02-Mar-2024, 12:19 PM
Vandaag nog steeds niet blij om iets dat me gisteren is overkomen.
Ik ging bij mijn moeder op bezoek (100km enkele reis) en aan de rand van het laatste dorpje kom ik in een smal doodlopend (uitgezonderd fietsers) straatje dat alleen is om toegang te krijgen tot die paar huizen die er staan. Staat er zo'n bestelbus op de weg zodanig dat ik er niet lang kan. Ik toeten en schreeuwen omdat van een bestuurder niets te zien was.
En opeens komt ze heel boos uit haar bus met de mededeling dat over dat smalle strookje naast haar bus nog een vrachtwagen doorkan. Een heel opgewonden standje, en dat helpt dan ook niet bij mij. Komt er nog een bezorger bij die met zijn busje op de oprit van één van de huizen stond te wachten. Die probeerde in ieder geval de situatie te bedaren.
Na veel vijven en zessen is ze nog niet tot rust gekomen en zegt op een gegeven moment. Nou, ik heb nog maar drie pakketjes te bgezorgen voor vijgf uur, dus ik ga niet aan de kant. Dat werkt bij mij als een rode lap op een stier en stap uit, zet mijn fiets dwars voor haar bus en zeg dat me dat prima uitkomt, want ik heb ook alle tijd en verlichting bij me. Ik geef toe dat dat niet de meest behulpzame zet was, maar ik kan er slecht tegen als mensen denken dat iedereen zich maar aan hen moet aanpassen.
Die situatie bleef zo'n 10 minuten aanhouden, waarbij de andere bezorger zijn best deed om haar te kalmeren en mij tot meer wijsheid te brengen. I.p.v. het geschreeuw van haar was hij kalm en sprak rustig met mij. En ik dus ook kalm met hem. Ze bleef dreigen met zinnen als ik ga je vermoorden, maar dat maakt op mij doorgaans, en ook nu, weinig indruk. Ze dreigde ook aan mijn fiets te komen en ik maakte haar duidelijk dat dat geen goed plan zou zijn.
En opeens zie ik haar een beweging maken naar de neus van mijn vm met twee handen vooruit. Ze had blijkbaar geen idee hoe het voertuig werkt, want ze gind dwars op het voertuig. Wetende hoe kwetsbaar de neus is, reageerde ik direct met een poging tot irimi nage, een aanval met de arm naar de nek, niet slaand, maar sturend. Uiteindelijk geen schade aan het voertuig, dus was ik waarschijnlijk net op tijd. Het was zeker geen goed uitgevoerde techniek omdat ik later zag det er wat bloed bij haar mond zat. In haar val heeft ze mijn T-shirt gegrepen en wilde niet loslaten. Daarbij is mijn T-shirt uiteindelijk gescheurd.
Afijn, de politie erbij en ik heb die rustig te woord gestaan. Er werd gevraagd naar een identificatiebewijs en ik zei die ligt in mijn fiets. De fiets stond nog voor de bus en mijn interview was achter de bus. Ik mocht echter die niet zelf pakken omdat aan de andere kant het duidelijk was dat zij nog erg overstuur was. Toen vroegen ze mij wat ik nu zou willen, of ik aangifte wilde doen. Ik gaf aan dat wat mij betreft de kous af was. Dat T-shirt, was een oud T-shirt en was zeker geen doelbewuste vernieling. Laten we het nou niet erger maken dan het is. Maar zij gaf aan wel aangifte te willen doen.
Ik begreep van de andere agenten dat ze wel moeite hadden gedaan om haar op andere gedachten te brengen. Vervolgens vroegen ze mij om mijn fiets te pakken en 100 meter verderop even in de bocht te wachten zodat ze mijn identificatie konden bekijken. Ze hadden door dat de afstand tussen mij en haar op dat moment nog groter moest worden. Daar rustig staan praten met de agenten waaruit ik merkte dat zijn niet het idee hadden dat ik heel veel fout gedaan had. Ik heb ook nog aangegeven dat ik zag dat er bloed bij haar mond zat en dat ik daar geen moeite mee had, want ze probeerde tenslotte aan andermans spullen te zitten. Waar ik wel moeite mee had was het feit dat ze zo overstuur was van het voorval. De agente zei tegen mij dat dat haar (de busbesuurster) probleem was, maar daar ben ik het niet mee eens.
Later (30 min na aankomst politie) rijdt ze met haar bus langs ons en nog steeds erg overstuur stop ze de bus. Ik hoor de agent hardop denkne "Meid rij toch door!" en ik zeg ik loop even weg en zorg voor de nodige afstand tussen de bus en mij. Nadat ze uiteindelijk toch is doorgereden zeggen de agenten dat dat gedrag ook in het proces verbaal komt te staan en dat ze misschien na een nachtje erover slapen toch inziet dat aangifte misschien niet zo'n goed idee is.
Verder zeggen ze als ik verder wil rijden dat als er nog iets gebeurd ik direct 112 moet bellen. Ik had me op dat moment nog niet gerealiseerd dat het mogelijk was dat ze nog een keer verhaal bij mij zou komen halen. Maar ik ken de weg daar goed en had er alle vertrouwen in dat ik dat wel zou kunnen vermijden. En er is uiteindelijk nog niet veel gebeurd.
Nu even rustig afwachten of er aangifte gedaan gaat worden.
Ik ben me zeker bewust dat mijn gedrag niet heeft bijgedragen aan deëscalatie. En waar twee vechten hebben twee schuld. En dan bedoel ik niet schuld in de juridische vorm, want ik heb het recht mijn spullen te verdedigen. Maar ik had me eerder moeten realiseren dat zij blijkbaar op de rand zat van doorslaan en de situatie moeten sussen.
