauwelijks gebruiken
- Ik moet er erg aan wennen om mijn klapstuur wat hoger te doen als ik een scherpere bocht wil nemen
- Terugschakelen bij het afremmen ben ik gewend, maar ik moet er aan denken deze in de lichtste versnelling te zetten om makkelijk weg te kunnen rijden