Ik ging bij mijn moeder op bezoek (100km enkele reis) en aan de rand van het laatste dorpje kom ik in een smal doodlopend (uitgezonderd fietsers) straatje dat alleen is om toegang te krijgen tot die paar huizen die er staan. Staat er zo'n bestelbus op de weg zodanig dat ik er niet lang kan. Ik toeten en schreeuwen omdat van een bestuurder niets te zien was.
En opeens komt ze heel boos uit haar bus met de mededeling dat over dat smalle strookje naast haar bus nog een vrachtwagen doorkan. Een heel opgewonden standje, en dat helpt dan ook niet bij mij. Komt er nog een bezorger bij die met zijn busje op de oprit van één van de huizen stond te wachten. Die probeerde in ieder geval de situatie te bedaren.
Na veel vijven en zessen is ze nog niet tot rust gekomen en zegt op een gegeven moment. Nou, ik heb nog maar drie pakketjes te bgezorgen voor vijgf uur, dus ik ga niet aan de kant. Dat werkt bij mij als een rode lap op een stier en stap uit, zet mijn fiets dwars voor haar bus en zeg dat me dat prima uitkomt, want ik heb ook alle tijd en verlichting bij me. Ik geef toe dat dat niet de meest behulpzame zet was, maar ik kan er slecht tegen als mensen denken dat iedereen zich maar aan hen moet aanpassen.
Die situatie bleef zo'n 10 minuten aanhouden, waarbij de andere bezorger zijn best deed om haar te kalmeren en mij tot meer wijsheid te brengen. I.p.v. het geschreeuw van haar was hij kalm en sprak rustig met mij. En ik dus ook kalm met hem. Ze bleef dreigen met zinnen als ik ga je vermoorden, maar dat maakt op mij doorgaans, en ook nu, weinig indruk. Ze dreigde ook aan mijn fiets te komen en ik maakte haar duidelijk dat dat geen goed plan zou zijn.
En opeens zie ik haar een beweging maken naar de neus van mijn vm met twee handen vooruit. Ze had blijkbaar geen idee hoe het voertuig werkt, want ze gind dwars op het voertuig. Wetende hoe kwetsbaar de neus is, reageerde ik direct met een poging tot irimi nage, een aanval met de arm naar de nek, niet slaand, maar sturend. Uiteindelijk geen schade aan het voertuig, dus was ik waarschijnlijk net op tijd. Het was zeker geen goed uitgevoerde techniek omdat ik later zag det er wat bloed bij haar mond zat. In haar val heeft ze mijn T-shirt gegrepen en wilde niet loslaten. Daarbij is mijn T-shirt uiteindelijk gescheurd.
Afijn, de politie erbij en ik heb die rustig te woord gestaan. Er werd gevraagd naar een identificatiebewijs en ik zei die ligt in mijn fiets. De fiets stond nog voor de bus en mijn interview was achter de bus. Ik mocht echter die niet zelf pakken omdat aan de andere kant het duidelijk was dat zij nog erg overstuur was. Toen vroegen ze mij wat ik nu zou willen, of ik aangifte wilde doen. Ik gaf aan dat wat mij betreft de kous af was. Dat T-shirt, was een oud T-shirt en was zeker geen doelbewuste vernieling. Laten we het nou niet erger maken dan het is. Maar zij gaf aan wel aangifte te willen doen.
Ik begreep van de andere agenten dat ze wel moeite hadden gedaan om haar op andere gedachten te brengen. Vervolgens vroegen ze mij om mijn fiets te pakken en 100 meter verderop even in de bocht te wachten zodat ze mijn identificatie konden bekijken. Ze hadden door dat de afstand tussen mij en haar op dat moment nog groter moest worden. Daar rustig staan praten met de agenten waaruit ik merkte dat zijn niet het idee hadden dat ik heel veel fout gedaan had. Ik heb ook nog aangegeven dat ik zag dat er bloed bij haar mond zat en dat ik daar geen moeite mee had, want ze probeerde tenslotte aan andermans spullen te zitten. Waar ik wel moeite mee had was het feit dat ze zo overstuur was van het voorval. De agente zei tegen mij dat dat haar (de busbesuurster) probleem was, maar daar ben ik het niet mee eens.
Later (30 min na aankomst politie) rijdt ze met haar bus langs ons en nog steeds erg overstuur stop ze de bus. Ik hoor de agent hardop denkne "Meid rij toch door!" en ik zeg ik loop even weg en zorg voor de nodige afstand tussen de bus en mij. Nadat ze uiteindelijk toch is doorgereden zeggen de agenten dat dat gedrag ook in het proces verbaal komt te staan en dat ze misschien na een nachtje erover slapen toch inziet dat aangifte misschien niet zo'n goed idee is.
Verder zeggen ze als ik verder wil rijden dat als er nog iets gebeurd ik direct 112 moet bellen. Ik had me op dat moment nog niet gerealiseerd dat het mogelijk was dat ze nog een keer verhaal bij mij zou komen halen. Maar ik ken de weg daar goed en had er alle vertrouwen in dat ik dat wel zou kunnen vermijden. En er is uiteindelijk nog niet veel gebeurd.
Nu even rustig afwachten of er aangifte gedaan gaat worden.
Ik ben me zeker bewust dat mijn gedrag niet heeft bijgedragen aan deëscalatie. En waar twee vechten hebben twee schuld. En dan bedoel ik niet schuld in de juridische vorm, want ik heb het recht mijn spullen te verdedigen. Maar ik had me eerder moeten realiseren dat zij blijkbaar op de rand zat van doorslaan en de situatie moeten sussen.
